Fractal

«Εδώ Δεν Υπάρχει Άσυλο» Πράξη δέκατη. Η Όλια σε υψηλή ανάλυση (μια συνέντευξη σε δύο μέρη)*.

Συνέντευξη στον Γιάννη Παναγόπουλο //

 

Olia1

Η Όλια το ένα, η Όλια το άλλο.  Αν δεν γνωρίζεις την Όλια και μέχρι να φτάσεις στην Όλια σκέφτεσαι πως δεν έχει νόημα να λες το «Λαζαρίδου», το επώνυμο της δηλαδή, γιατί το σκέτο Όλια είναι αρκετό. Λες και δεν υπάρχει άλλη Όλια στην Αθήνα. Λες και αν πεις μόνο το «Όλ», από το «Όλια», όλοι θα καταλάβουν ποιόν ψάχνεις. Και μετά; Α! Μετά το Όλια,  έρχονται εκείνες οι  στιγμές που ρωτώντας για την Όλια  πρέπει να ντιλάρεις με ατάκες: «Ξέρεις η Όλια αυτό το διάστημα απολαμβάνει την ηρεμία της. Καλύτερα να μην την διακόψουμε». «Η Όλια μιλά μόνο όταν πραγματικά αισθάνεται πως υπάρχει κάτι να πει». «Υπάρχουν πράγματα που η Όλια  δεν θα ήθελε να απαντήσει. Σκέψου καλά τι θέλεις από αυτή».  Ποια είναι τελικά η Όλια;  Γιατί αναζητώντας την, αν δεν την γνωρίζεις,  συναντάς ανθρώπους που σου μιλούν για εκείνη λες και χτές το πρωί έπιναν, έτρωγαν κουλουράκια και έπιναν τσάι μαζί της; Το κουδούνι του θεάτρου χτυπά. Τα φώτα σβήνουν. Η Όλια είναι ανάμεσά μας. Ρώτησε: «Κλείσατε όλοι τα κινητά σας τηλέφωνά;». Απαντήσαμε: «ναι» Και πριν ξεμακρύνει,  ξαναρώτησε: «Είστε σίγουροι γι’ αυτό;». Ξαναπαντήσαμε «Ναι». Μετά πήρε πορεία στο φυσικό της χώρο. Τη κέντρο σκηνής θεάτρου. Η Όλια, για δεύτερη χρονιά, πρωταγωνιστεί στο έργο  «Από τί ζουν οι άνθρωποι» του Λ. Τολστόι (Σαββατοκύριακα στο  Θέατρο Πορεία). Μετά την παράσταση είπαμε να την συναντήσουμε στο φουαγιέ του θεάτρου. Άραγε ποια είναι αυτή η γυναίκα; Γιατί  απάντησε «ναι» όταν της πρότειναν:  «Πάμε να γυρίσουμε ταινία. Δεν έχουμε μία. Θέλεις να παίξεις;»; Γιατί οι επιλογές της κάνουν πολλούς να αισθάνονται λες και τις μοιράστηκε μαζί τους; H παράσταση αρχίζει και τελειώνει.  Άραγε πόσο νηφάλια μπορεί να είναι μια συνέντευξη μ’ έναν άνθρωπο που λίγα λεπτά πριν  μας έκανε να  δακρύσουμε;

 

-Στην παράσταση που ανεβάζετε για δεύτερη χρονιά ερμηνεύεις μια γυναίκα που παρ’ όλη τη φτώχεια που βιώνει ζώντας με τον παπουτσή σύζυγό της, προβάλει την ανθρωπιά ως κυρίαρχη ανάγκη επιβίωσης μιας κοινωνίας που δοκιμάζεται. Πόσο απέχει η πραγματική σου ζωή από τους ρόλους που αποφασίζεις να ερμηνεύσεις;

