Fractal

Επιστρέφοντας

Γράφει ο Δημήτρης Κιαχίδης //

 

«Ο επιφανής πολίτης» (el ciudadano ilustre)
Σκηνοθεσία: Γκαστόν Ντουπρά, Μαριάνο Κοχ
Σενάριο: Αντρές Ντουπρά
Ερμηνείες: Όσκαρ Μαρτίνεζ, Ντάντι Μπριέβα, Αντρέα Φριγκέριο

 

 

Υπόθεση: Ο Αργεντίνος συγγραφέας Ντανιέλ Μαντοβάνι (Όσκαρ Μαρτίνεζ) ζεί στη Βαρκελώνη. Πριν από περίπου 40 χρόνια έφυγε από την γενέτειρά του, την κωμόπολη Σάλας και από τότε δεν ξαναπήγε, ούτε καν για την κηδεία του πατέρα του. Η πόλη όμως στάθηκε πηγή έμπνευσης για το έργο του. Χαρακτήρες και καταστάσεις που βίωσε σε αυτήν, περιγράφονται στα βιβλία του. Ο Ντανιέλ ζει με οικονομική άνεση, αρκετά απόμακρος από τη ζωή. Έχει κριτική αναγνώριση, μάλιστα πριν από πέντε χρόνια τιμήθηκε με το νομπέλ λογοτεχνίας, αλλά και έλλειψη έμπνευσης.

Ίσως αυτός να είναι ένας από τους λόγους που τον οδηγεί να δεχθεί την πρόσκληση του δημάρχου του Σάλας να επισκεφθεί την πόλη, για να του απονεμηθεί ο τίτλος του επίτιμου πολίτη. Επιπλέον ελπίζει να βρει τα πρόσωπα, -την παλιά του αγαπημένη (Αντρέα Φριγκέριο) και τον καλύτερό του φίλο (Ντάντι Μπριέβα), τις σχέσεις, ουσιαστικά την πόλη της νιότης του. Αλλά η επίσκεψή του δεν θα εξελιχθεί όπως την είχε σχεδιάσει.

Το εξαιρετικό σενάριο είναι το σπουδαιότερο προτέρημα αυτής της σημαντικής ταινίας από την Αργεντινή. Πολυεπίπεδο και διεισδυτικό. Η περιγραφή της επαρχιακής πόλης είναι καταλυτική. Αρχικά προκαλεί γέλιο, σύντομα όμως αναγνωρίζεις στοιχεία που σε προβληματίζουν. Από την κακογουστιά (παρούσα σε κάθε τιμητική εκδήλωση προς τιμή του Ντάνιελ), τον συντηρητισμό, τη ζήλεια, την εχθρότητα προς καθετί ξένο, την θρησκοληψία, μέχρι την υφέρπουσα βία που απλά ζητάει μια αφορμή για να εκδηλωθεί.

 

 

Παράλληλα αναπτύσσονται ερωτήματα αναφορικά με την σχέση τέχνης και ζωής, κατά πόσο είναι ηθικό υπαρκτά πρόσωπα και καταστάσεις να «χρησιμεύουν» ως πηγή έμπνευσης, καθώς και για την θέση του καλλιτέχνη στη ζωή.

Όχι μόνο ο κύριος χαρακτήρας του λογοτέχνη αλλά και όλοι οι υπόλοιποι , όσο μικρή και αν είναι η συμμετοχή τους στη δράση, είναι αφοπλιστικά πειστικοί και φορείς πολλών συναισθημάτων. . Ο φίλος, ο δήμαρχος, η παλιά αγαπημένη, όλοι χωρίς εξαίρεση εκπληρώνουν ουσιαστικούς ρόλους. Προσέξτε τον ρεσεψιονίστ του ξενοδοχείου. Οι ερμηνείες είναι εξαιρετικές όχι μόνο του Όσκαρ Μαρτίνεζ που αποτυπώνει  τον ήρωα με την πολυπλοκότητα και τις αντιφάσεις του αλλά και των υπολοίπων ηθοποιών,  χωρίς εξαίρεση.

Η κινηματογραφική αφήγηση, κατ’ επιλογή των δύο σκηνοθετών, είναι πολύ απλή και λιτή. Αργός ρυθμός, ομοιόμορφη κίνηση της κάμερας και ίσως αυτό να είναι και το μοναδικό μειονέκτημα της ταινίας. Ενδεχομένως μια πιο ”έντονη” σκηνοθετική άποψη να την έκανε πιο επιδραστική. Παρ’ όλα  αυτά η δύναμη της ταινίας παραμένει. Επενεργεί πάνω στον θεατή και τον προκαλεί να σκεφτεί. Έχοντας προβληθεί σε πολλά φεστιβάλ, με βραβείο Γκόγια ως η καλύτερη ιβηροαμερικάνικη ταινία της χρονιάς, με πολλά βραβεία της ακαδημίας κινηματογράφου της Αργεντινής (χώρα που εδώ και  χρόνια μας δίνει σπουδαίες ταινίες), περιμένει να την ανακαλύψετε !  8/10

 

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top