Fractal

Η μνήμη όπου και να την αγγίξεις πονεί

Γράφει η Χριστίνα Κόλλια //

 

odo-mnimi«Οδοντωτή μνήμη» Ευρυδίκη Νικήτα, εκδόσεις Ιωλκός

 

Η μνήμη είναι σίγουρα και οδοντωτή, με θήκες, γέφυρες, πέτρα, να εναλλάσσονται στους «μασητήρες» του συνειδητού και του ασυνείδητου. Του δηλωμένου και του αδήλωτου βιώματος, του ενίοτε απωθημένου αλλά υπαρκτού. Των ψυχικού τραύματος, που άλλοτε επιπλέει και άλλοτε καταβυθίζεται.

Η μνήμη έχει δόντια: «Σαν του διπλανού σου που είναι σάπια. Σαν τα δικά σου που είναι γερά, υποστηριζόμενα από εραστές και υπουργούς.»

Μόνο τα δόντια γάλακτος είναι ευθύγραμμα, αστραφτερά κι ανυποψίαστα μέχρι την επερχόμενη πτώση τους και την αναπόφευκτη αλλαγή της οδοντοστοιχίας: «ο γιός του μπαλαρίνα;»

 

Ποιος άραγε είναι σε θέση να αποφύγει τον «πονόδοντο» της ματαίωσης, την «απονεύρωση» πεποιθήσεων, το «σφράγισμα» έστω μιας προσδοκίας και την «εξαγωγή» συναισθημάτων, διαγνωσμένων ως επιβλαβή στην πανοραμική εσώψυχη ακτινογραφία του, που εμπεριέχει σκιές τόσο από το μέρος όσο και από το όλο της προσωπικής του ιστορίας. Ότι ακριβώς αποτυπώνεται στη ρήση του Γ. Σεφέρη «Η μνήμη όπου και να την αγγίξεις πονεί.»

Λόγος που ο «κυνόδοντας» του ζωτικού άλλοθι βρίσκεται πάντα σε θέση αναγκαίως δραστική: «Το παιδί μικρό ήταν, θα άντεχε, θα έφευγε κάποτε» ασχέτως αν η «τερηδόνα» των γεγονότων το ακολουθεί, χτίζοντας με συνέπεια τις συνθήκες για τη διαμόρφωση του ενήλικου εκμαγείου του: «Σου είπε ότι ο κατάλληλος είναι ο κανένας.»

 

Σε δυο παράλληλες αφηγήσεις, που αποδίδονται σε δεύτερο και τρίτο πρόσωπο, ο έρωτας και η αγάπη δοκιμάζονται και κυρίως δαμάζονται μέσα από τις συμπληγάδες θεμελιωδών συγγενικών σχέσεων, καθορίζοντας την πορεία των ηρώων τους: «Μάλλον περισσότερο από τους άλλους, φοβάμαι τον ίδιο μου τον εαυτό» γιατί ακόμα και στην περίπτωση που ο αμνός θα μεταμφιεστεί σε λύκο, φοβάται και πάλι: «Ο λύκος φοβάται. Φοβάται ν’ αγαπήσει και ν’ αγαπηθεί.»

 

Με λόγο έντεχνο και «έξω από τα δόντια», δομή πρωτότυπη και επιδέξια σύνθεση ρεαλισμού και σουρεαλισμού, η Ευρυδίκη Νικήτα, εντυπωσιάζει σ’ αυτή την πρώτη της συγγραφική εμφάνιση με τη νουβέλα «Οδοντωτή μνήμη» των εκδόσεων Ιωλκός, προξενώντας ουσιώδεις αιτίες και αφορμές για επιπρόσθετες αναζητήσεις στο μείζον υπαρξιακό ερώτημα: «Στ’ αλήθεια γινόμαστε ότι μας κάνουν οι γονείς μας;»

 

Ευρυδίκη Νικήτα

Ευρυδίκη Νικήτα

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top