Δεν νομίζω πως υπάρχει μεγάλη διαφορά. Διάβασα το βιβλίο του Τολστόι πριν πέντε χρόνια. Από τότε ήθελα οπωσδήποτε να κάνω κάτι μαζί του. Ζούμε μια εποχή που μας προκαλεί τεράστιο άγχος. Το πρόβλημα της επιβίωσης μεγαλώνει μέρα με τη μέρα και εγώ μέσα απ’ αυτή την παράσταση θέλω να δείξω πως μπορεί να υπάρξει αντίλογος. Πως η ζωή έχει διαφορετικές πραγματικότητές απ’ εκείνες της επιβίωσης. Δεν θέλω στη μάχη της επιβίωσης να χάσουμε τις ζωές μας. Όλοι τρέμουν για τα φράγκα. Όλοι τρέμουν στην ιδέα πως το αύριο θα είναι χειρότερο από το σήμερα. Εγώ, όμως, θέλω ν’ ακουστεί κάτι ακόμα. Πως εκεί έξω υπάρχει κάποιος ρε παιδί μου που οι άλλοι μπορούν ν’ ακουμπήσουν πάνω του. Αυτή η σκέψη υπήρχε στο μυαλό μου καιρό. Μετά συνάντησα αυτά τα δύο υπέροχα παιδιά που πιστέψαμε πως μπορούσαμε να προχωρήσουμε αυτή την ιδέα και να την κάνουμε παράσταση. Δεν ήμουν ποτέ ηθοποιός που ήθελε να πάει για καριέρα σώνει και καλά. Η θέληση μου για δημιουργικότητα είναι αδιαπραγμάτευτη. Η ανάγκη να βγάζω το ταμπεραμέντο μου μέσα από την καλλιτεχνία με έλκει. Η σκέψη πως όλα αυτά μπορώ να τα μοιράζομαι με άλλους με συγκινεί. Αυτό θέλω. Έχω κατασταλάξει, πλέον γνωρίζω όσα θέλω να μοιραστώ με τους άλλους. Πιστεύω πως δεν υπάρχει διαφορά ανάμεσα στην Όλια, σ’ αυτό που είμαι και τον ρόλο που ερμηνεύω στην παράσταση. Δεν είμαι πλέον μια ηθοποιός που ερμηνεύει απλά ένα ρόλο. Είμαι η Όλια που μοιράζεται κάτι. Και αυτό είναι κάτι που αληθινά προσπάθησα να φτάσω.

 

-Έχουν υπάρξει φορές που είπες: «Δεν έπρεπε να το κάνω αυτό;».

Όχι. Πάντα είχε και έχει μεγάλη σημασία να βρίσκω νόημα σ’ αυτό που κάνω. Θεωρώ πως είμαι αγωνίστρια. Θεωρώ, επίσης, πως είμαι των άκρων. Έπαιρνα και παίρνω μέρος σε δουλειές μόνο όταν έχω λόγους να τις υπερασπιστώ. Η δουλειά έχει νοηματοδοτίσει αυτό που είμαι. Αυτό είναι κάτι ιερό. Δεν το ξεφτιλίζω. Δεν το έχω ξεπουλήσει για τα λεφτά. Δεν κάνω πράγματα που δεν θέλω να κάνω. Αν δεν σεβόμουν όλα τα παραπάνω δεν θα είχα κανένα λόγο να είμαι εδώ. Δεν ξέρω αν θα είχα την ίδια στάση γύρω από τα πράγματα αν είχα οχτώ παιδιά. Αλλά δεν έχω την τύχη να τα έχω. Όποτε μιλώ για εμένα και μόνο.

 

-Υπάρχει διαφορά ανάμεσα στο «ξεφτιλίζω» και το «ξεπουλάω»;

Το ίδιο είναι. Στη ζωή μου έκανα επιτυχημένα και λιγότερο επιτυχημένα πράγματα. Όπως και αν έχει, δεν μετάνιωσα γι’ αυτά. Συχνά βλέπω ανθρώπους που αγωνιούν μπας και βγουν στη φόρα επιλογές που κάποτε ακλούθησαν αλλά αργότερα μετάνιωσαν. Αυτό με μένα δεν έχει συμβεί. Δεν υπάρχει κανείς να μου προσάψει κάτι και είμαι περήφανη γι’ αυτό. Κανείς δεν μπορεί να πει πως ξεπουλήθηκα στο ένα ή το άλλο. Και όταν λέω κανένας το εννοώ και αυτό μου προσφέρει αληθινή ηρεμία.

