Διήγημα Fractal: “Ο νεροχύτης”
Της Βίκυς Κατσαρού // *
Τακ-τακ-τακ ακούω χοντρές σταγόνες να πέφτουν στον νεροχύτη, τακ-τακ-τακ πάλλονται οι φλέβες στα μηνίγγια μου έτσι ξαπλωμένη στο πλάι, το αριστερό αυτί μου να αφουγκράζεται τον αντίλαλο των σκέψεών μου στο μαξιλάρι, τα μάτια μου να κοιτάνε τον τοίχο, μια βαθιά ανάσα με χωρίζει από τον τοίχο, εισπνέω την παγωμάρα του, κάνω ότι μισοκλείνω τα μάτια για να μη φανώ τρελή στον ίδιο μου τον εαυτό ότι κοιτάζω κάτι που δεν υπάρχει. Τακ-τακ-τακ ακούω χοντρές τις σκέψεις να πέφτουν στο ρημαδιασμένο μου μυαλό, τακ-τακ-τακ… ένα δύο τρία… έχω αρχίσει και παραπαίω ανάμεσα στον ύπνο και μια θολή προσωπική μου πραγματικότητα.
Κάθε βράδυ το ίδιο όνειρο, κάθε πρωί ξυπνάω και έχω ξεχάσει το όνειρο. Πόσο καιρό είμαι έτσι άραγε; Πόσο καιρό ξεχνώ να ξυπνήσω, να κοιμηθώ, να ζήσω, να χωρίσω τις σκέψεις από την αλήθεια; Κι αν αυτές οι σκέψεις μου είναι η αλήθεια; Κι αν… λέω αν, εγώ ζω στις σκέψεις μου; Τα-τακ, γαμώτο δεν σταματά και αυτή βρύση, να με αφήσει να βυθιστώ με την ησυχία μου στη μόνη αληθινή πραγματικότητα, τακ-τακ γαμώτο. Να τος, να τος, ήρθε, έχει αρχίσει ο ύπνος τη δουλειά του. Κάθε βράδυ το ίδιο όνειρο, βλέπω να του ψιθυρίζω στο αυτί όσα θέλω να του κάνω, όσα θέλω να μου κάνει, πόθοι με σιγαστήρα εδώ και καιρό τώρα που αν η κάννη της υπομονής μου εκπυρσοκροτήσει, θα γίνουμε παρανάλωμα μιας ανούσιας πλην άθλιας ιστορίας. Του σιγοψιθυρίζω στο αυτί με ευλαβική ακρίβεια πώς θα εκμηδενίσω την απόσταση ανάμεσά μας, πώς δειλά εκείνος θα πισωπατήσει, εγώ όμως αποφασιστικά θα προχωράω μέχρι που θα μπλεχτεί και θα σκοντάψει στην αβεβαιότητά του, στη σύγχυση του μυαλού του και το φιλί μου θα τον προλάβει. Τα χέρια μου θα τον προλάβουν επιτέλους να χαρτογραφήσουν το ακριβό του σώμα, το πολύ ακριβό και ιερό του για μένα σώμα, η μεταλαβιά για την οποία τόσο καιρό νηστεύω από τον ίδιο μου τον εαυτό και τους ανθρώπους για να υποδεχτώ εκείνον. Εκείνον, ναι εκείνον, που ποτέ δεν έρχεται, κι αν έρχεται προλαβαίνω να δω μόνο τη σκιά του.
Κάθε βράδυ του ψιθυρίζω σε φόντο διαφορετικό όσα θα του κάνω κι εκείνος τα ακούει με προσοχή. Και μετά ξυπνάω. Άλλο πάλι βράδυ βλέπω ότι φεύγει και τον ακολουθώ, καταστρέφεται και καταστρέφομαι και εγώ, αρρωσταίνει και αρρωσταίνω, τα ξημερώματα πετάγομαι και με πονά η καρδιά μου, η θλίψη με τρυπά, και ο ύπνος δεν με καταδέχεται όσο η νύχτα αρνείται να υποταχτεί στη μέρα. Άλλες φορές τον βλέπω καταβεβλημένο, κουρασμένο, γερασμένο από τις σκέψεις του και ο πόνος με λογχίζει χειρότερα κι έτσι μένω εδώ, ύπνο και ξύπνο ανάμεσα, να του μιλάω, να του ψιθυρίζω, να τον αγγίζω, να τον νοιάζομαι και να τον πονάω, τακ-τακ-τακ, δεν σταματά και αυτή η βρύση ρε γαμώτο, δεν σταματά, φωνές, ακούω φωνές, για μια φωτιά μιλάνε, είμαι σίγουρη ότι ονειρεύομαι, και όπου να ’ναι θα έρθει, εμάς καμία φωτιά δεν με αγγίζει. Όλο για μια φωτιά ακούω, έπαψε και το τακ-τακ-τακ, επιτέλους θα τον ονειρευτώ με την ησυχία μου, 186 μέρες δεν έχω σηκωθεί από το κρεβάτι, επιτέλους έπαψε ο εκνευριστικός αυτός ήχος και να, νιώθω τον ύπνο να με λυγίζει. Είμαι εγώ και αυτός σε μια χιονοσκέπαστη πεδιάδα, εγώ κι αυτός σε ένα ολόλευκο αγνό χιονισμένο τοπίο όπου έχουν εξαγνιστεί, έχουν πια πληρωθεί όλες οι αμαρτίες του παρελθόντος, έχουν εξαϋλωθεί όλοι εκείνοι που τον δέσμευσαν σε έναν ατέρμονο κύκλο υποχρέωσης, είμαστε εγώ κι αυτός μέσα σε μια παγωμένη ατμόσφαιρα, εγώ παιδί και αυτός μια μεγάλη καφέ αρκούδα, εγώ παιδί μπροστά στο θηρίο που τώρα έχει γονατίσει μπροστά μου και η παγωμένη του μύτη ξεφυσά στο ζεστό μου χέρι, εγώ παιδί να χαϊδεύω με τα μικροσκοπικά μου χέρια την εξημερωμένη πια από την αγάπη μου αρκούδα. Και όλο το χιόνι σιγά σιγά λιώνει, φλόγες γλείφουν το πάλλευκο τοπίο και εγώ παιδί και αυτός αρκούδα καιγόμαστε σαν σπίρτο που μαραίνεται στον απόηχο μιας φωτιάς. Ευτυχώς έπαψε και το τακ-τακ-τακ.
