✔ Νέες εκδόσεις: Μικροί και μεγάλοι σε δράση

Επιμέλεια: Ελένη Γκίκα //

21 καινούργια βιβλία

Ελληνική πεζογραφία:

Έρση Σωτηροπούλου «Μπορείς;», εκδ. Πατάκη, σελ. 745

«Subject: Περί ομορφιάς πίνοντας δυνατό καφέ
μετά από 60 ώρες αγρύπνιας
From: ifarsa@hotmail.com
Sent: 11/5/2015
To: spourgitis@gmail.com
Θυμάσαι τότε που συζητούσαμε στην Κιβωτό; Ότι η ποίηση δεν ανήκει στους ποιητές – η ποίηση ανήκει σ’ αυτούς που τη χρειάζονται. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με την ομορφιά πιστεύω. Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς ομορφιά. Μια μέρα χωρίς κάποιο ερέθισμα, χωρίς έμπνευση, είναι μια νεκρή μέρα. Με ισοπεδώνει. Γίνομαι κέλυφος άδειο. Θέλω να πω. Η ομορφιά μού ανήκει. Τι λες; Προχωράμε καθόλου;
Re: Τα σημεία
From: spourgitis@gmail.com
Sent: 5/7/2015
To: ifarsa@hotmail.com
Η ποίηση ενώ δεν μπορεί ν’ αντέξει τον συμβατικό μετρήσιμο λόγο, ενίοτε τον ερωτεύεται. Σ’ αυτή την περίπτωση, απλώς επιβιώνει ίσως χωρίς να προδίδεται και να προδίδει. Ένα σύννεφο που αντί για την υγρασία που ευφραίνει την αμπελιά, μου φέρνει θλίψη ανεξήγητη και εξηγήσιμη.
Πάντως θέλω να σε δω σύντομα.»

Ένας έρωτας, η ψηφιακή εποχή μας, μέσα από e-mail και viber.

«…ύστερα, ήρθαν οι μέλισσες» του Γιάννη Ξανθούλη, εκδ. Διόπτρα, σελ.360

Ένα εξαιρετικό μυθιστόρημα που υπήρξε και επιτυχημένη τηλεοπτική σειρά, σε επανέκδοση: … Εκείνοι που ανέλαβαν να παίξουν το ρόλο του Θεού πριμοδότησαν και τους θανάτους-τιμωρία των αναμνήσεών τους. Θάνατος προσώπων από ένα υγρό, αμύθητο παρελθόν, ευτράπελο όσο και τρομακτικό, προσκολλημένο στα τέλη της δεκαετίας του ’40.
Τότε που ο θίασος της Μαρίκας Σουέζ περιόδευε με τρέλα και αυταπάρνηση στις ιαματικές λουτροπηγές μιας εξαθλιωμένης από τους πολέμους Ελλάδας. Για τον Στάθη, που κόντευε τα εξήντα, με παράστημα αλά Κλιντ Ίστγουντ, όπως αρμόζει σε διασωθέντα ήρωα, όλα αυτά ήταν γρίφος. Όμως όσο κι αν το πήρε αψήφιστα, ασφαλισμένος στο χλιαρό παρόν του, συνεχίζοντας δηλαδή να εκδίδει επιμελώς μοναχικά το μελισσοκομικό περιοδικό του -μέρος κι αυτό της αλυσιδωτής περιπέτειας- χρειάστηκε να μπει στη λογική του φόβου και στα “επιμέρους” μιας ηθελημένα ξεχασμένης περιόδου. Ίσως της πιο ανεξέλεγκτα ασύδοτης. Γεμάτης πάθος, παράλογη βία, έρωτες, παραστάσεις με ομοιοκατάληκτα δράματα, όπως “Η Παναγιά τιμωρεί το Κρεμλίνο” – αινίγματα φωσφορούχα στα μάτια ενός μικρού αγοριού που βιαζόταν να μεγαλώσει. Έτσι άνοιξε η επικίνδυνη χαραμάδα στο “ιαματικό” παρελθόν, μπάζοντας ταυτόχρονα ανέμους με αλήθειες και υστερικά συναισθήματα, φορτωμένα τα εύσημα της αγάπης, του μίσους αλλά και της μεγάλης νοσταλγίας που υφαίνει το δέρμα του ανήσυχου ύπνου.

