Ποίηση: “Νομίζεις είναι το ποτήρι που ράγισε…”
Γράφει η Χαρούλα Βερίγου [Ζωή Δικταίου] // *
Πίνακας : Elisabetta Rogai
Νομίζεις είναι το ποτήρι που ράγισε…
Το ποτήρι, αυτό το γυάλινο
πόσες φορές αλήθεια αγγίξαμε τα χείλη μας,
στο χείλος του, να ξεδιψάσουμε, μαζί,
μαζί, ίσαμε τούτη την ώρα,
μια απρόσεκτη κίνηση η αιτία
και να πως ράγισε,
το ποτήρι, νομίζεις…
με αλλόκοτη κατ’ ανάγκην τρυφερότητα
με κίβδηλες σκέψεις συμφιλίωσης
με τη θωπεία του χρόνου σε βαθιές χαρακιές.
Ξέρεις, υπάρχουν βλέμματα βουβά
και λέξεις αδέσποτες που όταν ειπωθούν
έχουν τη δύναμη να ραγίσουν ποτήρια,
να σπάσουν καθρέφτες,
να ματώσουν καρδιές
να χαλάσουν ζωές.
Κι όμως, Αύριο, πάλι θα γυρέψουμε
να σβήσουμε τη δίψα
μόνο που δεν θα είναι πια το ίδιο ποτήρι,
μα ούτε και ένα άλλο, όχι,
θα μοιάζει ίδιο
μόνο στα δικά σου μάτια όπως παλιά,
όσο εγώ θα διαβάζω τα λόγια σου
στο χάσμα που άνοιξε
εκείνη η ανεπαίσθητη, η μικρής σημασίας
κατά τη γνώμη σου, ασήμαντη ραγισματιά.
Γνωρίζοντας πόσο όλα έχουν αλλάξει,
μην περιμένεις να παραπονεθώ
έχω ακουστά για τη μάταιη φήμη σου.
Η δική μου ψυχή
ξεδιψά ερήμην σου, στη θάλασσα
παραδομένη στη νηφάλια μέθη της θύμησης
αγαπώ την αλμύρα,
απόψε, σε ασκεπή βαθυσκότεινα νερά
πόσο αιφνίδια τελειότητα φαντάζει
ο ανοικτός μοναχικός ορίζοντας.
Κοίταξέ με, έχω φορέσει
την αλήθεια σου κατάσαρκα
την αλήθεια που τόσο φοβάσαι
ξέρεις, αποφάσισα
να ζωντανέψω τις παλιές αναγνώσεις
και τις λησμονημένες συνήθειες
εκχερσώνοντας τα μυστικά εδάφη της ψυχής
για όσα προσκομίζουν οι αισθήσεις
μόνο γι’ αυτά.
Νομίζεις είναι το ποτήρι που ράγισε…
Νομίζεις…
.
Ζωή Δικταίου
Κέρκυρα 31 Μάρτη 2017
H Χαρούλα Βερίγου [Ζωή Δικταίου] γεννήθηκε στην Κρήτη. Οι ρίζες της είναι στο Οροπέδιο Λασιθίου. Στο Τζερμιάδο μεγάλωσε, εκεί έμαθε και τα πρώτα γράμματα. Δεν έγινε δασκάλα όπως ονειρευόταν όταν ήταν παιδί. Την κέρδισε η Τουριστική Εκπαίδευση. Ζει και εργάζεται στην Κέρκυρα. Μένει σταθερά αφοσιωμένη στην οικογένεια. Είναι παντρεμένη και τιμούν τη ζωή της δύο παιδιά. Καταθέτει την ευγνωμοσύνη της στο φως και στο ταξίδι του, αυτό που δικαιώνει την αιωνιότητα, για να δικαιωθεί ταπεινά στη σιωπή και αθόρυβα στο καθαρό βλέμμα θυμίζοντας την αλμύρα, την πιο αρχαία γεύση ζωής στο δάκρυ. Πιστεύει στην αγάπη. Συνηθίζει να κλείνει τα μάτια και να ταξιδεύει. Την γοητεύουν φεγγάρια, γιασεμιά, κιτρινισμένα χαρτάκια της θύμησης, όσο και τα ξεφτισμένα αποκόμματα από τις δαντέλες του παλιού καιρού. Η Αγάπη αντέχει το ρίσκο στ’ ανοικτά και τινάζει το χνούδι της λήθης στη βροχή. Της αρέσει η βροχή. Προτιμά τη μωβ ομπρέλα, μα έχει πάντα και μια κόκκινη, για να μπορεί να πληγώνει τις άφεγγες νύχτες το σκοτάδι. Την πολεμούν οι λέξεις. Γίνονται όχημα μαγείας, γι’ αυτό και δεν αναρωτιέται πια «γιατί γράφω;» Όπως αναπνέει, μιλάει, ονειρεύεται, συμφιλιώνεται με τη ζωή και τον θάνατο μαγικά, έτσι και η ανάγκη της να γράφει. Ακουμπά στο παρελθόν, όμως η λέξη που την καθορίζει είναι το «Αύριο…»
Βιβλία: «Μια κούρσα για τη Χαριγένεια», εκδόσεις Φίλντισι, «Αύριο, νυχτώνει φθινόπωρο», εκδόσεις Φίλντισι, «Ιστορίες για φεγγάρια», εκδόσεις Έψιλον.
