Fractal

Ο Οδυσσέας Νασιόπουλος στο εργαστήρι του συγγραφέα

 

odisseas2

 

Κάπου διάβασα ότι η αλήθεια είναι σαν την ποίηση κι οι περισσότεροι σιχαίνονται την ποίηση, και δυστυχώς είναι μια παραδοχή κι αυτή, λίγοι την καταλαβαίνουν κι ακόμη πιο λίγοι την αισθάνονται. Η ποίηση λοιπόν, είναι ο δικός μου τρόπος να μιλάω για τον κόσμο που βλέπω κι νιώθω για ό, τι αγαπώ και πιστεύω. Με κάλεσε, δεν την κάλεσα, ανεξαρτήτως αιτίας ή αφορμής που ξεκίνησα να γράφω, κατά βάθος σ’ επιλέγει, δεν την επιλέγεις και αν γίνει αυτό μετά δεν υπάρχει επιστροφή, είναι τυραννία ψυχής με μια και μόνο ανταμοιβή την ελευθερία. Όσοι γράφουν γενικά όχι μόνο ποίηση, το ξέρουν ή το αντιλαμβάνονται, πως από ένα σημείο και πέρα σε ορίζει, σε κατευθύνει να την ανακαλύψεις παντού, στα πρόσωπα, τα πράγματα, τα τοπία, στα συναισθήματα, στις λέξεις, τις εικόνες. Διότι ποιητές δεν είναι μόνο αυτοί που βάζουν τις λέξεις στην σειρά, αλλά και όσοι γράφουν με εικόνες, όσοι με λίγα λόγια δημιουργούν με τα χέρια, με την φωνή, με το σώμα, με το βλέμμα ή όλα αυτά μαζί. Στεκόμενος στην εικόνα, βλέπω καλώς ή κακώς στην σημερινή εποχή με τα κάθε λογής κοινωνικά μέσα δικτύωσης Facedook, Twiter και τα τοιαύτα, ο καθένας μπορεί να εκφράσει τις απόψεις του, τις αντιλήψεις του, την δουλειά του, ο καθένας για μια στιγμή μπορεί να γίνει συγγραφέας, φωτογράφος, πολιτικός ν’ αποκτήσει βήμα, να εκτεθεί ηθελημένα σε μια άνευ προηγουμένου αίσθηση δήθεν ελευθερίας. Βάση και κύριο συστατικό όλων αυτών είναι η εικόνα -τραβάει το βλέμμα- και δευτερεύον το κείμενο. Η εικόνα που δείχνουμε στα μέσα αυτά έφτασε στο σημείο, τελικά θεμιτά ή αθέμιτα να μας καθορίζει όσο ποτέ, γίνεται κατά κάποιο τρόπο το αποτύπωμα μιας στιγμής που θα μείνει, όσο το επιτρέπει βέβαια η τεχνολογική εξέλιξη της εποχής, στις αδιάκοπες χαραυγές του χρόνου, φτάνει βέβαια να μην βάζεις το εγώ ψηλότερα από όλα, επειδή ένα γράμμα, μια κλωστή χωρίσει το άξιο, απ’ το ανάξιο, το καλαίσθητο, απ’ το ανάρμοστο, ό, τι δεν είναι αληθινό στο τέλος εξορίζεται. Γι’ αυτό, εν προκειμένου λίγοι κάνουν τέχνη βγάζοντας φωτογραφίες, προϋποθέτει ευαισθησία της στιγμής, ενσυναίσθηση του ωραίου, να γράφεις με φως στο σκοτάδι. Κι αυτό απαιτεί καλή γνώση κι αντίληψη του αληθινού, εκτός κι αν το έχεις έμφυτο. Το ίδιο ισχύει σε κάθε μορφή τέχνης ή ποίησης. Λέξεις και εικόνες, εικόνες και λέξεις λοιπόν ενώθηκαν και δημιούργησαν τέχνη ή αλλιώς εικόνες που έγιναν ποιήματα, ποιήματα που έγιναν εικόνες. «Σ’ ένα πάντρεμα που εξηγεί την ουσία του κόσμου του είναι και μη-είναι». Και μ’ αυτήν την λογική έγινε η ποιητική μου συλλογή «Πάλη για ήλιο». Στην οποία με θεμέλιο την φωτογραφία για αμεσότερη αντίληψη των πραγμάτων, κάνω, δίνω την κατευθυντήρια γραμμή, το κάλεσμα, την επιτακτική ανάγκη πλέον για «Πάλη». «Πάλη» για τον κοινό μας «Ήλιο», είτε λέγεται άνθρωπος, πατρίδα, ελευθερία, ειρήνη, είτε τον προσωπικό «Ήλιο» του καθενός μας, της αγάπης μας, της οικογένειας, της φιλίας, σ’ ό, τι καλό και πολυτιμότερο έχουμε δίπλα μας και προπαντός μέσα μας, μέχρι τον παντοδύναμο «Ήλιο» της ψυχής μας, που δεν πρέπει, με κανέναν τρόπο, με τίποτα ν’ αφήσουμε, να σβήσει.

Ίσως τέλος να πάω αντίθετα με την παρούσα συλλογή στην περπατημένη των ποιητών, εννοώντας ότι κάθε ποίημα εμπεριέχει την εικόνα μέσα του, και πως ο ποιητικός μου λόγος είναι εν πολλοίς στρατευμένος άλλα ποτέ δεν πήγα απ’ τον ίσιο δρόμο, πάντοτε λοξοδρομούσα, οι καιροί  πλέον απαιτούν συστράτευση κι ομόνοια, γι’ αυτό λοιπόν:

…άσε με, να διαβώ, σιωπηλή διαδρομή,

μοιραίο κάλεσμα, ελπίδας έγερση,

για το φως την μάχη, ενάντια

στο σκοτάδι που απλώνει….

 

odisseas1

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top