Fractal
Home / FRACT-ALL / Διήγημα: “O αυτόματος πιλότος”
12/07/2017, 12:07 μμ

Διήγημα: “O αυτόματος πιλότος”

Του Ηλία Μπαντούνα // *

 

 

 

Το ένδυμα του κενού είναι πολύ βαρύ για να φορεθεί με τέτοια ζέστη, το μυαλό υπερφορτώνεται παίρνοντας στροφές υπέρ-ταχείας με κίνδυνο να εκτροχιαστεί από τις ράγες οποιαδήποτε χρονική στιγμή.

Αρκεί μια λανθασμένη εκτίμηση, ένα λάθος στο τιμόνι, ένα εμπόδιο απρόβλεπτο που παρεμβάλλεται στην προδιαγεγραμμένη πορεία. Επαναλαμβανόμενη πάλι και πάλι, καταντά μηχανική και αδιάφορη.

Σαν καταναγκασμός, ενίοτε και ψυχαναγκασμός, αφού γνωρίζεις καλά μέσα σου πως ακόμη και αν πατήσεις πάνω στις διαχωριστικές γραμμές του πεζοδρομίου, ακόμη και αν αφήσεις τα πράγματα πάνω στο γραφείο σε διαφορετική της συνηθισμένης θέση, ακόμη και αν αλλάξεις το αναχρονιστικό wallpaper στο laptop, δεν πρόκειται στην ουσία τίποτε να πάει περισσότερο στραβά ή λιγότερο κατ΄ ευχήν….

Αλλά επιμένεις τις μηχανικές και ανούσιες κινήσεις, τον αλληγορικό και συχνά επιτηδευμένο λόγο – αυτόν που πολλούς εντυπωσιάζει και ελάχιστους αγγίζει σε βάθος λόγω έλλειψης εφοδίων – επιμένεις στις ίδιες σκουριασμένες γραμμές.

Να κινείσαι πάνω τους, να περνάς από τα ίδια σημεία, να κάνεις τις ίδιες σκέψεις, να μετράς τα παρεμφερή καλοκαίρια που σε ελάχιστα σημεία διαφοροποιούνται σε κάτι από τα περασμένα και ταυτόχρονα έχεις την πεποίθηση πως αν και δεν διαβάζεις το μέλλον, οι συσχετισμοί και το background κάπως έτσι θα είναι και στα προσεχή…

Και όλα αυτά γιατί αφήνεις τις ράγες να σκουριάζουν και μαζί τους οξειδώνεται και η ίδια σου η σκέψη. Η μοναδική καύσιμη ύλη που μπορεί να σε ταξιδέψει σε μέρη καινούργια και ανεξερεύνητα ή να σε οδηγήσει σε «μια απ΄ τα ίδια» δίχως να προλάβεις να το συνειδητοποιήσεις.

Παρόμοιες διαδρομές που κάνουν κύκλους γύρω από τον εαυτό σου και καταλήγουν στο ίδιο σημείο, άλλοτε πιο σύντομα, άλλοτε πιο αργά. Στην ουσία μέσα από την επανάληψη και την ρουτίνα αυτής στο τέλος ξεχνάς και τον ίδιο σου τον εαυτό, πως ήταν, με ποια όνειρα ξεκίνησες, τι στόχους είχες, πότε αγάπησες τελευταία φορά, ποια ήταν η πιο έντονα φορτισμένη με θετικό πρόσημο στιγμή σου….

Όλα τόσα κοντινά και παράλληλα σκουριασμένα σαν να κύλισαν από πάνω τους αιώνες αφήνοντας αποτυπώματα διάσπαρτα, σημάδια- αποδείξεις πως πράγματι τα έζησες κάποτε όλα αυτά και πλέον δείχνουν μια ανάμνηση ξεθωριασμένη που παλεύει να δραπετεύσει από το χρονοντούλαπο που φυλάς τα χαμόγελα, τις εκφράσεις, τα χρώματα, τα ουράνια τόξα, τα «σ’αγαπώ», τα δυσεύρετα πλέον ΚΑΙ με δική σου ευθύνη….

Την μεγαλύτερη γιατί έφυγες από το τιμόνι, παραδόθηκες στις επαναλήψεις των παραστάσεων, των κενών λέξεων, συναισθημάτων, της βιτρίνας και άφησες να κάνει κουμάντο ο αυτόματος πιλότος.

Χωρίς συντεταγμένες σαφείς, χωρίς χάρτη, απλά με την ελπίδα πως η ρουλέτα αυτή την φορά θα βαρεθεί τις επίμονες αρνήσεις και έτσι για αλλαγή θα κάτσει στο χρώμα και το νούμερο που επιθυμείς.

Αλλά εκείνη στριφογυρνά και κάθε φορά σταματά σε έναν μεγαλύτερο αριθμό, συμβολίζει τα χρόνια που χάνονται αναξιοποίητα, τις στιγμές που περνούν γεμάτες δισταγμούς και αναβολές, που συσσωρεύονται και γίνονται δεύτερη φύση δίχως να το καταλάβεις.

Και πριν είναι αργά, οφείλεις να ξαναπάρεις τον έλεγχο στα χέρια σου ή να ζητήσεις απ΄ αυτούς που πραγματικά νοιάζονται να σου θυμίσουν τον τρόπο για να το πράξεις…

Τον τρόπο εκείνο που σε ξεχώριζε πάντα και για τον οποίο επέλεξαν να βρίσκονται δίπλα σου ή τουλάχιστον να καταλαμβάνουν όσο χώρο τους παραχωρείς και οφείλεις να το δοκιμάσεις και για εσένα πρώτιστα αλλά και για εκείνους που αξίζουν την καλύτερη έκδοση του εαυτού σου….

 

 

 

* Ο Ηλίας Μπαντούνας γεννήθηκε το 1986 στην Αθήνα. Το 2008 αποφοίτησε από το τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πειραιώς ενώ στην συνέχεια ασχολήθηκε με την δημοσιογραφία με μικρά διαλλείματα. Από την παιδική ηλικία έβρισκε «καταφύγιο» στην συγγραφή κειμένων μικρής έκτασης κάτι που συνεχίζει να κάνει ακόμη και σήμερα, όταν υπάρχουν τα κατάλληλα ερεθίσματα για έμπνευση.

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top