Δημήτρης Στεφανάκης «Ευτυχισμένες οικογένειες», εκδ. Μεταίχμιο, σελ. 416

“Οι ευτυχισμένες οικογένειες δεν έχουν μυστικά, αλλιώς δεν είναι ευτυχισμένες”. Αυτό ισχυρίζεται ο Άγης Δημητριάδης-Σέραρντ. Ο ίδιος βέβαια συντηρεί δύο σπίτια, δύο γυναίκες, δύο παιδιά, ζει ουσιαστικά δύο ζωές. Στο μεταξύ η οικογένειά του, από τις επιφανέστερες της Αθήνας, περνά δύσκολες ώρες. Ο Ρόμπερτ Σέραρντ, ιδρυτής του ομώνυμου πολυτελούς ξενοδοχείου, βρίσκεται ξαφνικά στο στόχαστρο νεαρού φοιτητή ο οποίος διεξάγει έρευνα για το κρίσιμο διάστημα 1939-1945 και απειλεί να αμαυρώσει τη μνήμη του. Όλοι δηλώνουν θορυβημένοι εκτός από τη Λήδα Δημητριάδη, τη δικηγόρο της οικογένειας, η οποία ενθουσιάζεται με την ιδέα ότι κάποιος αποφάσισε επιτέλους να φωτίσει τη σκοτεινή διαδρομή του.
Ανασκοπώντας ωστόσο έναν αιώνα οικογενειακής ιστορίας, η οποία συχνά εμπλέκεται με τη διαδρομή της χώρας, η Λήδα ανακαλύπτει πως οι πάντες κρύβουν μυστικά: Πάθη ή εγκλήματα, έχθρες ή προδοσίες, όλα όσα συνθέτουν το μέταλλο από το οποίο είναι φτιαγμένες οι “ευτυχισμένες οικογένειες”. Κι αυτό είναι μια παρηγοριά…

Βασίλης Αλεξάκης «Η μητρική γλώσσα», εκδ. Μεταίχμιο, σελ. 432

“Τότε πήγα στο σαλόνι και άνοιξα τον τουριστικό οδηγό. Διάβασα ότι στην είσοδο του ναού του Απόλλωνα που στέγαζε την Πυθία ήταν χαραγμένα γνωμικά των επτά σοφών, το “γνώθι σαυτόν”, “το μηδέν άγαν”, κι ότι ανάμεσά τους υπήρχε ένα γράμμα μόνο του, ξεκάρφωτο, το κεφαλαίο Ε, που το νόημά του παραμένει άγνωστο. Έχει εμπνεύσει πολλές εικασίες, έλεγε ακόμη το κείμενο, αλλά καμία δεν κρίνεται πειστική. Η ανακάλυψη αυτή με χαροποίησε, κι ίσως επειδή αισθανόμουν ότι την όφειλα στον υδραυλικό, έπαψα να του γκρινιάζω και δεν διαμαρτυρήθηκα όταν έσπασε σε μια αδέξια κίνηση τα δύο ποτήρια που στέγνωναν στον νεροχύτη. Το αίνιγμα του Ε μου έφερε στον νου τα προβλήματα που θέτουν τα σταυρόλεξα. “Είναι οπωσδήποτε ένα πολύ δύσκολο πρόβλημα, αφού δεν είναι δεδομένος ούτε ο ορισμός της λέξης, ούτε ο αριθμός των γραμμάτων που την αποτελούν”.
– Βρες μου μια λέξη που ν’ αρχίζει από έψιλον, είπα στη Βαγγελιώ όταν επέστρεψε, κατά τη μία το πρωί.
– Εντελώς, είπε.”
Ένα μυθιστόρημα με ηρωίδα την ίδια τη γλώσσα, ένα ταξίδι μαθητείας για τον έρωτα, την πατρίδα και τον θάνατο, μια στοχαστική περιδιάβαση στην ιστορία και στον πολιτισμό.

Λένα Μαντά «Γράμμα από χρυσό», εκδ, Ψυχογιός, σελ. 480

Σ’ αγαπώ… Μια τόση δα φράση, χαραγμένη σ’ ένα γράμμα… από ατόφιο χρυσάφι. Ένα κόσμημα που δημιουργήθηκε από έρωτα και προκάλεσε τη μοίρα τριών γυναικών. Η προγιαγιά Σμαράγδα, η κόρη της Χρυσαφένια και η εγγονή Σμαράγδα. Μια ιστορία που επαναλαμβάνεται. Δύο οικογένειες που δεν έπρεπε ποτέ να συναντηθούν. Ένας έρωτας που πέρασε από γενιά σε γενιά. Η Φένια, απόγονος και κληρονόμος, ανακαλύπτει τα μυστικά και τα λάθη που κατέστρεψαν και τη δική της ζωή. Ένα ταξίδι από την Κωνσταντινούπολη του 1910 μέχρι την Ελλάδα του 2016. Παντού και πάντα παρόν το γράμμα…

