Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / Ο δικός μου γκρεμός
22/05/2018, 10:47 μμ

Ο δικός μου γκρεμός

Γράφει η Ειρήνη Τερεζοπούλου // *

 

«Οικείος Ελκυστής» του Γιάννη Μ. Στρατούλια, εκδόσεις διαπολιτισμός, 2017

 

Κάθε ταξίδι ξεκινάει και με μια αποδοχή. Έτσι κι ο ποιητής στο πρώτο, πρώτο ποίημα κάνει ακριβώς αυτό, δηλαδή υιοθετεί τον εαυτό του. Του γίνεται ανάδοχος, δε τον αποστρέφεται και ούτε επιθυμεί να τον αποβάλλει. Ίσως αυτό να ήταν μια «εκκρεμότητα» θύμα του Ενεστώτα στον οποίο τα γράφει όλα… Πάντως όσο απλό κι αν ακούγεται, ο εαυτός δεν είναι πάντοτε ευπρόσδεκτος προς τα μέσα, όταν στο μέσα, ο οικοδεσπότης είναι Νάρκισσος…

Κατρακυλάει ακόμη πιο βαθιά στο γκρεμό του (πιο βαθιά από την τελευταία φορά, όταν έγραφε την Τυμβωρυχία…) μιας και ο νόμος της βαρύτητας είναι και νόμος της ποίησης. Θα έλεγα πως αυτό είναι και το νόημα στον τίτλο. «Οικείος…» ο δικός μου, «…Ελκυστής» γκρεμός. Λαξεύει τις ακατέργαστες πλευρές του κι όσο λαξεύει επαιτεί, ανησυχεί, αμφιβάλλει, αγωνιά, ορίζει, υπερασπίζεται, γίνεται αρνητής… Λαξεύει τη «φυσική κατάσταση των πραγμάτων» και ακυρώνει -με τη γραφή του-  «τη φονική τους πλευρά» μιας και «…η σιωπή της γλώσσας/ φωτίζει/ τη ζοφερή όψη του κόσμου»

Καθήμενος «στη λευκή πλαστική καρέκλα», ατενίζει τον ουρανό. Είναι σε ηλικία που μπορεί να αγνοεί το θόρυβο και να επικεντρώνει την προσοχή του μόνο στους ήχους που συμβάλλουν αρμονικά γύρω του…
Με μια κίνηση οργώνει τα μαλλιά του προς τα πίσω και του μένει μια τρίχα  στο χέρι. Σκέφτεται πως… «…στη σήραγγα μιας τρίχας όλη η ζωή χωράει…»… όχι γιατί είναι τόσο ασήμαντη, αλλά γιατί είναι τόσο «σύντομη…». Προς στιγμήν τερματίζει. Νοσταλγεί. Και νοσταλγία χωρίς λογοτεχνικούς παροξυσμούς, είναι όταν δεν ξέρεις από πού να φύγεις…

Προσπαθεί να χρωματίσει το αναπόφευκτο, να το οικειοποιηθεί, να γνωριστεί μαζί του. «ΠΑΡ ‘ΌΛΑ ΑΥΤΑ» και επειδή… «ο θάνατος δε ζωγραφίζεται» θα επιστρέψει –ακριβώς στην απέναντι σελίδα- στο χρώμα του έρωτα που είναι «…αειθαλής αλήθεια» και είναι το μόνο που μπορεί να δει, απλώς αγγίζοντας. Έτσι του βγαίνει να εκφράσει την απόλαυση, ως συνάρτηση με άγνωστο τον έρωτα και μάλλον ασυνεχή. Να σημειώσουμε, πως στην αγγλική ορολογία των μαθηματικών, η ασυνέχεια μιας συνάρτησης μεταφράζεται ως “chaos”…

 

Γιάννης Μ. Στρατούλιας

 

Αλλά… «ο θάνατος δε ζωγραφίζεται»… ακούγεται σαν: η ιδέα του θανάτου δεν παλεύεται με τίποτα. Σαν το χρώμα που έχω σαν άνθρωπος, να απορροφάται πλήρως από το μακάβριο μαύρο του. Αλλά το χρώμα του ποιητή δε χαραμίζεται τόσο άσκοπα. Απορροφάται από την πομπή που τον ακολουθεί και έτσι γίνεται αθάνατος. Το χρώμα του ποιητή σώζεται στις μνήμες… όπως το χρώμα του Παλαμά και του Σεφέρη μαζί και κάθε αλήτης στίχος τους…

Ώριμη και εντυπωσιακά εξελιγμένη γραφή σε σχέση με τα δύο αξιόλογα βιβλία που προηγούνται. Οι λέξεις που δομούν τα κείμενα επιλέγονται προσεκτικά, αλλά χωρίς  συντηρητισμό, χωρίς «αιδώ» και λένε μια ιστορία που ταιριάζει σε όλους. Κανείς στίχος δεν είναι ορμητικός από μόνος του. Ορμητικά είναι τα αλλεπάλληλα νοήματα στο τέλος που σε αφήνουν ξεκρέμαστο ανάμεσα σε αυτό που πιστεύεις και αυτό που βαθύτερα  κλονίζεται. Απέδειξε ότι  στην ποίηση, όπου η λέξη είναι το πρίσμα, όχι μόνο το φώς αλλά και το έσω “σκότος” δηλαδή το βάθος του δημιουργού έχει την ιδιότητα να διαθλάται.

 

 

* Η Ειρήνη Τερεζοπούλου είναι 18 ετών, απόφοιτος λυκείου. Ξεκίνησε να γράφει λίγο πριν κλείσει τα 17, στην αρχή από περιέργεια και λίγο μετά από ανάγκη. Μικρά ασήμαντα γεγονότα αλλά όχι τυχαία τοποθετημένα σε μια αιτιακή γραμμή, την έκαναν να γράψει όχι όπως γράφουμε τη λίστα για τα ψώνια, αλλά όπως επιχειρούμε να διαχειριστούμε τα πράγματα με τον δικό μας κατάλληλο τρόπο. Έχει συμμετάσχει κατά καιρούς σε διάφορους μαθητικούς διαγωνισμούς ποίησης σε πανελλαδικό και διεθνές επίπεδο με κάποιες διακρίσεις. Τα τιμητικά βραβεία αποδείχθηκαν σημαντικά εισιτήρια για την εισαγωγή της σε πανεπιστήμιο του εξωτερικού.

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top