Διήγημα Fractal: “Ο αναγνώστης”
Της Μαίρης Σάββα // *
Οι επιστήμονες μετρούν διαρκώς το χρόνο, τον διυλίζουν, τον αξιοποιούν, τον χρησιμοποιούν με τρόπο γραμμικό και ανυπέρβλητο. Εκείνος ο άνδρας όμως είχε μέσα του ένα χρονόμετρο διαφορετικό. Δεν μετρούσε το χρόνο με τις επιτυχίες της επιστήμης του. «Δεν πρέπει να παρεμβαίνουμε, πρέπει ν’ αφήνουμε το χρόνο να σκαλίζει τις ζωές μας», συνήθιζε να λέει με ήρεμο τρόπο στην γραμματέα του που αγχωμένη διαχειριζόταν τα ραντεβού με τους ασθενείς.
«Το επόμενο έχει ακυρωθεί, θέλετε να κάνετε ένα διάλειμμα;» ρώτησε τον οδοντίατρο κοιτώντας τον ερευνητικά από την μισάνοιχτη πόρτα. Εκείνος δεν απάντησε και παρέμεινε χωμένος σε ένα βιβλίο.
Η γραμματέας είχε αρχίσει να πιστεύει ότι κάτι συμβαίνει με τον εργοδότη της. Καιρό τώρα βυθιζόταν στα χαρτιά και τα βιβλία του, χωρίς να δίνει σημεία ζωής, ενώ ο προθάλαμος ήταν γεμάτος κόσμο. Κάποια βράδια η δουλειά του ιατρείου τέλειωνε πολύ αργά, γιατί τα χρονικά διαστήματα που παρεμβάλλονταν ανάμεσα στα ραντεβού ήταν χαοτικά. Αναρωτιόταν τι θα μπορούσε να γράφει και να διαβάζει με τις ώρες, αγνοώντας το γεγονός ότι πίσω από την κλειστή του πόρτα, η πελατεία του στοιβάζεται αφύσικα στους τρεις καναπέδες του σαλονιού
«Πείτε μου, Γιατρέ, πώς θέλετε να τους διαχειριστώ… Συνεχώς με ρωτούν με μάτια έκπληκτα τι συμβαίνει καθώς η ώρα περνάει…» του είπε ένα βράδυ, κλείνοντας πίσω της την πόρτα για να μην την ακούν τόσοι άνθρωποι στην αναμονή.
«Πολύ σωστά το κάνετε δεσποινίς, πείτε τους ευγενικά να περιμένουν»
«Μάλιστα, αλλά…» ψέλλισε εκείνη χωρίς να ολοκληρώσει την κουβέντα της
«Μια χαρά. Μια χαρά…» της είπε και της έριξε μια ματιά. Το βλέμμα του καρφώθηκε για λίγο πάνω της.
«Πες μου αλήθεια διαβάζεις;»
«Τι εννοείτε;»
«Διηγήματα, νουβέλες, μυθιστορήματα, ποίηση… Γενικά… διαβάζεις;»
«Θέλετε να πείτε ότι… Δηλαδή θέλετε να πείτε ότι αυτό κάνετε; Ανάγνωση;» έμεινε εκείνη με το στόμα ανοιχτό.
«Κορίτσι μου να ξέρεις ότι η λογοτεχνία είναι ο πιο ευχάριστος τρόπος για να αγνοείς τη ζωή». Δεν είχε πάρει το βλέμμα του από το βιβλίο που είχε μπροστά του και η απάντηση σα να είχε δοθεί από μόνη της. Αυτόματα.
«Μα γιατρέ….»
«Δεν το σκέφθηκα μόνος μου αυτό που σου λέω. Του Φερνάντο Πεσσόα είναι, αλλά το έγραψε σε μια τέτοια στιγμή. Η συγγραφή αποτυπώνει τις στιγμές, άλλωστε…»
«Αγνοείτε τους ασθενείς σας ωστόσο… Εννοώ ότι με τον τρόπο αυτό, τους αποφεύγετε, ασχολείστε λιγότερο μαζί τους», δικαιολογήθηκε η γραμματέας για την βιαστική κρίση της.