Μάιρα Παπαθανασοπούλου «Η ιεραποστολική στάση», εκδ. Πατάκη, σελ. 523

«Δεν έχω µεγάλη ερωτική πείρα, όµως κάποια πράγµατα τα θεωρώ αυτονόητα. Για εµένα το φιλί ξεκινά από τον εγκέφαλο, όχι από το στόµα, και αποτελεί από µόνο του ολοκληρωµένη εµπειρία. Δεν µπορώ να το σκεφτώ απλώς σαν τον προθάλαµο της απόλαυσης. Δεν είναι ο υπαινιγµός, αλλά η καταδήλωση. Το φιλί είναι έµπνευση. Ο Άγετς και ο Κλιµτ το ζωγράφισαν, ο Ροντέν το σκάλισε στο µάρµαρο, ο Πρινς το τραγούδησε πέρυσι. Έγινε χαρντ ροκ συγκρότηµα το 1973. Οι κοµµουνιστές ηγέτες, για να δηλώσουν την αλληλεγγύη του Ανατολικού Μπλοκ, δίνουν το λεγόµενο “αδελφικό φιλί” στο µάγουλο, και οι πιο θερµόαιµοι στο στόµα, ακολουθώντας µια χριστιανική παράδοση αιώνων, αν και οι ίδιοι είναι άθεοι. Επειδή ποτέ δε θα µε µνηµονεύσουν για τις υπηρεσίες µου στην οδοντιατρική, ίσως αποκτήσω υστεροφηµία µε άλλο τρόπο. Μπορεί στο µακρινό µέλλον να λένε για εµένα: “Έγινε γνωστή επειδή φιλούσε υπέροχα”.
Στα µέσα της δεκαετίας του ’80, η δεκαεννιάχρονη Ζαΐρα βρίσκεται στο Ανατολικό Βερολίνο για σπουδές οδοντιατρικής, ακολουθώντας τις βουλές των γονιών της και καταπνίγοντας το δικό της όνειρο να γίνει ζωγράφος. Στο Βερολίνο των απαγορεύσεων, εκείνη βιώνει µια ανέλπιστη ελευθερία µακριά από το αποστειρωµένο περιβάλλον του σπιτιού της. Υψώνει τη φωνή της σε µια πόλη που φιµώνει τα στόµατα των αντιφρονούντων, πιάνει τα πινέλα και τα χρώµατα και ζωγραφίζει δελφίνια που κολυµπούν ελεύθερα, διαδηλώνει µαζί µε όσους διεκδικούν ένα καλύτερο µέλλον. Μέχρι που γνωρίζει τον Μάρτιν, έναν γοητευτικό νεαρό που τα έχει καλά µε το σύστηµα…

Γιάννης Καλπούζος «Κάποιοι δεν ξεχνούν ποτέ», εκδ. Ψυχογιός, σελ. 216

«Xαρά και θλίψη, φωτιά και νερό, μάχονταν στην ψυχή της. Απαλύνονταν οι ενοχές και οι φόβοι της με τον κατακερματισμό της αμαρτίας, αλλά ταυτόχρονα πονούσε καθώς διαπίστωνε ότι με τον χρόνο εξαφανίζονταν τα λατρεμένα πρόσωπα. Δεν ήθελε να της συμβεί το ίδιο. Να πιστέψει ότι κάποτε θα πάψει να λατρεύει το πρόσωπο εκείνου. Όχι, ούτε να το διανοηθεί.
Της ερχόταν να ουρλιάξει. Να βγάλει φωνή, όση όλες μαζί οι φωνές των ανθρώπων. Να κομματιαστεί, θαρρείς και τον έχανε μόλις τώρα. Να της τον έπαιρναν όπως το μωρό απ’ το βυζί για να το σφάξουν.
Γιατί αβγατίζει ο πόνος όταν είσαι πονεμένος και σου λένε πως θα ξεχάσεις. Γιατί τότε δε θέλεις να ξεχάσεις. Γιατί πονάς και νιώθεις πως θα πονάς για πάντα. Γιατί αν δε νιώθεις ότι θα πονάς για πάντα, τότε δεν είναι αληθινός ο πόνος. Κι αφού ο πόνος και η αγάπη πάνε αντάμα, αν δε νιώθεις ότι θ’ αγαπάς για πάντα, τότε δεν αγαπάς αληθινά. Αλλά κι αν σβήσει στο μέλλον η αγάπη σου, δε θέλεις να το ξέρεις από πριν. Αγάπη με ημερομηνία λήξης δεν υπάρχει, τουλάχιστον από τα πριν γραμμένη. Αλλιώς δεν μπορεί να γίνει καν η αρχή. […]»
19 διηγήματα και μια παραλογή, με καλπάζουσα και φουρτουνιασμένη γλώσσα, για τον έρωτα, τον γενέθλιο τόπο ως παντοτινή πατρίδα, τις αποχρώσεις των ονείρων, την εξουσία της φήμης, την τραγικότητα της μοναξιάς, την κοινωνική μειονεξία, τους “επικίνδυνους” ποιητές, το βάπτισμα στο αίμα της τέχνης, τα θηρία που μας τρώνε ψυχή, νου και κορμί, τη θεία φύση και τη γυναίκα-ζωή. Επανέκδοση των διηγημάτων «Μόνο να τους άγγιζα» [Κέδρος, 2000]

Ξένη πεζογραφία:

