Fractal
Home / ΑΠΟΨΕΙΣ / “Ομοίωσης”
27/11/2018, 10:57 μμ

“Ομοίωσης”

Γράφει ο Απόστολος Θηβαίος // *

 

 

 

Αφιερωμένο στον Αέντ Αμπού Άμρο

που είτε εδώ είτε εκεί απόψε πεθαίνει

από ελευθερία

 

[…Οι διαδηλωτές είναι όλοι τους νεκροί. Πάνοπλες, στρατιωτικές δυνάμεις ξεχύθηκαν στ΄οροπέδιο. Και οι διαδηλωτές είναι όλοι τους νεκροί. Τα πιο παράξενα άνθη κείτονται πια σ΄αυτούς τους λόφους. Και πιάνει να βρέχει ανάμεσα στα σώματα, όπως πάντα συμβαίνει στις πιο βαθιές, ερωτικές στιγμές. Όμως σε κάθε ιστορία παραμένει ακέραιο το στοιχείο του αιφνιδιασμού και σε κάθε ιστορία φέγγουν τα δισύλλαβα του έρωτα, θύελλα και ορμή και ένα τρομερό καλοκαίρι. Απ΄το βάθος του ορίζοντα, πίσω απ΄τους λόφους υψώνεται δειλά μια σημαία και ύστερα σταθερά σαν το θαύμα της ανατολής τ΄ανεξήγητο. Ένας διαδηλωτής κατηφορίζει τ΄οροπέδιο κρατώντας ψηλά τη σημαία του, σημαδεύοντας τις ζωές μας με την παιδική του σφεντόνα. Οι αρχές σημαδεύουν και προσμένουν τις εντολές των ανωτέρων για να εξουδετερώσουν τον διαδηλωτή. Όμως είναι στιγμές που ο κόσμος αφοπλίζεται, στιγμές που η ομορφιά της ζωής βλασταίνει έτσι ώστε ένα οροπέδιο να μεταβληθεί σ΄εκείνα τα μοναδικά πεδία όπου ασκούνται μονάχα στίχοι.

[…Μ΄ένα παράγγελμα οι στρατιώτες θα εκτελέσουν τον διαδηλωτή. Όμως καθώς περνά εμπρός τους μαστιγώνοντας τον καιρό, οι οπλίτες, καλά εκπαιδευμένοι και μ ΄ολόχρυσες, νεανικές καρδιές στηρίζουν παρά πόδα τις κάνες των όπλων τους, παρουσιάζονται με τ΄αληθινά τους ονόματα. Τ΄άστρο του Κενταύρου, Σειληνός, αστεροειδής Α1 ή αλλιώς Αλέξης Αρσενίου και Αέντ Αμπού Άμρο από μια στενή λωρίδα γης, από την άκρη της θάλασσας, απ΄τα επίνοια και τα επιθαλάμια εκεί που τα νερά κόκκινα θα βαφτούν από φιλί και από αίμα…]

Στην αστείρευτη τυχαιότητά της κάποτε η ζωή λησμονεί τον καταιγιστικό της χαρακτήρα και έτσι απλόχερα δίνεται στις τέχνες και τα οράματα. Μια τέτοια στιγμή ξεχώρισε στη φωτογραφία του Μουσταφά Χασσάνο, μια απ΄τις αναρίθμητες που σημαδεύουν καθημερινά την πραγματικότητα. Πάνω στην απόγνωση της ελευθερίας που χάνεται, προφέροντας ονόματα παλιά των πόλεων που νικήθηκαν ο νεαρός διαδηλωτής της φωτογραφίας αναγεννά απ΄τη λήθη του τον περίφημο εκείνο πίνακα του Ευγένιου Ντελακρουά. Η δική του ελευθερία με την ξιφολόγχη της, απελπισμένη απ΄τον πόθο και την καταστροφή συναντά την αυτοσχέδια σφεντόνα του νεαρού διαδηλωτή. Μονάχα οι σημαίες τινάζονται στα χέρια, τα ίδια πάντα χέρια που σημαίνουν πίστη στο σκοπό ώσπου να ξοδευτεί όλος ο ουρανός που μας αναλογεί. Στην αναβίωση της Ελευθερίας του Ντελακρουά κυριαρχεί το φόντο του γκρίζου ουρανού, αφού έτσι το θέλει πάντα εκείνο το γνήσιο νεύρο που κάποτε ζωντανεύει σαν κεραυνός. Έτσι το θέλει ο πόλεμος κύριε.