«Αυτό που λέτε θα ήταν ανήθικο από μέρους μου. Δεν ισχύει! Τα βιβλία δεν είναι ανήθικα. Το πολύ-πολύ κάποια να είναι κακογραμμένα»
Η γραμματέας ήταν έκπληκτη. Είχε γουρλώσει τα μάτια της και δεν μπορούσε να αρθρώσει κουβέντα. Αυτό που της αποκάλυψε, ήταν το μόνο που δεν περίμενε να ακούσει. Δεν περίμενε ότι ο λόγος της συχνής απομόνωσης του εργοδότη της, αυτού του ιδιαίτερης φήμης οδοντιάτρου, ήταν η ανάγνωση λογοτεχνικών βιβλίων.
Ήθελε να βγει στον προθάλαμο, αλλά τι θα έλεγε σε όλους αυτούς που την περίμεναν γεμάτοι ερωτηματικά στο βλέμμα; Έκανε ένα βήμα προς τα έξω αλλά την πρόλαβε με το ίδιο ερώτημα που δεν είχε απαντηθεί.
«Δεν μου είπες τελικά, Διαβάζεις;»
«Ε..» κοντοστάθηκε εκείνη και ανακάλεσε το βήμα που είχε κάνει προς τα έξω. Τον πλησίασε. «Κάποτε είχα διαβάσει την Άννα Καρένινα… Με είχε συνεπάρει. Δεν κοιμόμουν μερόνυχτα για να το ολοκληρώσω.
«Α λοιπόν έχεις συνδιαλαγεί κι εσύ αγαπητή μου με κάποιον από τους άριστους του περασμένου αιώνα!»
«Δεν καταλαβαίνω τι θέλετε να πείτε»
«Μα τον Τολστόι εννοώ, έναν αυθεντικό ρώσο, ίσως τον πιο σημαντικό εδώ και αιώνες»
Εκείνη κατέβασε το βλέμμα. «Μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση η αχτένιστη γέρικη κεφαλή του στη φωτογραφία του οπισθόφυλλου. Σα να είχε βγει από μυθικές εποχές»
Ο γιατρός χώθηκε ακόμα πιο βαθειά στην πολυθρόνα του γραφείου του κι έκλεισε τα μάτια. Όταν ο χρόνος περνάει, σημασία έχουν αυτά που μένουν ανεξίτηλα. Στην περίπτωση του Τολστόι ήταν η ιστορία που έγραψε, όχι η δική του μορφή, της εξήγησε.
«Σε άλλη περίπτωση τι θα μπορούσε να έχει συμβεί;» ρώτησε η γραμματέας με ενδιαφέρον.
Εκείνος αναφέρθηκε σε ένα ποίημα, την «Σκοτεινή Κυρά των Σονέτων». «Αντίθετα με την επιθυμία του Σαίξπηρ, δεν τη θυμόμαστε πια, μας είναι σχεδόν αδιάφορη. Ξέρετε γιατί;»
Η γραμματέας σήκωσε τους ώμους με απορία.
«Γιατί ο Σαίξπηρ, για να την είχε περιγράψει με τόση έξοχη μανία, πρέπει να την είχε ποθήσει τρελά… Υποθέτω ότι μάλλον επιθυμούσε διακαώς να επιζήσει εκείνη η Κυρά που στο τέλος έχασε τη ζωή της…»
«Το ποίημα όμως έμεινε γιατρέ»
«Έμεινε αγαπητή μου, γιατί έγινε λόγια και μπήκε στο χαρτί… Το ανεξίτηλο ήταν εκείνος ο έρωτας για κάποια Κυρά»
Έξω στον προθάλαμο ακουγόταν θόρυβος από τις διαμαρτυρίες των ασθενών που περίμεναν. Το τηλέφωνο ηχούσε ταυτόχρονα και η γραμματέας, καθισμένη μπροστά στο γιατρό, ονειρευόταν την Άννα Καρένινα να μπαινοβγαίνει στα τραίνα έναν βαρύ ρώσικο χειμώνα. Πράγματι, ο χρόνος περνάει και μένουν τα σημαντικά, εκείνα που διατηρούν κάτι από τη μορφή, από το χρώμα, από την εικόνα τους.
