Fractal
Home / ΣΙΝΕΜΑ / ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ / Όλια Λαζαρίδου (Μέρος Β – Αν δεν διαβάσεις το Μέρος Α΄ δεν θα καταλάβεις τίποτα)
11/12/2014, 8:21 πμ

Όλια Λαζαρίδου (Μέρος Β – Αν δεν διαβάσεις το Μέρος Α΄ δεν θα καταλάβεις τίποτα)

Συνέντευξη στον Γιάννη Παναγόπουλο //

 

>>> Εδώ το Α΄ Μέρος της συνέντευξης της Όλιας Λαζαρίδου) >>>

 

olia_bi

 

Τα μάτια της Όλιας λένε κάτι. Το στόμα, όμως, δεν τα ακολουθεί. Απλώνει ένα χαμόγελο. Και μετά; Μετά γέρνει το κεφάλι της ψηλά. Πάρ ‘το όπως θες. Δες το όπως θες. Αυτή η γυναίκα προκαλεί χωρίς καν να κουνήσει το δάχτυλό της. Είναι ο τρόπος που κοιτά. Είναι ο τρόπος που χαμογελά. Είναι, ρε γαμώτο, και ο τρόπος που μένει σιωπηλή, που τεντώνει την περιέργεια σου να μάθεις περισσότερα για εκείνη.

 

-Τι είναι τέχνη Όλια;

Πλάκα κάνεις;

 

-Όχι.

Δεν έχω ιδέα τi είναι τέχνη. Δεν είμαι θεωρητικός της τέχνης. Βρίσκομαι, κολυμπώ εντός της. Δεν μπορώ να την αποχωριστώ. Να βγω από μέσα της για να την εξηγήσω. Να της θέσω όρια. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να πω τί είναι για μένα τέχνη αυτή τη στιγμή, τα τελευταία χρόνια, δηλαδή. Παλιότερα πίστευα πως η τέχνη είναι η μοναδική αλήθεια. Σήμερα λέω πως είναι η νοσταλγία για την αλήθεια. Κάτι σαν το υπέροχο τραγούδι του αηδονιού, ρε παιδί μου. Είναι αυτή η εκπληκτική μουσική αρμονία που έχει στο κελάιδισμά του που σε συγκινεί. Το ότι κάποια στιγμή κατάλαβα πως η τέχνη είναι η νοσταλγία μας για την αλήθεια δεν μειώνει την αγάπη μου για την κείνη. Απλώς σήμερα δεν μπορώ να αναζητήσω εντός της πράγματα που δεν της ανήκουν.

 

-Όπως;

Δεν μπορεί να μου εξηγήσει γιατί πεθαίνουμε. Δεν μπορεί να μου πει τί είναι ο θάνατος. Μπορεί να μου μιλήσει για την ανθρώπινη οδύνη γύρω από το θάνατο. Η τέχνη έχει μιλήσει με υπέροχο τρόπο για όλα εκείνα τα μικρά ή τα μεγάλα πράγματα που νοσταλγούμε, μισοκαταλαβαίνουμε.

 

-Μίλησες για τη νοσταλγία μας για την αλήθεια. Πότε συναντηθήκαμε με την αλήθεια που νοσταλγούμε;

Ξέρω πως όταν είσαι πάρα πολύ μικρός, πριν μπεις στη βία της κοινωνικότητας βλέπεις τα πράγματα εντελώς διαφορετικά. Αντιλαμβάνεσαι τους άλλους και τον προορισμό σου αλλιώς. Για μένα το να προσεγγίζω την αλήθεια είναι κάτι που δεν έχει να κάνει με τον τρόπο που ορίζουμε την εξυπνάδα. Είναι κάτι άλλο, πολύ μεγάλο. Κάτι που δεν εξηγήσαμε ακόμα.

 

-Όπως το μυστήριο της γέννας ή του θανάτου…

Θα έλεγα πως ο θάνατος είναι περισσότερο μυστηριώδης και σαφώς περισσότερο φωτεινός. Θεωρώ πως δεν μπορούμε να πάρουμε όλα του τα δώρα γιατί απλά τον φοβόμαστε.

 

-Η τέχνη είναι τόσο δυνατή ώστε να διαχειρίζεται την απώλεια που φέρνει ο θάνατος;

Η ζωή είναι κάτι το απίστευτα θαυμαστό, ρε παιδί μου. Αρκεί να σηκώσεις το κεφάλι σου ψηλά να δεις όλα αυτά που σε περιβάλλουν για να καταλάβεις πως είναι θαυμαστά πράγματα. Η ζωή είναι γεμάτη χρώματα, αρώματα, λύπες ή χαρές. Όλο αυτό που ζούμε είναι υπέροχο. Είναι ένας ύμνος του μυστηρίου που ονομάζουμε ζωή.

