Fractal

Ποίηση: “Οι χαραυγές του Αποχωρισμού”

Από το Χαζό Κορίτσι // *

 

 

 

 

Οι χαραυγές του Αποχωρισμού

 

Σαθρά τα μονοπάτια

Ποιος ξέχασε, άραγε, με ροδοπέταλα να τα στρώσει

Ξεκούρδιστα ρολόγια και ρωγμές στο παράθυρο

Έχω φτιάξει έναν ήλιο που τη σάρκα μου καίει

Σκισμένοι οι στίχοι, νεκροί δίπλα στο κρεβάτι

Ένα τσάι παρατημένο που παγώνει

Δαγκώνω το χείλος μου, τόσο όσο να ματώσει

Κρατάω την ανάσα μου, να μην ακούσεις πως υπάρχω

Επάνω στο στρογγυλό τραπέζι σου άφησα τον καφέ της καλημέρας

Σιχαίνομαι την συνήθεια και ας κινούμαι πάντα με πυξίδα

Είναι στιγμιαίο το πάθος, μην ξανοίγεσαι

Θέλω να σε ζωγραφίσω, μα μονάχα μια μαύρη εικόνα μου βγαίνει

Το σεντόνι υγρό

Η γωνιά με περιμένει, θα σταθώ με τα μολυβένια μου πόδια

Και αν ποτέ τ’ αποφασίσεις, πράσινο θα βάψω τον τοίχο που αντικρίζεις

Έχω φτιάξει έναν ήλιο που τις σάρκες μου καίει

 

 

 

* Tο Χαζό Κορίτσι ζει και γράφει στην Αθήνα. Γράφει κυρίως ποιητική μικρή φόρμα και είναι λάτρης της στιγμιαίας έμπνευσης και αποτύπωσης.

 

 

Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top