«Εξω διαμαρτύρονται» ψέλλισε η γραμματέας.
«Τα βιβλία είναι καθρέφτες. Μέσα τους, βλέπεις αυτό που έχεις μέσα στον εαυτό σου. Κατάλαβες;»
«Η αλήθεια είναι ότι πολλές φορές έχω σκεφτεί ότι ο κόσμος είναι φτιαγμένος για να καταλήξει τελικά μέσα σε ένα ωραίο βιβλίο»
Ο γιατρός πήρε μια βαθειά ανάσα ικανοποίησης. «Αγαπητή μου πιστεύω ότι ο σκοπός της κουβέντας μας ήδη επιτεύχθηκε. Ο πραγματικός σκοπός των βιβλίων είναι να παγιδεύσει το μυαλό για να το αναγκάσει να σκεφτεί μόνο του…»
Κοιτάχθηκαν. Κανέναν από τους δυο δεν ενοχλούσαν πια οι διαμαρτυρίες που ακούγονταν από τον προθάλαμο.
* Η Μαίρη Σάββα γεννήθηκε στην Αθήνα και σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες και Δίκαιο της Ευρώπης. Για αρκετά χρόνια, εργάσθηκε ως Δημοσιογράφος στην Τηλεόραση, το Ραδιόφωνο, σε Περιοδικά κι Εφημερίδες, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Έμεινε κάποια χρόνια στο Βέλγιο. Πάντα της άρεσε να διαβάζει, να ακούει, να λέει, ακόμη και να τραγουδάει ιστορίες. Για να καταλαβαίνει τις ιστορίες από το πρωτότυπο, έμαθε να μιλάει και να γράφει στα Γαλλικά, τα Ισπανικά και τα Αγγλικά.
Λατρεύει το θέατρο, τις γραφές και τα ταξίδια και γενικά ότι άλλο την πλουτίζει με ιστορίες. Για να μπορεί να τις λέει και να τις γράφει καλύτερα, πήγε σε σχολείο για παραμυθάδες-αφηγητές γιατί πιστεύει ότι κανείς δεν σταματά ποτέ στη ζωή να μαθαίνει και να ονειρεύεται. Έχει δημοσιεύσει μερικές ιστορίες, τις οποίες συζητά με τα παιδιά, όταν την προσκαλούν και τα επισκέπτεται στις τάξεις τους ή σε βιβλιοθήκες.
- Η Άννα και οι Καλικάντζαροι (εκδ. ΛΙΒΑΝΗ)
- Ο Κόσμος Τρελάθηκε ή ο Κόσμος Ζεστάθηκε? (εκδ.ΛΙΒΑΝΗ)
- Το Μαξιλάρι της Γνώσης (Εκδ. ΕΠΙΝΟΙΑ)
- Κολλημένος με την Οθόνη (εκδ.ΙΝΔΙΚΤΟΣ)
- Τα κρυμμένα σεντούκια του Αλή Πασά (εκδ.ΜΙΝΩΑΣ)
- Δεν είμαι η Αδελφή μου (εκδ.ΜΙΝΩΑΣ)
- Κόρη στον Βυθό (έκδ.ΜΙΝΩΑΣ)
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
Διήγημα: “Δε θα με τρελάνουν”
16/04/2024, 7:21 μμ -
Θεατρικό μονόπρακτο: “Το κούρεμα”
16/04/2024, 7:14 μμ -
Διήγημα: “Αφύπνιση”
16/04/2024, 7:10 μμ -
“Το Σιγείον”
16/04/2024, 7:06 μμ -
Διήγημα: “Το φάντασμα”
16/04/2024, 6:58 μμ
ΘΕΜΑΤΑ
-
«Η Ναντίν Γκόρντιμερ γράφει για μαύρους και λευκούς, αλλά η σταθερή ματιά της διακρίνει τελικά κάτι γκρίζο. Θα μπορούσες να το ονομάσεις ανθρώπινη φύση – και θα είχες δίκιο»
της Ελένης Γκίκα // Εάν δεν είχε εκείνο το ατύχημα θα είχε γίνει χορεύτρια. Εάν δεν ήταν μοναχοπαίδι, ίσως να διάβαζε και να έγραφε λιγότερο, η ανάγνωση να μην ήταν μονόδρομος και διαφυγή. Η συγγραφέας που έζησε και μεγάλωσε
Περισσότερα -
Ίσως τελικά ο αδιάφορος χρόνος να διαθέτει και να προσφέρει τις καλύτερες λύσεις και το σπουδαιότερο, απλόχερα!
