Fractal
Home / ΣυνΘύματα / Ο πόνος έχει μνήμη
22/03/2017, 1:47 μμ

Ο πόνος έχει μνήμη

Της Αγγελικής Λάλου //

 

 

 

Στριφογύριζε όλο το βράδυ στο κρεβάτι. Ίδρωνε ξεΐδρωνε. Σκεπαζόταν ξεσκεπαζόταν. Δεν τον χωρούσε το σώμα του. Πονούσαν αρθρώσεις, κλειδώσεις. Πονούσε παντού. Τεντωνόταν κι ακούγονταν τριξίματα. Λες κι είχε σκουριάσει ολόκληρος. Το πρώτο βιβλίο που θυμάται να διάβασε μικρός και να το κουβαλάει από τότε μέσα του ήταν «Ο ταξιδιώτης του ουρανού». Ένα του έμεινε από τις σελίδες του Τζακ Λόντον, η προσπάθεια του ήρωα να βγει από το σώμα του. Πιτσιρίκι ακόμα κι αυτή η εμπειρία του φαινόταν εξαιρετική. Στόχος ζωής. Από τότε πονούσε. Ο πόνος έχει μνήμη. Πολλές φορές παρηγορούσε τον εαυτό του «ο πόνος μας κάνει να νιώθουμε ζωντανοί». Θα μπορούσε να νιώθει ζωντανός και χωρίς να πονάει. Θα μπορούσε αντί για πόνο να νιώθει αλλιώς το σώμα του. Το χέρι, τα δάχτυλα, τα γόνατα, να μη λυγίζουν σε κάθε κίνηση. Να μένουν αγέρωχα. Να μη νιώθει στην πλάτη να κουβαλάει το βάρος όλου του κόσμου. Να μη φουσκώνουν οι λεμφαδένες από την ασφυκτική πίεση των λέξεων που δεν έβρισκαν έξοδο διαφυγής. Και το κεφάλι. Αυτό το μικρό κλειστό κελί. Τι δεν θα έδινε να μπορούσε να απαλλαγεί απ’ το πανδαιμόνιο που επικρατούσε εκεί μέσα. Πύργος ελέγχου και ταυτόχρονα φυλακή. Σκέψεις για χρόνια εσώκλειστες. Ενοχές. Αναμνήσεις. Μικροσκοπικοί κανίβαλοι χόρευαν ασταμάτητα. Ποδοπατούσαν τα εγκεφαλικά κύτταρα. Πονοκέφαλος δεν είναι η λέξη που μπορεί να εκφράσει αυτό που ένιωθε όταν του συνέβαινε αυτό, με τα μηνίγγια να κοντεύουν να σπάσουν και τα μάτια να βλέπουν τα πάντα θολά.

Άλλαξε ξανά στάση. Εξέπνευσε αργά. Ύστερα επικεντρώθηκε στην αναπνοή. Συγκέντρωσε όλο τον αέρα στην κοιλιά. Μετά άφησε την ανάσα να τον οδηγήσει στο σώμα του. Όπως έκανε στο διαλογισμό και στη γιόγκα. Κάποιες φορές είχε καταφέρει να πάρει τον έλεγχο. Τα φάρμακα πια δεν τον έπιαναν. Οι εναλλακτικές θεραπείες άλλοτε είχαν αποτέλεσμα, άλλοτε πάλι όχι. Το μασάζ ναι. Η θέρμη ενός ζεστού χεριού. Οι μαλάξεις. Αφηνόταν. Χαλάρωνε. Επέτρεπε σε ξένα δάχτυλα να τον πλάσουν από την αρχή. Να δημιουργήσουν για λίγο ένα άλλο σώμα. Πιο γερό ή πιο ανθεκτικό στον πόνο.

Ναι, η επαφή καταργούσε τον πόνο. Ο έρωτας. Η αγάπη. Η συνύπαρξη με ένα άλλο σώμα. Η ένωση. Όταν τα μέλη του έπαυαν να είναι δικά του. Όταν τα μέλη ενός άλλου σώματος μπλέκονταν με τα δικά του και δημιουργούσαν ένα αυτόνομο, ένα αυτοτελές, ένα αύταρκες σύνολο. Τότε ναι, τότε δεν πονούσε. Η ευφορία, η δύναμη του συναισθήματος, οι ενδορφίνες, ήταν πάντα το πιο δυνατό παυσίπονο. Το πιο αποτελεσματικό. Τα χάδια. Όταν τα έδινε, αλάφρωναν τα δάχτυλά του. Όταν τα απολάμβανε, λύνονταν όλοι οι κόμποι κάτω απ’ το δέρμα του. Όταν κοιμόταν δίπλα σε ένα άλλο σώμα, ακόμα κι αν πονούσε, οι πόνοι γίνονταν υποφερτοί. Τους ανεχόταν. Ωδίνες, οδύνη, ηδονή. Αναγραμματισμοί, ομόηχες λέξεις. Παιχνίδια των γραμμάτων και του πνεύματος.

Γύρισε απ’ την άλλη. Ως άλλος Αδάμ θα αντάλλαζε ευχαρίστως το ένα του πλευρό για τη δημιουργία μιας άλλης σάρκας, όχι για να μοιραστεί τον πόνο – για να έχει την ψευδαίσθηση ότι μπορεί να τον καταργήσει για λίγο.

Τώρα, στη σιωπή της νύχτας, ίσως έβρισκε μέσα του τη δύναμη αυτή. Ίσως έβρισκε τη δύναμη στις λέξεις. Ίσως στη δύναμη της προσευχής. Ήταν το μόνο που δεν είχε δοκιμάσει ακόμα. Ίσως ήταν αυτός ο δρόμος για να γυρίσει ξανά μέσα του. Ίσως ο ίδιος να ήταν το μόνο παυσίπονο που είχε ανάγκη. Ίσως πάλι όχι…

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top