Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / «Στα χνάρια της αγάπης»
28/03/2018, 12:27 μμ

«Στα χνάρια της αγάπης»

Γράφει η Ιωάννα Μ. Αθανασιάδου // *

 

Σκέψεις για την ποιητική συλλογή «Ο μέσα ήλιος» του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου,  εκδόσεις Εντύποις

 

   «Ο μέσα ήλιος» του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου είναι συλλογή με ποιήματα ερωτικά, που ξεχωρίζουν για τη λεπτότητα των αισθημάτων. Λέξεις διάφανες, εικόνες δροσερές, αναπολήσεις και κρυφοί πόθοι δημιουργούν έναν ερωτισμό που τον τροφοδοτεί ο «μέσα ήλιος». Ό έρωτας αναδεικνύεται σε πρωταρχική ανάγκη της ψυχής. Ένας έρωτας που σέβεται την ελευθερία, που δίνει διεξόδους, που δε γνωρίζει τον εγωισμό, που κάνει τον άνθρωπο να μένει πάντα νέος. Απόσταγμα ζωής, συναισθήματα ήρεμα, ανυπόκριτα, ζωο-γόνα, αγνά, λυτρωτικά, κατανόηση του ερωτικού συντρόφου, ολοκληρωτικό δόσιμο, οδηγούν σε μία μοναδική επαφή.

 

Το νόημα

Ζεστό τρεμούλιαζε το δέρμα σου παλλόταν

κυματιστά περνούσε η αγάπη και το πλάνευε

ν’ ανθίσει μέσα στο σκοτάδι ν’ αφεθεί

στ’ απατηλό γλυκό μου παραμύθι.

Αν άξιζε ποτέ να γεννηθώ ήταν που μπόρεσα

να δω το φως μες απ’ τις γρίλιες στο σεντόνι

ν’ αγγίξω τη ζωή με τ’ ακροδάκτυλα

να πιω απ’ το φως της να χορτάσω να μεθύσω.

 

Αν άξιζε ποτέ να γεννηθώ η αγάπη το ’δειξε

κι ως τώρα άλλο νόημα δε βρήκα…

 

Ο έρωτας, ασυμβίβαστος, κοιτά πάνω απ’ το πλήθος, ικανοποιεί τον άνθρωπο τον ανήσυχο, τον ελεύθερο, κάνει τον κόσμο φιλόξενο, στοργικό.

 

Είμαι εδώ

Για τα μικρά και τα μεγάλα σου μιλώ

με λόγια φλογερά που δεν αρθρώνω

μήπως ραγίσω τη σιωπή, όμως τα μάτια μου

στέλνουν μηνύματα πολλά μες στο σκοτάδι.

Σήματα τροχιοδεικτικά δίνουν το στίγμα μου

γιατί είμαι εδώ, γιατί είμαι εδώ

                    και πια δε φεύγω.

 

Αντάλλαξα του ταξιδιού τον πόθο το ασίγαστο

της τρικυμίας τον παλμό μέσα στις φλέβες

για λίγα αχνάρια στη βρεγμένη άμμο και δυο όστρακα

που ’ χουν το σχήμα των ματιών σου και τη λάμψη.

 

Ξαπλώνω στις τραχιές πέτρες κι ανάσκελα

μετρώ φωτάκια μακρινά του γαλαξία

μετρώ στο σώμα μου γυμνό ρίγος πρωτόπλαστο

και στη γαλήνη του γιαλού φωνές κυμάτων

κι έμαθα πια να μην κοιτάω στον ορίζοντα

μήπως φανεί λευκό πανί που πλησιάζει

γιατί είμαι εδώ, που τόσο πόθησα να ’ρθω

και μένω εδώ, αφού είσαι εδώ

                    και πια δε φεύγω.

 

Η γυναίκα παρομοιάζεται με τη θάλασσα, «που κανενός ποτέ δεν ήτανε κι όμως δεν ήταν ντροπή να τη λατρεύουν».

 

Χειρονομίες

 

Θα μείνω εδώ βουβός να βλέπω να θαυμάζω

πώς παιχνιδίζει η σκιά στον τοίχο απέναντι

όπως λικνίζεσαι και γέρνεις και λυγίζεις

χειρονομίες στη σιωπή με μια λεπτότητα

με μιαν ανείπωτη αιθέρια αρμονία.

 

Ήχος κανείς να μην ταράξει τη σιωπή.

Μη με ρωτήσεις τι και πώς. όλοι το ξέρουν

πως κανενός ποτέ δεν ήτανε η θάλασσα

κι όμως δεν ήτανε ντροπή να τη λατρεύουν…

 

Δημήτρης Παπακωνσταντίνου

 

Συναισθήματα σιωπηλά, βαθιά, ειλικρινή πρέπει να σωθούν, «να φυλαχθούν μέσα στο δάκρυ». Η αγάπη, άλλοτε φωτιά που αγκαλιάζει τον κόσμο και τον αλλάζει, άλλοτε όνειρο θλιμμένο και μακρινό. Η αλήθεια της γλυκιά και σκληρή ταυτόχρονα. Ψυχές ευλογημένες απ’ το χάδι της, αλλά και άλλες λησμονημένες που έσβησαν στη μοναξιά.

 

 

Σαν όνειρο

 

Να μην τελειώναμε ποτέ μας το ταξίδι

στα γνώριμα σοκάκια να μας έφερνε

αλήτης άνεμος που παίρνει τα μαλλιά

φεγγάρι κόκκινο που τραγουδά ψηλά και γνέφει.

Ήταν απλή η ζωή κι ό έρωτας παιχνίδι

με μια ξεκούρδιστη κιθάρα στο πλατύσκαλο

μ’ ένα χαμόγελο γλυκό στο παραθύρι

κάποια Μαρία μακρινή χλωμή σαν όνειρο.

