Fractal
Home / FRACT-ALL / Ποίηση: “Ωδή σε μια λέξη (ή: Οι δυναμικές ικανότητες μιας λέξης ελληνικής.)”
19/10/2016, 10:56 πμ

Ποίηση: “Ωδή σε μια λέξη (ή: Οι δυναμικές ικανότητες μιας λέξης ελληνικής.)”

 Του Γιώργου Ρούσκα // *

 

 

f17α

 

Πώς μπορεί μία και μόνο λέξη να ανατρέψει την εικόνα της φαινομενικής ακινησίας του σύμπαντος και να περιγράψει με όλη τους τη μεγαλοπρέπεια την αλληλοεξαρτώμενη και αλληλένδετη συνύπαρξη των αμέτρητων γαλαξιών στο σύμπαν, τις μεγάλες εκρήξεις αλλά και τις στροφορμικές κινήσεις και περιστροφές των πλανητών, των δορυφόρων, των αστεριών, των νεφελωμάτων, των σωμάτων εν γένει που τον αποτελούν;

Πώς γίνεται η ίδια αυτή λέξη να αξιώνεται να αποδίδει με τη μέγιστη ακρίβεια τη συνύπαρξη των τριών διαφορετικών θεϊκών υποστάσεων μέσα σε ένα Αδιαίρετο και Ομοούσιο Τριαδικό Θεό;

Πως γίνεται η ίδια αυτή λέξη να δηλώνει την ύπαρξη του θείου μέσα στον άνθρωπο και αντίστροφα;

Πώς μπορεί να εκφράζει στον απόλυτο βαθμό την του ανθρώπου ερωτική τελείωση;

Πώς μπορεί κάλλιστα να αποδίδει ακόμη την ένωση του ανθρώπου με το σύμπαν και του σύμπαντος με τον άνθρωπο;

Πώς γίνεται στην ίδια λέξη να εμπεριέχεται η αέναη διασύνδεση χώρου και χρόνου αλλά και αυτή ακόμη η ερωτοτροπία ενέργειας και ύλης και οι μεταξύ τους μετασχηματισμοί, πολύ πριν κατακτηθούν οι γνώσεις της κβαντικής μηχανικής;

Όλα αυτά και πολλά ακόμη, αποδίδονται στην εντέλεια με μια, μόνο μια λέξη.

 

Όταν ο ένας άνθρωπος υπάρχει εκτός από τον εαυτό του, αμφίδρομα (διαδραστικά θα τολμούσα να πω) και μέσα στον άλλο, είναι μαζί με τον άλλο, ενώνεται με τον άλλο και καταφέρνει ταυτόχρονα να κρατήσει την προσωπικότητά του, την μοναδικότητα της ύπαρξής του, τα ίδια χαρακτηριστικά του, χωρίς να αφομοιωθεί αλλά και χωρίς να προσπαθήσει και εκείνος να αφομοιώσει τον άλλο, χωρίς να παραδώσει τα κλειδιά της ολότητάς του αλλά και χωρίς να του περάσει καν η ιδέα να πάρει τα κλειδιά της ολότητας του άλλου, έστω και αν εκείνος σε στιγμές αδυναμίας θελήσει να του τα παραδώσει,

όταν κινούμενος εδώ, στις γήινες διαστάσεις, βιώνοντας τη ζωή στη γη, δίνει με την καρδιά του χωροχρόνο στον άλλο να κινείται λεύτερα, φροντίζοντας ταυτόχρονα να υπάρχει άλλος τόσος χωροχρόνος και για τον ίδιο ώστε και αυτός να κινείται εξίσου λεύτερα,

όταν το εγώ δεν υποτάσσεται σε ένα άλλο εγώ, δεν θυσιάζεται στο εγώ του άλλου ούτε το θυσιάζει χάριν κανενός, μα και τα δυο από κοινού πορεύονται το ένα δίπλα στο άλλο, μέσα στο άλλο, μέσα από το άλλο, γύρω από το άλλο χωρίς όμως να πάψουν να είναι τα μοναδικά για τον καθένα αυτόνομα υπαρκτά «εγώ»,

όταν λάμπουν οι αύρες από έρωτα, αγάπη, εμπιστοσύνη, ειρήνη, γλυκύτητα, αρμονία, ισορροπία, διάκριση, όταν η μία δεν σκιάζει την άλλη μα γίνονται λαμπερότερες καθώς από αμοιβαία επιλογή πλησιάζουν μεταξύ τους και ακτινοβολούν τριγύρω δημιουργώντας μια κοινή πηγή (όχι αναγκαστικά ορατού σε όλους) φωτός παραμένοντας ταυτόχρονα διαρκώς αυθυπόστατες,