 

Olia3

 

-Συμμετέχεις στο φιλμ «Εδώ Δεν Υπάρχει Άσυλο». Πως συναντήθηκες με τους ανθρώπους που γύρισαν ταινία χωρίς μπάτζετ, χωρίς προϋπηρεσία στο χώρο παραγωγής κινηματογραφικών ταινιών;

Κάποια στιγμή περνώντας από το μπλόγκ του Θανάση (σ.σ. Θανάσης Γιαννόπουλος – παραγωγός της ταινίας) σχολίασα κείμενο του. Ο Θανάσης γράφει πολύ ωραία. Είναι φαν του Νικολαΐδη. Όταν κατάλαβε πως ήμουν εγώ που σχολίασα κείμενο του, κινητοποιήθηκε. Ως μούσα του Νικολαΐδη στην ταινία «Τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα» ήμουν αυτομάτως μέρος της μυθολογίας του. Κατά τα άλλα, τα χρόνια περνούν. Μέρα με τη μέρα γίνομαι ποιο βαριά. Δεν μπορώ να κάνω πολλά πράγματα ταυτόχρονα. Κάνω μόνο όσα για μένα έχουν βάθος. Ο Θανάσης μιλώντας για εκείνα που θέλει να κάνει με συγκίνησε. Με κινητοποίησε. Είναι ένας ονειροπαρμένος. Ένας πεισματάρης. Δεν θα μπορούσα παρά συμπράξω στο σχέδιο του. Μακάρι όλοι να στήριζαν το όνειρό τους σε μια εποχή που αποτρέπει το όνειρο. Όταν μου πρότειναν να πάρω μέρος στην ταινία απάντησα «Βεβαίως και εννοείται». Στο «Εδώ Δεν υπάρχει Άσυλο» ικανοποίησα το κέφι του Θανάση κάνοντας κάποια περάσματα.

 

-Δεν είναι η πρώτη φορά που τολμάς να κάνεις πράγματα με νέους ανθρώπους;

Εννοείται. Πρώτον το θεωρώ υποχρέωση μου. Δεύτερον είναι απαράμιλλα ανανεωτικό να συνεργάζομαι μαζί τους. Είναι όμορφο να έρχομαι αντιμέτωπη με οπτικές γωνίες ανθρώπων που είναι ολοκληρωτικά καινούργιες για μένα. Όλα αυτά είναι πλούτος που θα ήταν λάθος να μην τον δεχτώ.

 

Σχέδιο. Εβίτα Κομνηνού

Σχέδιο. Εβίτα Κομνηνού

 

-Βάζοντας στην άκρη τις δουλειές που έκανες , πώς θυμάσαι τον εαυτό σου τι δεκαετία του 80;

Ήμουν ένα πολύ μπλακ κορίτσι που προσπαθούσε να καταλάβει τον περίγυρό του. Άλλες φορές αυτό γίνονταν με πολύ άτσαλο τρόπο. Άλλες φορές με μετωπικές συγκρούσεις…

 

-Θέλεις να μας δώσεις ένα παράδειγμα του «άτσαλου τρόπου»;

Έμπλεκα την ουσία με την γοητεία. Μου πήρε καιρό να μάθω πως ο συνδυασμός των δύο δεν είναι απαραίτητος. Σήμερα σκέφτομαι πως όλα όσα πέρασα ψάχνοντας την ουσία των πραγμάτων ήταν ένα στάδιο μύησης.

 

-Η μύηση έχει σκοπό;

Όταν είναι μικρός, αγόρι ή κορίτσι δεν έχει σημασία, το «ντάρκ» σε γοητεύει, σε ελκύει. Και ειδικά στην τέχνη θεωρώ πως είναι απαραίτητο να περάσεις από διάφορες καταστάσεις ώστε κάποια στιγμή αργότερα να πριμοδοτείς το φώς χωρίς να γίνεσαι χαζοχαρούμενος. Πρέπει να περάσεις από το σκοτάδι για να απολαύσεις την πραγματικότητα του φωτός. Οι άνθρωποι που δεν έχουν περάσει αυτή τη διαδικασία μπορούν να γίνουν ανελέητοι. Απερίγραπτά σκληροί. Μόνο εκείνοι που έχουν ματώσει μπορούν να έχουν έλεος για τον διπλανό τους.

 

-Θεωρείς πως αυτό που μας βασανίζει, ιδιαίτερα σήμερα, είναι η ελαστική αίσθηση που έχουμε γύρω από το τι μπορεί να θεωρηθεί δίκαιο ή άδικο;

Ο Τολστόι δίνει μια σειρά απαντήσεις σ’ αυτό που ρωτάτε. Και αυτό τον κάνει μεγάλο. Προσεγγίζει την κοινωνική δικαιοσύνη με μοναδικότητα συγκινητική.

