Fractal
Home / FRACT-ALL / Δύο ποιήματα: “Νοτιά του Μάρτη, τα αφίλητα αγαπώ” & “Ο χρόνος Αύριο… με μπλε τριαντάφυλλα”
22/03/2017, 1:22 μμ

Δύο ποιήματα: “Νοτιά του Μάρτη, τα αφίλητα αγαπώ” & “Ο χρόνος Αύριο… με μπλε τριαντάφυλλα”

Της Ζωής Δικταίου // *

 

 

 

Νοτιά του Μάρτη, τα αφίλητα αγαπώ.

 

Φωτογραφία: Βασίλης Δουκάκης

 

 

Θαλασσινό αεράκι, ξημερώνει όπως παλιά

Ήρθες ξανά κι έγινε γνώριμος ο δρόμος

Νοτιά του Μάρτη, τα αφίλητα αγαπώ,

Όσα μου φέρνει, της καρδιάς ο ταχυδρόμος.

 

Βραχιόλι κόκκινο, στο χέρι δυο κλωστές

Η μια, βελούδινη απ’ τη σκέψη σου, όταν κλαίει

Η άλλη, για όσες μου είπες, λέξεις λιγοστές

Για ένα χάδι τρυφερό που ακόμα καίει.

 

Ντύνονται οι μάγισσες της νύχτας τα φτερά

Τον Έρωτα ξορκίζουν με βοτάνια στο φεγγάρι

Φαρέτρα  κόκκινη σε χέρια φλογερά

Σ’ αυτόν του Μάρτη τον καιρό τον ταξιδιάρη.

 

 

Πάγωσε μέσα στο μυαλό το άπιαστο σκοτάδι

Ό,τι απ’ το χτες απόμεινε, η εικόνα σου θολή

Αν πάψεις να ’σαι όνειρο, θα σβήσω το σημάδι

Να μεταλάβω άλλο φιλί σε νύχτα αμαρτωλή.

 

Πως ν’ αρνηθείς το δάκρυ και της Άνοιξης το φως

Αυτό που γέρνει το πρωί στο αγέννητο λουλούδι

Κι αν στα παράλογα θα μείνω αιώνια ναυαγός

Για εσένα της ψυχής το σ’ αγαπώ και το τραγούδι.

 

Να φύγω, ήρθε η ώρα κι ας μην έφυγα ακόμα

Λήθη κεντούν, μαύρες σκιές και ξωτικές του Μάρτη

Απ’ τα δεσμά του Έρωτα αλύτρωτο το σώμα

Στης κουρσεμένης  Άνοιξης το πιο ψηλό κατάρτι.

 

 

 

 

Αύριο… εν ονόματι της Αγάπης

Ζωή Δικταίου

Κέρκυρα 29 Φλεβάρη 2016

 

 

 

 

Ο χρόνος Αύριο… με μπλε τριαντάφυλλα

 

 

Σκοτάδι βαθύ κλείνεις τα μάτια,
βελούδο και σκόνη της μνήμης
αφήνεσαι μα δεν ξεχνιέσαι
γέρνοντας το κεφάλι

προς τα πίσω
η σκουριά του φάρου, σκουριά

της ψυχής.
Κυκλωμένες με φεγγάρια

οι θύμησες
πληγές ανοικτές
συνεχείς οι αντιθέσεις στον ορίζοντα…

“η σοφία απέναντι στην άγνοια”.
Μη γελάς, ακούω καθαρά

τη φωνή της ερήμου
και του ανέμου τον ψίθυρο
ανάμεσα από φοινικιές και άστρα.
Νικημένα τα όνειρα θα επιστρέψουν
ναυάγια στη συντριμμένη αυγή.

Σύννεφα ταξιδεύουν

στα πονεμένα στήθη
μετράς τις ανάσες πριν το τέρμα
στη νοσταλγία του κεραυνού παγιδεύτηκες
καινούρια αγάπη σαν ανοιξιάτικη φυλλωσιά.
Με σιωπές και κοφτές μαχαιριές
χιμά το παρελθόν από παντού στην καρδιά.
Στη γωνιά του δρόμου
οι φανοστάτες τρεμοσβήνουν στη βροχή
η πολιτεία κοιμάται βαθειά
τώρα που η φωτεινή πλευρά του κόσμου
κρυμμένη, αφήνει την ομίχλη
να ξεδιπλώνεται μητέρα αισθήσεων και εμπειριών
και διαφευγόντων νοημάτων.
Είναι άραγε τέχνη να χάνεσαι,
ν’ αγαπάς, ν’ αγαπιέσαι…
Χαραγμένο στο αρμυρίκι το σημάδι

του Έρωτα
τώρα μια λέξη τελείως ασήμαντη
έχει γίνει στα χείλη
καμιά ψευδαίσθηση πια.
Χάνεσαι κυνηγημένος στο πλήθος,
θέλω να χορέψω…  Αύριο…
για το ταξίδι που μοιραστήκαμε

έτσι κι αλλιώς για πάντα θα είμαι
ηθοποιός μιας παράστασης που βαρέθηκα να παίζω.
Ο χρόνος Αύριο…
με μπλε τριαντάφυλλα αθωώνει τις αναμνήσεις.

 

Αύριο… εν ονόματι της Αγάπης

Ζωή Δικταίου

 

 

 

 

* H Ζωή Δικταίου γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κρήτη, στον παραμυθένιο τόπο της Δίκτης, της Σελένας. Το Τζερμιάδο είναι το χωριό της. Εκεί έμαθε και τα πρώτα γράμματα. Δεν έγινε δασκάλα όπως ονειρευόταν όταν ήταν παιδί. Το σύμπαν, είχε άλλα σχέδια ανοίγοντας  την πόρτα στην Τουριστική Εκπαίδευση. Ζει στην Κέρκυρα. Είναι παντρεμένη και τιμούν τη ζωή της δύο παιδιά. Καταθέτει πάντα με σεβασμό την ευγνωμοσύνη της στο φως και στο ταξίδι του, αυτό που δικαιώνει την αιωνιότητα και δικαιώνεται ταπεινά στη σιωπή, χωρίς θόρυβο, στο καθαρό βλέμμα και στο δάκρυ. Εργάζεται από το 1984 στις Επαγγελματικές Σχολές του Υπουργείου Τουρισμού. Συμμετείχε στη νεότητα της, σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς και είναι αλήθεια, έλαβε αρκετές διακρίσεις. Το πρώτο βιβλίο της από τις εκδόσεις Έψιλον, αφορά στην παιδική λογοτεχνία και έχει τίτλο « Ιστορίες για φεγγάρια ». Δισκογραφικά έχει συνεργαστεί με το Γιάννη Νικολάου και το Νίκο Ανδρουλάκη. Το δεύτερο βιβλίο της από τις εκδόσεις Φίλντισι, είναι μυθιστόρημα και τιτλοφορείται «Αύριο, νυχτώνει φθινόπωρο». Πιστεύει στην αγάπη.  Τη γοητεύουν όλα τα κιτρινισμένα χαρτάκια της θύμησης όπως και τα ξεφτισμένα αποκόμματα από τις δαντέλες του παλιού καιρού. Της αρέσει η βροχή. Προτιμά τη μωβ ομπρέλα, μα έχει πάντα και μια κόκκινη για να μπορεί να πληγώνει τις άφεγγες νύχτες το σκοτάδι.

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top