Fractal
Home / FRACT-ALL / Αφήγημα: “Ευχολογίων συνέχεια – ΔΟΚΙΜΕΣ ΙΙΙ”
21/09/2016, 10:53 πμ

Αφήγημα: “Ευχολογίων συνέχεια – ΔΟΚΙΜΕΣ ΙΙΙ”

Του Νίκου Ρούπα // *
 

 

f12

 

Ο αχός των επισκεπτών αναμενόμενος. Κυριακή πρωί στο μικρό χωριό.

Σα να συντονίζονται οι τοίχοι του σπιτιού μου καθώς και κάποια σκονισμένα κάδρα απ’ τη βοή των γελώτων, μουρμουρητά μες στη ασάφεια τους με προκαλούν να ανοίξω τα μάτια μου. Κι όλα αυτά λίγες πεντάδες μέτρα απ’ το παραθύρι μου.

Ορδές από μαυροντυμένες γριές με τις μαντήλες τους και με τα κεριά στα χέρια. Μακαρίες πιθανολογώ, που μέλει να τελεστούν λίγο μετά την πρωινή λειτουργία από τον παπά υπεύθυνο από όσο μαθαίνω για τον εκκλησιασμό των ενοριτών όλων των χωριών του δήμου Στυραίων σε τακτά χρονικά διαστήματα.

Ώρα πρωινή τόσο για μένα αντιθέτως για το μικρό χωριό που εκκλησιάζεται, και εγώ ξύπνιος – αν όχι ξυπνητός – με μια ιδέα αναστάσιμη κρυφοκοιτώ λίγο πιο πέρα από το λιβάδι που με χωρίζει απ’ το ξωκλήσι.

Εκεί λοιπόν στο μονό μου σκληρό κρεβάτι, γέρνω την κούτρα μου προκειμένου, έστω κι ανάποδα, να δω καλύτερα. Ζαλίζομαι προ στιγμή απ’ το φως του ήλιου.

Ο ήχος της καμπάνας γλυκός προς αφύπνιση των πιστών που συρρέουν πλησιάζοντας το παγκάρι για να εναποθετόσουν λίγες απ’ τις ενοχές τους.

Σε αυτό το σημείο τύψεις, αμαρτίες μακροχρόνιες, ατασθαλίες σε βάρος συνανθρώπων τους, συγχωριανών, ξένων και μη, σβήνονται αυτομάτως με το πρώτο φίλημα στην εικόνα του άγιου Ανδρέα, της Υπεραγίας, του Προδρόμου Ιωάννη και με την ρήψη του οβολού στα “υπέρ των πτωχών”.

Η μαγεία αυτής της πρωϊνιάτικης εικόνας δε σκοπεύει να σβήσει σύντομα. Αφήνομαι καθώς κείτομαι ξαπλωμένος, συνεχίζοντας να ονειρεύομαι με πρίμο σεκόντο ψαλμούς από τα ηχεία, απ’ την Κυριακάτικη λειτουργία του χωριού.

Πόσο γλυκά με ταξιδεύουν.

Κι ένας ήλιος πρωινός να σου κλείνει το μάτι, την ίδια ώρα που ο Νοτιάς φέρνει από νωρίς τα μωβ του συννεφάκια, πράμα που πιθανολογώ θα αφήσουν μερικές προσωρινές στάλες, ίσως αν σταθώ τυχερός και μια καλοκαιρινή μπόρα. Θα ξεπλυθούν έτσι και μονομιάς σοκάκια που από καιρό βρίσκονται παρατημένα στη καλοκαιρινή ζέστη, σκονισμένα, όπως και τα πρόχειρα ασβεστωμένα σπίτια με πλάκες Καρυστινές για οροφή αυτού του μικρού χωριού που ακούει στο όνομα Πολυπόταμος.

Ίσως τούτη η μαγεία να κρύβεται μακριά και πέρα απ’ το ξωκλήσι.

Ίσως έτσι ξαπλωμένος να μην έχω στη πραγματικότητα ξυπνήσει ή ακόμη καλύτερα να επιθυμώ ακόμη λίγη απ’ τη φροντίδα του Μορφέα γεμάτη με μύθους, ιστορίες, δράματα και κατορθώματα καιρών αλλοτινών που ιδιοτελώς έγιναν ευχές για όλα εκείνα που ποτέ δεν είχα μα που τόσο νοστάλγησα.

Σηκώθηκα. Σχεδόν έτρεξα μέχρι το μπρίκι και έως ότου να φουσκώσει ο διπλός ελληνικός μου καφέ, είχα ρουφήξει ήδη ένα τσιγάρο. Άναψα άλλο ένα στα γρήγορα και με την κίτρινη κούπα του καφέ ανά χείρας έσπευσα να ακουμπήσω τους ώμους μου στο κρύο παράθυρο, κοιτώντας σχεδόν με θρησκευτική ευλάβεια τα όσα χωρούσαν στο κάδρο του Άγιου Ανδρέα.

Πρωινή κατάνυξη. Ομορφιά.

Οι λέξεις παύουν, έστω και πρόσκαιρα, να διατηρούν τη σημασία τους.

 

Εύβοια 10/08/2009

 

 

 

* Ο Νίκος Ρούπας γεννημένος στην Αθήνα και με καταγωγή από την Εύβοια, είναι μουσικός. Απ’ το 2002 ασχολείται εντατικά με την μετάφραση ελληνικών αρχαιολογικών κειμένων στην αγγλική σε συνεργασία με πολλούς Έλληνες αρχαιολόγους. Κείμενά του έχουν εκδοθεί στο Archaeology Magazine ofNew York, καθώς και προσωπικές του αρθρογραφίες κατά το 2011-2012. Η αγάπη του τόσο για τη γλώσσα όσο και την ιστορία αυτής αποτελούν αναπόσπαστοι παράγοντες τόσο στις ποιητικές του απόπειρες, στα πεζά, όσο και στα διηγήματά του.

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top