Fractal

«Ο Ήλιος Ανατέλλει Ξανά» του Έρνεστ Χέμινγουεϊ και η επιλογή των ερωτικών συντρόφων των πρωταγωνιστών του μυθιστορήματος

Του Γεωργίου Νικ. Σχορετσανίτη //

 

taur

 

«Ο Ήλιος Ανατέλλει Ξανά»  του Έρνεστ Χέμινγουεϊ, Μετάφραση: Νίκου Σαρλή. Εκδόσεις Πάπυρος, 1995

 

Τα τελευταία χρόνια, οι θεωρητικοί και κριτικοί της λογοτεχνίας,  έχουν αρχίσει να επισημαίνουν τους τρόπους με τους οποίους ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ επηρεάστηκε και ακολούθως έφερε την εξελικτική θεωρία στη σφαίρα της φαντασίας του, ιδιαίτερα σε ότι αφορά το επίμαχο θέμα του ερωτισμού και της σεξουαλικότητας. Συγκεκριμένα, πολλοί σημειώνουν το θέμα της  εκπαίδευσης του Χέμινγουεϊ στο νατουραλισμό, το δαρβινισμό και φυσικά τη σεξουαλική επιλογή και τους τρόπους με τους οποίους αυτή η γνώση επηρέασε αρκετά από τα σημαντικότερα λογοτεχνικά έργα του, όπως για παράδειγμα, το ‘Αποχαιρετισμός στα όπλα’ (1929), στο οποίο επιτρέπει αδιακρίτως τόσο το ηθικά καλό όσο και το κακό, να πεθάνει. Με αυτόν τον τρόπο, υποστηρίζουν ότι με την αποδοχή και την απεικόνιση μιας δαρβινικής κατανόησης της ανθρώπινης ύπαρξης, ο Χέμινγουεϊ, ο οποίος έχει χαρακτηρισθεί για τον δικό του πρωτογονισμό, μπορεί να θεωρηθεί ως ένας συγγραφέας που βρίσκεται τοποθετημένος στα πλαίσια της Αμερικανικής φυσιοδιφικής παράδοσης.

Αν στηριχθούμε σε κάποιες απόψεις της σύγχρονης έρευνας πάνω στην εξελικτική επιστήμη και την ψυχολογία, ίσως μπορέσουμε καλύτερα να  διερευνήσουμε τις αναφορές του Χέμινγουεϊ στις ερωτικές επιδόσεις των ηρώων του, δεδομένου ότι σχετίζονται με τη σεξουαλική επιλογή και τον αναπαραγωγικό ανταγωνισμό. Η έντονη έμφαση του ρόλου της παρατήρησης και της κριτικής της σεξουαλικής συμπεριφοράς των ηρώων από τον Χέμινγουεϊ μέσα στο βιβλίο ‘Ο Ήλιος Ανατέλλει Ξανά’,  εντοπίζεται σε συντρόφους αλλά και  αντιπάλους.  Το σεξ είναι διάχυτο, ουσιώδες και απαραίτητο μέσα στο συγκεκριμένο μυθιστόρημα, ίσως καλύτερα να πούμε αγώνας, με την κυριολεκτική έννοια του όρου. Και ως τέτοιος αγώνας ή  πάλη μεταξύ των ανδρών μνηστήρων, είναι δίκαιο να πούμε ότι ‘το σεξ εξηγεί τα πάντα’, όπως λέει ο Μπιλ Γκόρντον, ο στενός φίλος του Τζέικ Μπαρνς, χαριτολογώντας αλλά εύστοχα στον Τζέικ, λίγο πριν το ψάρεμα στον ποταμό Ιράτι. Οι αρσενικοί χαρακτήρες του μυθιστορήματος, βρίσκονται σε συνεχή ανταγωνισμό και προσβάλει ο ένας τον άλλον, ακριβώς γιατί επιθυμούν  την ίδια γυναίκα.