Και εμείς χειροκροτούμε ανένδοτα και σε κάτι πιστεύουμε καθώς εμπρός απ΄τα μάτια μας περνά απαστράπτουσα, γεμάτη θάρρος η άλλη μας ζωή. Μ΄ένα ηρωικό, μεταφυσικό πάθος, ανυποψίαστος για όσα στη σκηνογραφία του ξαναζούν ο νεαρός διαδηλωτής συνοψίζει εκείνη την αέναη και αγωνιώδη προσπάθεια της ανθρωπότητας να βρει το βήμα της. Όμως, ας φέξουν οι κινησιολογίες των οραμάτων και ας νιώσουμε πως είναι θάνατος και είναι όριο ετούτη η εγγενής μυσταγωγία που ενεδρεύει στους κόλπους της ζωής μας.

[…Το ρεπορτάζ αναφέρει πως ο νεαρός Παλαιστίνιος τραυματίστηκε από ισραηλινά πυρά. Τον λένε σύμβολο και ο πόλεμος τον κάνει να φαίνεται όμορφος κύριε. Όμως ο Αέντ, πιο μόνος απ΄το δικό μας άθροισμα, περιφρονεί τη δειλία μας και δεν τρέφει κανένα σεβασμό για τον σκλάβο με τα συρμάτινα πλέγματα και τα στεφάνια και τα πουλιά που διατρέχει σαν ισημερινός την αρχαία μας γειτονι κλέβοντας την ψυχή…]

Ο τρόπος που κρατιέται η σημαία, η πεποίηθηση της αντίστασης που πυκνώνει στην ένταση της κίνησής του, οι χιλιάδες στόχοι του και οι χιλιάδες καθρέφτες, οι σπουδαίες μέρες που ανήκουν σ΄όλους τους Αέντ της φωτογραφίας συνιστούν μερικές απ΄τις επισημάνσεις της συγκλονιστικής φωτογραφίας που φέρνει στην επικαιρότητα το ειδησεογραφικό πρακτορείο Ανατολού.

[…Ο νεαρός διαδηλωτής πέρασε μέσα απ΄τις καρδιές μας, έκανε κομμάτια τους θρόνους, γκρέμισε το Βερολίνο και έσβησε απ΄το καλεντάρι του καιρού όλους ανεξαιρέτως τους χειμώνες. Στην κρύπτη δε του παλιού ζωγράφου άνθισε ένα παράξενο λουλούδι μ΄ωραίους στημόνες και πέταλα και την ζωηράδα της άνοιξης. Έτσι ανεξήγητα κύριε εκείνος ο νέος χάθηκε. Δεν μας εξέπληξε όμως, τίποτε πια δεν μας εκπλήσσει. Οι περισσότεροι φίλοι του έζησαν κιόλας στο φως. Πρώτη ύλη και πρώτο δεδομένο της καρδιάς του υπήρξε δίχως αμφιβολία η ομορφιά, λένε οι ίδιοι κάπως συγκινημένοι, έτοιμοι να γεράσουν…]

 

 

 

* Ο Απόστολος Θηβαίος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1980. Απασχολείται στον τραπεζικό τομέα. Κείμενά του δημοσιεύονται σε ηλεκτρονικά και έντυπα περιοδικά. Γυρεύει εναγωνίως κάτι απ’ τη φωνή του.

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top