Διήγημα Fractal: “Οι δρόμοι του ποτέ”
Γράφει ο Νίκος Τακόλας // *
Dihg 154 ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΤΟΥ ΠΟΤΕ
Τα συναπαντήματα με παλιές αγάπες, δεν είναι ανώδυνα. Είναι σαν εκείνες τις πόλεις που αν και όμορφες δε θέλεις να πας, γιατί σε πλήγωσαν ή σου άφησαν μια πίκρα. Είναι όμως και κάτι διαολεμένα πρωινά που καταφέρνουν να λαφρύνουν μια παλιά σχέση από την ένταση του χωρισμού της. Και τότε σκέφτεσαι μια νέα συνάντηση, ακόμα και χωρίς οποιονδήποτε στόχο. Ήθελα να ξέρω αν ήταν στο γραφείο της, πριν την επισκεφτώ. Τηλεφώνησα και το σήκωσε η ίδια. Η ψυχή μου σκιρτούσε, μα δε μίλησα. Θα την ξάφνιαζα να με δει. Ύστερα θα σκαρφιζόμουνα κάτι για την επίσκεψη. Ήταν εκεί. Αυτό μόνο ήθελα.
Αγόρασα το λουλούδι που της άρεσε και κατέφτασα. Συναισθήματα ανάκατα, μα έντονη η επιθυμία να τη δω. Ήταν γυναίκα με πολύ ισχυρή προσωπικότητα, έντονο εσωτερισμό και χαρίσματα. Τίποτα όμως δεν κρατάει στην ισοπέδωση των σχέσεων. Δεν έφταιγε αυτή για το χωρισμό, ούτε εγώ. Συνέβηκε απότομα, αναίτια ίσως, σα μια αμοιβαία αναγκαιότητα. Μα δεν υπολογίσαμε τα συναισθήματα, που σιγόκαιγαν χρόνια μετά. Τώρα ο χρόνος και η λήθη τα κάλυψαν όλα, μα κάποια συναισθήματα δεν έμειναν σαν απλή νοσταλγία, αλλά σαν πεποίθηση ότι αυτός ο έρωτας δεν ολοκληρώθηκε, όπως του άξιζε. Η σχέση έσπασε άκαιρα στη νιότη της.
Ανέβηκα τους έξι ορόφους με τα πόδια, για να σκεφτώ τον τρόπο εμφάνισής μου και τα λόγια, προσχήματα για αναμονή αν ήταν απασχολημένη και τέτοια. Η συνεργάτιδά της ήταν η ίδια, με υποδέχτηκε θερμά, προσφέρθηκε να με κεράσει καφέ αλλά το πουλί είχε πετάξει. «Η Φιλιαδώνα θυμήθηκε μια ξαφνική υποχρέωση και θα πεταχτεί ως το κέντρο. Περιμένετε δε θ΄ αργήσει. Αργούσε, όμως και της τηλεφώνησε. Δεν απάντησε».
Ναι, ήξερα. Κάτι πήγαινα στραβά πάντα με μας και με μένα, θεωρούσα. Έφυγα λίγο πικαρισμένος. «Ατυχία, πάντα είχα μια ελαφριά ατυχία στις επιθυμίες μου», μουρμούριζα στο δρόμο. Ήθελα να σκεφτώ και δεν χρησιμοποίησα αυτοκίνητα. Θυμήθηκα να παραγγείλω και κάτι κορνίζες για φθηνούς πίνακες ζωγραφικής». «Καλώστον», έκανε ο κορνιζάς, «κύριε δυσεύρετε. Δεν σ΄ έχω ξαναδεί πρωί εκτός γραφείου, ποτέ. Αρχίζω να πιστεύω ότι σου καρφώνουν την έξοδο, μέχρι να σχολάσεις». Γέλασα. Ήταν κάπως έτσι. Στο γραφείο κολλούσα. Δινόμουνα στη δουλειά, χανόμουνα. Με ενοχλούσαν οι διακοπές του ρυθμού. Παθιαζόμουνα. Οι συνήθειές μου αλύγιστες. Η Φιλιαδώνα με πείραζε γι’ αυτά τα αμετάβλητα χούγια μου. Την ενοχλούσε η προσήλωσή μου στη συνήθεια, η προβλεψιμότητά μου. Σίγουρα ήταν και ένας μικρολόγος για το χωρισμό. Πολλά μικρά τέτοια στοιχεία ενώθηκαν για να φτιάξουν την τελική αιτία κι αφορμή. Αμοιβαία. Πήρα τις έτοιμες κορνίζες και έφυγα, αποφασισμένος να βγαίνω περισσότερο από το γραφείο μου. Στο κάτω κάτω οι δικοί μου συνέταιροι δε θα έλεγαν τίποτα.
Έφτασα στο γραφείο. Έλειπαν και οι δύο συνέταιροι. Προλάβαιναν τη σκέψη μου. Πάνω στο τραπέζι μου βρήκα ένα μήνυμα.