 

olia_c

 

-Στο θέατρο υπάρχουν φορές που, έστω και φευγαλέα, προσεγγίζουμε την αλήθεια, για να τη χάσουμε αμέσως μετά, είναι αυτό το εφήμερο του θεάτρου…

Δεν θα το έλεγα. Θεωρώ πως εκεί συχνά βρίσκουμε την αίσθηση της αρμονίας. Στη σκηνή έχουν υπάρξει φορές που έχω αισθανθεί σαν πουλί. Ακριβώς όπως την στιγμή που με ανοιγμένα φτερά ισορροπεί στον αέρα χωρίς να κάνει την παραμικρή κίνηση. Ναι, υπήρξαν και υπάρχουν φορές που στο θέατρο έχω νιώσει κάπως έτσι. Πως έστω και για ένα δευτερόλεπτο λόγια και ψυχή έρχονται σε απόλυτη αρμονία.

 

-Τι άλλο θα ήθελες να πούμε σ’ αυτή τη συνέντευξη; Θα μας διαβάσουν άνθρωποι που είναι γονατισμένοι. Ο φόβος έβγαλε τον πιο σκληρόκαρδο του εαυτού μας….

Κοιτάξτε, στην παράσταση που παρουσιάζουμε με τους Γιώργο Νανούρη και Ηλία Κουνέλα υπάρχει μια σκηνή που λέει πως πέταξα πάνω από την Ιπποκράτους και ήθελα να δώσω ένα χάδι στους ανθρώπους. Δεν θέλω να κάνω την έξυπνη σε ανθρώπους που ζορίζονται. Που τα πρωινά ξυπνούν με το άγχος της επιβίωσης. Απλώς πιστεύω πως ακόμα και την στιγμή που είμαστε γονατισμένοι, υπάρχουν οι διπλανοί μας. Άνθρωποι έτοιμοι να μας δώσουν ελπίδα, κίνητρο, βοήθεια να προχωρήσουμε παρακάτω. Υπάρχουν φορές που προστατευόμαστε καλύτερα ανοίγοντας την ψυχή μας παρά κρατώντας τη κλειστή. Γι’ αυτό είμαι βέβαιη. Το έχω βιώσει. Δεν μου αρέσουν τα μεγάλα λόγια. Οι άνθρωποι καθώς μεγαλώνουμε έχουμε το χούι να δίνουμε συμβουλές. Δεν έχω καμία διάθεση να το κάνω αυτό. Δεν ακούω. Δεν δίνω συμβουλές. Δεν με ενδιαφέρει τί λέει η πείρα των άλλων. Ανέκαθεν αυτή η ανθρώπινη τάση με απωθούσε. Και εγώ; Εγώ είμαι πολύ φειδωλή στην παροχή συμβουλών. Μπορώ να μιλήσω μόνο για πράγματα που έχω βιώσει. Ως εκεί.

 

-Η πείρα βασίζεται στο παρελθόν. Ξεχνάμε το παρόν. Θεωρούμε πως έχει μεγαλύτερη διάρκεια απ’ εκείνη που πραγματικά έχει….

Ή πιστεύουμε πως μπορούμε να το ελέγξουμε. Θεωρώ πως έχω συμφιλιωθεί με το χρόνο. Έχω φανταστεί τον εαυτό μου γριούλα. Έχω βρει το μέρος που θέλω να γεράσω. Είναι ένα στενάκι στη Νίσυρο. Εκεί το καλοκαίρι έχει πάντα δροσιά. Οι γιαγιάδες βγάζουν τις καρέκλες τους και κοιτούν τον κόσμο που περνά από μπροστά τους σχολιάζοντάς τον. Θα ήθελα να βρεθώ ανάμεσά τους. Να κάθομαι στο αναπαυτικό μου καναπεδάκι, να έχω πάνω μου μια λεπτή κουβέρτα, για να μην κρυώνω, και να περνά ο κόσμος από μπροστά μου την ίδια στιγμή που εγώ θα τον κοιτώ με περιέργεια και αγάπη πίνοντας τσάι. Για να το κάνεις αυτό που να έχεις συνείδηση, να πετάς ελευθέρα, χωρίς να γαντζώνεσαι σε πλάνες ή παραλήψεις, αφήνοντας τον χρόνο να κάνει τη δουλειά του. Αυτή η εικόνα προσεγγίζει μια άλλη. Εκείνη που έχω για την ελευθερία.

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top