Στέφαν Τσβάιχ «Φόβος», Μετάφραση: Κωνσταντίνος Κρίτσης, εκδ. Ροές, σελ. 128

Στην αριστοτεχνική αυτή νουβέλα του Τσβάιχ -με κύρια στοιχεία τη ρεαλιστική ψυχολογική περιγραφή, τη διεισδυτική κοινωνική ανάλυση και την αμείωτη δραματική ένταση-, η Ιρένε, μια τριαντάχρονη παντρεμένη γυναίκα, κουρασμένη από την ανιαρή συζυγική ζωή της, συνάπτει έναν παράνομο ερωτικό δεσμό με έναν νεαρό πιανίστα. Πέφτει όμως θύμα εκβιασμού και, έτσι, βρίσκεται εγκλωβισμένη ανάμεσα στο ενδεχόμενο μιας ομολογίας και το φόβο της αποκάλυψης.
Με αφορμή την ιστορία αυτή, ο Στέφαν Τσβάιχ παρατηρεί και ανατέμνει υποδειγματικά το φόβο ως ατομικό βίωμα, τις κοινωνικές συνιστώσες του, τις διαβαθμίσεις της έντασής του (από την ανατριχίλα μέχρι τον πανικό και την κατάρρευση), το φάσμα των συναισθημάτων που τον συνοδεύουν (από την ηδονή μέχρι την επιθυμία του θανάτου). Η κατάσταση αδιεξόδου που βιώνει η ηρωίδα (η ομολογία της αλήθειας είναι αδύνατη, η απόκρυψή της αφόρητη) δημιουργεί ευθύς εξαρχής μια αρκετά τεταμένη ατμόσφαιρα, την οποία ο Τσβάιχ χρησιμοποιεί προκειμένου να συνθέσει μια αφήγηση βασισμένη στην κορύφωση της αγωνίας, απαλλαγμένη από περιττές περιγραφές και εξίσου αποτελεσματική μ’ ένα “ψυχολογικό” αστυνομικό μυθιστόρημα.
Μπορεί δε η επιδέξια -“χιτσκοκική” όπως έχει χαρακτηριστεί- σύνδεση των γεγονότων να οδηγεί σε μεγάλη δραματική ένταση, το κείμενο όμως λειτουργεί ταυτόχρονα και ως μια λεπτομερέστατη ανάλυση των ψυχικών διεργασιών που πυροδοτεί ο φόβος, ως μια σχεδόν “επιστημονική” περιγραφή της σταδιακής κατάρρευσης που ένας άνθρωπος έρμαιο της αγωνίας του υφίσταται τόσο ψυχικά όσο και σωματικά.

Lucinda Eiley «Η κόρη της σκιάς», Μετάφραση: Σοφία Τάππα, εκδ. Διόπτρα, σελ. 744

Η Σταρ βρίσκεται σ’ ένα σταυροδρόμι στη ζωή της μετά τον θάνατο του λατρευτού της πατέρα – του μυστηριώδους δισεκατομμυριούχου Πα Σαλτ, όπως τον αποκαλούν οι έξι κόρες του, τις οποίες έχει υιοθετήσει από τις τέσσερις γωνιές της γης. Ο Πα Σαλτ αφήνει σε καθεμία τους ένα στοιχείο για να βρουν τις αληθινές ρίζες τους, αλλά η Σταρ -η πιο αινιγματική απ’ όλες τις αδελφές- διστάζει να βγει από το καβούκι της ασφάλειας που της παρέχει η στενή σχέση της με την αδελφή της ΚεΚε. Απελπισμένη, αποφασίζει να ακολουθήσει το πρώτο στοιχείο που έχει στα χέρια της, το οποίο την οδηγεί σ’ ένα βιβλιοπωλείο σπάνιων εκδόσεων στο Λονδίνο και μαζί σ’ έναν ολοκαίνουριο κόσμο…
Εκατό χρόνια πριν, η πεισματάρα και ανεξάρτητη Φλόρα ορκίζεται ότι δεν πρόκειται να παντρευτεί ποτέ. Ζει ευτυχισμένη και ασφαλής στο σπίτι της στο Λέικ Ντίστρικτ, αλλά κάποιες μηχανορραφίες πέρα από τον έλεγχό της την οδηγούν στο Λονδίνο. Η Φλόρα νιώθει διχασμένη ανάμεσα στον παθιασμένο έρωτα και στο καθήκον απέναντι στην οικογένειά της, ενώ την ίδια στιγμή γίνεται πιόνι σ’ ένα παιχνίδι με κανόνες που γνωρίζουν μόνο οι άλλοι. Ώσπου μια συνάντηση με έναν μυστηριώδη κύριο αποκαλύπτει τις απαντήσεις που η Φλόρα αναζητούσε σε όλη τη ζωή της…
Όσο η Σταρ μαθαίνει περισσότερα για το απίστευτο ταξίδι ζωής της Φλόρα, ξεκινά κι εκείνη ένα ταξίδι ανακάλυψης και επιτέλους βγαίνει από τη σκιά της αδελφής της κι αφήνεται στον έρωτα.