Του Γεωργίου Νικ. Σχορετσανίτη // Andrea Camilleri, Το γκρι ταγιέρ. Μετάφραση: Γιάννα Σκαρβέλη. Ελληνικά Γράμματα, 2018. Αθήνα ‘Το γκρι ταγιέρ’ είναι ένα μυθιστόρημα του Αντρέα Καμιλλέρι που κυκλοφόρησε στην Ιταλία το 2008, με τίτλο ‘Il tailleur grigio’
Περισσότερα -
☆ Μουσικά Ημερολόγια: Πάθος για μουσική | “Convocations” – Sufjan Stevens
Γράφει ο Φώτης Νικολάου // “Convocations” – Sufjan Stevens Πρόκειται για ένα άλμπουμ οικουμενικό! Αυτός ήταν ο στόχος τού ιδιοφυή και ευαίσθητου μουσικού από το Ντιτρόιτ. Ξεκίνησα να ακούω τους δίσκους του, Enjoy Your Rabbit (2001), Michigan (από τα αγαπημένα
Περισσότερα -
Ο έρωτας εξευγενίζει τον άνθρωπο
Του Νίκου Τσούλια // Είναι η ιερότητα του έρωτα που αποσπά τον άνθρωπο από τις γήινες δεσμεύσεις. Είναι το ίδιο το μεγαλείο του έρωτα που ανυψώνει τον άνθρωπο και του δημιουργεί μια ξεχωριστή φαντασιακή και πραγματική πραγματικότητα –
Περισσότερα -
✩ «Φαίδρας άτοπος» μια θεατρική κιθαρωδία από το Κ.Θ.Β.Ε.
Γράφει ο Παύλος Λεμοντζής // «Φαίδρας άτοπος» μια θεατρική κιθαρωδία από το Κ.Θ.Β.Ε. Πρόλογος Μπορούμε να υποστηρίξουμε ότι η σκιαγράφηση της Φαίδρας συντείνει στην ανάδειξή της σε όργανο – θύμα μιας θεάς, η οποία έχει αμετάκλητα αποφασίσει τον
Περισσότερα -
Η Έμμα και οι άλλοι
Γράφει ο Απόστολος Θηβαίος // Σημείωμα για το καινούριο βιβλίο «Αυτά που φαίνονται στο φως μου μοιάζουν Οικεία» της Γεωργίας Διάκου και τις εκδόσεις Θράκα […Ξέρω πως είναι για την Λούσι, θα το φυλάξω όλο τον αιώνα…] «Στο
Περισσότερα -
Θεραπευτική λογοτεχνία
Γράφει η Εύα Στάμου // Φάμπιο Στάσι «Η χαμένη αναγνώστρια», Μετάφραση: Δήμητρα Δότση, εκδ. Ίκαρος, σελ. 272 Θα μπορούσε η συστηματική, μεθοδική ανάγνωση βιβλίων να λειτουργήσει ως μια μορφή ψυχοθεραπείας που σταδιακά βελτιώνει τις σχέσεις μας, βοηθά στην
Περισσότερα
