Fractal

Σαν ένα παλιό καλό pulp fiction

Γράφει ο Δημήτρης Καρύδας //

 

Κωνσταντής Σταυρόπουλος «Ο χορός των λέμινγκς», εκδ. Κριτική

 

Το πρώτο βιβλίο του Κωνσταντή Σταυρόπουλου «Ο χορός των λέμινγκς» από τις εκδόσεις Κριτική καταφέρνει να πατήσει σε τρεις κοντινούς αλλά πολύ διαφορετικούς άξονες. Ο πρώτος είναι αυτός που έχει να κάνει με την κλασική αστυνομική λογοτεχνία και πολλές επιρροές από την αγγλοσαξωνική σχολή. Ο δεύτερος αφορά στην θεματολογία του που αγγίζει πιο σύγχρονα κοινωνικά ζητήματα όπως της ακροδεξιάς ή του «εμπορίου» προσφύγων. Το τρίτο και πιο έντονο φλερτάρει με τα στοιχεία των παλιών καλών pulp fiction της Αμερικάνικης σκηνής.

Ο κεντρικός ήρωας, ένας ελάχιστα επιτυχημένος και δυσλειτουργικός ντεντέκτιβ που θα μπορούσε να είναι μια πιο σύγχρονη εκδοχή του Λέμμυ Κώσιον ή του Σαμ Σπέιντ από το Γεράκι της Μάλτας βρίσκεται ξαφνικά με δύο υποθέσεις στα χέρια του. Ένα απρόσμενο δώρο που γίνεται ακόμη μεγαλύτερο όταν κανείς από τους δύο πελάτες του δεν επιθυμεί στην πραγματικότητα την επίλυση των δύο «μυστηρίων». Φυσικά, όπως είναι απόλυτα προβλέψιμο, ο Ιταλικής καταγωγής ντεντέκτιβ θα χώσει τη μύτη του και στις δύο υποθέσεις που επίσης (προβλέψιμα) κάπου στα μισά του βιβλίου γίνονται μια.

Ο Σταυρόπουλος μεταφέρει τη δράση του βιβλίου σε δύο ιταλικές πόλεις (Μπρίντιζι και Νάπολι) αλλά και στην εμπόλεμη ζώνη της Λιβύης, περιοχή που αν κρίνουμε από το βιογραφικό του γνωρίζει αρκετά καλά. Ο Ντάριο Γκρούμο, ο ντεντέκτιβ-ήρωας του Σταυρόπουλου, θα βρει στο τέλος τη λύση αφού όμως πρώτα συναντήσει μια γυναίκα που θα αποτελέσει τον ήρωα της ζωής του, συμμάχους στην προσπάθεια του αλλά και ανθρώπους που δεν είναι αυτό που ακριβώς φαίνονται.

 

Κωνσταντής Σταυρόπουλος

 

Σε γενικές γραμμές ο Σταυρόπουλος καταθέτει ένα ευχάριστο μυθιστόρημα για τους λάτρεις της αστυνομικής φιλολογίας που κινείται στη σιγουριά του «τόσο όσο…». Καλογραμμένο αλλά χωρίς ιδιαίτερες λογοτεχνικές αξιώσεις. Ευχάριστο και καλοδιάβαστο χωρίς να απαιτεί τον προβληματισμό του αναγνώστη ακόμη και στα σημαντικά κοινωνικά ζητήματα που θίγει. Με καλή ροή παρότι οι τελικές εξηγήσεις και η κάθαρση δεν είναι απόλυτα πειστικές. Σε κάθε περίπτωση είναι ένα βιβλίο που δεν θα αφήσει ανικανοποίητο ένα αναγνώστη που του αρέσει η αστυνομική λογοτεχνία σε διάφορες μορφές της, ακριβώς γιατί καταφέρνει να παντρέψει πολλές «σχολές» στις περίπου 300 σελίδες του.

 

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top