Fractal
Home / FRACT-ALL / Ποίηση: “Ο Βυθός”
23/08/2017, 11:03 πμ

Ποίηση: “Ο Βυθός”

Της Κικής Κωνσταντίνου // *

 

 

 

 

Ο Βυθός

 

 

Έβλεπα την θάλασσα κόκκινη,

μα δεν ήξερα γιατί.

Ορκιζόμουν πως τη θυμόμουνα, γαλάζια.

 

 

Έβλεπα τα σύννεφα του ουρανού, πάνω από τα νερά της θάλασσας λευκά, μα ξάφνου, γίνανε πυκνά και μαύρα.

 

Θα μπορούσα να επικαλεστώ την οργή της ανάσας μου για να πείσω πως στη θάλασσα κατοικούσαν ψάρια μα πλέον βλέπω μόνο χώμα.

 

Κι ο βυθός, δεν υπάρχει.

 

Θυμάμαι έντονα την μέρα που μύριζε αλμύρα,

που με τύφλωνε αυτό το κύμα από τον άλλοτε, ειρηνικό αέρα.

 

Μπορώ να ακούσω ξανά τον ήχο της σειρήνας, εκείνον τον ήχο που πέρασα για σφύριγμα αέρα. Μπορούσα να τον παρομοιάσω με ήχους δελφινιών, με ήχους από θαλασσινό κοχύλι μα δεν περίμενα ποτέ να είναι σάλπιγγες ενός κακόγουστου αστείου.

 

Μπλέχτηκαν τα δάχτυλά μου σε μία κίτρινη αιώρα.

Κάποιοι την αποκαλούσαν δίχτυα.

 

Ένιωσα το σώμα μου να αιωρείται και ταυτόχρονα να πάλλεται σε ένα ακανόνιστο ρυθμό που είχε μία περίεργη μελωδία πιάνου.

 

Κάποιοι, το βάφτισαν δόλωμα.

 

Πένθιμοι ήχοι επικαλέστηκαν το κονσέρτο μου

 

Καμπανάκια μικρά μου θύμισαν πως η ζωή στο τέλος, πάντα, σε ξοφλάει.

 

Είχα αγκαλιά ένα φύκι

Και στα πόδια μου, ξαπλωμένο, έναν αστερία.

Θυμάμαι να κρατούσα μια άρπα αγκαλιά και να ονειρεύομαι σθεναρά, όταν άκουσα τον κρότο.

 

Άνοιξα τα μάτια και δεν θέλω να περιγράψω όσα είδα

Συνειδητά, επιλέγω, να τα ξεχάσω όλα.

 

Μόνο που αυτό το κόκκινο το χρώμα, δεν λέει να φύγει από τη μνήμη,

Αυτό, μένει εκεί, κοιτάζοντάς με επιβλητικά να μου θυμίζει τον κοραλλιογενή ύφαλο της κάθε κρυμμένης υφαλοκρηπίδας.

 

Έχω ανάγκη ενα σύμβολο, νιώθω απελπισμένα και αφόρητα κουρασμένη και το μόνο που θέλω είναι το κοχύλι, να μου ξυπνήσει την ελπίδα πως ο παφλασμός των κυμάτων, μπορεί ακόμη και τώρα, να ηχήσει.

 

Χρειάζομαι ένα κύμα να πάρω αγκαλιά και να κοιμηθώ σε ένα νέο, καθάριο ακρογιάλι.

Δεν θέλω φωνές, παρά μόνο την άρπα και πάλι, να στα πέρατα της γης, να αντηχήσει.

 

Νύσταξα και εκείνο εκεί το νούφαρο, με περιμένει.

Θα πλαγιάσω.

 

 

Η θάλασσα μπορεί και πάλι να ηρεμεί,

να νανουρίζει.

 

Στο βυθό,

εκεί,

στην πιο κρυφή του, την πανίδα.

 

 

Λεηλατώντας τον!

____________

 

 

* Η Κική Κωνσταντίνου μεγάλωσε στην Στροφυλιά, ένα μικρό, όμορφο χωριό της Βόρειας Εύβοιας. Σπούδασε Διοίκηση Επιχειρήσεων στο ΤΕΙ Χαλκίδας μα λίγα χρόνια αργότερα ανακάλυψε πως αυτό που τη γεμίζει ουσιαστικά είναι η συγγραφή λογοτεχνικών κειμένων. Τη συναντά κανείς στο www.ekfrastite.blogspot.com.

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top