Fractal

Διήγημα: “O παπούς γιορτάζει”

Του Νίκου Τακόλα // *

 

f7

Σήμερα ήταν η γιορτή του. Πνίγηκε απ’ το πρωί στο δάκρυ, συγκινημένος. Ζούσε μια αδιατάρακτη ευτυχία, χρόνια τώρα. Παιδιά, εγγόνια, αφθονία. 3 από τα εγγόνια είχαν το όνομά του. 2 αγόρια, μια κοπέλα. Σωτήρης- Σωτηρία. Βούτηξε τον μικρότερο, που του ‘χε αδυναμία. Τον έσφιξε στην αγκαλιά του και τον χάιδεψε στα γόνατά του. Μα το μυαλό είναι περίεργο όργανο. Κι όπως το χάιδευε τα χέρια του σκλήρυναν, έγιναν ξύλα απλανιάριστα. Του φάνηκε πως από τις παλάμες του φύτρωσαν λάμες κοφτερές, στιλέτα φονικά και τα παιδιά κινδύνευαν κοντά του. Έφταιγε και τούτη η εποχή. Ματοβαμμένη. Όλες οι ειδήσεις άρρωστες. Άνθρωποι πνίγονταν στις θάλασσες της προσφυγιάς, άλλοι σκοτώνονταν από βομβαρδισμούς στα κρεβάτια τους. Η οικουμένη στον 21ο αιώνα ένα σύγχρονο σφαγείο. Μαρτυρίες πόνου και δράματα στα μικρόφωνα. Άπλωνε το χέρι στο κεφαλάκι του παιδιού για να το χαϊδέψει και το ξανατράβαγε πίσω. «Δεν το ‘θελα», μουρμούριζε βουρκωμένος. «Είμαι ένας κοινός φονιάς. Πού θα βρω συγχώρεση; Δεν το ‘θελα. Πόλεμος ήταν. Άφησα ορφανά. Γυναίκες μόνες. Γονιούς πονεμένους. Σκότωσα αθώους στο όνομα του δίκιου μου, χωρίς τύψεις. Αν ζούσαν θα χαίρονταν κι αυτοί τ’ αγγόνια τους. Πόλεμος ήταν, έλεγαν. Για το καλό της πατρίδας. Ποια πατρίδα φόνισσα; Ανάθεμα. Ανάθεμά τους όλους. Το αίμα αθώων δεν ξεβάφει απ’ τα χέρια μου». Δεν ξαναχάϊδεψε εγγόνι. «Άρχισε να το χάνει», είπαν. Έμενε μοναχός του κι όχι σπάνια έκλαιγε. Ο πόλεμος δεν τέλειωσε ποτέ….

 

* O Νίκος Τακόλας, γεννήθηκε στη Λάρισα και μεγάλωσε στα Γρεβενά. Σπούδασε Ηλεκτρολόγος Μηχανικός. Eκδοθέντα Βιβλία 3 στη βάση biblionet, ΒΡΑΒΕΙA διηγήματος πανελλαδικά 2. Συλλογικές συμμετοχές 5. Zει στη Θεσσαλονίκη. Το τελευταίο του βιβλίο “ΤΟ ΚΑΣΤΡΟ ΤΗΣ ΝΙΦΑΔΑΣ” κυκλοφορεί από τις εκδόσεις “Νησίδες”. Στο παρελθόν ασχολήθηκε με κινηματογραφική κριτική και πολιτικό δοκίμιο.

 

Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top