Oscar Hijuelos «Το κορίτσι απ’ την Αβάνα», Μετάφραση: Βασίλης Χατζηδημητράκης, εκδ. Κέδρος, σελ. 448

Ένα πανέμορφο κορίτσι, ένας βιρτουόζος τρομπετίστας του μάμπο, ένας μεγάλος έρωτας με φόντο την Αβάνα της δεκαετίας του 1950.
Η Μαρία έχει φύγει από την Κούβα και ζει πλέον στο Μαϊάμι με την κόρη της Τερέζα. Είναι εξήντα ετών, αλλά παραμένει μια όμορφη, γοητευτική γυναίκα.
Παρά τα χρόνια που έχουν περάσει, δεν μπορεί να βγάλει από το μυαλό της τον φτωχό μουσικό Νέστορ Καστίγιο. Τον ερωτεύτηκε παράφορα, αλλά του ράγισε την καρδιά και τον ενέπνευσε να γράψει το μεγάλο χιτ των Mambo Kings με τίτλο “Beautiful Maria of My Soul”. Καθώς επιστρέφει με τη μνήμη της στις λαμπερές και πικάντικες μέρες και νύχτες στην Αβάνα της νιότης της, η ιστορία της ζωής της ξεδιπλώνεται μέσα από μια εντελώς νέα οπτική.
Το τελευταίο μυθιστόρημα του Oscar Hijuelos αποτελεί τη συνέχεια της εκπληκτικής ιστορίας του “The Mambo Kings Play Songs of Love”, του βιβλίου που του χάρισε το Βραβείο Πούλιτζερ το 1990.

Αστυνομικό μυθιστόρημα:

Philip Kerr «Η άλλη πλευρά της σιωπής», Μετάφραση: Γιώργος Μαραγκός, σελ. 368

Γαλλική Ριβιέρα, 1956
Ο Μπέρνι Γκούντερ δουλεύει με ψευδώνυμο σε ξενοδοχείο και προσπαθεί να μείνει μακριά από φασαρίες. Παίζει μπριτζ και συνδέεται φιλικά με τον διάσημο συγγραφέα Σόμερσετ Μομ, που επίσης ζει στην Κυανή Ακτή. Στην υπέροχη βίλα του, ο Μομ αναφέρει στον Μπέρνι την ύπαρξη μιας ενοχοποιητικής φωτογραφίας: δείχνει τον Μομ ανάμεσα σε ένα γκρουπ γυμνών αντρών δίπλα σε μια πισίνα – ένας από αυτούς είναι ο διαβόητος κατάσκοπος Γκάι Μπέρτζες, ο οποίος αυτομόλησε πρόσφατα στη Μόσχα μαζί με τον Ντόναλντ Μακλίν.
Το παρελθόν χτυπά την πόρτα του Μπέρνι. Τη φωτογραφία έχει στην κατοχή του ένας παλιός του γνώριμος, ο Χάρολντ Χένιχ, πρώην λοχαγός στις υπηρεσίες ασφαλείας των ναζί και αδίστακτος εκβιαστής, ο οποίος ευθύνεται για το θάνατο χιλιάδων ανθρώπων το 1945, μεταξύ αυτών και της γυναίκας που αγαπούσε ο Μπέρνι.
Ο Χένιχ απαιτεί από τον Μομ πενήντα χιλιάδες δολάρια για να του επιστρέψει τη φωτογραφία. Όταν ο συγγραφέας προτείνει στον Μπέρνι να αναλάβει την υπόθεση, εκείνος στην αρχή διστάζει. Όμως νοσταλγεί τη δουλειά του ντετέκτιβ και θέλει επίσης να πάρει πίσω το αίμα του από τον Χένιχ.

Sophie Hannah «Το μωρό στην κούνια… δεν είναι δικό μου», Μετάφραση: Μαρία Ευγενία Κουτσάκου, εκδ. Διόπτρα, σελ. 424

Η Άλις αφήνει τη μόλις δύο εβδομάδων κόρη της στο σπίτι με τον σύζυγό της Ντέιβιντ, για να κάνει την πρώτη της έξοδο μετά τον τοκετό. Όταν επιστρέφει, δύο ώρες αργότερα, επιμένει ότι το μωρό που βρίσκεται μέσα στην κούνια δεν είναι το δικό της. Παρά την ολοφάνερη συντριβή της, ο Ντέιβιντ επιμένει ότι αυτή κάνει λάθος. Η αστυνομία καλείται να αναλάβει την υπόθεση. Ο ντετέκτιβ Σάιμον Ουοτερχάουζ είναι συμπονετικός, αλλά διατηρεί κάποιες αμφιβολίες για την ιστορία της Άλις. Η προϊσταμένη του, η αρχιφύλακας Τσάρλι Ζάιλερ, πιστεύει ότι η Άλις υποφέρει από κάποιου είδους φρεναπάτη, που οφείλεται σε επιλόχεια κατάθλιψη. Η στάση του Ντέιβιντ γίνεται συνεχώς πιο εχθρική και απειλητική, ενώ είναι πεπεισμένος ότι η Άλις ή έχει τρελαθεί ή ψεύδεται. Ποιος είναι ο ρόλος της πεθεράς της στο γεγονός αυτό; Πώς θα μπορέσει η Άλις να πείσει την αστυνομία για το δίκιο της πριν να είναι πολύ αργά;

