Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / Η νύχτα είναι το άλλο μισό της ζωής, και μάλιστα το καλύτερο μισό *
01/08/2018, 10:37 πμ

Η νύχτα είναι το άλλο μισό της ζωής, και μάλιστα το καλύτερο μισό *

Γράφει η Βιολέττα-Ειρήνη Κουτσομπού // **

 

Ευγενία Φακίνου «Νυχτερινή Ακρόαση», εκδ. Καστανιώτη

 

Η ζωή είναι ένα τριαντάφυλλο

 του οποίου κάθε ροδοπέταλο

είναι μια ψευδαίσθηση και κάθε αγκάθι

 είναι μια πραγματικότητα.

Αλφρέ Ντε Μυσσέ

 

«Νυχτερινή ακρόαση» ονομάζεται το νέο βιβλίο της λογοτέχνιδος Ευγενίας Φακίνου και ομολογώ ότι αφενός ο τίτλος και αφετέρου το εξώφυλλο μου κέντρισαν την περιέργεια αλλά ίσως και γιατί ενστικτωδώς γνώριζα ότι θα βρω πολλά κομμάτια της ζωής που με κάποιο τρόπο άγγιζαν προσωπικά μου βιώματα. Το βιβλίο αυτό είναι μια πρόσκληση να αγγίξουμε τα αγκάθια της ζωής όπως για παράδειγμα τη μοναξιά του σημερινού ανθρώπου αλλά απ’ την άλλη να περιπλανηθούμε στα σοκάκια της τρυφερότητας της ψυχής που δεν ζητά πολλά υλικά αγαθά μα μόνο με ένα ροδοπέταλο ψευδαίσθησης αγάπης είναι τόσο πλήρης, τόσο πολύ ευτυχισμένη.  Ηρωίδα του βιβλίου είναι η Ελένη μια μοναχική ύπαρξη που προσπαθεί σκληρά να βρει μια θέση στον κόσμο, την ασφάλεια μέσα της και την αγάπη μέσα απ’ το πρόσωπο του αγαπημένου της Μάξιμου και των ιστοριών του. Από μικρό κορίτσι ανέβαινε στη στέγη του σπιτιού καθώς είχε αποκτήσει γατίσια όραση, σκυλίσια όσφρηση και ακοή ενώ απ’ τα πουλιά πήρε τη «λαχτάρα για ελευθερία». Η ιστορία της Φακίνου χτίζεται στις λεπτομέρειες και στα απλά πράγματα. Υποβόσκουν, όμως, βαθιά αρχετυπικά κομμάτια κι αυτά την καθιστούν απόλυτα γοητευτική. Τοποθετεί την ηρωίδα της να περνά τα παιδικά, τρυφερά της χρόνια σ’ ένα μικρό χωριό. Ένα αρχετυπικό περιβάλλον όπου όλοι γνωρίζουν και κρίνουν όλους τους άλλους. Οι μικρές πόλεις στην λογοτεχνία έχουν συγκεκριμένα χαρακτηριστικά επειδή βασίζονται στην αρχή του ότι περιμένουν όλοι να ενεργούν όπως όλοι οι άλλοι. Οι μικρές πόλεις, οι επαρχίες συνήθως διώκουν τους χαρακτήρες που είναι διαφορετικοί ή θεωρούνται αμαρτωλοί. Το μικρό χωριό συχνά μπορεί να συμβολίζει τη μισαλλοδοξία ή την άγνοια. Το χωριουδάκι αυτό, χωρίς το ποτάμι, ερήμωσε και ξεράθηκε, κλεισμένο σε μια μελαγχολία, είναι η αρχή ενός αρνητικού συναισθηματικού ταξιδιού της ηρωίδας. Η Ελένη δεν λειτουργεί όπως κανένα άλλο παιδί επειδή λόγω διαφόρων καταστάσεων που βιώνει, ο ψυχισμός της αποφάσισε να σηκώσει άμυνες δυνατές σαν πελώριους πέτρινους τοίχους, να βάλει πανοπλίες που μάλλον κανείς στη ζωή της δεν θα μπορέσει να τη βοηθήσει να τις βγάλει, να θάψει τον αυθεντικό εαυτό της, καταδικάζοντάς τον να ζει με έναν ψεύτικο. Απλά επιβιώνει, δεν ζει. Μέσα σ’ όλο αυτό, όμως, ο αληθινός εαυτός της, τον οποίο έχει καταπιέσει, κάνει την εμφάνισή του τα βράδια. Όλη αυτή η δημιουργική ενέργεια του υποσυνειδήτου της έρχεται το βράδυ, που ηρεμεί, και την οδηγεί στη στέγη, αργότερα στην εκκλησία και στο σχολείο. Ουρλιάζει «είμαι εδώ».

