Fractal

Ποίηση: “O χρόνος που τρώει τα παιδιά του”

Του Κώστα Μοναστήρα // *

 

 

 

 

Ο ΧΡΟΝΟΣ ΠΟΥ ΤΡΩΕΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ

 

Οι μήνες μου:

Δευτέρα, Γενάρης, Μάρτιος, Τρίτη…

 

Οι μέρες μου:

Δεκέμβρης, Παρασκευή, Σάββατο, Οκτώβρης…

Τόσο μεγάλες κάποτε οι μέρες μου,

τόσο μικροί κάποιοι μήνες μου…

 

Κάτι μέρες, Φλεβάρη συνήθως, ντυμένος

γελάω με τους άντυτους

Έναν μήνα, Σάββατο πάντα,

και ώρα άνοιξη

-μια σπουδαία ώρα αυτή-

η φύση ανασταίνεται

 

Το ρολόι μου καθημερινώς δείχνει:

καλοκαίρι ακριβώς

χειμώνα παρά δέκα

φθινόπωρο και πτώση των φύλλων

 

Ο χρόνος:

χρόνος να ανατείλεις

χρόνος να δύσεις

χρόνος να βασιλέψεις

χρόνος να δουλευτείς

Γιορτάζω την πρωτοχρονιά με κάθε δύση

του κορμιού μου

που ένα βράδυ κοιμήθηκε με ένα νανούρισμα

και το ξημέρωμα τον βρήκε άντρα

να νανουρίζει ένα παιδί.

 

Μέσα απ’ το μυαλό μου

βγαίνει ένα παιδί χάρτινο

και με πετροβολάει

το συμμαζεύει ένας γέρος κοκάλινος

που ξετρυπώνει απ’ τα πλευρά μου

και του κρεμάει τη σφεντόνα στο λαιμό

για να του θυμίσει

την πρέπουσα σιωπή

στις ώρες κοινής ησυχίας

ως πανανθρώπινα νοούνται…

 

 

* Ο Κώστας Μοναστήρας είναι άνθρωπος με δυνατότητες και αδυναμίες. Λατρεύει τις μικρές ώρες και απεχθάνεται τις μεγάλες. Η μια πλευρά του προσώπου του είναι βουνίσια, η άλλη θαλασσινή. Πέρσι εκδόθηκε η πρώτη ποιητική συλλογή του (Ηλιοτριβείο-εκδόσεις Libron).

 

 

Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top