όταν εκλείψουν οι κρίσεις, οι συγκρίσεις, οι εξουσίες, ο υπόγειος αλλά και ο επιδεικτικός πόλεμος, η ζήλεια, ο εγωισμός,

όταν ξεριζωθούν οι χιλιοριζωμένες πεποιθήσεις και στη θέση τους γεμίσουν οι απομένουσες πληγές και τρύπες με καινούργιους σπόρους κατανόησης, ευσπλαχνικής ενσυναίσθησης, συνεργασίας, συμμετοχικής δημιουργικότητας,

όταν κατανοηθεί το μεγαλείο και η σοφία που εμπεριέχεται μέσα σε κάθε πλάσμα -άρα και μέσα στον ίδιο τον διαλογιζόμενο,

όταν η αγκαλιά μπορεί με άνεση να χωρέσει όλο το σύμπαν,

όταν η αγάπη μπορεί να ζεστάνει από ένα ταπεινό πετραδάκι στο δρόμο ως τους παγετώνες του αρκτικού εγωισμού ή από ένα βότσαλο το χειμώνα σε μια παραλία ως το πανσέληνο ασημένιο φως,

τότε, συντελείται ένα φαινόμενο που μόνο η ελληνική γλώσσα έχει τη δύναμη, τον πλούτο και κυρίως τον τρόπο να εκφράσει με την ακρίβεια και τη δυναμική που του αρμόζει, χρησιμοποιώντας μια μόνο σύνθετη λέξη.

 

Ως θεϊκή, έχει και η ίδια τριαδική (γιατί τρεις; Ερμής ο Τρισμέγιστος. Τρεις Μοίρες. Ορφικοί: τριάδα= Ύπαρξη-Ζωή-Διάνοια. Αριστοτέλης: τριάδα= ο αριθμός του συνόλου γιατί περιέχει αρχή, μέση και τέλος. Πυθαγόρας: το τρία σημαίνει το Όλον) προέλευση – ετυμολογία:

[Χωρώ] χωράω, καταλαμβάνω χώρο και ταυτόχρονα δίνω χώρο (αφού μετακινήθηκα από εκεί που ήμουν πριν, άρα άφησα ελεύθερο χώρο) χωρίς να κατακτώ, χωρίς να κατακτιέμαι και διεισδύω με την άδεια του άλλου: [περί] τον άλλον, περί του κοινού πλέον ενεργειακού κέντρου των υπάρξεών μας, σαν όλα να περιστρέφονται γύρω από εμάς, περί της εκατέρωθεν επιδιωκόμενης ένωσής μας ενώ ταυτόχρονα και ό άλλος πράττει ακριβώς το ίδιο με εμένα, βιώνοντας το μεγαλείο της πορείας στο «μαζί» να συμβαίνει επί: [αλλήλων].

Έτσι απλά είναι πιθανό να γεννήθηκε η λέξη «αλληλοπεριχώρηση».

 

 

Γιώργος Ρούσκας, Οκτώβρης 2016

 

 

Αλληλοπεριχώρηση.

 

Σε νοιάζομαι

Όλα μαζί σου τα μοιράζομαι

Σε θέλω, σε ποθώ

Χωρίς να κατακτώ

 

Δεν σε θεωρώ δική μου

Σπάω τα άλλοθί μου

Μη με θεωρείς δικό σου

Σκλάβο, υποχείριό σου

 

Σύντροφοι, φίλοι, εραστές

Στης ζωής τις διαδρομές

Πορευόμαστε μαζί

Από κοινή επιλογή

 

Δίχως ακρότητες, χωρίς θυσίες

Ταμπέλες, τυμπανοκρουσίες

Δηλώσεις, μάσκες, στεγανά

Έξω από όρια κοινωνικά

 

Με τις αισθήσεις ανοιχτές

Μ’ ευγνωμοσύνη, αγκαλιές

Με τη συγχώρεση των δύο εγώ

Σ’ ένα τρανό: Αλληλοπεριχωρώ!

 

Αγαπώ, ερώ, τώρα, εδώ

Αλληλοπεριχωρώ!

 

 

 

 

 

Γιώργος Ρούσκας, Οκτώβρης 2016

 

*O Γιώργος Ρούσκας είδε πρώτη φορά το φως του ήλιου τον Μάιο του 1962. Αποφοίτησε από τη Βαρβάκειο Σχολή και σπούδασε πολιτικός μηχανικός στο Ε.Μ.Π.Έχει πραγματοποιήσει δύο ατομικές εκθέσεις ζωγραφικής: «Όστρακα» το 2004 και «Αχλύς» το 2007. Έχει εκδώσει 3 ποιητικές συλλογές:  Αχλύς 2 εκδόσεις ΑΩ, 2010,  Αλεξίλυποι Σκιαλύτες, εκδόσεις ΑΩ, 2012,  Άυλο Πύαρ εκδόσεις Χίλων, 2013.

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top