Οι επιδόσεις των ηρώων του  Χέμινγουεϊ παρουσιάζονται  σαν μια θεμελιώδης ταυτότητα των αρσενικών χαρακτήρων του, στοιχεία αναπόσπαστα για την κατανόηση της αρρενωπότητας και σεξουαλικότητας στο έργο του. Ο ανδρισμός για τους χαρακτήρες του Χέμινγουεϊ βρίσκεται υπό συνεχή διαπραγμάτευση και αναγκαστικά εξαρτάται από την κρίση των άλλων. Ενώ ο αφηγητής Τζέικ Μπαρνς προσπαθεί να παραμείνει ανεξάρτητος και αόρατος από τα τεκταινόμενα, εν τούτοις κανείς δεν  καταφέρνει να δραπετεύσει από τη δημόσια θέα και τη  δραματοποίηση.  Η αρρενωπότητα στο μυθιστόρημα, μπορεί να αποκτηθεί μόνο μέσα από τον έλεγχο των άλλων, δηλαδή με εμφανή έλλειψη αυτονομίας. Ακόμη κι ο Πέντρο Ρομέρο, που έλαβε μέρος στην ταυρομαχία ‘για τον εαυτό του’,  κατασκευάζει επίμονα την ‘ανώτερη’ αρρενωπότητά του έμπροσθεν ενός τεράστιου και  εξαιρετικά απαιτητικού ακροατηρίου στην αρένα ταυρομαχίας και, το σημαντικότερο όπως θα δούμε παρακάτω, έκανε όλα αυτά για την αφόρητα ελκυστική Μπρετ.

Τα δημόσια  ακροατήρια επομένως, είναι απαραίτητα  για τον Τζέικ, Ρομέρο, τον Κόουν, καθώς και όλους τους άλλους αρσενικούς χαρακτήρες για να καθορίσουν  τον ανδρισμό τους, τα ανδρικά χαρακτηριστικά ή τις ταυτότητές τους, και γι αυτό βρίσκονται  σε κράτος συνεχούς διαπραγμάτευσης. Αλλά ο Χέμινγουεϊ δεν βλέπει τον ανδρισμό ως μέρος  του πολιτισμού, ούτε ο ίδιος θεωρεί την ιδιότητα του αρσενικού, αυθαίρετη ή παροδική. Κι ο Χέμινγουεϊ, είναι αποδεδειγμένα, οξυδερκής παρατηρητής της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Αντ’ αυτού, οι ταυτότητες αυτές αντανακλούν τις πρωτόγονες βιολογικές πραγματικότητες.

Πολλοί ερευνητές προσπάθησαν να ανακαλύψουν και συζήτησαν τον εστιασμένο  νατουραλισμό του Χέμινγουεϊ στο Δαρβίνο, καθώς και στη δαρβινική θεωρία του δέκατου ένατου και των αρχών του εικοστού αιώνα, προκειμένου να αποσαφηνιστεί ο βαθμός στον οποίο οι θεωρίες αυτές απεικονίζουν τους ανθρώπους τους ορμώμενους από τις σεξουαλικές επιθυμίες τους. Κατέληξαν ότι ο Χέμινγουεϊ, μαζί πολλούς άλλους επιφανείς συγγραφείς των αρχών του εικοστού αιώνα, είχαν υιοθετήσει πλήρως την εχθρική, βιολογικά ντετερμινιστική κοσμοθεωρία που αναπτύχθηκε από τον Δαρβινισμό, σύμφωνα με την οποία  η σεξουαλική επιλογή αποτελεί βασική συνιστώσα και υπεστήριξαν ότι τόσο στο ‘Ο Αποχαιρετισμός στα όπλα’, όσο και στο ‘Ο ήλιος ανατέλλει ξανά’, η σεξουαλικότητα απεικονίζεται ως η κινητήρια δύναμη πίσω από όλες τις  φυσικές διαδικασίες. Στο ‘Ο ήλιος ανατέλλει ξανά’, για παράδειγμα, η Μπρέτ Άσλευ δεν μπορεί να αποφύγει τη γοητεία του Ρομέρο, όπως και δεν μπορεί να αποφύγει την έλξη που νοιώθει, όποιας μορφής,  για τους περισσότερες άνδρες του μυθιστορήματος.

Το εκτενές υπόβαθρο του Χέμινγουεϊ ως νατουραλιστή, με την έννοια του μελετητή της φύσης,  προήλθε από την σχεδόν δια βίου προσεκτική παρατήρησή της, από το κυνήγι και το ψάρεμα, αλλά και μέσω μιας ακόρεστης όρεξης για βιβλία φυσιολατρών  και οικολόγων. Αυτό το υπόβαθρο επηρέασε την αντίληψη του σεξουαλικού ντετερμινισμού, της αιτιοκρατίας που παρατηρείται  σε μυθιστορήματα όπως ‘Ο ήλιος ανατέλλει ξανά’, με την αυξημένη γυναικεία σεξουαλική δραστηριότητα και τη δύναμη του αρσενικού.

