Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / Νοσταλγία και εσωτερική αναζήτηση
13/09/2017, 10:24 πμ

Νοσταλγία και εσωτερική αναζήτηση

Γράφει η Μηλίτσα Πιέτρη-Αυγούστη //

 

Βαγγέλης Αναγνώστου «Σταθμοί πορείας», εκδ. ΑΩ, σελ. 200

 

«Πάνω σ’ εκείνες τις δικές μου πατημασιές θέλω να περπατήσω ξανά, να βρω τις συγκινήσεις και τους φόβους πού με διαμόρφωσαν, η αλλιώς πού με οδήγησαν να γράψω. Συνεχίζω την διαδρομή στον χρόνο τον παρελθόντα, αυτόν πού μέσα στην μνήμη γίνεται ένα ατελεύτητο μαγικό παρόν.» Μαρία Λαμπαδαρίδου Πόθου από το βιβλίο «Τα Μονοπάτια του Αγγέλου μου, τα φιλντισένια μονοπάτια της ζωής μου».

Ο εξαίρετος χειρουργός  Βαγγέλης Αναγνώστου, με το καινούριο βιβλίο του, «Σταθμοί Πορείας», ταξιδεύει στον παρελθόντα χρόνο,  ένα ταξίδι από το γενέθλιο τόπο του για να τελειώσει μετά από σαράντα δύο ολόκληρα χρόνια στο Νοσοκομείο Αμ. Φλέμινγκ τον Σεπτέμβριο 2013. Ένα βιβλίο πολυεπίπεδο, ατμοσφαιρικό, συναισθηματικό, μια αληθινή κατάθεση ψυχής που παρασύρει τον αναγνώστη να τον ακολουθήσει σε όλους τους σταθμούς της πορείας του ως χειρουργός αλλά και ως άνθρωπος βαθιά συναισθηματικός. Μέσα από τη προσωπική αφήγηση με λόγο άμεσο, ευθύ, ειλικρινή, γεμάτη βιώματα από την πορεία του στην ιατρική ξεδιπλώνει το πορτρέτο της ζωής του. Κάθε ενότητα διατηρεί την αυτοτέλεια και την ιδιαιτερότητα της, αλλά στο τέλος όλα μαζί συνθέτουν μια εικόνα, ένα σύνολο. Απλότητα και μετριοπάθεια είναι οι λέξεις πού χαρακτηρίζουν με ακρίβεια την προσωπικότητα του. Έχει βιώσει τον απόλυτο πόνο και την αγωνία των ασθενών του στο χειρουργείο. Γι’ αυτήν την διαδρομή ο γιατρός αγωνίστηκε από τα νεανικά του χρόνια, ώστε να φθάσει  στο αξίωμα του Διευθυντή Χειρουργικής στο νοσοκομείο Αμ. Φλέμινγκ με αποσκευές την μεγάλη εμπειρία του, την ευσυνειδησία και την ανθρωπιά του, διότι χειρουργική δεν είναι μόνο επιστήμη, είναι και ανθρωπισμός. Ο γιατρός μας έχει δώσει πριν από λίγα χρόνια εξαίρετα δείγματα γραφής με το βιβλίο «Εξειδικευμένα Χειρουργικά Θέματα». Ό,τι διαθέτεις στη ψυχή σου και ό,τι εντός σου κουβαλάς αποτυπώνεις στα γραπτά σου. Μέσα μας υπάρχουν οι εικόνες και τα νοήματα, με τα δώρα του Θεού πορευόμαστε.

Ουσιαστικά τα βιώματα μας υλοποιούμε, τα εγκυμονούμε στο άπειρο, ως τη μοιραία στιγμή που απαιτεί κυτταρική ετοιμότητα, διότι όλα τα μεγάλα γεγονότα της ζωής μας, γέννηση, έρωτας, μοναξιά, θάνατος μόνοι μας τα βιώνουμε. Μέσα από το βιβλίο του  αναδύεται η νοσταλγία για τον τόπο του και τους ανθρώπους που αγάπησε. Πρόσωπα και εικόνες, που πέρασαν από την ζωή του ξεπηδούν σε κάθε σταθμό. Είναι ο ίδιος ο εαυτός του που τον ακολουθεί στον νυν και στο αεί.

