Fractal
Home / Διηγήματα / “Ο πίνακας” – Διήγημα του Διονύση Μαρίνου
31/08/2016, 10:49 πμ

“Ο πίνακας” – Διήγημα του Διονύση Μαρίνου

 

Το αλάτι έχει ξασπρίσει τους ώμους της. Τόπους τόπους οι άσπροι κόμποι ζωγραφίζουν πάνω στο δέρμα της μικρά νησιά• ανάμεσά τους κυλάει το νερό του ιδρώτα ανεμπόδιστο• μυρίζει ιώδιο, αντηλιακό, σανταλόξυλο.

Μυρίζει εκείνη.

Η βάση του σβέρκου της τού θυμίζει κοραλλένιο ύψωμα και ανάμεσα στα στήθη, εκεί που τελειώνει το ύφασμα του μαγιό, ένας ύφαλος σβήνει στο ημίφως μιας ελιάς και τον καταπίνει. Ούτε να αναπνεύσει θέλει, ούτε και να σταματήσει να ρουφάει το άρωμα από τα βάθη. Κι έτσι, δίχως να γνωρίζει αν πρέπει να ζητήσει βοήθεια ή να μαγευτεί από τη δίνη της πτώσης, αφήνεται να τον παρασύρει η χειροπιαστή μυρωδιά της σάρκας.

 

hero2

 

Την βλέπει κάθε μέρα, στην ίδια θέση, στην άκρη της παραλίας. Είναι πάντα μόνη: ούτε βιβλίο κρατάει, ούτε ενδιαφέρεται να αποκτήσει παρέα. Τα αγόρια που την πλησιάζουν, άλλος με συστολή κι άλλος με απρόθυμο σεβασμό, τα αποκρούει με μια κίνηση σιγουριάς. Η σκιά της μπλέκεται με κομμάτια φτερωτής λιακάδας, το μεσημέρι περισσότερο όταν ο ήλιος χτυπάει κάθετα και καρφώνει φως, σε σημείο να μοιάζει με σώμα δίχως όριο• μια λεπτή κουκκίδα που στέκει αγέρωχη στο αχνιστό παραπέτασμα της ζέστης. Θέλει να της μιλήσει, φλέγεται να της πει ένα «γεια». Αν ρωτήσεις τον Ιάκωβο θα σου πει ότι αυτό το καλοκαίρι γεννήθηκε για να συναντήσει το άγνωστο κορίτσι. Δεν πρέπει να είναι πάνω από είκοσι χρονών. Δεν τον νοιάζει η διαφορά της ηλικίας, δεν σκέφτεται καν τι θα πει η γυναίκα του ή αν θα τον συζητήσει το χωριό. Θέλει μόνο να την πλησιάσει, να κάτσει ήσυχα κοντά της, να ζυγώσει τις αυλακιές που η πλάτη της άφησε στην άμμο, να την ακουμπήσει για να βεβαιωθεί ότι δεν είναι πλάσμα της φαντασίας του, αλλά αληθινή, σάρκινη.

Μόλις πέσει ο ήλιος το κορίτσι μαζεύει τα πράγματά του: μια πετσέτα, τα γυαλιά της, ένα ζευγάρι σαγιονάρες και φεύγει. Ο Ιάκωβος την παρακολουθεί να σβήνει στην άκρη του δρόμου, μέσα στην πορτοκαλί αύρα του απογεύματος, να αιωρείται πάνω από τη γραμμή της θάλασσας και τον πιάνει η πείνα του αποχωρισμού.

Δίχως προφύλαξη, με την αίσθηση του επείγοντος που δεν πρέπει να χάσει από μπροστά του, βγάζει τα ρούχα του και ξαπλώνει γυμνός στο σημείο που πριν βρισκόταν το κορίτσι. Η διείσδυση του ενός σώματος μέσα στο άλλο είναι άμεση. Η ροή της θερμοκρασίας του γυναικείου αίματος μέσα στο δικό του τού προκαλεί μια τρίλια ευτυχίας. Σαν κάποιος να του μεταγγίζει φρέσκα κύτταρα και να ευδαιμονεί η σάρκα του με νιόβγαλτα αγγίγματα. Και πιο πολύ αυτό που τον κάνει να τραγουδάει τη χαρά, έστω και με έναν ασυντόνιστο ρυθμό, είναι τα τσιμπήματα από τις πέτρες στην πλάτη του, η επιθετικότητα των ζιζανίων που βγαίνουν από την άμμο και πάνω στο δέρμα του βρίσκουν δρόμο να σκάψουν. Τότε ο πόνος αποκτάει πάνω του μια μελαγχολική απόσταση, λες και δεν είναι ο ίδιος που τον υποδέχεται, αλλά κάποιο ξένο σώμα• κάτι που φτιάχτηκε από την ένωσή του με το κορίτσι και δεν του ανήκει και δεν έχει δικαίωμα να ζητήσει πρόσκαιρη ανακούφιση από το μαρτύριο του τρυπήματος.