Έλενα Ακρίτα «Το μυστικό της μπλε πολυκατοικίας», εκδ. Διόπτρα, σελ. 340

Τη δεκαετία του ’70, σε κεντρικό δρόμο της πόλης διαπράττεται ο τέλειος φόνος.
Πολλά χρόνια αργότερα, το 2016, η δημοσιογράφος Ελσινόρη Χατζή λαμβάνει ένα ανώνυμο mail με τρία στοιχεία που θα την οδηγήσουν στην ανατομία ενός εγκλήματος. Ο άγνωστος αποστολέας διψάει για δικαίωση και εκδίκηση.  Στη μία άκρη της αττικής γης, το υπέρλαμπρο αρχοντικό της Κηφισιάς. Στην άλλη άκρη, η εμβληματική Μπλε Πολυκατοικία στα Εξάρχεια. Αν οι τοίχοι τους είχαν φωνή θα φανέρωναν πολλά: μυστικά και ψέματα, πάθη και λάθη, φόνους και πόνους κι αγάπες κόκκινες σαν αίμα. Μια τεθλασμένη γραμμή, ραγισμένη σαν καρδιά, συνδέει τους ήρωες της τραγωδίας. Ο αναρχοαυτόνομος Ντίλαν, η καταθλιπτική αρχόντισσα, η ερωτευμένη κομμώτρια, το κορίτσι με τα τατουάζ, όλοι στοιχειώνονται από βαθιά θαμμένες αλήθειες.
Η Ελσινόρη ξεκινάει μια επικίνδυνη έρευνα στα παρασκήνια της πολιτικής ζωής· μια έρευνα που θα τη φέρει σε σύγκρουση με τα συμφέροντα του «ιδεολόγου» πολιτικού, ο οποίος πατάει επί πτωμάτων.  Ο χρόνος κυλάει αντίστροφα… Όταν ανοίξει το κουτί της Πανδώρας, τότε θ’ απειληθεί η ζωή της και οι ζωές όσων αγαπάει.

Καρίν Σλότερ «Η πτώση», Μετάφραση: Χρήστος Καψάλης, εκδ. Ψυχογιός, σελ.  520

Καμία εκπαίδευση δεν είναι εφάμιλλη με το αστυνομικό ένστικτο. Η μητέρα της Φέιθ Μίτσελ δεν απαντά στο τηλέφωνο. Η εξώπορτα του σπιτιού της είναι ανοιχτή. Μια κηλίδα αίμα είναι πάνω απ’ το πόμολο. Το κοριτσάκι της είναι κρυμμένο σε ένα υπόστεγο πίσω απ’ το σπίτι. Όλα όσα έχει μάθει στο Γραφείο Ερευνών της Τζόρτζια πάνε στράφι καθώς η Φέιθ ορμά στο σπίτι με προτεταμένο το όπλο της. Αντικρίζει έναν νεκρό άντρα στο πλυσταριό, μια κατάσταση ομηρίας στην κρεβατοκάμαρα. Πουθενά δε βλέπει τη μητέρα της…
“Ξέρεις τι ψάχνουμε. Δώσ’ το μας και θα την αφήσουμε να φύγει”. Όταν η ομηρία λήξει αφήνοντας πίσω της θύματα, η Φέιθ μένει με πολλά ερωτήματα και ελάχιστες απαντήσεις. Για να βρει τη μητέρα της, θα χρειαστεί τη βοήθεια του συνεργάτη της, Ουίλ Τρεντ, καθώς και τη συνεργασία της ψυχολόγου Σάρα Λίντον. Μόνο που αυτή τη φορά η Φέιθ δεν είναι μόνο αστυνομικός. Είναι και μάρτυρας και ύποπτη.
Πίσω απ’ όλα αυτά κρύβονται δωροδοκίες, αστυνομική διαφθορά και δολοφονίες. Η Φέιθ θα πρέπει να έρθει αντιμέτωπη με τα άτομα που σέβεται περισσότερο προκειμένου να βρει τη μητέρα της και να φέρει στο φως την αλήθεια – ή να τη θάψει για πάντα.