Οι άνδρες του Χέμινγουεϊ, μέσα στα βιβλία του, όμως είναι γενικά μαχητικοί και ζηλιάρηδες και η Μπρετ ασκεί τη δύναμη της επιλογής συντρόφου πάνω τους. Ο Δαρβίνος εφιστά την προσοχή στην καθαρή διάκριση μεταξύ της βίαιης και ειρηνικής σεξουαλικής επιλογής, το οποίο είναι σημαντικό διότι τονίζει τους περιορισμούς της θεωρίας του, ειδικά όταν αναφερόμαστε στη σεξουαλική απόδοση στα κείμενα του  Χέμινγουεϊ: ‘Ο νόμος της μάχης για την κατοχή του θηλυκού, φαίνεται να επικρατεί σε όλα τα θηλαστικά… Αυτό δεν εξαρτάται από καμία υπεροχή στη γενική πάλη για τη ζωή, αλλά σε ορισμένα άτομα ενός φύλου, συνήθως του αρσενικού φύλου, αφού ήταν επιτυχής όσον αφορά την κατάκτηση άλλων αρσενικών… Υπάρχει κι άλλο ένα είδος  πιο ειρηνικού ανταγωνισμού, όπου οι άνδρες προσπαθούν να διεγείρουν ή να σαγηνεύσουν τα θηλυκά με διάφορα άλλα θέλγητρα…’.

Στα θηλαστικά, γενικώς, ο νόμος του αγώνα, σύμφωνα με τον Δαρβίνο, περιλαμβάνει τον ανταγωνισμό μεταξύ των αρσενικών για να κατακτήσουν  το θηλυκό με τη βία. Για τους ανθρώπους, ιδιαίτερα μεταξύ των βάρβαρων λαών, βεβαιώνει ότι ‘οι γυναίκες είναι η συνεχής αιτία πολέμου, τόσο μεταξύ των ατόμων από την ίδια φυλή όσο και μεταξύ διακριτών φυλών’.

 

anat

 

Ο Χέμινγουεϊ, ωστόσο, έρχεται σε αντίθεση με αυτήν την έννοια της πολιτισμικής ανωτερότητας ή της κοινωνικής εξέλιξης. Φυσικά, ο Δαρβίνος ήταν πολύ καλά ενημερωμένος για τη σχέση του ρόλου της εμφάνισης των ανδρών και των ερωτικών τους επιδόσεων: ‘…Όταν βλέπουμε πολλά αρσενικά πτηνά να εμφανίζουν πανέμορφο φτέρωμα, και να εκτελούν  παράξενα και γελοία παιχνιδίσματα μπροστά από ένα συναρμολογημένο σώμα θηλυκών, δεν μπορούμε να αμφιβάλουμε ότι παρά το γεγονός ότι δρουν από ένστικτο, ξέρουν περί τίνος πρόκειται…’.

Για τον Δαρβίνο, η γυναίκα ενεργοποιείται για τη διαδικασία επιλογής κυρίως κατά τη διάρκεια ειρηνικών παρουσιάσεων. Ο Δαρβίνος, επιπλέον, βρίσκει ότι τις περισσότερες φορές οι άνδρες αναλάβουν πιο ενεργό ρόλο από ότι οι γυναίκες στη σεξουαλική επιλογή, καθιστώντας τη δυναμική  προσπάθεια του αρσενικού και την ομορφιά των γυναικών, τα πιο σημαντικά κίνητρα και αίτια για  την ανθρώπινη επιλογή. Κι ακόμα, οι γυναίκες γνωρίζουν και έχουν  συνείδηση της αξίας της ομορφιάς τους, και  βιώνουν περισσότερη απόλαυση στη διακόσμηση του εαυτού τους. Ο αέναος ανταγωνισμός που πραγματοποιείται  μεταξύ των αρσενικών στο μυθιστόρημα δεν αφορά μόνο τους άντρες, αλλά επηρεάζονται τα μέγιστα από τις γυναίκες, δηλαδή τη Μπρετ,  η οποία συμπεριφέρεται ως δικαστής, και ως εκ τούτου εκείνη που έχει τον τελευταίο λόγο στην επιλογή του ερωτικού συντρόφου.

