Fractal

Ο Νικόλας Καλόγηρος στο Εργαστήρι του συγγραφέα

 

 

Η ιστορία του «Σλάλομ» είναι η ιστορία της μιας φιλόδοξης βουτιάς: από το ανυπόφορο σφυροκόπημα των ιδιωμάτων της παγίδας, της καταπίεσης και της επιθετικότητας στο ράψιμο ενός διχτυού αυτοάμυνας για τις λέξεις των δασκάλων μας, ένα κάλεσμα στο Σαμπάτ των Μαγισσών τους παραγράφων. Μικρές ιστορίες που μεγάλωναν παράλληλα με το πέρασμα του καιρού, όπως περιγράφει ο Χάκκας την πορεία του όγκου του: «ξεκίνησε σα ρεβύθι, έγινε τάλιρο, μετά σαν αυγό, τώρα είναι μέγεθος γροθιάς».

Έγραφα, αρχικά, ομόκεντρα διηγήματα κουβαλώντας στις τσέπες μου χαλίκια από τη Μεγάλη Μετάβαση. Τα αυτιά μου συμβασιούχοι δημοσκόποι κατέγραφαν τα θραύσματα του σύγχρονου λαϊκού λόγου, σκόρπιες ιστορίες από κουρεία, μπιλιαρδάδικα, συνελεύσεις, νυχτερινές ταράτσες, το μάτι του Διαδικτύου, βιβλιοθήκες, νυχάδικα, καντίνες, από τα μπαρ της αλλοτρίωσης, αμφιθέατρα, από ταβέρνες, από μηνύματα με κραγιόν σε καθρέφτες βεσέ. Άλλοτε μου γράφανε σεντόνια και πιο συχνά μ’ αφήναν μούτο να σφυγμομετρώ τον κέρσορα. Τέλος, γίνανε νουβέλα.

Τώρα, το όχημα εδώ είναι ένα παιχνίδι με τις ταχύτητες της αφήγησης. Εναλλάσσεται ανάμεσα σε τέσσερις χαρακτήρες, σε αντίστοιχα κεφάλαια, και περνάει από το πρώτο ενικό, σαν το υποκειμενικό πλάνο της κάμερας και σε ένα γ’ ενικό που ξεμακραίνει με γκρο πλαν στο κάδρο. Εξοικειωμένα με το γρήγορο μοντάζ (από τα πολλά βίντεο κλιπ της εφηβείας όσων γεννήθηκαν στα 80s) τα τέσσερα κεφάλαια κυοφορούν συνεχείς αναδρομές στις προσωπικές μνήμες των ηρώων που πλάι τους απλώνει μια ταυτόχρονη ανασύνθεση της «πραγματικής πραγματικότητας» όπου λογής ζητήματα όπως η πρεκαριακή κι άτυπη εργασία, η θητεία, η παρανομία, το ίντερνετ, το παιδικό τραύμα, η απώλεια αγαπημένων προσώπων, ο παραλογισμός της σύγχρονης τρομοκρατίας, η αρρώστια, οι νεανικές υποκουλτούρες, ο νικηφόρος έρωτας, η σωματική μνήμη, τα οδοφράγματα κι οι ελεύθερες παραλίες των νησιών λαχανιάζουν σε αυτοσχέδια δημογραφικά patchwork –εν είδει θέσης/αντίθεσης. Μέσα στο παζλ πετιούνται ροές κομμένες σε σημεία μ’ αλφάδι για να διατηρείται μια φαινομενικά διαρκής αταξία μέσα από την τάξη της κλίμακας, όπως οι φέτες της διδακτέας ύλης, οι ουρές στα ΑΤΜ του ελληνικού δημοψηφίσματος, η διάταξη των πλήκτρων στις οθόνες των smartphones, τα παιχνίδια με τη γλώσσα του 0 και του 1.

Λαθροπατώντας πάνω στο πρόσχημα μιας αστυνομικής πλοκής ή στην υποψία μιας προβληματικής του terrorist novel δε γράφω ούτε το ένα ούτε το άλλο: προσπαθώ να ψηλαφήσω τον καινούριο ρυθμό. Μια πυκνές- μια αραιές αποτυπώσεις από διαλυμένες αλυσίδες ιχνών, είναι τα υλικά αυτού του σχεδίου που με ποδάρια τρεχάτα βάζει ένα στοίχημα με ρίσκο (και) να το χάσει. Και μπορεί στην τελική τίποτε από όλα αυτά να μην έχει συμβεί στ’ αλήθεια και η πλοκή να μην ήταν παρά υπόσχεση ματαιωμένη (κι η Κανελόνησος;). Σλάλομ είναι και γυρνάει. Γλιστρά και περιστρέφεται. Πάντως, αν είχε λαλιά ανθρώπινη, η νουβέλα μου θα φώναζε τις φίλες της στο πεζούλι και θα άκουγε όλες τις ιστορίες που έχουν να μας πουν οι Άλλοι.

 

 

Βιογραφικό: Ο Νικόλας Καλόγηρος γεννήθηκε το 1989, στα Τρίκαλα. Έχει σπουδάσει Αγγλική Φιλολογία, Μεταφραστικές Σπουδές και Διαπολιτισμική Επικοινωνία, Ευρωπαϊκή Λογοτεχνία και Πολιτισμό. Έχει ζήσει στη Γαλλία, τη Βρετανία και την Αίγυπτο. Το «Σλάλομ», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πανοπτικόν, είναι το πρώτο του βιβλίο.

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top