Λογοτεχνία τρόμου:

Joe Hill «Ο πυροσβέστης», Μετάφραση: Γιώργος Μπαρουξής, εκδ. Bell/ Χάρλένικ Ελλάς, σελ. 638

Κανείς δεν ξέρει πώς και από πού ξεκίνησε η πανδημία.
Το FOX έλεγε ότι ο μύκητας εξαπολύθηκε από το ISIS, με τη χρήση σπορίων που είχαν παρασκευαστεί από τους Ρώσους τη δεκαετία του 1980. Το MSNBC έλεγε ότι είχε δημιουργηθεί από βιολόγους της Χαλιμπάρτον και τον είχαν κλέψει φανατικοί Χριστιανοί κολλημένοι με την Αποκάλυψη. Το CNN ανέφερε και τις δύο θεωρίες. Οι γιατροί το αποκαλούν Draco incendia trychophyton. Για όλους τους υπόλοιπους είναι απλώς
το Δρακόστιγμα. Ένα ιδιαιτέρως μεταδοτικό σπόριο που σημαδεύει το σώμα όποιου προσβληθεί από αυτό με μαύρα και χρυσά στίγματα -μέχρι την αυτανάφλεξη.
Δεν υπάρχει θεραπεία. Κανείς δεν είναι ασφαλής.
Η Χάρπερ Γκρέισον είναι σχολική νοσοκόμα. Είναι έγκυος και έχει μολυνθεί από το Δρακόστιγμα. Και καθώς ο κόσμος γύρω της μετατρέπεται σε στάχτες, το μόνο που θέλει είναι να ζήσει. Έστω μέχρι να καταφέρει να γεννήσει το παιδί της. Και τότε, ο Πυροσβέστης έρχεται…
Ο πολυβραβευμένος Τζο Χιλ επιστρέφει με μια συναρπαστική ιστορία επιβίωσης στο τέλος του κόσμου και παρουσιάζει ένα καθηλωτικό δυστοπικό μυθιστόρημα, το οποίο ψηφίστηκε από το παγκόσμιο αναγνωστικό κοινό ως το Καλύτερο Βιβλίο Τρόμου στα Goodreads Choice Awards 2016.

Βιβλία για παιδιά:

Θοδωρής Παπαϊάννου « Το βρήκα! Η μεγάλη εφεύρεση», Εικονογράφηση: Μυρτώ Δεληβοριά, εκδ. Παπαδόπουλος, σελ. 32

Τι είναι αυτό που ψάχνει μανιωδώς ο εφευρέτης Μάξιμος Φλου; Μήπως ο αυτόματος κόφτης για τα κολοκυθάκια; Μήπως το ποτήρι που γεμίζει μόνο ως τη μέση; Ο Μέρφι , ο σκύλος του, ανεβοκατεβαίνει στο εργαστήριο καθώς ακούει συνεχώς περίεργους θορύβους: “Ωχ! Όχι πάλι! Το βρήκε τελικά;”

Εδουάρδο Ληρ «Μπούρδες!», Μετάφραση: Αντώνης Παπαθεοδούλου, εκδ. Παπαδόπουλος, σελ. 48

Στην εποχή του Εδουάρδου Ληρ πίστευαν ότι όλα τα σοβαρά τα κάνουν οι µεγάλοι και όλες τις µπούρδες τις κάνουν οι µικροί. Εκείνος δε συµφωνούσε καθόλου. Και, για να κάνει τα παιδιά να γελάσουν, έγραψε και ζωγράφισε ένα βιβλίο χωρίς καµιά λογική, µόνο µε φαντασία και οµοιοκαταληξίες, ένα βιβλίο γεµάτο µε µπούρδες και ανοησίες, που όλες τις κάνουν σοβαροί µεγάλοι.
Ένα βιβλίο που κυκλοφόρησε 170 χρόνια πριν και έγινε κλασικό.

Λογοτεχνία για εφήβους:

Έρρικα – Αγγέλικα Γαρμπή «Ο μηχανισμός των Αντικυθήρων», Εικονογράφηση: Βασίλης Θαλασσινός, εκδ. Κόκκινη Κλωστή Δεμένη, σελ. 136

Εδώ και μερικούς μήνες ο Διονύσης και η Χριστίνα έχουν δημιουργήσει την ηλεκτρονική εφημερίδα “Δέλτα Χι”, που την κρατούν κρυφή απ’ τους μεγάλους. Ώσπου μια μέρα ο καλός τους φίλος Μπακ τους ζητάει να φυλάξουν ένα παράξενο εξάρτημα και να το κρατήσουν μυστικό απ’ όλους. Φαίνεται πραγματικά παλιό κι είναι πρασινισμένο απ’ τη φθορά, σαν να το έχει ροκανίσει η θαλασσινή αρμύρα. Πώς όμως βρέθηκε στην αυλή μιας στοιχειωμένης έπαυλης στην Κηφισιά; Πόσες πιθανότητες υπάρχουν να πρόκειται για θραύσμα απ’το περίφημο Ναυάγιο των Αντικυθήρων; Στην προσπάθειά τους να ξεδιαλύνουν την κατάσταση, τα δυο φιλαράκια μπαίνουν σε μία αναπάντεχη περιπέτεια. Όταν ο Μπακ χάνεται ξαφνικά από προσώπου γης, ένας άγνωστος άντρας κάνει απροσδόκητα την εμφάνισή του. Αυτός ο ανατριχιαστικός τύπος σίγουρα δεν αστειεύεται καθόλου, και το καλύτερο που μπορούν να κάνουν τα παιδιά είναι να το σκάσουν απ’ το σπίτι. Ξέρουν πως οι δικοί τους θα τρελαθούν από την αγωνία, μα δε γίνεται διαφορετικά… Πρέπει να ξεφύγουν από τον Σκιά!
Το πρώτο βιβλίο της σειράς μυθιστορημάτων επιστημονικής φαντασίας “Δέλτα Χι”, όπου αστρονομία, αρχαιολογία και ιστορία σμίγουν σε μια σύγχρονη περιπέτεια μυστηρίου, με τον αινιγματικό Μηχανισμό των Αντικυθήρων να ξεκλειδώνει ένα συναρπαστικό ταξίδι στον χώρο και στον χρόνο.