Στις ταυρομαχίες, οι οποίες βρίσκονται  στο επίκεντρο του βιβλίου ‘Ο ήλιος ανατέλλει ξανά’, δεν είναι η πραγματική ήττα του ταύρου που έχει σημασία, αλλά μάλλον η έγκριση του κοινού για τον τρόπο που συμπεριφέρθηκε ο ταυρομάχος, την ώρα που σκότωνε τον  ταύρο. Είναι η παρουσία και το κοινό που έχουν σημασία, παρά η εξάλειψη ενός αντίπαλου αρσενικού, και αυτή η τάση μπορεί να εξηγήσει, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, πώς τα πιο κοινωνικά ζώα χρησιμοποιούν την παρουσία τους  για  επιβίωση και  αναπαραγωγική επιτυχία.  Οι άνθρωποι, ως ιδιαίτερα κοινωνικά ζώα, συμμετέχουν σε πολύ πιο σύνθετες παρουσίες, αλλά η αρχή εξακολουθεί να είναι η ίδια!

Τα θηλυκά τελικά καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό αυτό για το οποίο οι άνδρες ανταγωνίζονται, είτε με τις φυσικές ιδιότητες ή με τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς τους. Σε απάντηση των ειδικών αναπαραγωγικών αναγκών του περιβάλλοντος, η γυναικεία προτίμηση σε συντρόφους τελικά βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στον προσδιορισμό των ανδρών που έχουν τη δυνατότητα να αποκτήσουν πόρους και τον εντοπισμό αυτών που είναι διατεθειμένοι να προστατεύουν αυτές και τα παιδιά τους από την επιθετική δράση άλλων μελών της κοινωνίας. Αυτές οι προτιμήσεις ισχύουν ακόμα και σήμερα και αποδεικνύεται από αρκετές διαπολιτισμικές μελέτες που αποδεικνύουν την προσήλωση του θηλυκού όσον αφορά στην επιλογή συντρόφου, και στη σταθερότητα της απασχόλησης, το ύψος  του εισοδήματός του και πολλών άλλων τέτοιων παρεμφερών παραμέτρων. Ένα καλό πρώιμο παράδειγμα αυτής της διαμάχης στο μυθιστόρημα είναι όταν ο κόμης, ένας από τους πολλούς μνηστήρες της Μπρέτ, επιδεικνύει τις πληγές του πολέμου, τόσο στον Τζέικ όσο και στην Μπρέτ:

‘Ο κόμης σηκώθηκε, ξεκούμπωσε το γιλέκο του κι άνοιξε το πουκάμισό του. Τράβηξε τα εσώρουχά του πάνω  στο στήθος του και σταμάτησε αποκαλύπτοντας το μαύρο στήθος του, και τους χοντρούς μυς της κοιλιάς του, που τονίζονταν κάτω από το φως’.

Εδώ ο κόμης, βρίσκει την ευκαιρία να τονίσει τους μυς και τις πολεμικές του ουλές σε ένα αρσενικό και ένα πιθανό ανταγωνιστή, σηματοδοτώντας τη φυσική και βιωματική υπεροχή του, και ότι αυτός μπορεί να χρησιμεύσει τόσο ως προστάτης, όσο και ως καλός πάροχος οικονομικών πόρων στο αντίθετο φύλο!

 

– ‘Αγαπητή μου, είμαι βέβαιος ότι ο κύριος Μπαρνς είδε πολλά.  Μην νομίζετε ότι δεν το πιστεύω, κύριε. Κι εγώ είδα πολλά, επίσης’.

– ‘Φυσικά, είδατε αγαπητέ μου’, είπε η Μπρέτ. ‘Απλώς μια κουβέντα κάναμε’.

– ‘Πήρα μέρος σε επτά πολέμους και τέσσερεις επαναστάσεις’, είπε ο κόμης.

– ‘Σαν στρατιώτης’; ρώτησε η Μπρέτ.