«Ένιωθα την ακατανίκητη επιθυμία να σε δω, σήμερα. Τηλεφώνησα το πρωί και σ’ άκουσα. Δε σου μίλησα. Ήρθα κατ’ ευθείαν εδώ. Κάτι με τραβούσε και το ακολούθησα. Ήξερα πως δε βγαίνεις, ήξερα τις εμμονές της ζωής σου. Δυστυχώς μου είπαν πως είχες φύγει, πριν λίγα λεπτά. Δεν πειράζει. Μιαν άλλη φορά.
Φιλιαδώνα».
* O Νίκος Τακόλας, γεννήθηκε στη Λάρισα και μεγάλωσε στα Γρεβενά. Σπούδασε Ηλεκτρολόγος Μηχανικός. Eκδοθέντα Βιβλία 3 στη βάση biblionet, Βραβεία διηγήματος πανελλαδικά 8. 9 συλλογικές συμμετοχές. Zει στη Θεσσαλονίκη. Το τελευταίο του βιβλίο “ΤΟ ΚΑΣΤΡΟ ΤΗΣ ΝΙΦΑΔΑΣ”, 2016, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις “Νησίδες”. Στο παρελθόν ασχολήθηκε με κινηματογραφική κριτική και πολιτικό δοκίμιο.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
Διήγημα: “Δε θα με τρελάνουν”
16/04/2024, 7:21 μμ -
Θεατρικό μονόπρακτο: “Το κούρεμα”
16/04/2024, 7:14 μμ -
Διήγημα: “Αφύπνιση”
16/04/2024, 7:10 μμ -
“Το Σιγείον”
16/04/2024, 7:06 μμ -
Διήγημα: “Το φάντασμα”
16/04/2024, 6:58 μμ
ΘΕΜΑΤΑ
-
Αγώνας για ζωή
Γράφει η Αλεξάνδρα Μπακονίκα // Γιώργος Θεοχάρης: «Δίφορη μνήμη», Εκδ. Πόλις, σελ. 179 Κάποτε παλιά είχα ακούσει ότι η φτώχια στην επαρχία άρχισε αισθητά να μειώνεται στη δεκαετία’70, δεν κρύβω ότι μου έκανε φοβερή εντύπωση, καθώς
Περισσότερα -
«Μέσα στη Μέρα». Με την κοφτερή αμεσότητα ενός χαϊκού
Γράφει ο Ελισσαίος Βγενόπουλος // Ένας σεμνός άνθρωπος τις αρετές του τις καλύπτει με το διάφανο πέπλο της μετριοφροσύνης, ο υποκριτής πάλι τα ελαττώματά του τα φορτώνει με τις μάσκες της προσποίησης, πώς θέλεις με μια ματιά, χωρίς κόπο,
Περισσότερα -
Ποίηση Fractal: “Μουσείο Ακρόπολης”
Γράφει ο Βασίλης Ν. Πης // * ΜΟΥΣΕΙΟ ΑΚΡΟΠΟΛΗΣ Προσπάθησε μια επίσκεψη στο μουσείο να φανταστείς Τι θ’ αντικρίσεις όταν στην αίθουσα με το κεκλιμένο Γυάλινο δάπεδο βρεθείς και μι’ άλλη πόλη αντικρίσεις Πιο
Περισσότερα -
Συνομιλίες // Αλέξιος Ορφανός & Αδαμάντιος Σφυρικάκης
Φωτογραφία: Σφυρικάκης Αδαμάντιος, Ποίηση: Ορφανός Αλέξιος Το πριν τού μετά Να συναντώ στο δρόμο κάποιον γέρο Ν’ ακολουθώ τα βήματά του αργά χωρίς να προσπερνώ Να βλέπω τον κόσμο με ταχύτητα άλλη Φταίει, εικάζω, που
Περισσότερα -
Πόσοι τρόποι υπάρχουν για να χαλάσει τη ζωή του κάποιος;
Γράφει η Τζένη Μανάκη // Ζαν Πωλ Ντυμπουά «Δεν κατοικούν όλοι οι άνθρωποι τον κόσμο με τον ίδιο τρόπο» (Βραβείο Goncourt 2019), Μετάφραση: Μαρία Γαβαλά, Εκδόσεις: ΔΩΜΑ «Καμιά φορά μου συμβαίνει να κλείνω τα μάτια και να δοκιμάζω
Περισσότερα -
Η ψυχή των αντικειμένων
Γράφει ο Πέτρος Γαργάνης // Τάσος Αγγελίδης Γκέντζος «Lacrimae Rerum – Τα δάκρυα των πραγμάτων», εκδόσεις Ρώμη Σιωπηλοί μάρτυρες, στωικά υποταγμένοι στις διαθέσεις του κατόχου τους, συνοδεύουν ως πιστοί ακόλουθοι τον υπαρξιακό του μονόλογο, καταγράφοντας αναμνήσεις, προσδοκίες, επιτεύγματα.
Περισσότερα -
Η Μικροϊστορία των Αρμενίων στην πόλη του Ρέθυμνου
Γράφει ο Μιχάλης Τρούλης // * Μανώλης Θ. Καρνιωτάκης «Αρμενίων Νόστος. Εκατό χρόνια μετά». Λεύκωμα 2022. Τι περιέχει αυτό το Λεύκωμα; Ένα μέρος της τοπικής μας ιστορίας, πριν εκατό χρόνια, μέσα από τη Δημόσια Βιβλιοθήκη
Περισσότερα
