Διήγημα: “Ο συγγραφέας των ονείρων”
Του Ιωσήφ Φίλου // *
Ξαπλωμένος στο κρεβάτι της παρηγοριάς και έχοντας αφεθεί στην ηρεμία και την γαλήνη της μοναξιάς του απόμακρου δωματίου, πολλές σκέψεις περνάνε για ακόμα ένα βράδυ από μπροστά μου. Ήταν θυμάμαι το τελευταίο βράδυ που μου είχε απομείνει από την άδεια της ορκωμοσίας.
Όλα ξεκίνησαν λίγες ώρες πριν, όταν μπήκα σε ένα μαγαζί στο οποίο με είχε προσελκύσει μια ωραία παρουσία. Είχα περάσει και άλλες φορές από ‘κει, απλά περιμένοντας κι ελπίζοντας να την αντικρίσω. Τις περισσότερες φορές όμως εντελώς τυχαία, έπεφτα σε ώρες που δεν ήταν εκεί. Η μόνη φορά που η μοίρα μου έκανε το χατίρι να την θαυμάσω, ήταν μονάχα εκείνο το βράδυ.
Η μέρα ήταν Κυριακή, και το ξημέρωμα έφερνε την αρχή μιας νέας εβδομάδας αλλά παράλληλα και μια νέα αρχή για μένα. Αυτό που ήθελα να βάλω σαν στόχο λοιπόν, ήταν το να μπορέσω να ξεπεράσω τον εαυτό μου και να καταφέρω να τη γνωρίσω. Κάτι για το οποίο πραγματικά νιώθω πολύ αδύναμος μέσα σε κλειστούς χώρους. Σαν εικόνα του φανταστικού μου κόσμου ένας χαρακτήρας γεμάτος ανασφάλειες εγκλωβισμένος με ανθρώπους που έχουν κάποιο λόγο να βρίσκονται εκεί. Ο λόγος αυτός κυρίως έχει να κάνει με την χαρά και την ευχαρίστηση που σου παρέχει ο χώρος. Δεν είναι κακό να είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου και κυρίως να αποδέχεσαι την πραγματικότητα. Αυτό ακριβώς έγινε και εκείνο το βράδυ. Χάρηκα πολύ που η έμπνευση της τελευταίας στιγμής με δικαίωσε στο να δω απο κοντά την όμορφη παρουσία.
Επιστρέφοντας προς το σπίτι, ήδη είχα αρχίσει να αισθάνομαι κάτι το οποίο μου ήταν πρωτόγνωρο. Ένας εσωτερικός πόθος σε κάτι το οποίο πίστευα πως δεν υπήρχε πια μέσα μου. Αυτό, ήταν ο ενθουσιασμός και η χαρά που αισθάνθηκα αντικρίζοντας απέναντί μου αυτή την πανέμορφη παρουσία.
Σε ένα αγαπημένο βιβλίο διάβασα κάποτε πως ούτε τα χρήματα αλλά ούτε και η εξουσία θα σου δώσει το συναίσθημα που αναζητάς, όσο πολύ και αν έχεις κι από τα δύο αυτά πράγματα! Ένιωθα πως κάπου ήθελα να τα εκφράσω όλα αυτά, αλλά πως κανείς δεν ήταν εκεί να με ακούσει τοτε. Ένα βιβλίο πάντα είναι άξιο και εμπνευσμένο από έναν συγγραφέα που γράφει για να μπορέσει να εκφράσει τα δικά του πιστεύω με τον δικό του τρόπο.
Δε μπήκα στην διαδικασία να διαβάσω, και βασικά δεν πρόλαβα να γράψω και να εκφράσω στο χαρτί, τον μοναχικό φίλο που ό,τι ώρα κι αν τον θελήσεις θα είναι δίπλα σου, αυτά που ήθελα να του πω. Έτσι λοιπόν το ξημέρωμα με βρήκε γεμάτο πλάνα και ιδέες για το πως θα μπορέσω να γνωρίσω κάτι καινούριο.
Κλείνοντας τα μάτια για περίπου μία ώρα, χωρίς να με πάρει ο ύπνος μιας και οι σκέψεις ήταν αρκετές, φαντάστηκα μια συζήτηση ανάμεσα σε μένα και έναν συγγραφέα από τα παλιά επιτυχημένο στην κοινωνία, αλλά παράλληλα απόμακρο από τον κόσμο, ο οποίος ζούσε ερημικά πάνω σε ένα βουνό. Το ταξίδι για να φτάσω μέχρι εκεί ήταν μακρινό. Το κίνητρο βέβαια ήταν μεγάλο! Είχα διαβάσει πρόσφατα ένα από τα βιβλία του και ήθελα όσο τίποτα άλλο να τον συναντήσω από κοντά και να μιλήσουμε για κάποια ωραία σημεία μέσα απ’αυτό, στα οποία ήθελα να μου αναλύσει περισσότερο το νόημά τους. Αυτό που γνώριζα καλά για εκείνον, ήταν μονάχα πως ό,τι είχε γράψει ήταν εμπνευσμένο από τα δικά του παιδικά βιώματα μέχρι τη στιγμή που έγινε ένας ηλικιωμένος άνθρωπος.
