✔ Προδημοσίευση από το βιβλίο «Ο βιωμένος χρόνος» της Διώνης Δημητριάδου
Η έννοια του χρόνου, ασύλληπτη στην ουσία της, με τα μετρήσιμα χρονικά διαστήματα μόνο προσωπικά να εννοούνται. Γι’ αυτό και ο μέσα χρόνος είναι και ο μόνος προσιτός. Μέσα του ζούμε και πάνω στις διαδρομές του πατάνε τα αβέβαια βήματά μας. Στο μεταξύ, ο χρόνος ο αληθινός τρέχει αδιάφορος για τη δική μας αντίληψη και εμείς μόνο στιγμές αποτυπώνουμε θεωρώντας πως έστω για λίγο πιάσαμε το νόημα. Μπορεί βέβαια όλο αυτό να είναι μια ψεύτικη αίσθηση του υπαρκτού, και ο χρόνος μόνο ως προσωπικός να βιώνεται. Σ’ αυτής της μαγικής συμπαντικής απάτης την αίσθηση ακουμπούν αυτές οι μικρές ιστορίες. Κάποιες ελάχιστες σε έκταση, ίσως για να υπαινιχθούν την αξία της στιγμής που χάνεται ανεπαίσθητα, αν δεν προλάβεις να την κρατήσεις υγρή στο χέρι σου.
(από το οπισθόφυλλο)
ο σκοτεινός θάλαμος
Έριξε μια εξεταστική ματιά στο δωμάτιο, χαμήλωσε το βλέμμα και του είπε: «Να, εδώ. Έτσι». Και αφήνοντας νωχελικά να πέσει το χέρι της στον ώμο του, τον προσπέρασε και ξάπλωσε στο κρεβάτι. Κι αυτός ίσα που ένιωσε την άκρη των δαχτύλων της. Ένα γρήγορο πέρασμα μπροστά από τα μάτια του. «Όπως θέλεις», απάντησε ψυχρά.
Οι σκιές διαδέχονταν η μια την άλλη, και ο σκοτεινός θάλαμος αποτύπωνε: κινήσεις του κορμιού, ένα γύρισμα του προσώπου στο πλάι, ένα ανεπαίσθητο χαμόγελο μετά. Όλα στο γκρίζο, το ουδέτερο, που καταργεί τα κόκκινα των υποσχέσεων, που αφήνει τα σκιερά κυρίαρχα στη μέση της εικόνας.
Όταν έκλεισε η πόρτα, αυτός κοίταξε για λίγο το άδειο σκηνικό. Ανασήκωσε τους ώμους αποδιώχνοντας και την τελευταία ανάμνηση του αγγίγματος, και άρχισε να συμμαζεύει τον χώρο απομακρύνοντας όλα τα περιττά.
Εκείνη κατέβηκε τις σκάλες και χύθηκε στον δρόμο με όλο το βάρος μιας λέξης που δεν ειπώθηκε. Ακόμα με την αίσθηση του μάταιου να ισοπεδώνει κάθε επιθυμία. «Ας είναι», είπε, «η στιγμή αποτυπώθηκε». Κι έτσι, με την ξαφνική πληρότητα που δίνει κάποτε η τέχνη, άνοιξε τον βηματισμό της και χάθηκε από τη σκηνή.
[Ίσως αυτό είναι το πρόβλημα στον έρωτα. Η μοναχική στιγμή που αντιλαμβάνεσαι ότι υπάρχουν δύο θέσεις (ποτέ μία) και εσύ διαλέγεις, όπως πάντα, αυτήν μπροστά στον φακό. Και αφήνεσαι στην αυταπάτη ότι όλα τα όμορφα και τα εκστατικά γίνονται εκεί, στο άπλετο φως. Στη σκοτεινή πλευρά, όμως, συντελούνται τα άλλα θαύματα, τα αόρατα με γυμνό και εύπιστο μυαλό. Και αυτά είναι τα πιο σκληρά, τα αδιαπέραστα για την αφελή οπτική. Που πάντοτε χάνει το παιχνίδι.]
Διώνη Δημητριάδου
η στιγμή
Θέλησε για λίγο να κρατήσει τη στιγμή, να τη ζεστάνει μέσα στην παλάμη της, να μην της φύγει. Αλλά δεν ήξερε πώς γίνεται αυτό με τις στιγμές. Νόμιζε ότι είναι στερεό σώμα και αντιδρά στη ζέστη του κορμιού. Δεν ήταν. Κύλησε σταγόνα σταγόνα, και τη ρούφηξε το χώμα. Έσκαψε μια μικρή λακκούβα μήπως και σώσει κάτι από το υγρό της σώμα. Μάταιο. Είχε ήδη απορροφηθεί ως το τέλος.
Μετά έβγαλε τα ακουστικά και έκλεισε τη μουσική. «Δεν πιστεύω να χαθείς κι εσύ». Η φωνή της ακούστηκε ματαιωμένη όπως και η μουσική.
Κάπου πιο μακριά, σε ξένο τόπο, ένα παιδί σκάλιζε το χώμα να βρει σκουλήκια για δόλωμα. Τράβηξε το χέρι του και απορημένο κοίταξε τον ήχο που κρατούσε. «Τι ωραία στιγμή!», ψιθύρισε. Πήρε το καλάμι του και κίνησε για τη θάλασσα.