 

-Τι θεωρείς ρίσκο σήμερα;

Το να ελπίζω. Θεωρώ πως είμαστε φοβισμένοι, τραυματισμένοι. Μερικές φορές αισθάνομαι σαν αυγό που, όπως λέμε και στην παράσταση, αν δεν το προσέξουμε θα σπάσει. Ώρες – Ώρες αισθάνομαι σαν ένα τσόφλι αυγού. Και το λέω έτσι γιατί θέλω να είμαι ανοιχτή στο να ελπίζω. Αυτό σήμερα μπορεί να θεωρηθεί ως πράξη μεγάλου θάρρους. Όμως δεν γίνεται να ζήσω χωρίς ελπίδα. Με το πέρασμα του χρόνου έμαθα να προσέχω τις αξίες μου. Πλέον γνωρίζω πως το να είσαι ανοιχτός και διάφανος σημαίνει, εκτός των άλλων, πως δεν πετάς την ουσία σου δεξιά και αριστερά. Αυτό πήρε καιρό να το μάθω. Αλλά σήμερα είμαι σίγουρη για την ισορροπία μου. Αυτό δεν είναι καθόλου λίγο.

 

-Το φινάλε της παράστασης που ανεβάζετε βρήκε το κοινό με δάκρια στα μάτια. Θυμάσαι την τελευταία φορά που δάκρυσες;

Δακρύζω εύκολα και συχνά, πολύ συχνά. Για μένα δάκρυ σημάνει πως η ψυχή ανεβαίνει στα μάτια. Αυτό είναι μια πολύ μεγάλη στιγμή.

 

-Ας εξαιρέσουμε το σπίτι σου. Ας εξαιρέσουμε και το θέατρο που εμφανίζεσαι. Θέλεις να μας πεις που βρίσκεται μια αγαπημένη σου «γωνιά» εντός της στην Αθήνα;

Μένω πάνω από την Ιπποκράτους, στη Νεάπολή. Και μου αρέσει η γειτονιά μου γιατί έχει μέρη που δεν έχουν τίποτε. Είναι τράνζιτο. Υπάρχουν απλά και μόνο για να οδηγήσουν τους ανθρώπους κάπου αλλού. Στην Ιπποκράτους δίπλα από ένα φούρνο υπάρχει ένα πεζουλάκι. Μια μέρα αγόρασα ένα κουλούρι και κάθισα εκεί βλέποντας τα αυτοκίνητα που περνούσαν. Απολαμβάνω τα μέρη που δεν θα μπορούσαν να γίνουν καρτ- ποστάλ που, όσο και αν το ψάξεις, δεν θα βρεις λόγο να τα υμνήσεις. Μου αρέσουν τα μέρη που μπορούν να γίνουν κάτι για μένα έστω και αν αυτό το κάτι μπορεί να είναι μια μικρή στιγμή. Θυμάστε, παλιά τα σπίτια είχαν χολ; Μου ταιριάζουν πολύ τα χόλ! Εκεί δεν υπάρχει κανενός είδους «βαρύτητας». Είναι απλά χώροι που περνάς για να πας κάπου αλλού. Σε τέτοιου τύπου μέρη μου έρχονται οι πιο δημιουργικές σκέψεις. Όταν κάθισα σ’ εκείνο το πεζούλι, στην Ιπποκράτους, δίπλα από το φούρνο αισθάνθηκα ελεύθερη να κάνω όποια σκέψη ήθελα χωρίς να με περιβάλει κανενός είδους αυστηρότητα ή δέος.

 

-Όταν λυπάσαι ή όταν φοβάσαι υπάρχουν κείμενα, υπάρχουν μουσικές που σε κάνουν να ξαναβρείς τη συνοχή σου;

Για τέτοιες στιγμές έχω την Καινή Διαθήκη. Τα παλιά σοφά βιβλία μού δίνουν παρηγοριά. Όταν είμαι λυπημένη μένω στο κέντρο των πραγμάτων. Προσπαθώ να αποδεχτώ τη στιγμή. Δεν θέλω να απαλλαχτώ απ’ αυτή. Μένω μέσα σε αυτό που με λυπεί και περιμένω. Παλιότερα αγωνιούσα ν’ αποφύγω τις στιγμές που μου προκαλούσαν λύπη. Μου πήρε καιρό αλλά έμαθα να συνομιλώ με μένα. Συμφιλιώθηκα με την ιδέα πως η λύπη είναι μέρος της ζωής όλων μας. Πως χωρά και εκείνη ανάμεσα μας.

 

Olia2

 

>>> Εδώ το Β΄ Μέρος της συνέντευξης της Όλιας Λαζαρίδου) >>>

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top