Εκείνη η στιγμή έφτασε, και όταν χτύπησα την πόρτα του σαφώς αγχωμένος και πολύ μπερδεμένος για το πως θα αντιδρούσε, την είδα σιγά σιγά να ανοίγει. Τότε πήρα το θάρρος και του είπα:
«Χαίρεται, ήρθα ως αναγνώστης του δικού σας βιβλίου, για να σας ρωτήσω προσωπικά, αν πιστεύετε πως θα μπορούσε ποτέ ο κάθε άνθρωπος, να κατορθώσει στην πραγματικότητα να εκπληρώσει κάποιο όνειρο που είδε στον ύπνο του ή φαντάστηκε. Γνωρίζω πως ίσως να μην έπρεπε να σας αποσπάσω την προσοχή και την ηρεμία που σας περιβάλλει ένα τόσο ωραίο και θαυμάσιο τοπίο αλλά πίστεψα πως έπρεπε να το επιδιώξω».
Τότε, ο συμπαθητικός και παράλληλα σοβαρός συγγραφέας μου είπε:
«Και βέβαια θα μπορούσε! Και αν τα όνειρα πιστεύετε πως δεν έχουν καμία σημασία στη ζωή, σας διαβεβαιώ πως κάνετε λάθος». Και μου άνοιξε την πόρτα λες και περίμενε χρόνια αυτή τη στιγμή. «Κάθισε» μου είπε. Μόλις κάθισα πάνω στη μοναδική καρέκλα που βρισκόταν εκεί, άρχισα να νιώθω ακριβώς όπως αισθάνθηκα όταν αντίκρισα μπροστά μου την ωραια παρουσία. Από τη μία ενθουσιασμό και όμορφα συναισθήματα. Και από την άλλη ένα φόβο και πολλές αμφιβολίες, που είχαν να κάνουν καθαρά με το χώρο που μου ήταν άγνωστος και αισθανόμουν άβολα να εκφραστώ! Εκείνος όμως, το είχε αντιληφθεί εξαρχής πως πιεζόμουνα και για να με κάνει να αισθανθώ καλύτερα, αμέσως μου ειπε:
«Νεαρέ μου, αν ο κάθε άνθρωπος μάθει ν’ ακολουθεί τα όνειρά του και να ζει τη ζωή που έχει φανταστεί, τότε μονάχα θα καταφέρει να επιτύχει όλους τους στόχους του».
Αφού πήρα μια βαθιά ανάσα και ξεφύσηξα, ύστερα πήρα το θάρρος και τον ρώτησα:
«Πιστεύετε δηλαδή πως αξίζει κάποιος να τα κυνηγάει και να ελπίζει σε αυτά ή όλα είναι μια ψευδαίσθηση που ενώ νομίζεις πως ζεις κάτι, στην πραγματικότητα με το που ξυπνάς, συνειδητοποιείς ότι δεν το έζησες ποτέ σου;».
Δε γύρισε να με κοιτάξει και αμέσως το μόνο που μου είπε ήταν:
«Αν κάτι μας ανήκει περισσότερο στη ζωή, τότε αυτό είναι τα όνειρά μας. Θα ήταν λάθος λοιπόν να τ’αφήσουμε να γλιστρίσουν, καθώς ο μοναδικός τρόπος, νεαρέ μου, για να πραγματοποιήσουμε τις πιο βαθιές επιθυμίες μας είναι μονάχα όταν κρατάμε ζωντανή την επιμονή και την πίστη μας σ’αυτά».
Αισθανόμουν όλο και πιο δικαιωμένος που πήρα την απόφαση να πάω να του μιλήσω. Μου έδινε την εντύπωση να καταλάβω, πως γνώριζε ακριβώς για ποιο λόγο βρισκόμουν εκεί. Λες και κάποιος του το είχε προαναφέρει. Όταν τον αποχαιρέτησα και τον ευχαρίστησα, γύρισε και μου είπε γεμάτος χαρά, πως κανείς δεν μπήκε στην διαδικασία έως τότε να κάτσει και να τον αναζητήσει και πως είχε συγκινηθεί και ενθουσιαστεί που έβλεπε μπροστά του ένα νεαρό να ενδιαφέρεται και να αναζητάει το λόγο που ο άνθρωπος ονειρεύεται και επιθυμεί πραγματικά! Έναν ενθουσιασμό που είχα συναντήσει κι εγώ, όταν αντίκρισα από κοντά την όμορφη παρουσία!
