Fractal
Home / BLOGGING / Το εργαστήρι του συγγραφέα / O Κάπα Κάπα Μοίρης στο Εργαστήρι του συγγραφέα
02/07/2014, 8:59 πμ

O Κάπα Κάπα Μοίρης στο Εργαστήρι του συγγραφέα

Κ.Κ.Μοίρης «Στον καταψύκτη του Χάνσελ και της Γκρέτελ (Και άλλες τρομακτικές ιστορίες)», εκδ. «Bibliotheque».

εκδ. «Bibliotheque»

Έχω την -εντελώς βάσιμη- υποψία ότι τα βιβλία, αντίθετα με τα παιδιά, συλλαμβάνονται σε μέρη ολωσδιόλου περίεργα, μη πω και εξωπραγματικά. Μέσα σε ένα σπίτι που μυρίζει κεφτέδες τηγανητούς, για παράδειγμα. Πάνω σε μια άβολη καρέκλα (πιθανώς ανάπηρη, σακατεμένη από τα κιλά που αγόγγυστα μετέφερε επί χρόνια), πίσω από ένα γραφείο φτιαγμένο με ευτελή υλικά, γεμάτο με λογαριασμούς πληρωμένους κι απλήρωτους, αιματολογικές αναλύσεις, εκκαθαριστικά, φυλλάδια από γυράδικα με ευφάνταστα ονόματα, καναδυό ξεχασμένα περιοδικά από την εποχή που τα αυτοκίνητα είχαν τον καθρέφτη του συνοδηγού σαν εξτρά εξοπλισμό, μια διμοιρία από χαρτάκια ΑΤΜ με περιπαιχτικά διψήφια νούμερα, τέτοιας λογής σινιαρισμένη ακαταστασία.

 

Σ’ αυτή την οσκαρική σκηνογραφία τελείται, συνήθως, το έγκλημα σαν προσπαθώ να βάλω τρεις σκέψεις σε σειρά και να μη τις στείλω σαν ασκέρι έξω. Βέβαια έχω δει -με τα μάτια μου- κάποιους να γράφουν σε απομακρυσμένα κι έρημα ξενοδοχεία σε βουνά (άλλο αν καταλήγουν να γράφουν δέκα λέξεις, τις ίδιες δέκα, σε διακόσες σελίδες), άλλες να γράφουν απέναντι από ανοιχτά παράθυρα με θέα κάποιας απροσδιόριστης ταυτότητας πέλαγος, είναι και ορισμένοι γενναίοι που γράφουν μέσα σε καφενεία ή -αυτό δεν το ‘χω δει, ομολογώ, αλλά μου είπαν ότι γίνεται- σε τρένα που κάνουν μόνο νυχτερινά δρομολόγια. Δεν αξιώθηκα τέτοια χαρά. Ένα ντουβάρι έχω απέναντι, που το σιχάθηκα και μάλλον με βαρέθηκε κι αυτό. Σαν τα ντουβάρια τριγύρω απ΄ την Έμιλι Ντίκινσον (σκέφτομαι ιερόσυλα και -ως εκ τούτου- χαμηλόφωνα).

Πριν όμως φτάσω στο ντουβάρι κι απέναντι απ’το άσπρο φως που γεμίζει με μικρές μαύρες κουκκίδες που μόνο άμα τις δεις από κοντά αντιλαμβάνεσαι ότι κάτι προσπαθούν να ψελλίσουν, πέρασα -έτσι νομίζω- κι από άλλα εξωτικά μέρη και συναντήθηκα με πολλά, πολλούς. Απ’ τα ψυγεία με τα χλωμά κασέρια και τα λουκάνικα στο σουπερμάρκετ, σε αίθουσες αναμονής γιατρών με περίεργα αρχικά κολλημένα μετά το επίθετό τους, από αποθήκες ΚΤΕΛ ψάχνοντας δέματα που ανακάλυψα ότι ποτέ δεν στάλθηκαν, μέσα σε φαρμακεία όπου στάθηκα πίσω από γέρους που λέγαν το «πω πω παιδάκι μου» με απόγνωση ισοδύναμη νυστεριού που πέφτει σε αλμπάνικα χέρια. Έφαγα χρόνια απ΄τη ζωή μου μετρώντας και ξαναμετρώντας χιλιόμετρα πάνω σε χάρτες Μισλέν για διαδρομές που χαράχτηκαν κι έμειναν αναμνηστικά στον σκληρό δίσκο, έχασα χρόνια απ’ τη ζωή μου περιμένοντας μια και δυο και τρεις την ετυμηγορία του αξονικού, κέρδισα ανάσες πίνοντας μπίρες στις δέκα το πρωί κάτω από μια πλατανίσια σκιά παρατηρώντας γερόντια να παίζουν ξερή -σαν ζωντανή καρτ ποστάλ ΑΣΠΙΩΤΗ ΕΛΚΑ- , τάισα ίσα με τρία συντάγματα πάπιες και άλλα φυλακισμένα πτηνά παρέα με τα παιδιά μου κι ορκίστηκα (εκεί, πετώντας με μισή καρδιά γαριδάκια που λιμπιζόμουνα) να μη βάλω ποτέ σε κλουβί τα παιδιά, διαπίστωσα την σχετικότητα του χρόνου έξω από χειρουργεία και μέσα σε αεροδρόμια, άνοιξα πορτοφόλι και βάνα καλοριφέρ με τρόμο, άνοιξα και μοιράστηκα κόκκινα κρασιά με γενναιόδωρη ανατριχίλα, κοιμήθηκα απέναντι απ’ την τηλεόραση την ώρα που ξενύχταγε καθηλωμένο το σύμπαν (κάποιο λόγο θα είχε το σύμπαν, υποθέτω), αντιμετώπισα κάμποσες φορές το επιτιμητικό της βλέμμα όταν έβρισκε παλιά Μίκυ και Μπλεκ στην καταδική μου γωνιά του κρεβατιού, έμεινα δέκα λεπτά σιωπηλός -καταμεσής σε μέρη αφιλόξενα- διαβάζοντας ένα sms τη λάθος στιγμή. Αυτή η λάθος στιγμή είναι, το εξομολογούμαι, το αγαπημένο μου πετ. Δεν αποχωριζόμαστε ο ένας τον άλλον. Όπως ο Χάνσελ τη Γκρέτελ. Ο κοντορεβυθούλης τα χαλικάκια του. Η τοσοδούλα το καρύδι της. Τα σπίρτα το κοριτσάκι τους.

Μάλλον σ΄ αυτά τα μέρη, αν όντως ήμουν κι εγώ εκεί, είδε το φως το σπέρμα του Καταψύκτη.

Στο τέλος (όπως δεν γίνεται σε όλα τα παραμύθια) βρέθηκε ένας ευγενικός, και προπονημένος σε τέτοιας λογής κακουχίες, άνθρωπος που τον λέγαν εκδότη και προσφέρθηκε να τον βάλει στην πρίζα. Μπας και σωθεί καμιά λέξη απ΄ την αποσύνθεση, απ’ την αναπόφευκτη φθορά της βαρεμάρας και της μοβόρας επανάληψης.

 

Ο Κάπα Κάπα Μοίρης είναι γνωστός μπλόγκερ και το βιβλίο «Στον καταψύκτη του Χάνσελ και της Γκρέτελ» είναι το πρώτο του βιβλίο.

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top