– ‘Μερικές φορές, αγαπητή μου. Και έχω τραύματα από βέλη’; ‘Έχετε δει πληγές από βέλη’;

 

Και αν κρίνουμε από τους πολυποίκιλους τρόπους που οι άλλοι αρσενικοί χαρακτήρες του μυθιστορήματος συμπεριφέρονται μέσα σε αυτό, ο Χέμινγουεϊ φαίνεται να έχει αρκετή  επίγνωση της ύπαρξης ουλής και  τραυμάτων όσον αφορά την  σεξουαλική επιλογή και την εξασφάλιση συντρόφου. Οι πληγές του Τζέικ όμως στα γεννητικά όργανα, είναι αυστηρά προσωπικές και αυτός είναι ο λόγος που δεν μπορεί να τις εμφανίσει ενώπιον ενός  ακροατηρίου, ειδικά σε γυναικείο κοινό. Αν και σε πολύ μικρότερο βαθμό, ο συμβολισμός της ανδρικής αναπαραγωγικής αξίας εκφράζεται επίσης μέσα από την περιγραφή της μύτης του Ρόμπερτ Κόουν,  η οποία είχε σπάσει σε έναν αγώνα πυγμαχίας κατά τα χρόνια του Πρίνστον, όπου ήταν πρωταθλητής στο κολέγιο: ‘Αυτό αύξησε την απέχθεια του Κόουν για την πυγμαχία, αλλά του έδωσε και κάποια έντονη και περίεργη ικανοποίηση που του ομόρφυνε  ασφαλώς τη μύτη του’.

Ως ερωτικός αντίπαλος, ο Τζέικ αναλύει έξυπνα τους άλλους άντρες και τις σχέσεις τους με τις γυναίκες. Έχει επίγνωση για την ‘ικανοποίηση’ του Κόουν αναφορικά με  την σπασμένη του μύτη, που σημαίνει ότι διαβάζει αυτή την βλάβη ως τίτλο τιμής και όχι ως δυσάρεστη ουλή. Όπως και τα σημάδια του κόμη, η σπασμένη μύτη του Κόουν  χρησιμεύει ως σύμβολο της πείρας του στον αγώνα και έτσι αποτελεί ένδειξη της ικανότητάς του να αποκρούσει αποτελεσματικά τα αντίπαλα αρσενικά, την οποία και επιδεικνύει αργότερα μέσα  στο μυθιστόρημα στην Μπρετ, απέναντι στους άλλους άνδρες της ιστορίας, λαμβανομένου πάντοτε υπόψη ότι μια σπασμένη μύτη, μπορεί να διαβαστεί εναλλακτικά ως έλλειψη δεξιοτήτων και αδυναμία στον αγώνα, όπως κι ένα μαυρισμένο μάτι ή κάποιο σκισμένο χείλος.

Ο Τζέικ στο μυθιστόρημα παίζει ενεργά το ρόλο του θεατή παρά του ηθοποιού, επιτρέποντας τα φώτα της δημοσιότητας να πέφτουν σε διάφορους άλλους άνδρες που ανταγωνίζονται να επιλεγούν από τη Μπρετ, ακόμη και όταν βρίσκει τον εαυτό του σε ανταγωνισμό με άνδρες εντελώς αδιάφορους στη σεξουαλικότητά  της. Νωρίς στο μυθιστόρημα, η Μπρετ μπαίνει στο καφέ  με ένα καλά ντυμένο και καλλωπισμένο πλήθος νέων ανθρώπων, οι οποίοι από την περιγραφή τους είναι μάλλον ομοφυλόφιλοι. Ο ίδιος γνωρίζει ότι, ανεξάρτητα από τη μαλθακότητα και το ειρωνικό παρουσιαστικό τους,  οι άνδρες συμμετέχουν σε μια διαδικασία επιλογής την οποία ο Τζέικ αισθάνεται διατεθειμένος να αποφύγει.  Φαινομενικά ένας από τους λίγους τρόπους που ο Τζέικ αισθάνεται άνετα  ανάμεσα στους άλλους άνδρες, είναι μέσω των χρημάτων. Αν και δεν είναι πλούσιος ως δημοσιογράφος, ο Τζέικ κερδίζει ικανοποιητικά και έχει σταθερή και αξιόπιστη πηγή εισοδήματος. Είναι ο μοναδικός κεντρικός αρσενικός χαρακτήρας εκτός από τον Ρομέρο,  ο οποίος φαίνεται στην πραγματικότητα ότι εργάζεται  και ο μόνος  εργαζόμενος   από την ομάδα των ανδρών που φλερτάρουν την Μπρετ, η οποία αποτελείται από άντρες διαφόρων επαγγελμάτων. Δίνει συχνά πουρμπουάρ σε σερβιτόρους, σε ταξί, σε εστιατόρια, μπαρ και ενοικιαζόμενα αυτοκίνητα. Γι αυτό και  η γενναιοδωρία του Τζέικ με τα λεφτά του, τον κατατάσσει σε υψηλή κοινωνική θέση,  ειδικά με τα άλλα αρσενικά πρόσωπα του βιβλίου, αλλά δεν αγωνίζεται δημοσίως για κυριαρχία όπως κάνει ο Μάικ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η στιγμή που φέρνει την πόρνη Ζορζέτ, για φαγητό όπου σύχναζαν η Μπρετ και οι φίλοι του. Ο Τζέικ λέει στον αναγνώστη ότι την είχε πάρει τυχαία μαζί του, με τον αφελή συναισθηματισμό  ότι θα είναι ωραίο και ευχάριστο το φαγητό με παρέα, αλλά είχε ξεχάσει πόσο πληκτικό θα ήταν τελικά.  Ωστόσο, αν κρίνουμε από τον αριθμό των στενών του φίλων, ειδικά της Μπρετ,    οι οποίοι αργότερα φτάνουν στο ίδιο εστιατόριο, ο Τζέικ φαίνεται να κάνει μεγάλη προσπάθεια να αποδείξει στους άλλους ότι έχει χρήματα να δαπανήσει, και   μάλιστα απρόσεκτα. Αυτό γίνεται σαφέστερο αργότερα, όταν αυτός και η Μπρετ   φεύγουν μαζί, χωρίς να πει τίποτα στη Ζορζέτ, η οποία εξακολουθούσε  να χορεύει με άλλους άνδρες, αφήνοντας πενήντα φράγκα σε έναν φάκελο  στον υπεύθυνο του  ξενοδοχείου για να τον δώσει στη Ζορζέτ αν ρωτήσει.

