Fractal
Home / FRACT-ALL / Δύο ποιητικά πεζά: “Ο πειρασμός” & “Αναμνήσεις από ένα χαμόγελο”
28/06/2017, 10:05 πμ

Δύο ποιητικά πεζά: “Ο πειρασμός” & “Αναμνήσεις από ένα χαμόγελο”

Του Ηλία Μπαντούνα // *

 

 

 

 

Ο πειρασμός

 

Είναι ο πειρασμός ο ίδιος που μπορεί να τον ονομάζεις κάθε φορά που αγκαλιάζεστε, όπως εσύ ορίζεις. Εκείνες τις στιγμές που αφήνεις στην άκρη τις ενοχές και τους απολογισμούς μιας διαδρομής που δεν δέχεσαι να συνειδητοποιήσεις πως την έχεις διανύσει τόσο λάθος ώστε η πιο γεμάτη στιγμή να είναι αυτή της συμφιλίωσης με τον πειρασμό σου.

Αυτός γεμίζει φως τις πιο σκοτεινές γωνίες του νου, τα απόκρυφα του υποσυνείδητου, καλύπτει την σιωπή που πολλές φορές έχει έναν ήχο πιο διαπεραστικό από τις σειρήνες που σε καλούν τόσο πειστικά να συνεχίσεις τον διάλογο με την άλλη πλευρά του εαυτού σου. Εκείνη που έχει πιο αδρά χαράξει τις γραμμές μεταξύ σωστού- λάθους, ηθικού- “ανήθικου”.

Ένα βλέμμα ζωηρόχρωμο είναι η δικαιολογία που αναζητάς για να σβήσεις τα τελευταία ίχνη των γραμμών. Ένα σώμα που παράγει ηλεκτρικό φορτίο από μεγάλη απόσταση, είναι το “κλειδί” για να απελευθερώσεις όλες τις ενοχικές σκέψεις και τις πιο σκοτεινές και τις άλλες τις λίγο έως πολύ πιο ροζ που συνθέτουν όλες μαζί ένα πορτραίτο εκείνης που τις φέρνει στην επιφάνεια.

Η φύση του ανθρώπου ενισχύει συχνά το ορμητικό συναίσθημα και το ντύνει με πανοπλία αδιαπέραστη απ τα βέλη της λογικής. Και εσύ ο έχων τον τίτλο του ορθολογιστή και σώφρονα, αρνείσαι να την αποχωριστείς. Είναι σαν να φτιάχτηκε ακριβώς για σένα, στοιχείο συστατικό του άλλου εαυτού. Με αυτή νιώθεις πιο δυνατός ώστε να υποστηρίξεις τα λάθη σου, η ίδια σε βοηθά να αναπτύξεις άμυνες και μηχανισμούς ισορροπίας έπειτα από κάθε λάθος απόφαση.

Να καμουφλάρεις το είναι σου το ίδιο μέχρι να καταλήξεις στο πιο μονοπάτι θα ακολουθήσεις. Εκείνο που έχει στρωθεί με πειρασμούς ομοιόμορφα τοποθετημένους σαν ψηφιδωτά η εκείνο της μοναξιάς της λογικής σου…..

 

 

Αναμνήσεις από ένα χαμόγελο

 

Συναντήθηκα ξανά με το χαμόγελό σου, για λίγο μόνο. Ήταν μια αίσθηση πως αναβίωσε το πρόσφατο παρελθόν για λίγο. Ήμουν σαν έτοιμος από καιρό να το αντιμετωπίσω και να παίξω τον ρόλο του του αλύγιστου που δεν επηρεάζεται πλέον από τις μαγικές του ιδιότητες.

Χάθηκα για λίγο στον χρόνο και επανήλθα στην πραγματικότητα όταν μόνο άλλαξες τις εκφράσεις του προσώπου και ήρθε στην επιφάνεια το πιο σοβαρό και μουντό που μπορεί να έβαλα και εγώ το χέρι μου για να ζωγραφιστεί πάνω σου.

