Fractal
Home / FRACT-ALL / Ένα ποίημα
19/07/2017, 11:19 πμ

Ένα ποίημα

Του Μανώλη Μπίστα // *

 

 

 

Έρχονται μέσα από ξεχασμένες μνήμες,

επιμένοντας να μου ψιθυρίζουν στο αυτί

σα στεναγμός θρήνου, οι χαμένες γραψιές.

Αυτές που ’γραφα κι έσκιζα χωρίς να κατανοώ

ότι δεν άφηνα στον άνεμο κομμάτια από χαρτί,

αλλά τη σκισμένη μου ψυχή.

Άμετροι στίχοι, τότε βαρετοί και λανθασμένοι,

αναζητούν Σινδόνη να τυλιχτούν,

ν’ αποτυπώσουν μορφές και δάκρυα,

να πλάσουν κρίκους αναμνήσεων.

Άθελα πέταξα ανθρώπους που συνάντησα·

άθελα, δεν ήμουν ποιητής.

~.~

Όχι, δεν κάνεις λάθος·

συνάντησες τοίχους χτισμένους με ψέματα κι υποσχέσεις,

λάθεψες στη διαδρομή απ’ τα όμορφα πρόσωπα,

έχασες όμορφες ψυχές κι αληθινά χαμόγελα.

Ένας ακροβάτης ήσουν και το σχοινί σου,

τα μπορώ, θέλω, αντέχω κι αγωνίζομαι.

Ισορρόπησες, χωρίς δίχτυ προστασίας

κι είχες πάνω σου το βάρος της ψυχής.

Γιατί έχει βάρος η ψυχή μας φίλε.

 

 

* Από την ποιητική συλλογή του Μανώλη Μπίστα «Το επικίνδυνο της λήθης», Εκδόσεις ΑΩ.

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top