‘Θα χάσεις τα πενήντα φράγκα σου’, είπε η Μπρετ, κι ο   Τζέικ, απαντά, ‘ Ω, ναι’, αποδεικνύοντας τον πλούτο του και την ευχέρεια αντιμετώπισης όποιων οικονομικών απαιτήσεων και προβλημάτων.

Η επιλογή μιας πόρνης από τον Τζέικ για να δείξει τον  πλούτο του, εξάλλου, είναι ένας καλός τρόπος για αυτόν να παρουσιάσει ταυτόχρονα τον ανδρισμό του, παρά το γεγονός ότι στην πραγματικότητα δεν διαθέτει κάτι τέτοιο. Όπως αποδεικνύεται, η Μπρετ  στηρίζεται στον Τζέικ όταν έχει  ανάγκη, αλλά ποτέ ως  σεξουαλικό σύντροφο, με την αρρενωπότητα όμως να κατέχει υψηλή αξία και θέση στο σεξουαλικό  ανταγωνισμό του μυθιστορήματος.  Ο πλούτος του κόμη, φαντάζει ασήμαντος για τη Μπρετ όταν αντιπαραβάλλεται με το χαμηλό ανδρισμό του. Το ίδιο φυσικά ισχύει και για τον Τζέικ. Παρά το γεγονός ότι η Μπρετ ‘μετατρέπεται σε ζελέ’ όταν εκείνος την αγγίζει, γεγονός που υποδηλώνει ότι εκτός από τους πόρους και την γενικότερη αξιοπιστία του, η Μπρετ έχει πράγματι κάποια φυσική έλξη για τον Τζέικ, αλλά δεν θέλει εξομολογείται κάποια στιγμή, να περάσει μέσα από αυτή την κόλαση και πάλι, υπαινισσόμενη ότι είχαν ήδη δοκιμάσει να συνευρεθούν σεξουαλικά, αλλά απέτυχαν. Δεν είναι όλα αυτά που ξέρεις, λέει στον Τζέικ, πράγμα που σημαίνει ότι η σχέση τους δεν περιστρέφεται μονίμως γύρω από  το σεξ, κι εκείνος της απαντά ότι πάντα εκεί καταλήγουν και την προτρέπει έμμεσα να ικανοποιήσει τις σεξουαλικές ανάγκες της αλλού ! Έτσι αυτό που γίνεται εμφανές από τον Τζέικ, τον Κόουν και από τις αποτυχίες του  κόμη, είναι ότι ούτε η ‘μαχητικότητα’ του Δαρβίνου, ούτε ο πλούτος, έχουν τελικά τόση αξία και σημασία ώστε να  εξασφαλίσουν στην Μπρετ ένα μακροχρόνιο σύντροφο. Αυτό είναι το μυστικό και πρέπει να ξέρεις τις αξίες, εξομολογείται στον Τζέικ, ο κόμης. Ο Τζέικ εκφράζει αυτή την ιδέα για μια ακόμα φορά όταν ξαναέρχεται στη Γαλλία στο τέλος του μυθιστορήματος: ‘Ένιωσα άνετα να βρίσκομαι σε μια χώρα όπου είναι τόσο απλό να κάνει τους ανθρώπους ευτυχισμένους…  Αν θέλεις να αρέσεις στους ανθρώπους, το μόνο που πρέπει να κάνεις είναι να ξοδέψεις λίγα χρήματα. Λαμβάνοντας υπόψη τη φύση των τραυμάτων του Τζέικ, η πιο σημαντική από αυτές τις αξίες στο μυθιστόρημα, φαίνεται τελικά να συνδέεται με την ικανότητα για αναπαραγωγική δραστηριότητα κάποιου, η οποία όμως δεν δείχνει να επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό την επιλογή των συντρόφων της Μπρετ. Η  αναπαραγωγική βλάβη του Τζέικ και η απροθυμία του να διαφημίσει την ικανότητά του, πηγάζει από αυτό ακριβώς το μειονέκτημα,  μια αίσθηση κατωτερότητας του αρσενικού την οποία αντισταθμίζει με το να ξοδεύει χρήματα, αλλά επίσης αξιολογώντας και κριτικάροντας τους άλλους, βγάζοντας τον εαυτό του τεχνηέντως εκτός αυτής της αξιολόγησης.