Τότε προκαλούσα μόνο χαμόγελα, τότε άναβα σπίθες για χιλιάδες συναισθήματα αλληλοσυμπληρωμένα, για κενά που αλληλεπικαλύπτονταν, για μια σχέση αμφίδρομη και ανατροφοδοτούμενη από τις μικρές εκπλήξεις της καθημερινότητας που άλλαζε φορεσιά ακριβώς επειδή ήσουν αναπόσπαστο κομμάτι της.

Εν τέλει έφτασα στο συμπέρασμα πως όπως ο χρόνος βαδίζει μονάχα προς τα εμπρός, έτσι συμβαίνει και με τις σκέψεις, με τα συναισθήματα. Δεν μπορείς να πατήσεις rewind, δεν μπορείς να επαναφέρεις τα πράγματα στην προτέρα κατάσταση γιατί όλα θα ήταν σκηνοθετημένα έτσι, θα είχαν χάσει το ξεχωριστό της πρώτης στιγμής, της πρώτης επαφής, του αρχικού διασταυρώματος του βλέμματος.

Της εντύπωσης που έκαναν ακόμη και οι πιο απλές λέξεις και κινήσεις του σώματος σε στιγμές που η σιωπή σήμαινε πολλά παραπάνω από τις εξομολογήσεις και τις λεκτικές «επιθέσεις» από θετικά σχόλια και κομπλιμέντα..

Ή μήπως τελικά όλα αυτά ήταν στο μυαλό του ενός και ποτέ δεν τα ασπάστηκε ο άλλος ( ; ). Ακόμη και έτσι να είναι, που απογοητεύει ακόμη περισσότερο, πάλι η αντίθεση του λίγο πριν με το τώρα είναι αδιαμφισβήτητη πάνω μου και επισκιάζει τις θετικές αναμνήσεις. Αδυνατώ να καταλάβω πότε πρόλαβαν και σβήστηκαν στην λήθη, πότε άλλαξαν οι χαρακτήρες και οι περιστάσεις και έφτασαν όλα στο σημείο της ανατροπής. Ή μήπως πάντα έτσι ήταν ( ; ).

Ελάχιστο νόημα έχουν οι ετεροχρονισμένες απαντήσεις. Οι αναλύσεις για το τι έφταιξε. Κυρίως οι συμπεριφορές ευθύνονται, η μη γνησιότητα των σκέψεων την ώρα που αποκαλύπτονται. Τα εύθραυστα και πλαστά συναισθήματα που έχουν χάσει την ουσία τους πριν καν μεταφερθούν από τον πειστικό πομπό στον δέκτη.

Δεν θα παραδεχτείς ποτέ τις ευθύνες σου, γιατί σε έμαθαν έτσι να ζεις, να σκέφτεσαι και να δρας. Οι άλλοι κινούνται στους ρυθμούς σου, ικανοποιούν τα θέλω σου, ανυψώνονται σαν θεότητες και με την ίδια ευκολία τσαλακώνεται το προφίλ τους, ανάλογα με το προσωπικό σου timing και τα φεγγάρια σου.

Εγωιστικά έμαθες να σκέφτεσαι και ας φοράς τον μανδύα του ατόμου που βάζει τον εαυτό του σε δεύτερο πλάνο. Και έτσι θα συνεχίσεις την πορεία σου, με αυτή την πυξίδα μέχρι να ωριμάσει η στιγμή που θα κατανοήσεις με τον μη ομαλό τρόπο το μέγεθος των λαθών και των παραλήψεων.

Εγώ δεν θα είμαι ακόμη εκεί για να σε καθησυχάσω για τις δεύτερες ευκαιρίες που διορθώνουν τα περισσότερα. Γιατί ούτε πιστεύω σε αυτές πάντα, ούτε είμαι διατεθειμένος να τις δίνω απλόχερα πλέον.

 

 

* Ο Ηλίας Μπαντούνας γεννήθηκε το 1986 στην Αθήνα. Το 2008 αποφοίτησε από το τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πειραιώς ενώ στην συνέχεια ασχολήθηκε με την δημοσιογραφία με μικρά διαλλείματα. Από την παιδική ηλικία έβρισκε «καταφύγιο» στην συγγραφήκειμένων μικρής έκτασης κάτι που συνεχίζει να κάνει ακόμη και σήμερα, όταν υπάρχουν τα κατάλληλα ερεθίσματα για έμπνευση.

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top