Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / Ο ατρόμητος Γιάννης Φαρσάρης
31/01/2018, 10:15 πμ

Ο ατρόμητος Γιάννης Φαρσάρης

Γράφει ο Αγησίλαος Κ. Αλιγιζάκης // *

 

Γιάννης Φαρσάρης «Φόβος κανένας», εκδόσεις Openbook

 

Ο άνθρωπος έρχεται μόνος από έναν άγνωστο κόσμο, πορεύεται σ’ έναν κόσμο τον οποίο σταδιακά γνωρίζει και αναχωρεί πάλι για έναν άγνωστο κόσμο. Μόνιμος σύντροφος ένα συναίσθημα, ο φόβος. Παρόλα αυτά, ο Γιάννης Φαρσάρης με τον τίτλο της συλλογής μικροδιηγημάτων Φόβος Κανένας, εκδόσεις OPENBOOK, 2015 καθησυχάζει τον αναγνώστη. Ταυτόχρονα, τον προβληματίζει με το απλό δίχρωμο εξώφυλλο, καθώς το κόκκινο χρώμα στο πάνω ήμισυ θυμίζει αίμα, ενώ το λευκό χρώμα στο κάτω ήμισυ φέρνει στη μνήμη ποιητικούς συνειρμούς του κενού ή και του θανάτου, ακόμα. Η διαχωριστική γραμμή που ξεχωρίζει τις λέξεις, αν και είναι ακανόνιστη, αποκαλύπτει μια αισθητική αρμονία, διότι το κόκκινο (αίμα) της ζωής και το λευκό του θανάτου πάντα είναι ανισομεγέθη. Όλα αυτά εξηγούνται όταν ο αναγνώστης ανοίγει κι όταν κλείνει το βιβλίο για την ανάγνωση, καθώς οι λέξεις μεγεθύνονται ή μικραίνουν ανάλογα με τα συναισθήματα που προκαλεί η ανάγνωση.

Στα τριάντα μείον ένα μικροδιηγήματα του συγγραφέα ο ανυποψίαστος αναγνώστης ξαφνιάζεται ευχάριστα στην αρχή και δημιουργικά στη συνέχεια, καθώς αναστοχάζεται τις σκέψεις και τα συναισθήματα που τον πλημμυρίζουν προσπαθώντας να τα ερμηνεύσει. Το πόνημα δεν είναι μια έτοιμη κλασική συγγραφική συνταγή γνώσης και τέρψηςˑ είναι ανατρεπτικό και απρόβλεπτο, όπως είναι η ίδια η ανθρώπινη ζωή. Κάθε μικροϊστορία αποτελεί ένα κομμάτι του όλου, που λέγεται ανθρώπινος βίος. Οι πρωταγωνιστές είναι μυθιστορηματικά πολλοί, στην ουσία, όμως, μόνο ένας, ο χοϊκός άνθρωπος, μείγμα γης και πνοής, αμαρτίας και αρετής, αδυναμίας και δύναμης.

Ο Γιάννης Φαρσάρης στο έργο του πραγματοποιεί δυο ταξίδια, ένα στον εσωτερικό του κόσμο και ένα στον εξωτερικό. Αυτοί οι δυο κόσμοι ανακατεύονται και ο μύθος με την αλήθεια είναι δυσδιάκριτα κοντά. Με τον τρόπο αυτό, το ιδιωτικό γίνεται δημόσιο και το τοπικό (local) παγκόσμιο (global) είτε πρόκειται για συναισθήματα είτε για γεγονότα. Αυτά τα glocal (global + local) μικροδιηγήματα λειτουργούν, όπως η μικρή selfie φωτογραφία του συγγραφέα που υπάρχει κάτω από βιογραφικό, αινιγματικά και ειρωνικά.  Η άλλοτε κρυμμένη και άλλοτε φανερή, αλλά πάντοτε παρούσα, σε όλο το πόνημα αισιοδοξία νοηματοδοτεί τη ζωή και έρχεται σε αντίθεση με το νιτσεϊκό απαισιόδοξο υπαρξιακό ΤΙΠΟΤΑ που νοιώθει ο σύγχρονος άνθρωπος.

 

Γιάννης Φαρσάρης

 

Η γλώσσα είναι δωρική και πλούσια, ειλικρινής και αμφίσημη, δεδομένη και ενίοτε ζητούμενη. Οι προτάσεις κοφτές σαν ηχηρές ανάσες μετά από έντονη άσκηση. Ο ρυθμός του λόγου της γραφής αντιστοιχεί στο ρυθμό πληκτρολόγησης του υπολογιστή, καθώς είναι γοργός, οριστικός και αμετάκλητος. Η αρχή κάθε μικροδιηγήματος είναι ελκυστική, ενώ κάθε τέλος κρύβει μια ανατροπή. Παντού, είτε στην αρχή είτε στο τέλος, παραμονεύει το στοιχείο της έκπληξης.

Όλα αυτά αποτελούν μια συμβολική πυξίδα στην καθημερινή ζωή της σύγχρονης μεγαλούποληςˑ μια πυξίδα, η οποία αποκαλύπτει ανεκμυστήρευτες αλήθειες που πολλές φορές δεν τολμάμε να πούμε στον ίδιο μας τον εαυτό, καθώς το βέλος της δείχνει πάντα προς την ψυχή μας.

 

 

* Ο Αγησίλαος Κ. Αλιγιζάκης είναι ιατρός ορθοπεδικός και πολιτισμολόγος. Κατάγεται από τα Χανιά και εργάζεται στο ιατρείο του στο Ηράκλειο Κρήτης. Είναι συγγραφέας πέντε ερευνητικών βιβλίων για την μουσικοχορευτική παράδοση της Κρήτης και χορευτής ελληνικών παραδοσιακών χορών για 36 χρόνια.

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top