Fractal
Home / ΑΠΟΨΕΙΣ / Ομορφιές του φθινοπώρου, τις βιώνουμε;
07/11/2018, 10:59 πμ

Ομορφιές του φθινοπώρου, τις βιώνουμε;

Του Νίκου Τσούλια //

 

 

Δεν ζούμε τις εποχές, δεν γευόμαστε τη φύση. Δεν δημιουργούμε και δεν αντιλαμβανόμαστε την ομορφιά, δεν βιώνουμε πραγματικά τη ζωή μας. Όχι, δεν έχουμε απλά και μόνο απομακρυνθεί από την εστία της δημιουργίας μας και της ύπαρξής μας, τη φύση, επειδή έχουμε αστικοποιηθεί.

 

 

 

Έχουμε απομονωθεί ψυχικά και πνευματικά από την ίδια την ομορφιά της φύσης και της ζωής, την ομορφιά του εαυτού μας. Τη φύση τη θυμόμαστε στα ηλιοβασιλέματα, στις καλοκαιρινές διακοπές, στις χειμερινές εξορμήσεις, σε περιπτώσεις επιλεκτικές. Δεν βιώνουμε τις εποχές. Απλά τον καιρό της ημέρας κοιτάμε, αν θα βρέξει, τι θερμοκρασίες θα έχει…, για να μην ταλαιπωρηθούμε. Θέλουμε μια ισοπεδωμένη καλοκαιρία, χωρίς να συνειδητοποιούμε ούτε καν τι θα σήμαινε για τη ζωή μας αν δεν είχαμε τις εποχές και τους κύκλους του χρόνου.

Δεν αντιλαμβανόμαστε τους κύκλους των εποχών, τις σπείρες του χρόνου· τον βιώνουμε ως μια γραμμική συνέχεια με βάση την ηλικία μας, παρόλο που με αυτό τον τρόπο νιώθουμε την επέλασή του και τη φθορά μας και ζούμε με μόνιμο φόβο… Δεν απολαμβάνουμε τη μεταβατικότητα του φθινοπώρου. Γι’ αυτό η Κική Δημουλά μας καλεί να στοχαστούμε…

«Το χέρι του μεταβλητού κλείνει τα τζάμια άλλοι λεν ως την άνοιξη, άλλοι φοβούνται διά βίου. Κι εσύ τι κάθεσαι; Καιρός να μπεις κι εσύ στα αλλαγμένα. Να γίνεις ό,τι αναρωτιόμουν πέρυσι: «ποιος ξέρει τ᾿ άλλο μου φθινόπωρο;». Καιρὸς να γίνεις «τ᾿ άλλο μου φθινόπωρο». Άρχισε ψύχρα. Ρῖξε στην πλάτη σου ένα ρούχο αποδημίας.

Αγνοούμε τη μετεξέλιξη της φύσης και της αισθητικής. Δεν αντιλαμβανόμαστε τη ρευστοποίηση του καλοκαιριού και την κρυστάλλωση του χειμώνα μέσα στο σύμπαν του φθινοπώρου. Δεν αφήνουμε το σώμα μας να δεχτεί και να γευθεί τις μεταβολές των καιρών. Θέλουμε την πρόσληψη της φύσης μέσα από την εικόνα της τηλεόρασης και τον ψηφιόκοσμο του διαδικτύου, ενώ εμείς θα είμαστε στο κουκούλι της απόλυτης ασφάλειας.

Κι όμως το ίδιο κάνουμε και στην απέναντι πλευρά της φύσης, στην κοινωνία. Δεν συμμετέχουμε ενεργά, δεν είμαστε ενεργά υποκείμενα του δημόσιου βίου, δεν διαμορφώνουμε ό,τι μας επηρεάζει. Ζούμε με έναν κλειστό κύκλο φίλων, συγγενών, συναδέλφων. Η εργασία μας δεν είναι τόπος δημιουργικότητας και απελευθέρωσής μας. Είμαστε παθητικοί δέκτες του περιβάλλοντος…

Περνάμε την καθημερινότητά μας με τη σκέψη μας κολλημένη στα προβλήματά μας και κυρίως στις σκιές τους και στις γκρίζες όψεις τους ή χαζολογούμε όπου μας πηγαίνουν τα επιφανειακά ερεθίσματα της πραγματικότητας ή χανόμαστε σε ατέλειωτες ονειροπολήσεις. Όλα αυτά είναι αναγκαία, αλλά δεν είναι και ικανά για μια δημιουργική έκφραση του εαυτού μας.

Περνάμε το φθινόπωρο με τη μισή σκέψη μας στο καλοκαίρι που μας χάρισε ξεγνοισιά και την άλλη μισή στο χειμώνα που έρχεται με υπολογισμούς περί του πόσο βαρύς θα είναι. Αλλά αν δεν ζούμε το παρόν και είμαστε μόνιμοι κάτοικοι του χθες και του αύριο, είναι λειψός ο βίος μας και ούτε που το αντιλαμβανόμαστε. Είναι μονομερής ο τρόπος της σκέψης μας. Δεν τολμάμε να βρούμε εναλλακτικούς δρόμους, δεν αναζητούμε το άγνωστο, το παράτολμο.

Θα χειμωνιάσει και δεν θα κρατήσουμε καμιά εικόνα του φθινοπώρου, δεν θα νοσταλγούμε τους τόσους και τόσους πίνακες ζωγραφικής που ήταν γύρω μας, δεν θα θυμόμαστε το παιχνίδι με τα χρώματα των φύλλων του δέντρου που είναι στη γειτονιά μας, απέξω από το σπίτι μας. Μπορούμε να πούμε μαζί με τον Τάσο Λειβαδίτη…

«Το φθινόπωρο θα μαζέψω όλα τα φύλλα στην πόρτα μου να γείρει η χαμένη ζωή μου»;

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top