Εύα Κασιάρου «Ήσουν μόνο ένα παιδί», εικονογράφηση: Κατερίνα Βερούτσου, εκδ. Κόκκινη Κλωστή Δεμένη, σελ. 120

Η διάθεση για περιπέτεια του “ατρόμητου” Βασίλη παρασέρνει τον ίδιο και τον φίλο του τον Μάνο να εξερευνήσουν την παλιά εγκαταλειμμένη μονοκατοικία της κυρίας Αναστασίας, γιαγιάς του δεύτερου. Τα ευρήματά τους προβληματίζουν τον Βασίλη. Η τυχαία τους συνάντηση στο λιμάνι με τη γιαγιά Αναστασία και τη συμμαθήτριά τους τη Μαρία θα γίνει η αφορμή να αποκαλυφτεί η δύσκολη παιδική ηλικία της γιαγιάς λόγω της σεξουαλικής κακοποίησης που δέχτηκε από φιλικό πρόσωπο της οικογένειάς της, αλλά και να πάρει η Μαρία τη δική της απόφαση.
“Το παιχνίδι”
Ο Φοίβος όλο και πιο συχνά από εκείνη την ημέρα ήθελε να μένει μόνος με τη μικρή Αναστασία. Στα αποδυτήρια του γηπέδου, όταν ξεντυνόταν, ήθελε να είναι μπροστά. Στην αρχή αυτή ντρεπόταν, αλλά ο Φοίβος την ενθάρρυνε και της έλεγε ότι πρόκειται για “ένα παιχνίδι” που θα παίξουν και, φυσικά, αυτό “το παιχνίδι” δεν πρέπει να το πει σε κανέναν. Θα ήταν το δικό τους μυστικό και έπρεπε να του έχει απόλυτη εμπιστοσύνη, γιατί την αγαπούσε σαν κόρη του…

Μάρτιν Βίντμαρκ «Το μυστήριο της εφημερίδας», Μετάφραση: Στεφανία Φέρρο, Εικονογράφηση: Έλενα Βίλις, εκδ. Κέδρος, σελ. 88

Γραφείο ιδιωτικών ντετέκτιβ ΜΑΞ-ΜΑΓΙΑ
Αναλαμβάνουμε όλες τις επικίνδυνες αποστολές
Ο Μαξ και η Μάγια είναι φίλοι και συμμαθητές. Στον ελεύθερο χρόνο τους τους αρέσει να λύνουν μυστηριώδεις υποθέσεις.
Η εφημερίδα της μικρής πόλης Βάλεμπι δημοσιεύει ψεύτικες ειδήσεις που αναστατώνουν και στεναχωρούν τους κατοίκους της. Ποιος γράφει τέτοια ψέματα, και γιατί;
Ο Μαξ και η Μάγια αναλαμβάνουν δράση… Μία ακόμη ευκαιρία για να αποδείξουν πόσο καλοί ντετέκτιβ είναι! Μια ιστορία που διαβάζεται εύκολα. Ένα μυστήριο που λύνεται δύσκολα.

Μάρτιν Βίντμαρκ «Το μυστήριο του ξενοδοχείου», Μετάφραση: Άννα Παπαφίγκου, Εικονογράφηση: Έλενα Βίλς, εκδ. Κέδρος, σελ. 88

Γραφείο ιδιωτικών ντετέκτιβ ΜΑΞ-ΜΑΓΙΑ
Αναλαμβάνουμε όλες τις επικίνδυνες αποστολές
Ο Μαξ και η Μάγια είναι φίλοι και συμμαθητές. Στον ελεύθερο χρόνο τους τους αρέσει να λύνουν μυστηριώδεις υποθέσεις.
Στο ξενοδοχείο της μικρής πόλης Βάλεμπι φτάνει η οικογένεια Όκερο με το σπάνιας ράτσας σκυλάκι τους. Και τότε συμβαίνει το αδιανόητο: το σκυλάκι εξαφανίζεται και όλο το προσωπικό του ξενοδοχείου βρίσκει τον μπελά του.
Ο Μαξ και η Μάγια αναλαμβάνουν δράση… Μία ακόμη ευκαιρία για να αποδείξουν πόσο καλοί ντετέκτιβ είναι!
Μια ιστορία που διαβάζεται εύκολα. Ένα μυστήριο που λύνεται δύσκολα.