* Η Βίκυ Κατσαρού ζει και γεννήθηκε στην Αθήνα. Είναι επιμελήτρια, μεταφράστρια, αρθρογράφος και blogger. Κείμενα της κυκλοφορούν ελεύθερα στο διαδίκτυο. Τα βράδια αφήνει το γράψιμο και παίρνει την Εύα, ένα ημίαιμο ροτβάιλερ, και περπατούν μαζί στα πιο γραφικά σοκάκια της Αθήνας.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
Διήγημα: “Αυτόπτης μάρτυρας”
23/04/2024, 7:43 μμ -
Διήγημα: “Νεράντζια θανάτου”.
23/04/2024, 7:41 μμ -
Ποίημα: “Έαρ, Έρως, Έλευσις”
23/04/2024, 7:40 μμ -
Διήγημα: “Η αφιέρωση”
23/04/2024, 7:39 μμ -
Διήγημα: “Η Βροχή σαν σταγόνα εποχής και το Πάσχα φως”
23/04/2024, 7:35 μμ
ΘΕΜΑΤΑ
-
Καμία αράχνη…
της Αργυρώς Μουντάκη // * Άνοιξε την πόρτα της αυλής και δρασκέλισε το κατώφλι βαρύς. Έξυσε λίγο τα μαύρα, κατάμαυρα, κοντά γένια του, απομεινάρι της παράδοσης στον εκμοντερνισμένο κρητικό της νέας χιλιετίας. Ο Βασίλης ήταν ανέκαθεν βαρύς, από παιδί,
Περισσότερα -
Διήγημα: “Επιστροφή”
Γράφει ο Χρήστος Δούκας // Επιστροφή Ξαναγυρίζουμε όπως κάθε χρόνο, τέτοια εποχή στο ίδιο σημείο του φθινοπώρου, που δεν είναι το ίδιο, αφού μεσολαβούν διαφορετικά γεγονότα σε διαφορετικό χρόνο. Ξαναγυρίζουμε ως τελευταίοι αργοπορημένοι παραθεριστές
Περισσότερα -
Το 2017 με την πένα του Γιώργου Σχορετσανίτη
Γράφει ο Αγησίλαος Κ. Αλιγιζάκης // Γιώργος Σχορετσανίτης, “Η αβάσταχτη μελαγχολία της κλεψύδρας”, Εκδόσεις Οδός Πανός, Αθήνα 2021 Η πανελλήνια «Εφημερίδα των Συντακτών» και η τοπική εφημερίδα του Ηρακλείου «Πατρίς» φιλοξένησαν μια πλειάδα άρθρων του γνωστού συγγραφέα και
Περισσότερα -
☆ Ημερολόγια – Πάθος για μουσική. | “The American Negro’’ – Adrian Younge.
Γράφει ο Φώτης Νικολάου // * THE AMERICAN NEGRO – ADRIAN YOUNGE Το 1968 δολοφονείται ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και ο έγχρωμος συγγραφέας Τζέιμς Μπόλντουιν σε μια συνέντευξή του μιλάει για τις δυσκολίες, τα εμπόδια, τον κίνδυνο του
Περισσότερα -
Διήγημα: “Το συκαλάκι”
Γράφει ο Γιώργος Ψύλλας // “Το συκαλάκι” Λένε για μια νόστιμη και άκρως ερωτική γυναίκα, πολλών-πολλών ανοίξεων στην ηλικία, μια γνωστή μας παροιμία, πως η παλιά η κότα έχει το ζουμί. Ζουμερή η κυρία
Περισσότερα -
Οι ήρωες πλάθονται — δεν γεννιούνται
Γράφει η Βίβιαν Αβρααμίδου-Πλούμπη // * Κυριάκος Αθανασιάδης, «Power Kid», Εκδόσεις Στερέωμα, σελ. 272 Πριν μερικά χρόνια, διάβαζα στις ηλεκτρονικές σελίδες του Guardian ένα άρθρο για τα χιλιοδιαβασμένα και ιδιαίτερα αγαπημένα παραμύθια των Αδελφών Γκριμ. Αναφερόταν σε μια
Περισσότερα -
17 αναπάντεχες ιστορίες έρωτα, απιστίας, εμμονής, δυστυχίας και ευτυχίας, ζωής και θανάτου
Της Χρυσάνθης Ιακώβου // «Συζυγίες», της Μαρίας Παπαϊωάννου, Εκδόσεις Μωβ Σκίουρος, 2019 Τι συμβαίνει πίσω από τις κλειστές πόρτες ενός σπιτιού; Πόσα μυστικά κρύβει ένα παντρεμένο ζευγάρι; Πώς αντιδρά μια ερωτευμένη γυναίκα που προδόθηκε; Είναι δυνατόν ένας παράνομος
Περισσότερα
