Fractal
Home / FRACT-ALL / Διήγημα: «Ο δίσκος της Φαιστού»
05/10/2016, 11:47 πμ

Διήγημα: «Ο δίσκος της Φαιστού»

Της Αλεξάνδρας Χρονοπούλου //

 

 

f13

 

Το πρόσωπο του ανθρώπου απέναντί μου είναι σαν τον δίσκο της Φαιστού. Μυστήριο, αινιγματικό, σκοτεινό, ανεξήγητο. Μια άγνωστη, ανερμήνευτη γραφή, αμφίσημη, πολύσημη. Δεν έχω κώδικα. Κανένα λεξικό δεν μπορεί την απόλυτη ένδειά μου να συνδράμει.

Στέκεται απέναντί μου. Μια μαυρισμένη όλο γάνα μορφή (καπνοδοχοκαριστής είναι;), με μάτια κόκκινα, ένα στόμα που ξεπροβάλουν απαίσια, σάπια δόντια και δύσοσμη ανάσα – με έχει σε αφόρητο βαθμό πλησιάσει –τρίχες ανάκατες παντού, στο κεφάλι, στα μάγουλα, πάνω απ’ τα μπλαβιασμένα χείλη του. Κάνει ένα διαβολεμένο κρύο. Τα ρούχα του, αποφόρια κάποιου που τη γύμνια του σπλαχνίστηκε και θέλησε να ντύσει, αδυνατούν να τον ζεστάνουν. Τα παπούτσια, τουλάχιστον δυο νούμερα μεγαλύτερα, προηγούνται των ποδιών του. Κρατά μια εφημερίδα. Θα τη μαυρίσει, μ’ αυτά τα λερά δάχτυλα, τα μαύρα νύχια του. Ξέρει λοιπόν να διαβάζει; Εγώ ξέρω; Πώς δεν ξέρω. Πρόσφατα διάβασα το «καρδιά σκύλου» του Μπουλγκάκοφ. Τώρα τον έχω μπροστά μου. Όχι τον Μπουλγκάκοφ.

Μου κόβει κάθε ελεύθερη ανάσα έτσι όπως αφόρητα με έχει πλησιάσει. Δε θα του κάνω τη χάρη να του δείξω ότι με επηρεάζει έστω και λίγο η απαίσια αποφορά του σώματός του τόσο κοντά μου. Χαίρομαι ωστόσο που φόρεσα το πρωί τις ψηλές μου μπότες. Είμαι ένα επίπεδο πιο πάνω, χάρη στις ψηλές μου μπότες. Από ’δω μπορώ να κλέψω, ίσως, μια ανάσα. Μια ανάσα καθαρή. Με ύφος μισοκακόμοιρο μου ζητάει χρήματα. «Δεν έχω καθόλου», απαντώ, όσο πιο ουδέτερα και άχρωμα μπορώ. Συνήθως γίνεται κατανοητή η ανέχεια. Όχι τώρα. Δεν φεύγει. Μετακινείται πιο κοντά. Με τρομοκρατεί το ότι υπήρχε και πιο κοντά. Υπάρχει κι άλλο; Πόσο πιο κοντά μου μπορεί να έρθει; Μισό βήμα ακόμη και θα είναι εγώ. Αυτός ο άθλιος με μισό βήμα μπορεί να γίνει εγώ. Να καταλάβει τη θέση μου στον χώρο και να με σβήσει από τη χρονική σειρά των γεγονότων. Να σαπίσουν και να πέσουν τα δόντια μου και να γεμίσω τρίχες, να κοκκινίσουν και ν’ αδειάσουν τα μάτια μου απ’ όλα όσα έχω δει, να μείνει μόνο ένα κόκκινο σεντόνι σαν αυλαία θεατρική που πέφτει και να χαθώ στο παρασκήνιο κρατώντας την ηλίθια εφημερίδα του στα χέρια μου.

Μαζεύω όση αυτοκυριαρχία μπορώ (που διάολο τη βρίσκω;). «ΔΕΝ ΕΧΩ», λέω σταθερά, τονίζοντας το Δεν σαν να υπαγορεύω την ορθογραφία σε πρωτάκι, ενώ στυλώνω το ισχνό κορμί μου που κραυγάζει «ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΟΥ ΔΩΣΩ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΣΟΥ ΔΩΣΩ ΤΙ-ΠΟ-ΤΑ» (το συλλαβίζω το τίποτα, το ακούει άραγε;). Πόσο γελοία πρέπει να δείχνω προσπαθώντας να ορθώσω το ανάστημά μου, σαν καλάμι στον βοριά. Το βρίσκω ώρες ώρες αυτό το θράσος και όρθια κρατιέμαι, εκεί που όλοι νομίζουν ότι πρέπει να σωριαστώ. Τον κοιτώ ίσια στα κόκκινα μάτια. Αυτή η ευθεία ματιά μου του προκαλεί αμηχανία. Το νιώθω. Μου αρέσει. Τον κοιτώ ακόμα πιο έντονα και δεν μετακινούμαι ούτε πόντο. Εγώ κι αυτός είμαστε μόνοι στον δρόμο, μόνοι στον κόσμο όλο, κι ας είναι τόσοι γύρω. Αυτές οι ανύπαρκτες, βουβές γύρω μας παρουσίες με εμποδίζουν να τον αρπάξω από τα μπράτσα, να τον φέρω ακόμα πιο κοντά μου και να του χώσω ένα θανατερό φιλί στο στόμα. Ένα φιλί σ’ αυτό το βρομερό, με σάπια δόντια στόμα (νιώθει πόσο το θέλω;).

Κάποιος απ’ τους ανύπαρκτους γύρω μας του χώνει ένα ευρώ στο χέρι, προσπαθώντας να μην τον αγγίξει. Με ενοχλεί αυτή η κίνηση (τι θέλει τώρα κι ανακατεύεται;). Δεν παίρνω τα μάτια μου απ’ τα μάτια του. Ούτε κι εκείνος. Αναμετριόμαστε βουβοί, για λίγα δευτερόλεπτα ακόμα.

«Δεν είσαι καλή», ψελλίζει, χαμηλώνοντας λίγο τα κόκκινα μάτια του. «Τον νίκησα;», αναρωτιέμαι, αλλά δεν θέλω να το δείχνω ότι αναρωτιέμαι. Συνεχίζω να στέκομαι στη θέση μου σταθερή, αμίλητη, νικήτρια (έχω τουλάχιστον το ύφος). Εξακολουθώ να τον κοιτώ ίσια στα μάτια. «Θα σε σκοτώσω. Το βράδυ.», μου λέει, ενώ χαμηλώνει κι άλλο το βλέμμα. «Θα σε περιμένω» του απαντώ με σταθερή φωνή, απ’ το ψηλότερο επίπεδο που βρίσκομαι χάρη στις ψηλές μου μπότες.

Έφυγε. Δεν ξέρω τι μπόρεσε ο άνθρωπος αυτός να διαβάσει στο πρόσωπό μου, στον δικό μου δίσκο της Φαιστού. Αν κατάφερε εκείνος να κάνει ένα βήμα παραπάνω στην αποκρυπτογράφηση του γρίφου ή δεν μπήκε καν στον κόπο.

Όλο το βράδυ τον περίμενα. Δεν ήρθε.

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top