Fractal

Κείμενα: “Πόσο μπορεί να διαρκέσει ένας χορός;” & “O πρώτος έρωτας….”

Της Γιάννας Καλογεροπούλου // *

 

 

f5

 

Πόσο μπορεί να διαρκέσει ένας χορός;

 

Πόσο μπορεί να διαρκέσει ένας χορός; όσο διαρκεί το τραγούδι, η μελωδία, ή όσο παραμένει αυτό στη μνήμη μας και ξαναπαίζει τη μελωδία απ την αρχή και πάλι και πάλι σα να ξεκίνησε αυτή ακριβώς τη στιγμή… πόσο μπορεί να διαρκέσει ένας χορός στο χρόνο; ίσως αιώνια …

αν δεχθούμε πως οι ψυχές ζουν αιώνια και κάνουν αυτά που τους αρέσουν, θα μπορούσαν να στροβιλίζονται συνέχεια σ’ εκείνη τη μελωδία, αγκιστρωμένες όχι τόσο απ’ τις απαλές αγκαλιές, όσο από τα πυρακτωμένα βλέμματα …..

είναι ένας μοιραίος χορός, γιατί δεν έγινε τη σωστή στιγμή, έγινε όμως τη στιγμή που δεν μπορούσε άλλο να αναβληθεί….γι’ αυτό και είναι μοιραίος! Η μοίρα έτσι, και τότε θέλησε να γίνει. Και το στροβίλισμα συνεχίζεται τόσο, που πια το τραγούδι δεν ακούγεται, υπερισχύουν οι καρδιές που χτυπάνε στο πέρασμα του χρόνου, σαν τους χτύπους του ρολογιού που μετράει τις ώρες, εδώ χτυπάνε σε κάθε άγγιγμα, σε κάθε βλέμμα, σε κάθε νότα της μοιραίας μελωδίας…. Πόσο μπορεί να διαρκέσει ένας χορός …. Αν υπάρχει το «για πάντα» ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ!

 

 

 

O πρώτος έρωτας….

 

O πρώτος έρωτας… κάποτε επιστρέφει…. για λίγο…..για λίγες ώρες…..

Δεν είναι ο ίδιος ποτέ εξωτερικά, κανείς δεν είναι ίδιος, ο χρόνος όλους μας σημαδεύει…. αλλά στον πρώτο έρωτα δεν τα βλέπεις αυτά, ή μάλλον τα βλέπεις δεν είσαι τυφλός αλλά γίνονται αυτόματα αόρατα.

Ο άνθρωπος που αντικρίζεις γίνεται πάλι ο νεαρός των 25 χρόνων, η φωνή, τα χαρακτηριστικά, το γέλιο, οι εκφράσεις όλα μαγικά είναι ίδια όπως τότε….

και μετά έρχεται το φιλί πιο σκληρό, πιο απαιτητικό, ανακατεμένο με τη γεύση όλων των χρόνων που έχουν περάσει, αλλά δεν έχουν χαθεί, σε παίρνει, σε ταξιδεύει στα παλιά μέρη, στις παλιές γειτονιές, οι εικόνες εναλλάσσονται γρήγορα, σαν να μπαίνεις σε μια χρονομηχανή…..για μερικά λεπτά χάνεσαι, πας προς τα πίσω, η νύχτα γίνεται μέρα, τα ξεχασμένα άδεια βλέμματα γίνονται πάλι λαμπερά, οι ζωές μας συνεχίζονται για λίγο από εκεί που τις είχαμε αφήσει.

Πόσο διαρκεί ένα φιλί…. τόσο όσο να γίνουν οι απαραίτητες αναλαμπές στο νου, να μπορέσει να ξαναζωντανέψει τα γεγονότα, οι αναμνήσεις μετά θα κάνουν όλη την υπόλοιπη δύσκολη για την ψυχή… δουλειά.. Δυο ανάσες που με δυσκολία χωρίζονται. Σκέψεις και υποσχέσεις που μάλλον δεν θα υλοποιηθούν ποτέ, τα νέα μας, ανάμεσα σε χαμόγελα αμηχανίας και δυο γουλιές καφέ για παρακάτω….. Ήσουν ο πρώτος μου έρωτας… έχουν περάσει τα χρόνια, έχουμε μεγαλώσει κι οι δυο αρκετά, ζούμε αλλού, ο καθένας με τα προβλήματά του, με την καθημερινότητά του, κι έτσι θα συνεχίσουμε…. όμως εσύ ήσουν ο πρώτος μου έρωτας και αυτό τον έρωτα τον προστατεύουμε απ’ την λήθη και τον κουβαλάμε μέσα μας αιώνια αποσκευή….

 

 

 

* H Γιάννα Καλογεροπούλου γράφει ποιήματα και σκέψεις από τότε που πήγαινε στο σχολείο… Θυμάται οι συμμαθήτριές της μάζευαν αυτά που έγραφε και τα έγραφαν στα τότε περίφημα λευκώματα που είχανε όλοι, με αποτέλεσμα ενώ εκείνη είχε χάσει τα περισσότερα… μετά από 35 χρόνια που ξαναβρεθήκανε να βρει και αυτά που έγραφε τότε! Το επάγγελμά της είναι Αξιωματικός του Στρατού, είναι από τις πρώτες Ελληνίδες που κατετάγησαν το ‘79, ποτέ δεν σταμάτησε να γράφει όμως ποιήματα άλλα και να διαβάζει…

 

 

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top