μόνον έτσι ο έρωτας
Ήθελε πολύ να τους φωνάξει πως αυτή τον έρωτα τον γεύονταν σα μια στιγμή που χάνεται αφήνοντας άγγιγμα στο κορμί και πιο βαθιά το σκίρτημα μιας πάσχουσας ενθύμησης. Δεν ήθελε υποσχέσεις, μακριά δεν έβλεπε ποτέ. Μονάχα τον απόηχο της στιγμής να κράταγε ήθελε. Μα μόλις πήγε να αρθρώσει τούτο το ελάχιστο, βροχή πέσανε πάνω της λόγια αντιγραμμένα, κομματιασμένες φράσεις και κενές από αιώνιες τάχα αγάπες, που πιθηκίζανε με πάλλουσα φωνή χιλιάδες τιμητές. Πήρε τότε να ζωγραφίσει όλο αυτό, ίσως πιστεύοντας πως με το χρώμα θα καταλάβαιναν τι πάσχιζε να πει. Μα τίποτα δεν έβαφε κόκκινο το χαρτί. Λευκό θανάτου, ανύπαρκτες σκιές και άηχοι τριγμοί από παντού γεμίσαν το δωμάτιο. Έτσι, του άγευστου κενού νιώθοντας κοντά την απειλή, από το κόκκινο το φυλαγμένο μέσα της πήρε το σώμα της να ζωγραφίζει σκίζοντας με τη βία σάρκες και λυγμούς, κατάθεση αιμάσσουσα σε όλους τους μιμητές του έρωτα, ανούσιους κι ανέραστους που γράφουν στίχους τρυφερούς, αδύναμοι οι ίδιοι να νιώσουν στο κορμί ερωτικό παλμό.
Διώνη Δημητριάδου, “Ο βιωμένος χρόνος – Μικρές ιστορίες”, εκδόσεις ΑΩ
Αναμένεται να κυκλοφορήσει τον Σεπτέμβριο
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
-
-
-
-
H Κατερίνα Ανδριανάκη στο εργαστήρι του συγγραφέα
23/04/2024, 9:54 μμ
ΘΕΜΑΤΑ
-
Δύσβατη Bonita Avenue
Γράφει ο Δημήτρης Καρύδας // Peter Bawalda «Bonita Avenue», Μετάφραση: Ινώ Βαν Ντάικ-Μπαλτά, εκδ. Αλεξάνδρεια, σελ. 560 Ο Ολλανδός δημοσιογράφος Πίτερ Μπιγουάλντα γνώρισε εκρηκτική επιτυχία με το πρώτο του βιβλίο Bonita Avenue (εκδόσεις Αλεξάνδρεια) που κυκλοφόρησε στη χώρα του πριν από
Περισσότερα -
✔ Κωνσταντίνος Μοσχάτος: «Η ψυχολογία κι η ιδιοσυγκρασία του κάθε ανθρώπου γίνονται λέξεις και έργα που επηρεάζουν τις ζωές άλλων»
Συνέντευξη στη Βιργινία Αυγερινού // Ο Κωνσταντίνος Μοσχάτος γεννήθηκε το 1988, μεγάλωσε στον Πειραιά και αποφοίτησε από το λύκειο της Ιωνιδείου Σχολής. Είναι απόφοιτος του τμήματος Πληροφορικής του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών κι έχει εργαστεί για χρόνια ως
Περισσότερα -
✔ Νέες εκδόσεις: Από την Αθήνα, στο Παρίσι, στη Βραζιλία, στην Αμερική
Επιμέλεια: Ελένη Γκίκα // Αστυνομικό μυθιστόρημα: Μανίνα Ζουμπουλάκη «Άκουσέ με», εκδ. Παπαδόπουλος, σελ. 320 Η Δώρα, με τη μυστήρια ικανότητα να “βλέπει” μέσα στα κεφάλια των ανθρώπων, δεν θέλει καθόλου να ασχοληθεί με τις δολοφονίες των άστεγων
Περισσότερα -
De l’amour… STENDHAL
Κείμενο και σκίτσο: Γιώργης Μαθόπουλος // Ξεκινάμε με κάποιες ρήσεις του Λίζιο – που γράφτηκαν στο πρώτο μισό του 19ου αιώνα – (από το κεφάλαιο “Διάφορα αποσπάσματα”) : Μπορεί κανείς ν’ αποκτήσει τα πάντα στη μοναξιά εκτός από
Περισσότερα -
Ο άνθρωπος πρέπει να ζει εκεί όπου τον αγαπάει ο τόπος
Γράφει ο Γιώργος X. Παπασωτηρίου // Βαγγέλης Κούτας «Ο χρόνος μπροστά μας», εκδ. Κέδρος Ο Βαγγέλης Κούτας, επανέρχεται μ’ ένα καινούργιο μυθιστόρημα, το «Ο χρόνος μπροστά μας» από τις εκδόσεις Κέδρος. Επιστρέφει στις λιμνοθάλασσες του Αμβρακικού, επιστρέφει στο
Περισσότερα -
Επιστροφή, 1950
Ἦρθες! ἦρθες! πλημμύρισε ἡ χαρά μου κ᾿ ἡ λαχτάρα μὲ σφίγγει νὰ μὲ πνίξη. Ἦρθες, ὅσο κι᾿ ἂν μάκρυνεν ὁ χρόνος, ὁ ἴδιος χρόνος τὴν πόρτα σοὔχει ἀνοίξει. Μαρία Πολυδούρη Πατέρας συναντά το παιδί του σε κάποιο
Περισσότερα -
Διήγημα: “Αυστηρά προσωπικός”
Γράφει η Ιωάννα Μαρία Νικολακάκη // Αυστηρά προσωπικός -Πού το ξετρύπωσες πάλι αυτό, βρε; -Μωρέ νονά, ξέρεις… Αν δε σέ πειράζει, στο πήρα στη ζούλα για ένα τσιγάρο. -Με πειράζει. Θα σού πω μετά. Βάλ’ το πίσω!
Περισσότερα
