Fractal
Home / FRACT-ALL / Αφήγημα: “Ο μονόλογος του Καίσαρα”
26/10/2017, 10:01 πμ

Αφήγημα: “Ο μονόλογος του Καίσαρα”

Της Άννας Δεληγιώργη //

 

 

Μα τι πιστός φίλος είμαι τέλος πάντων! Εσύ πας στη δουλειά, έρχεσαι, τρως, πίνεις, ξαπλώνεις κι εγώ τη βγάζω σε τούτο το μπαλκόνι γαβγίζοντας! Άκουσα τη δικαιολογία σου ότι είμαι σκύλος και θα γαβγίζω. Ωραίος! Γαβγίζοντας ήθελα να πω στη γειτόνισσα ότι δεν αντέχω άλλο. Τρεις μήνες κλεισμένος στο μπαλκόνι! Πού είναι οι νόμοι και οι αστυνόμοι να με γλιτώσουν από τα βάσανα. Δεν κατάλαβα, θα βγάλω εδώ και το χειμώνα; Κι επειδή δηλαδή έχω τρίχωμα, δεν κρυώνω; Έτσι που σε βλέπω, μόνο για ζωόφιλο δεν σε κόβω αλλά να, είπα να σε ακολουθήσω, τόσες χαρές που μου έκανες. Γαβγίζω. Αυτό ξέρεις και με τιμωρείς. Και πρωί-πρωί μου πετάς τις κροκέτες στα μούτρα, γεμίζει το μπαλκόνι και πάλι με τιμωρείς, μου κατεβάζεις και καμιά γιατί δεν τις έφαγα όλες. Πες στην Έλενα να μην μου πετάει νερό με το λάστιχο, μουλιάζουν οι κροκέτες και βεβαίως δεν τις τρώω. Είμαι ζώο! Μάλιστα, τώρα το θυμήθηκες! Όταν θα μου δίνατε ονοματάκι και καθόσαστε γύρω και με αγκαλιάζατε! Πόση ώρα να έρθει στο μυαλό σας το «Καίσαρας». Ναι ωραία, αλλά βρε παιδί μου, έπαθα κατάθλιψη, αρρώστησα, δεν έχετε παιδεία, τι σας χρειαζόμουν! Πάλι τα ίδια, να μη γαβγίζω. Άκου φίλε μου, γαβγίζω γιατί έχω ανάγκες όπως κι εσύ. Εσύ μόνο τρως, όλα τα άλλα της φύσης σου; Κι εγώ αντιλαμβάνομαι, ενοχλούμαι, διαμαρτύρομαι. Να περπατήσω, να πάρω δρόμο, να κάνω την ανάγκη μου στη φύση. Το μπαλκόνι δεν είναι ο χώρος μου. Έρχεται η κυρά Νίτσα και μου λέει, «σκάσε βρε, μας πήρες τ’ αφτιά, σκάσε, να φας έχεις, να πιείς, σκάσε επιτέλους!» Τι άνθρωποι, εξημερώνετε τα ζώα και αγριεύετε εσείς, τι συμπεριφορά! Κροκέτες! Τις βαρέθηκα! Χάθηκε ο κόσμος να μαγειρέψετε κανένα μακαρονάκι, με τα τσουβάλια τα πουλάνε, λίγο έστω, να αλλάξω γεύση. Εσύ τρως κάθε μέρα το ίδιο φαγητό, για να καταλάβω. Και να σου πω, δεν είμαι παιχνίδι. Ο Γιώργος με ζαλίζει με εκείνο το «δώσ’ μου το χέρι, δώσ’ μου το χέρι!» Ε, καμιά φορά σηκώνω το πόδι μου από αγανάκτηση. Είμαι σκύλος, επιτέλους! Είμαι σκύλος! Μετά έρχεται η Ειρήνη με το χτένι της κούκλας! «Σήκωσε το λαιμό, σήκωσε το λαιμό», με ξετρίχιασε! Και η Έλενα, που με τιμωρεί γιατί λέρωσα το μπαλκόνι και με δένει κοντά στο κάγκελο. Κουράστηκα, κουράστηκα και μην καμαρώνετε όταν σας λένε «τι ωραίο σκυλί!» Από μέσα μου κλαίω γιατί δεν έχετε ιδέα τι σημαίνει κατοικίδιο, μέλος της οικογένειας. Είστε απαίδευτοι και φοβάμαι πως σε λίγο καιρό θα με παρατήσετε σε καμιά αλάνα. Αυτό δεν κάνουν πολλοί. Επιτέλους δεν είμαι λούτρινο ζωάκι. Με έχετε τιμωρήσει άπειρες φορές, θέλω να φύγω θα με βοηθήσει η κυρά Νίτσα κι ας μου λέει «σκάσε βρε». Το καταλαβαίνω έχει καλή διάθεση. Αυτά σκέφτομαι, θα φύγω σαν έρθει η ώρα, τώρα δεν είμαι παρά ένας σκύλος στο μπαλκόνι! Καίσαρας

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top