Κι όμως, ξαφνικά αισθάνεται στην άκρη του νυχιού του το δέρμα να έχει ανοίξει σαν πέταλο κι από μέσα να ξεχύνεται ένα ρυάκι αίματος, να βάφει όλο το δάχτυλο, το χέρι, το μανίκι της μπλούζας. Ο πόνος τού βουλώνει τα αυτιά, τον κάνει να παραπατάει. Αφήνει προσεκτικά τον πίνακα στο πάτωμα, πετάει με εκνευρισμό το σφυρί και πιπιλάει το δάχτυλό του. Η γυναίκα του τού δίνει λίγο χαρτί να σκουπίσει τα αίματα. Δεν το θέλει, το αφήνει να πέσει κάτω.

Μπορείς να μου εξηγήσεις γιατί έχεις φαγωθεί με αυτό τον πίνακα; του λέει.

Τον αγόρασα, δεν τον αγόρασα; Ε, πρέπει να τον κρεμάσω, της απαντάει με μισή φωνή και μισό πόνο. Αυτό ακριβώς λέω κι εγώ, γιατί τον αγόρασες;

 

hroas4a

 

Γιατί είναι ωραίος; Γιατί θα ήθελε αντί γι’ αυτόν να υπήρχε κάποιος άλλος στη θέση του; Γιατί δεν τόλμησε να πάρει εκείνον που του άρεσε; Ένα κορίτσι σε μια ερημική παραλία. Μα, μήλα, πορτοκάλια και βάζα μέσα στο σαλόνι; Η γυναίκα του κοιτάζει τον πίνακα με φανερή δυσφορία. Δεν θέλω να τον κρεμάσεις εκεί, το ακούς; Βλέπεις τι έγινε, μέχρι και το δάχτυλό σου χτύπησες για δαύτον.

Δεν την ακούει, δεν τον ενδιαφέρει αν της αρέσει ή όχι. Ούτε ο πόνος στο δάχτυλό του είναι ικανός να του αλλάξει τη γνώμη. Ξαναπιάνει το σφυρί, μπήγει το καρφί στον τοίχο κι ύστερα κρεμάει τον πίνακα. Τον αλφαδιάζει με το μάτι, τον διορθώνει στα δεξιά που είχε φύγει λίγο και κάνει τρία βήματα πίσω για να τον δει από απόσταση. Η γυναίκα του κάνει έναν μορφασμό θυμού και πηγαίνει στην κουζίνα να συνεχίσει το μαγείρεμα. Στο ύψος των ματιών του, εκεί που το μήλο έχει μια παραπανίσια στρώση από κόκκινο βλέπει τα χείλια του κοριτσιού και πιο κάτω, στη θαμπάδα ενός στρογγυλού σημείου, είναι τα γυμνά της στήθη με τις ρώγες ορθωμένες από τον αέρα που τον κοιτάζουν. Πλησιάζει ελαφρά, μόλις ένα τρεμάμενο βήμα, για να διακρίνει πιο καθαρά τους πόρους της πορτοκαλόφλουδας, τον ζωτικό ιστό του νεανικού δέρματός της που μόλις έχει επιστρέψει από τον ύπνο και εκπέμπει προς αυτόν μια ζεστή ηδύτητα. Σαν να τον προσκαλεί να την πλησιάσει, να την αγγίξει. Ολότελα μαγεμένος, με τον απόηχο ενός γνήσιου πάθους να τον κατακλύζει, βγάζει τα ρούχα του, τα πετάει στα έπιπλα του σαλονιού και πέφτει με θέρμη πάνω στον πίνακα. Πέφτει ολόκληρος, βογκάει, στενάζει, ψιθυρίζει το όνομά της, μυρίζει το άρωμά της, ξυπνάει μέσα του η θαλασσινή αύρα, η απόχρωση ενός καλοκαιριού που ποτέ του δεν έχει ξαναζήσει με τόσο πάθος. Πατάει πάνω στη ζεστή άμμο με γυμνά πέλματα. Όλο το σαλόνι έχει γεμίσει ξανθιά άμμο και μια μυρωδιά ιωδίου, αντηλιακού και σανταλόξυλου μπουκώνει την ανάσα του. Όταν η γυναίκα του βγαίνει από την κουζίνα και τον βλέπει σε αυτή την κατάσταση δεν ξέρει τι να της πει. Σκουπίζει το αλάτι από τους ώμους του.

Τον ιδρώτα που έφτιαξε πάνω του νησί.

 

 

Dionisis Marinos Photo* Ο Διονύσης Μαρίνος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1971. Είναι δημοσιογράφος και έχει γράψει τρία μυθιστορήματα (Χαμένα Κορμιά – εκδ. Τετράγωνο, Τελευταία Πόλη – εκδ. Γαβριηλίδης, Ουρανός Κάτω – εκδ. Πάπυρος) και μια ποιητική συλλογή (Anamneza – εκδ. Γαβριηλίδης). Γράφει κριτικές βιβλίου σε λογοτεχνικά σάιτ.

 

 

Δημοσιεύθηκε στο Έθνος της Κυριακής με τον γενικό τίτλο «Ο ήρωας του Καλοκαιριού»

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top