 

Μνημείο στην Παμπλόνα.

Μνημείο στην Παμπλόνα.

 

Ο Ρομέρο, όμως με τη σειρά του, στο μυθιστόρημα  δεν είναι απλά ένα όμορφο πρόσωπο, αλλά εκείνο που επικεντρώνεται εμφατικά στην ανδρική επίδοση, την επιτυχία  και την ικανότητα με την οποία εκτελεί την εργασία, καθώς   του και στα ωραία ήθη του. Οι εκπληκτικές  επιδόσεις του Ρομέρο, φυσικά η μαεστρία του μέσα στην αρένα των ταυρομαχιών, η κυριαρχία του πάνω στο ζώο, τα κοστούμια και τα θεατρικά του, ενώπιον ενός ιδιαίτερα απαιτητικού και δύστροπου κοινού,  πιθανότατα απεικονίζει με τον καλύτερο τρόπο τη σημασία του αρσενικού μέσα στο βιβλίο. Η ταυρομαχία παρουσιάζεται σαν ένα πολύ στυλιζαρισμένο κυνήγι και ένα τελετουργικό θάνατο ενός ζώου, μία εξασθενημένη μορφή θρησκευτικής λατρείας με αποκορύφωμα την ζωντανή θυσία. Με τρόπο επιπρόσθετα, στην πόλη της Παμπλόνας, προωθείται και η κοινωνική συνοχή. Όμως, παρά το γεγονός ότι ο Ρομέρο υπερισχύει των άλλων ανδρών,  η Μπρετ τελικά αποφασίζει να μην παραμείνει μαζί του, αφού ήθελε να την κρατήσει κοντά του μόνιμα ή έστω στα μέρη που αυτός εργαζόταν ως ταυρομάχος, χωρίς την ευχέρεια βεβαίως να φύγει μακρυά. Λέει στον Τζέικ ότι είναι τριάντα τεσσάρων ετών, και δεν σκοπεύει να μεταμορφωθεί σε μια από εκείνες τις ‘σκύλες που καταστρέφουν τα παιδιά’, κάτι που σηματοδοτεί τελικά την απόρριψη της ζωώδους φύσης της.

 

Βιβλιογραφία

  • Buss M. David: “Sexual Strategies Theory: Historical Origins and Current Status”. Journal of Sex Research. 1998; 35: 19– 31.
  • Hays L. Peter: “Hunting Ritual in The Sun Also Rises”. Hemingway Review. 1989; 8(2): 46– 48.
  • Sugiyama, Michelle Scalise:  “What’s Love Got To Do With It? An Evolutionary Analysis of ‘The Short Happy Life of Francis Macomber’’.  Hemingway Review. 1996; 15(2): 15– 32.
  • West M. Peyton, Craig Packer: “Sexual Selection, Temperature, and the Lion’s Mane”. Science 2002; 297: 1339– 43.

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top