Όταν πέρασε η ώρα και σηκώθηκα για να ετοιμαστώ για μία ακόμα νέα αρχή, άρχισα να πιστεύω πως ήταν ό,τι πιο αληθινό έως τότε είχα νιώσει και συγκρατήσει μέσα από ένα όνειρο-φαντασία της μιας ώρας. Και όταν αναρωτήθηκα μοναχός μου αν μπορέσω να πάρω την πρωτοβουλία και να ξεπεράσω τις αμφιβολίες και τις ανασφάλειες ώστε να καταφέρω να γνωρίσω την ωραία παρουσία, όπως έκανα ήδη λίγο πριν με τον συγγραφέα των ονείρων μου, τότε γύρισα το βλέμμα μου προς το βιβλίο και διάβασα μια φράση που είχα υπογραμμίσει από την τελευταία φορά…
«Ό,τι φέρνουμε εις πέρας το έχουμε από πριν φανταστεί!»
* Ο Ιωσήφ Φίλος ξεκίνησε αρχικά να σπουδάζει οικονομικά, όμως λίγο αργότερα συνειδητοποίησε πως έχει κλίση στην λογοτεχνία. Τα τελευταία χρόνια ασχολείται αποκλειστικά με τη συγγραφή, αγαπάει τη ζωή και του αρέσει να μοιράζεται μαζί με τους ανθρώπους τις σκέψεις του.
Ετικέτες: Διήγημα
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
Ποίημα: “άγνοια”
23/04/2024, 7:47 μμ -
Δύο ποιήματα
23/04/2024, 7:46 μμ -
-
Διήγημα: “Αυτόπτης μάρτυρας”
23/04/2024, 7:43 μμ -
Διήγημα: “Νεράντζια θανάτου”.
23/04/2024, 7:41 μμ
ΘΕΜΑΤΑ
-
Ποίηση: «2084»
Γράφει ο Απολύτως Διαλλακτικός // * Σ’ ένα άψυχο υπόγειο αποκλεισμένος Εκεί που λιώνει αργά το σίδερο της σκέψης Δεσμά νέα πιο γερά ώστε να φτιάξει Είδα απ’ την ασπρόμαυρη οθόνη τοίχου Φευγαλέα τη γλυκιά μορφή σου
Περισσότερα -
Ορχάν Παμούκ: το παραδοσιακό και το σύγχρονο πρόσωπο της Τουρκίας
Γράφει η Ελένη Γκίκα // Το παραδοσιακό και το σύγχρονο πρόσωπο της Τουρκίας, την ιστορία των ανθρώπων και την Ιστορία της χώρας, με τρόπο ανάγλυφο, πολυπρόσωπο και πολυπρισματικό ο τούρκος συγγραφέας έκανε σπουδαία λογοτεχνία και βραβεύτηκε με Νόμπελ
Περισσότερα -
“Η τελευταία κίνηση του χορευτή” – Διήγημα της Τέσυ Μπάιλα
«Κάθε κίνηση του χορευτή επάνω στην πίστα χρειάζεται να εκτελείται με πάθος, αυτό είναι η τέχνη. Κα να θυμάσαι, Χασάν, η πιο μεγάλη στιγμή μιας παράστασης είναι η τελευταία κίνηση του χορευτή. Κλείνεις τα μάτια και αφήνεσαι στην εκτέλεσή
Περισσότερα -
Τα μνημεία είναι για τους ζωντανούς, όχι για τους πεθαμένους
Του Γεωργίου Νικ. Σχορετσανίτη // Μια σικελική παροιμία, μεταξύ των πολλών άλλων, ισχυρίζεται ότι, ‘‘οι νέοι μιλούν για το τι κάνουν, οι ηλικιωμένοι για ότι έχουν κάνει και οι ανόητοι γι’ αυτό που έχουν στο μυαλό να κάνουν’’,
Περισσότερα -
Η Μαγική Ερμηνεία του Μάριου Φραγκούλη στο Μοντρεάλ
Γράφει η Ιουστίνη Φραγκούλη- Αργύρη // Τραγούδησε στο μικρό θέατρο της Όπερας του Μοντρεάλ που είναι γνωστή με το όνομα «Place des Arts» και που βρίσκεται στην καρδιά της πόλης. Σεμνός με μια μικρή ορχήστρα κοιτούσε διαρκώς στη
Περισσότερα -
Ενώπιον ερωτηματικών και αδιεξόδων
Από τον Άγγελο Πετρουλάκη // Αλέξανδρος Μαλλιάς: «Ελλάδα και Βόρεια Μακεδονία» Εκδόσεις Ι. Σιδέρης Λίγο μετά τη Συμφωνία τών Πρεσπών, ένας από τους πλέον γνώστες τού προβλήματος, ο επί τιμή πρέσβης Αλέξανδρος Μαλλιάς, κυκλοφόρησε το βιβλίο «Ελλάδα και
Περισσότερα -
«Το ακατέργαστόν μου είδον οι οφθαλμοί σου, και επί το βιβλίον σου πάντες γραφήσονται»
Γράφει η Ελένη Γκίκα // «Το ακατέργαστόν μου» της Αλίκης Ντουφεξή- Πόουπ. Εκδ. «βιβλιοπωλείον της Εστίας», σελ. 200 «Η 4η Αυγούστου – πέρα από την ξεχασμένη πια επέτειο που ελάχιστοι γιορτάζουν – ήταν για τον Άλκη Χατζηκωστή μια
Περισσότερα