 

Ο ποιητής αγαπά χωρίς διακρίσεις.

 

Τα τσιγγανάκια που μαζεύανε ψιλά

δυο–δυο οι στρατιώτες κουβεντιάζαν και πιο πέρα

ο μουσουλμάνος προσευχότανε ξυπόλυτος

οι ταξιτζήδες νευρικοί με τις βαλίτσες

άνεργες πόρνες ξεχασμένες σου γελούσανε

και τα παιδιά με τα παράνομα τσιγάρα ταξιδεύαν

μέσα σε σύννεφα καπνού, μέσα στο γέλιο τους

την ώρα που το βραδινό τρένο βογγώντας

σφύριζε κι ήτανε αργά να ανεβείς

κι ήταν αργά πολύ αργά για να κατέβεις.

 

Τα πρόσωπα σκιαγραφούνται με γραμμές δυνατές και ταυτόχρονα απαλές. Σώματα πρωτόπλαστα με μια δροσιά και καλοσύνη στις κινήσεις και  τις εκφράσεις.

Πλατιές εικόνες απ’ τη θάλασσα, τον βυθό, τον ορίζοντα, τον άνεμο, τη βροχή γεμάτες αντιθέσεις, φως, χρώμα, κινήσεις χορευτικές, μουσικότητα, ήχους δημιουργούν την αίσθηση της ελευθερίας, της απεραντοσύνης, της δροσιάς. Το απλό δίνεται με χάρη και καθημερινές απαρατήρητες συμπεριφορές αναδεικνύουν την ομορφιά τους.

 

 

Φύλλο μοναχό

 

Αχ, μεθυσμένο φύλλο μοναχό στο μονοπάτι

χορεύοντας στον άνεμο αφέθηκες

για μια στιγμή κι έπειτα πάνω στα μαλλιά

στους ώμους της θαρρώ, στην αγκαλιά της

-αλήθεια ήτανε εκεί, δεν ήταν όνειρο

θυμάμαι απαλά σε είχε αγγίξει-

τότε που στάλαζε βροχή κρυφά στα μάτια της

τ’ Οκτώβρη μήνα κι η σιωπή κρυφό μαχαίρι.

 

 

Ο «μέσα ήλιος» οδηγεί σε μια παντοτινή νεότητα, ακόμα κι όταν το σώμα γερνάει, ακόμα κι όταν ο έρωτας ανοίγει πληγές που ποτέ δεν κλείνουν όσο κι αν ο χρόνος ξεθωριάζει τα συναισθήματα.

Ο ποιητής σμιλεύει στίχους δυνατούς, περιεκτικούς κι εκφραστικούς  με μια εσωτερική  εκρηκτικότητα, σάμπως τα ερωτικά υποκείμενα να ερωτεύονται διαρκώς σε κάθε στίχο.

 

Μάτια κλειστά

 

Πώς θορυβούσανε στο φως, τα βλέφαρά της

πόσες κραυγές αυτή η σιωπή με πόση ένταση

γαλάζιος μωβ ουρανός και οι γραμμές

έντονες ίσες μελανές να υπογραμμίζουν

όσα χαράζει ο ναυαγός μόνος στην άμμο του

τι κι αν κανείς δε θα βρεθεί να τα διαβάσει…

 

Πώς θορυβούσανε στο φως κάθε που κλείνανε

πόρτες που τρίζουν θλιβερά σαν τις αγγίξεις

μην πέσει φως και μη φανούν στα μέσα δώματα

οι θησαυροί τα μυστικά και της τα κλέψουν.

 

Κινήσεις, βλέμματα, πόθοι, διαψεύσεις, αναμνήσεις, προσμονές, συναισθήματα τρυφερά ή εκρηκτικά αλληλεπιδρούν και δημιουργούν αυτόματα νέα που υπονοούνται και εισχωρούν στην ψυχή του αναγνώστη σαν σκέψη, σαν προβληματισμός, σαν πρωτόγνωρη αίσθηση. Η δύναμη του έρωτα γονιμοποιεί την καθημερινότητα, τη σημασιοδοτεί. Ο «μέσα ήλιος» γίνεται κυρίαρχος και ωριμάζει τα συναισθήματα.

 

«Σαν δε ματώσεις να το ξέρεις δε σου άξιζε

σαν δε ματώσεις δεν επόθησες στ’ αλήθεια»,

λέει

 “τα δάχτυλά του έμπηξε, τα νύχια του

στη γη ορθώνεται πετά χλωρά κλωνάρια

δίχως νερό παρηγοριά στον ήλιο φλέγεται

μόνος, αθέατος, μα πάντα ανηφορίζει”.

 

 

* Η Ιωάννα Αθανασιάδου γεννήθηκε στη Δράμα όπου ζει  κι εργάζεται ως φιλόλογος σε σχολείο Μ.Ε. Είναι απόφοιτος του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Είναι παντρεμένη και μητέρα δύο παιδιών.

 Έχει εκδόσει τρεις ποιητικές συλλογές:

α) ΨΙΘΥΡΟΙ ΣΤΑ ΠΕΡΑΣΜΑΤΑ, (αυτοέκδοση, επανέκδοση από τις εκδόσεις Βεργίνα), 2017

β) ΣΩΜΑ ΦΥΛΑΧΤΟ, εκδόσεις Σαιξπηρικόν,2015

γ) ΛΟΓΟΥ ΕΡΓΟΧΕΙΡΑ, εκδόσεις Βεργίνα.2017

Στο βιβλίο Η ΣΑΓΗΝΕΥΤΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ υπάρχουν ποιήματά της μεταφρασμένα στα Ιταλικά.

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top