Είναι οι μνήμες που σε κρατούν ζωντανό με το παρελθόν. Ένα παρελθόν που ζει, ανασταίνεται και υπάρχει μέσα από τις εικόνες που διαφυλάξαμε στη ψυχή μας, διότι η νοσταλγία υποκινεί τη μνήμη και εξασφαλίζει τη οριστική ήττα της λήθης, διότι τελικά τίποτα δεν χάνεται, μονάχα ξαναρχίζει και το ταξίδι και η νοσταλγία και ο γρίφος του χρόνου, αλλά και η αέναη πορεία της ύπαρξης. Πώς μπορεί να ξεφύγει από τη νοσταλγία της παιδικής του ζωής πού σφιχτά αγκαλιάζει τη ψυχή του; Ο Ρίλκε λέει πως «οι τόποι πού ζήσαμε παιδιά την πρώτη μοναξιά μας, το πρώτο μας πόνο, οι τόποι πού ονειρευτήκαμε δένονται παράφορα με το χρόνο της ωριμότητας». Αναδιπλώνει το παρελθόν μέσα από εικόνες, πρόσωπα, μυρωδιές, χρώματα δημιουργώντας ένα πάζλ αισθήσεων, που αλλάζουν μαζί με τις πόλεις, γειτονιές και τις ανθρώπινες μνήμες. Χάνεται σε αναμνήσεις του πατρικού του σπιτιού, του παιδικού του δωματίου, εκεί όπου έχει κρύψει όλα τα μυστικά του. Ψηλαφίζει φωτογραφίες και λευκώματα από  τα γυμνασιακά του χρόνια, «στα συρτάρια των παιδικών μας χρόνων, που είναι γεμάτα με παλιές φωτογραφίες, παλιά τεφτέρια, και παλιές σημειώσεις». Αγγίζει με πολύ σεβασμό και τρυφερότητα μνήμες από την οικογένειά του, γονείς, γιαγιά, παππού, «η σκιά του σκοτωμένου παππού ήταν έντονη, το βλέμμα του παππού που δεν γνώρισα, από τη φωτογραφία στο σαλόνι», θείους, ξαδέρφια αλλά και ανθρώπους που σημάδευσαν τη ζωή του, καθηγητές, συμμαθητές και φίλους . Αναζητά τη ζεστασιά της οικογένειας μέσα από μισογκρεμισμένα παλιά σπίτια και χορταριασμένες αυλές, πίσω από βαριές ξύλινες και σιδερένιες αυλόπορτες της λήθης. Θέλει δύναμη ψυχής ν’ αντέξεις τον αποχωρισμό των ανθρώπων που αγάπησες. Οι άνθρωποι μπορεί να μην κατοικούν πια μέσα εκεί, όμως δεν φεύγουν ποτέ από κοντά μας, επιμένουν να ανασαίνουν στη ζωή μας, είτε ως θύμηση, είτε ως σκέψη, είτε ακόμα ως ενεργή και ζώσα ύπαρξη στο υποσυνείδητό μας. Θέλει να περισώσει το άρωμα της τριανταφυλλιάς και της γαζίας του κήπου του, γλιστρά αθόρυβα στους λασπωμένους δρόμους της παιδικής του γειτονιάς, για να βρεθεί στα σκαλιά του σχολείου μαζί με τους συμμαθητές του. Ένα υπέροχο βιβλίο νοσταλγίας και εσωτερικής αναζήτησης ώστε τώρα να απολαμβάνει μια ήρεμη ζωή δίπλα στα αγαπημένα του πρόσωπα. Ένα ταξίδι από την παιδική ηλικία στην εφηβεία και από την εφηβεία στην ενηλικίωση μέσα από τον καθρέπτη του χρόνου, που του θυμίζει καθημερινά ότι υπάρχει.-

 

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top