 

Ευγενία Φακίνου

 

Η Ελένη αναζητά τη Μάνα, ότι δηλαδή αυτή αντιπροσωπεύει για έναν άνθρωπο. Ιδιότητες όπως η αγάπη, η μεγάλη αγκαλιά της αποδοχής που τόσο της λείπει, η λεπτότητα, η ομορφιά, η ανάσα. Κι ότι πράξεις κάνει είναι προσπάθειες να συνδεθεί με το θηλυκό αρχετυπο της φύσης. Η νύχτα είναι ένα βασικό κομμάτι του βιβλίου και μέσα απ’ αυτή, η ενδόμυχη ενέργεια της Ελένης αναδύεται κι απελευθερώνεται με τρόπους που ούτε και η ίδια μπορεί να εξηγήσει. Η ησυχία της νυχτιάς και το σκοτάδι, της φέρνουν σκέψεις, αναστατώνουν ή ηρεμούν, ψάχνει η ψυχή για διεξόδους. Έτσι και στην ιστορία η ηρωίδα έχει συντροφιά το ραδιόφωνο κι ακούει μια συγκεκριμένη εκπομπή στην οποία μιλούν απλοί άνθρωποι σαν κι αυτή σε μια προσπάθεια σύνδεσης με την κόσμο. Σε ένα άλμα για να ισορροπήσουν τον εαυτό τους, μοιράζονται εμπειρίες με άλλους ανθρώπους που τους ακούνε. Αυτό είναι το μαγικό αυτού του βιβλίου, ότι διαβάζοντάς το είναι σαν να ακους μια ιστορία στο ραδιόφωνο όπως άκουγαν παλιότερα σε άλλες δεκαετίες θέατρο ή διήγημα. Μεταφέρεσαι στο χωροχρόνο κι αφουγκράζεσαι τον κάθε άνθρωπο-ήρωα που εκείνη τη στιγμή σου φέρνει ένα μήνυμα. Δεν θα δώσω λεπτομέρειες της ιστορίας καθώς ήδη έχουν ειπωθεί αρκετά αλλά αυτό που θα πω είναι ότι το βιβλίο της Ευγενίας Φακίνου είναι τρυφερό, γλυκό, πίκρο, συγκινητικό, εκπληκτικό και αξίζει να διαβαστεί για να ακουμπήσει η ψυχή του καθένα να ξαποστάσει. Να νιώσει κι έπειτα να σκεφτεί. Η ηρωίδα κάνει πράξη τη φράση του Τσέχωφ που λέει: «Εκείνη η ψευδαίσθηση που μας συναρπάζει είναι προτιμότερη από δέκα χιλιάδες αλήθειες» κι αυτή είναι η μαγεία της, πιστέψτε με.

 

* Ο τίτλος είναι φράση του Γκαίτε

 

** Η Βιολέττα-Ειρήνη Κουτσομπού [MBPsS (BA, MA, Dip.CounsPsy, MSc) είναι Εκπαιδεύτρια σε Θέματα Ψυχικής Υγείας – Καθηγήτρια Αγγλικής Φιλολογίας

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top