Fractal

Ένα ποίημα: “Ο Ποιητής και η Γυναίκα”

Της Κατερίνας Κανάκη Αξούγκα // 

 

thumbnail_katerina kanaki axouga

 

– Ξαγρυπνώ ανάμεσα σε λέξεις

που κήρυξαν αντάρτικο στη σκέψη μου.

Πετάνε καβάλα σε όνειρα,

που χτυπιούνται στον τοίχο

και στην οροφή.

 

– Κι εγώ πάντα εκεί, στο ίδιο σημείο,

καρφί στον τοίχο σου να κρεμάς

την πληγωμένη σάρκα σου,

άδειο πουκάμισο μιας απόφασης

που ποτέ δεν πάρθηκε…

 

-Κατατάχτηκαν στο στρατώνα

νεοσύλλεκτοι όρκοι για να πάνε

στην Τρωική εκστρατεία.

Για το άδειο πουκάμισο της Ελένης.

 

-Σου το πα…

Δεν ήθελα ποτέ πολλά.

Έναν σκοπό, για να ‘χω

να στέκομαι περήφανη στο τέρμα.

Τότε θα κάνει ένα βήμα η ζωή μπροστά

κι ένα βήμα πίσω ο θάνατος.

 

-Κι εγώ ήθελα να αγαπηθώ,

να ξεκουράσω την αγωνία της ζωής μου.

Να ακουμπήσω στα χείλη την υστεροφημία

του απολογισμού ανέξοδα,

χωρίς την αμφιβολία της άλλης αλήθειας.

 

– Γράφουμε από χωριστές επάλξεις.

Στα κάστρα οι δικές μου λέξεις στρατιώτες

πάντοτε μοιραίοι, έτοιμοι για μιαν έξοδο,

χτυπώντας στα τυφλά.

Μα πάντοτε στο θάνατο ωραίοι!

 

– Το Κάστρο το δικό μου

έχει αφύλακτες διαβάσεις, πύργους ερημωμένους,

θώρακες σκουριασμένους, τα τιμαλφή μου κλεμμένα

κι εμένα έναν ιππότη, Δον Κιχώτη,

και η Δουλτσινέα κλαίει παράμερα στην έρημο,

στο λερωμένο μαντήλι που της χάρισα.

 

– Προτίμησες τα τείχη…

Εκεί σβήνεις τώρα ένα- ένα τα κεριά…

 

– Όχι! Δεν πρέπει να κλάψω.

Γιατί τα δάκρυα μου κόστισαν ακριβά

κι έμαθα να τα κρύβω

στο σκοτάδι σβήνοντας τα κεριά…

 

– Όλες σου οι μάχες αναίμακτες.

Τα χέρια σου ζήλευες πάντα, γιατί σε πρόδιδαν.

Ήταν πιο θαρραλέα από τα μάτια.

 

-Πήρα την ετυμηγορία:

όχι εξίσωση άρνησης.

Και σιώπησα από πάθος στην αλήθεια.

 

– Σκοτώστε τον λοιπόν! Είναι αθώος!!

Είναι των ασημάντων ασήμαντος.

Κρίμα που δεν μπορώ να γίνω Γκιώνης.

Χάθηκε κι αυτός.

 

– Θα έρθει ο προδότης……

 

Κατερίνα Κανάκη Αξούγκα

( Δύο γράφοντες – γραφή αυτόνομη) έργο: Β. Ρήνας

 

Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top