Δημοσιευμένα ποιήματα και διηγήματα με το ψευδώνυμο Ζωή Δικταίου. Δισκογραφική συνεργασία με Γιάννη Νικολάου και Νίκο Ανδρουλάκη.
Ετικέτες: Ποίηση
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
Ποίημα: “Τυφλή ελεγεία”
30/04/2024, 7:42 μμ -
Ποίημα: “Eλάχιστο”
30/04/2024, 7:40 μμ -
Ποίημα: “Ο καλύτερος εχθρός”
30/04/2024, 7:39 μμ -
Ποίημα: “Φθορά”
30/04/2024, 7:37 μμ -
Ποίημα: “Λύτρωσις”
30/04/2024, 7:36 μμ
ΘΕΜΑΤΑ
-
Διήγημα: «Θυμάμαι…»
Της Αρετής Καμπίτση // * Μικρή όταν ήμουν, στο χωριό, θυμάμαι γύρω γύρω το σπίτι μας το περιέβαλλε μια τεράστια τσιμεντένια αυλή. Περιμετρικά αυτής της αυλής υπήρχαν λουλούδια κάθε λογής, κατηφέδες και γιασεμιά και μαργαρίτες και κάθε λογής
Περισσότερα -
Διήγημα: “Παράδεισος”
Του «The Witness» // * Ένα μικρό πράσινο αμάξι Daewoo τρέχει, πιάνοντας όση περισσότερη τελική ταχύτητα μπορούσε να αναπτύξει μέσα στην άδεια ευθεία εθνική οδό, 50 χιλιόμετρα από την πρωτεύουσα. Ο οδηγός προσπάθησε να ανοίξει το
Περισσότερα -
Με καμβά τον αμερικανικό εμφύλιο
Γράφει ο Άγγελος Χαριάτης // Laird Hunt «Neverhome», Μετάφραση: Χρήστος Οικονόμου, εκδ. Πόλις Το μυθιστόρημα Neverhome του Laird Hunt που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πόλις, σε μετάφραση του Χρήστου Οικονόμου, δεν είναι άλλο ένα τυπικό κείμενο το οποίο
Περισσότερα -
Ποίημα: “Το στόμα σου”
Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη // Το στόμα σου Το στόμα σου, αχ από το στόμα σου, από αυτό άκουσα τα ωραιότερα λόγια. Ωραία ψέματα, πασπαλισμένα με υποσχέσεις κάλπικες. Το στόμα σου, αχ από το στόμα σου,
Περισσότερα -
✩ «Οιδίπους Τύραννος» του Σοφοκλή σε σκηνοθεσία Σίμου Κακάλα στους Φιλίππους
Γράφει ο Παύλος Λεμοντζής // «Οιδίπους Τύραννος» του Σοφοκλή σε σκηνοθεσία Σίμου Κακάλα στους Φιλίππους Πρόλογος Το κοίλο πλήρες. Η ορχήστρα φιλοξενεί ένα τεράστιο ξύλινο Πι. Γύρω, το φυσικό σκηνικό του θέατρου: αρχαία ερείπια, ανάμεσά τους τρία μεγαλοπρεπή
Περισσότερα -
Ποίημα: “Παλινωδία”
Της Ελένης Χωρεάνθη // «… που μες στη σκέψη τες ακούει το μυαλό…» Κ. Π. Καβάφης Α Από τους δρόμους του μυαλού περνάει ο έρωτας που σπάζει τον ορίζοντα στα δυο κι ως άνεμος περιχαρής, τραχύς, ανένδοτος, άγριο
Περισσότερα -
31 Οκτωβρίου – Τζoν Κητς
Eπιμέλεια: Δήμητρα Ντζαδήμα // Ο Τζoν Κητς, γενημμένος σαν σήμερα το 1795, ήταν ένας από τους μεγαλύτερους Άγγλους ποιητές και, ίσως, ο πιο αντιπροσωπευτικός του Ρομαντισμού. Αφιέρωσε τη σύντομη ζωή του στην τελειοποίηση μιας ποίησης που χαρακτηρίζεται από δυνατές εικόνες
Περισσότερα
