Fractal
Home / FRACT-ALL / Διήγημα: “Το σώμα του”
31/08/2016, 10:23 πμ

Διήγημα: “Το σώμα του”

Της Νιόβης Ιωάννου // *

 

f11

 

Έκλεισε την πόρτα απαλά και προχώρησε στο γραφείο του. Δεν ήθελε να ταράξει τον ύπνο της. Ήταν όμορφη όταν σταματούσε να σκέπτεται. Σαν ένα παιδί που κρατάει με πείσμα στα χαρακτηριστικά του την αλήθεια, σκορπίζοντας γύρω του, ένα αμυδρά θλιμμένο φως. Η Άννα του… Μιλούσε λίγο κι ύστερα σώπαινε για ώρες. Ακόμα κι όταν θύμωνε ήξερε να παραπλανεί τη σκέψη της διαμελίζοντάς τη σε μικρούς ανέμους που την έσερναν μακριά από κάθε δυσοίωνο παρόν. Πήρε μολύβι και χαρτί. “Μικρή μου… πρέπει να φύγω… όχι από σένα… από μένα θέλω να δραπετεύσω, αυτή τη φορά. Μαζί σου νιώθω να οικειοποιούμαι το σώμα μου κι αυτό με τρομάζει. Είχα μάθει να ζω δίχως αυτό από τότε που ένιωσα το πρώτο ύπουλο χάδι. Έτσι κατάφερα αποστασιοποιημένος να το παρατηρώ να εξευτελίζεται, να χαίρεται, να πονάει, να ματώνει. Σα να ήμουν εγώ ο εχθρός του. Εσύ, μ’ έκανες να νοσταλγήσω. Δεν έφταιγες Άννα Κι ας ήταν αυτό το μεγάλο σου σφάλμα. Το βλέμμα σου έφταιγε. Που υπέμενε τη μοίρα μου στωϊκά. Δεν άντεχα εκείνο το βλέμμα. Κάποιες φορές το φθονούσα. Είχε τη δύναμη να ξυπνάει την ενοχή για τα χρόνια που χάθηκαν για εκείνα που δε γνώριζα να σου δώσω. Έψαχνα τρόπους… αποστηθίζοντας εκείνα που ίσως θα μπορούσα να αισθάνομαι. Όμως τώρα φοβάμαι… Γιατί κατάλαβα πως αποστήθιζα εμένα. Γιατί κατάλαβα πως για χρόνια έπλεκα εγώ ο ίδιος τον ιστό μου, αποποιούμενος με πάθος όσα απελπισμένα έψαχνα να βρω. Και σιγά σιγά μαζί σου, γινόμουν το σώμα μου. Το σώμα που ήθελε να με τιμωρήσει, ζητώντας απεγνωσμένα την ψυχή του. Κι εσύ Άννα, ήξερες ν’ αφουγκράζεσαι. Με κατανόηση και συμπόνια. Κι αυτό είναι το πρώτο καθήκον της αγάπης. Κανείς δεν το διδάσκει, όμως κάποιοι… ελάχιστοι, κουβαλούν στα κύτταρά τους αυτή τη γνώση, τη σπουδαία. Οι ίδιοι δε γνωρίζουν πόσο ξεχωριστούς, γοητευτικούς κι ευπρόσδεκτους τους κάνει αυτή η έλλειψη επιφυλακτικότητας στη ζωή των άλλων. Πολλές φορές απορούσες μαζί μου… Το ένιωθα… Συγχώρεσέ με που δεν είχα απαντήσεις για μας… Πίστεψέ με μικρή μου, εσένα θέλω να διαφυλάξω μ’ αυτή μου την απόφαση… εσένα… από μένα τον ίδιο”… Η πόρτα άνοιξε πίσω του. Ελαφροπατώντας τον πλησίασε. Έδωσε ένα απαλό φιλί στο ιδρωμένο του μέτωπο. “Πάλι γράφεις”;… ακούστηκε η φωνή της, νυσταγμένη… Σηκώθηκε αργά… Τίποτα σημαντικό… σκέψεις της νύχτας…ασυνάρτητες…χωρίς ιδιαίτερο νόημα… της είπε και την τράβηξε κοντά του.

 

 

* Η Νιόβη Ιωάννου πέρασε τα παιδικά κι εφηβικά της χρόνια στο Ναύπλιο, ασχολήθηκε με το παιδικό θέατρο και τη διδασκαλία γαλλικών. Έχει γράψει δύο ποιητικές συλλογές «ΦΩΣ-2» εκδόθηκε το 2013 από τις εκδόσεις Γαβριηλίδη. «Σε στΗχο πλάγιο και μόνο» εκδόθηκε το 2014 από τις εκδόσεις Οσελότος. «Εις Άτοπον» υπό έκδοση. από τις εκδόσεις Μανδραγόρα.

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top