Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / O Μίστερ Χάιντ του ελληνικού σπλάτερ
25/07/2018, 9:10 πμ

O Μίστερ Χάιντ του ελληνικού σπλάτερ

Γράφει ο Δημήτρης Καρύδας //

 

 

 «Εντιμότατα λαμόγια», Θάνος Δραγούμης, εκδ. Μεταίχμιο, σελ. 458

 

Η Τρίτη δουλειά του Θάνου Δραγούμη με τίτλο «Εντιμότατα λαμόγια» έρχεται να συμπληρώσει τη μάλλον δεδομένη εικόνα του ψευδώνυμου συγγραφέα: Αυτή τη στιγμή είναι ο καλύτερος εκφραστής του ελληνικού αστυνομικού μυθιστορήματος που έχει ως απαραίτητο συστατικό του τη βία και το αίμα. Παρότι πιο «συντηρητικός» σε σχέση με το Σφαγείο Θεσσαλονίκης ή τη Μαύρη Αυγή ο Δραγούμης συνεχίζει το ταξίδι του στο σπλάτερ με εμφανή διάθεση να ακολουθήσει τα χνάρια του Κουέντιν Ταραντίνο, όχι στον κινηματογράφο αλλά στη γραφή.

Παράλληλα, με το βιβλίο αυτό γίνονται τα αποκαλυπτήρια του ψευδώνυμου συγγραφέα και μαθαίνουμε ότι ο Θάνος Δραγούμης είναι το συγγραφικό alter ego του Θοδωρή Παπαθεοδώρου, συγγραφέα που εδώ και χρόνια έγραφε βιβλία διαφορετικού περιεχομένου και υφής. Για όσους έχουν διαβάσει και τις δύο συγγραφικές εκδοχές του ίδιου προσώπου θα δημιουργηθεί μια μάλλον μπερδεμένη κατάσταση. Υποθετικά γράφοντας ο Παπαθεοδώρου λόγω θεματολογίας και δομής των βιβλίων του μοιάζει με τον «δόκτορα Τζέκιλ» και ο Δραγούμης με τον «μίστερ Χάιντ». Προσωπικά, προτιμώ ξεκάθαρα τη δεύτερη εκδοχή του που μάλλον ταιριάζει περισσότερο με το συγγραφικό ταλέντο του.

Το Σφαγείο Θεσσαλονίκης που μας σύστησε πριν από αρκετά χρόνια τον Δραγούμη ήταν ένα αστυνομικό εποχής που διαδραματίζεται στη Γερμανοκρατούμενη Θεσσαλονίκη. Η Μαύρη Αυγή κατάφερε με πολύ ευρηματικό τρόπο να μπλέξει τον εμφύλιο της Θεσσαλονίκης με ακροδεξιές οργανώσεις και κόμματα (ο συσχετισμός με τη Χρυσή Αυγή είναι παραπάνω από ξεκάθαρος) με την κάθαρση να επέρχεται μέσα σε ένα λουτρό αίματος. Τα Εντιμότατα λαμόγια κινούνται πάλι στη σύγχρονη ελληνική κοινωνία όπου ο Παπαθεοδώρου καταφέρνει να βάλει στο συγγραφικό του μίξερ με μεγάλη επιτυχία λίγο απ’ όλα και να βγάλει στο τέλος ένα πολύ ελκυστικό μείγμα: Μη κερδοσκοπικές οργανώσεις, παραθρησκευτικές οργανώσεις και μοναστήρια, πολιτικούς, Ρώσους μαφιόζους «επενδυτές» και μια επιχείρηση με προοπτικές κέρδους δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ. Η επιλογή των δύο κεντρικών ηρώων (όπως και στη Μαύρη Αυγή ένας άντρας και μια γυναίκα που στην προκειμένη περίπτωση θα συναντηθούν ελάχιστα στη διάρκεια του βιβλίου) είναι πολύ καλή για ένα απλό λόγο. Αυτή τη φορά τη θέση του «μάτσο» ασφαλίτη και της λεσβίας ντεντέκτιβ θα πάρουν ένας δικηγόρος που δουλεύει σε υπουργείο και μια αμφιλεγόμενη δημοσιογράφος, που αρχικά χρησιμοποιεί τα θέλγητρα της για επαγγελματική ανέλιξη αλλά με καλό…. κίνητρο και προθέσεις. Το πλεονέκτημα της επιλογής του Παπαθεοδώρου είναι ότι οι δύο πρωταγωνιστές όταν έρχεται η ώρα των όπλων και του ξεκαθαρίσματος λογαριασμών είναι ανίσχυροι, άνθρωποι ουσιαστικά της διπλανής πόρτας και αυτό τους δίνει μια γοητεία αφού δείχνουν αδύναμοι να τα βγάλουν πέρα με αποφασισμένους μαφιόζους που κρατάνε τσετσένικα μαχαίρια και Ούζι. Τελικά, η λύση θα δοθεί διαφορετικά και εντελώς απροσδόκητα.

 

Θάνος Δραγούμης

 

Ο Δραγούμης ξέρει να παρασύρει τον αναγνώστη του στις σελίδες του βιβλίου ακριβώς γιατί χρησιμοποιεί με πολύ έξυπνο τρόπο το τρικ του ανίσχυρου πρωταγωνιστή. Ναι μεν ο δικηγόρος και η παρουσιάστρια κάνουν καλή ερευνητική δουλειά για να συνδέσουν τα κομμάτια του παζλ αλλά σε κάθε σελίδα είναι διάχυτη η εντύπωση ότι μοιάζουν περισσότερο με εύκολα θύματα. Σε όποιον αρέσουν τα αστυνομικά με γρήγορη δράση, αρκετή βία (λιγότερη πάντως από το προηγούμενο βιβλίο του), σπλάτερ καταστάσεις και μπόλικο ερωτισμό αποκλείεται να μην αρέσει η γραφή του Δραγούμη. Φυσικά, το «δέσιμο» μιας ιστορίας που αναμειγνύονται πολλά πρόσωπα δεν είναι πάντα εύκολο. Ο Δραγούμης υποχρεώθηκε να καταφύγει σε μπόλικα στερεότυπα τα οποία κάποιες στιγμές δημιουργούν την αίσθηση ότι περιγράφει μια ιστορία όχι απλά ακραία αλλά ελάχιστα ρεαλιστική.

Είναι δύσκολο χωρίς να δώσει κάποιος ‘’σπόιλερ’’ να αναφερθεί πιο λεπτομερώς στο θέμα αυτό. Η επιλογή του Δραγούμη για το πρόσωπο που αποτελεί τον εγκέφαλο της όλης ιστορίας είναι μια από τις ακραίες επιλογές του για παράδειγμα. Συνολικά όμως αυτό δεν χαλάει τη γενική εικόνα που μας πείθει για Τρίτη φορά στη σειρά ότι ο Δραγούμης είναι ο καλύτερος εκφραστής του ελληνικού αστυνομικού σπλάτερ.

 

 

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top