Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / Ο πανταχού παρών γίγαντας
31/10/2018, 8:55 πμ

Ο πανταχού παρών γίγαντας

Γράφει η Ασημίνα Ξηρογιάννη //

 

 

 «Ο γίγαντας», Θοδωρής Παπαϊωάννου,  εικονογράφηση: Μυρτώ Δεληβοριά, εκδ. Πατάκη, σελ.40

 

Ένα βιβλίο με αυτόν τον τίτλο που απευθύνεται σε μικρά παιδιά που πηγαίνουν στις πρώτες τάξεις του Δημοτικού και μαθαίνουν σιγά σιγά να διαβάζουν μόνα τους και φέρει τον τίτλο «Ο γίγαντας» σίγουρα είναι ξεσηκωτικό με την έννοια ότι παραπέμπει σε κάτι διαφορετικό από τα ανθρώπινα όντα. Σε κάτι μυστηριώδες και εξωτικό ίσως, αλλά και κάτι αλλοπρόσαλλο και δυναμικό. Οι γίγαντες συνήθως είναι κακοί, δύσκολοι, και κοιτάνε να σαμποτάρουν τους νάνους. Άσε και τον κλασικό «Εγωιστή Γίγαντα» που βασάνιζε τα καημένα τα παιδάκια!

Ο ήρωας-αφηγητής της ιστορίας του Θοδωρή Παπαϊωάννου αυτοπαρουσιάζεται από την πρώτη κιόλας σελίδα. Μας εξιστορεί πράγματα που έζησε και για πολύ καιρό δεν μπορούσε να ερμηνεύσει, αλλά τελικά ψάχνοντας βρήκε την άκρη, έμαθε και κατάλαβε εν τέλει. Όλα όσα λέει αφορούν στον Πάρη τον μεγαλύτερο αδερφό του και όλα ξεκίνησαν από τη μέρα που ξεκίνησε το σχολείο. Ο Αχιλλέας, ο αφηγητής μας, ενοχλείται που

«χάνει» τον αδερφό του, που οι ώρες παιχνιδιού μαζί του μειώνονται ξαφνικά και δραματικά. Ενώ συνήθιζαν να παίζουν μαζί, άρχισε ο αδερφός του να έχει διάφορες υποχρεώσεις για το σχολείο. Στη συνείδησή του υπεύθυνος για την κατάσταση είναι ο λεγόμενος Γίγαντας. Τον έβλεπε κάθε μέρα, αλλά δεν μπορούσε να τον εξηγήσει. Παρακολουθούσε, έκανε υποθέσεις, μελετούσε αντιδράσεις.

Ο Γίγαντας πανταχού παρών: άνοιγε κρουασάν, έκλεινε μπουφάν, μοίραζε χαρτομάντηλα, διόρθωνε γιακάδες στα μικρά μαθητούδια, έδενε κορδόνια. Αλλά να ‘ταν μόνο αυτά. Τους έβαζε και ένα σωρό εργασίες για το σπίτι. Γραψίματα, διαβάσματα και άλλα τέτοια. Ο θυμός του Αχιλλέα είναι μεγάλος θυμός. Νιώθει παραμελημένος, όλοι ασχολούνται με τα διαβάσματα του άλλου γιου και ο ίδιος προσπαθεί να ορίσει τον δικό του ρόλο μέσα σε όλο αυτό.

Βλέπει τον Γίγαντα ως άνθρωπο -λάστιχο που κάνει τα πάντα στο σχολείο, η δράση του είναι πολλαπλή. Και νιώθει δέος, αλλά και αναρωτιέται τί θέλει επιτέλους αυτός ο άνθρωπος από τις ζωές των παιδιών. Όταν τον γνωρίζει από κοντά νιώθει καλύτερα, αλλά είναι η φαντασία του που δεν τον αφήνει ήσυχο. Η φαντασία του οργιάζει. Και του γιγαντώνει τους φόβους. Δεν φαντάζεται ότι θα πάει κι ο ίδιος πρώτη δημοτικού και θα έχει κι ο ίδιος τον δικό του Γίγαντα, τον πρώτο του δάσκαλο, που θα κυριαρχεί στη ζωή του!

Οι δραστηριότητες στο τέλος του βιβλίου είναι φοβερές, έχουν να κάνουν με την ενίσχυση της συναισθηματικής νοημοσύνης πρωτίστως, αλλά και την κριτική ικανότητα των μαθητών που καλούνται, μεταξύ άλλων, να ζωγραφίσουν και τον δικό τους Γίγαντα.

Ο μικρός ήρωας, όπως δηλώνει περήφανα, τα βάζει λοιπόν με τον Γίγαντα στον οποίο δίνει εικόνα επιτυχώς η Μυρτώ Δεληβοριά, ταρακουνώντας την στερεοτυπική αντίληψη για τους Γίγαντες, το ήθος και τον ρόλο τους.

 

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top