Νίκος Λυμπέρης. Ένας σημαντικός άγνωστος ποιητής.
Του Γιώργου Δουατζή // *
Το σημείωμα αυτό, δεν αποτελεί κριτική, αλλά ικανοποίηση μιας επιθυμίας να συστήσω ευρύτερα ένα ποιητικό έργο, ως εκπλήρωση ενός χρέους, που πρέπει να έχουμε όλοι όταν ανακαλύπτουμε άγνωστα μικρά διαμάντια στον χώρο της ποίησης. Και αξίζει τον κόπο να σκύβουμε με σεβασμό σε αυτά, όταν στην εποχή μας, βρίθουν οι αυτοχριζόμενοι ποιητές, ιδιαίτερα στο διαδίκτυο, έρμαια εκδοτών που κερδίζουν ουκ ολίγα από την πληθώρα των αυτοεκδόσεων. Έτσι, που οι νεοεισερχόμενοι αναγνώστες στην ποίηση να χάνουν κυριολεκτικά κάθε αξιολογικό κριτήριο και συχνά να τρέπονται σε φυγή, μη ξαναπιάνοντας ποιητική συλλογή στα χέρια τους.
Νίκος Λυμπέρης. Ένας ποιητής που ζει στο Παρίσι και έχει εκδώσει -θα ‘λεγε κανείς εν κρυπτώ- μέχρι σήμερα επτά σημαντικές ποιητικές συλλογές, που ξεχωρίζουν και για την εκτυπωτική καλαισθησία τους, με τίτλους: Το πετρωμένο ποτάμι (Διάττων 2002), Στάσεις Ι (Στιγμή 2002), Στάσεις ΙΙ (Διάττων 2006), Στις όχθες του χρόνου (Διάττων 2012), Απόηχοι (Διάττων 2014), Στάσις/Stance (Signum Paris 2016), ΙΧΩΡ (Διάττων 2016).
Το ποιητικό έργο του Ν. Λυμπέρη, χαρακτηρίζεται από μια δωρικότητα στην έκφραση, είναι λόγος λιτός, ουσιώδης. Λόγος άξιος, που επιτυγχάνει τα δύο βασικά συστατικά δικαιολογίας ύπαρξης ενός λογοτεχνικού έργου -κατά τη γνώμη μου πάντα- την αισθητική απόλαυση και το κέντρισμα της σκέψης για την ανίχνευση νέων δρόμων. Θυμίζει ότι η φιλοσοφία είναι δίδυμη αδελφή της ποίησης. Ότι η ποίηση ανιχνεύει κι ανοίγει δρόμους πολλαπλούς. Κεντρίζει, παροτρύνει, χαϊδεύει, πονά και αναπαύει.
Οι στίχοι, συχνά σε καθηλώνουν, σε καλούν σε επανανάγνωση, άλλοτε σε κρατούν σε απόσταση, άλλοτε σε παρασύρουν με έναν άνεμο υψηλής αισθητικής, στα όρια ενός ιδιότυπου, διόλου ενοχλητικού, εστετισμού. Διάχυτη υπάρχει μια αύρα παγκοσμιότητας, μια αχλή ιστορίας που σε ταξειδεύει ήπια σε τόπους και σε χρόνους…
Συστήνω ανεπιφύλακτα αυτό το ποιητικό έργο και περιμένω τα επόμενα ποιοτικά στίγματα του Ν. Λυμπέρη στον πολύπαθο χώρο της ποίησης.
Δείγματα γραφής από την τελευταία συλλογή ΙΧΩΡ
Παλμός ανεπαίσθητος ψίθυρος του κόσμου / βιμπράτο η ανάσα των πραγμάτων / ωδή χωρίς λόγια / Κάποτε γίνεται λάμψη / κύμα που βγαίνει από το νερό / και λύνει το κορμί / από τα δεσμά της σκέψης
Μέσα στις σκουριές του αέρα / τα σημάδια που άφησαν / εκείνοι που στα πέρατα έγιναν ένα / κι έτρεψαν σε φυγή το αδύνατο / το μνήμα τους ανάμεσα σε δυο αστέρια / τους λεπτούς δρόμους της ανάσας / στο κορμί τους είχαν βρει /πότιζαν τα ξερά και άνθιζαν / δύναμη αρχαϊκή από το αδιαίρετο τίποτα
Ο χρόνος ολόκληρος μέσα σε μια εικόνα / από το τώρα δεν γυρίζεις πίσω
Όλα τα ξέρει το κορμί / αν τ’ αφήσεις να μιλήσει / Ασκητική μία για τον καθένα / να μην εξοντώσουν το παιδί που είσαι
Το ρολόι δείχνει την ώρα στους προγόνους
* Ο Γιώργος Δουατζής (www.douatzis.gr) γεννήθηκε στην Αθήνα, σπούδασε κοινωνιολογία-οικονομία, βιοπορίστηκε ως δημοσιογράφος, ασχολείται κυρίως με την Ποίηση. Έχει εκδώσει είκοσι τέσσερα βιβλία και μετείχε σε τέσσερα συλλογικά. Έργα του έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, ρωσικά, γαλλικά, γερμανικά, ισπανικά, τσεχικά.