Fractal

✔ Νέες εκδόσεις: Ποίηση, Παιδικά, Ελληνική και Ξένη Πεζογραφία

Επιμέλεια: Ελένη Γκίκα //

 

 

Ελληνική πεζογραφία:

 

Φωτεινή Ναούμ «Υγρή πόλη», εκδ. Διόπτρα, σελ. 488

Ο Λεωνίδας είναι ο αξιοσέβαστος κουρέας της πόλης. Σοβαρός, εχέμυθος, μετρημένος, διατηρεί ένα κουρείο στη σκεπαστή αγορά. Ζει με την κόρη του και τη φιλάσθενη γυναίκα του σ’ ένα παλιό νεοκλασικό. Η απρόσμενη επίσκεψη της Χλόης έρχεται να ταράξει την ήρεμη ζωή του. Το Παρίσι στοιχειώνει την Κομοτηνή. Ο ιδιόρρυθμος, φιλήδονος Ζαν περιπλέκει ακόμα τις ζωές τους.
Σε ένα χωριό λίγο έξω από την πόλη, ο γοητευτικός, φιλόδοξος Ζαχαρίας θα συναντήσει τη συντηρητική Λαμπρινή, θα μαγευτεί από το ήθος της και θα κάνει τα πάντα για να την κατακτήσει. Ευτράπελα, μοιραίες συναντήσεις και πλήθος ιδιόμορφων ανθρώπων στήνουν την τοιχογραφία μιας εποχής. Ήρωες βουτηγμένοι στα πανανθρώπινα πάθη άλλοτε διάγουν μια ζωή συμβατική και άλλοτε πάλι παραδίδονται σε ανομολόγητες επιθυμίες.
Μπορεί ο άνθρωπος να ορίσει τη μοίρα του; Μπορεί ένας έρωτας να σε αλλάξει για πάντα; Να στοιχειώσει τη ζωή, να καταπολεμήσει τον θάνατο; Ένας άνθρωπος που αγαπήθηκε πολύ μπορεί να συνεχίσει να ζει απορρίπτοντας τον ίδιο τον εαυτό του; Τι είναι τελικά πιο ισχυρό, το “πρέπει” ή το “επιθυμώ”;
Η υγρή πόλη είμαι εγώ. Είμαστε εμείς. Η κοινωνία που ζούμε, όλα αυτά που καλούμαστε να βιώσουμε χωρίς να μας έχει προετοιμάσει κανείς. Το ποτάμι άλλοτε ξεσκεπάζει και άλλοτε ενώνει και ευλογεί.
Η υγρή πόλη είναι μια πόλη μαγική.

 

Σόφη Θεοδωρίδου «Πορφυρό ποτάμι», εκδ. Ψυχογιός, σελ. 568

Μάρτης του 1902. Σ’ έναν παραποτάμιο οικισμό της Καππαδοκίας, την ώρα που ο καϊκτσής Δημητρός βλέπει τα νερά του ποταμού να βάφονται κόκκινα, γεννιέται η κόρη του, η ασθενική Νιόβη.
Οι συντοπίτες της θα τη χαρακτηρίσουν ισκιερή και θα της χαρίσουν ελευθερίες ανάρμοστες για ένα θηλυκό, πιστεύοντας ότι για λίγο μόνο είναι γραφτό να ζήσει ανάμεσά τους. Μα το κορίτσι τούς διαψεύδει.
Ο καιρός κυλά, έρχονται οι Βαλκανικοί κι ο Μεγάλος Πόλεμος, και οι αρμονικές σχέσεις Ρωμιών και Τούρκων δοκιμάζονται. Η μεγάλη φτώχεια κατατρύχει τον οικισμό και περισσότερο την οικογένεια της Νιόβης. Ώσπου μια μέρα, κι ενώ η Αυτοκρατορία βογκά σαν τον δράκο κάτω απ’ το δόρυ του Αϊ-Γιώργη από την ελληνική κυριαρχία στη Σμύρνη, ένας επιφανής Τούρκος μαγεύεται απ’ τα μαβιά της μάτια και φλέγεται να την αποκτήσει.
Εκείνη έχει δώσει από μικρή την αγάπη της στον ατίθασο Φιλίπ, που ανοίγει την πόρτα σέρτικα, σαν κατακτητής. Μα ο νέος έχει από χρόνια χαθεί κυνηγώντας τα δικά του όνειρα στην Πόλη, στην Οδησσό και σε πεδία μαχών, κι αυτή έχει μόνο ένα μενταγιόν να τη δένει μυστικά μαζί του.
Κι ύστερα έρχεται η Καταστροφή κι η Ανταλλαγή…
Ένα καράβι σαλπάρει χωρίζοντας στα δύο την ψυχή της. Το ένα κομμάτι πίσω, στην παλιά πατρίδα· το άλλο στη νέα, την αρχέγονη, όπου η ζωή καραδοκεί να δοκιμάσει διπλά τις αντοχές της, συνάμα όμως και του Φιλίπ.
Η ζωή των τελευταίων Ελλήνων σε μια μικρή γωνιά της Καππαδοκίας και παράλληλα η ιστορία μιας ακατάλυτης μα αδιέξοδης αγάπης στη σκιά της Μικρασιατικής Καταστροφής και της Ανταλλαγής των πληθυσμών.

 

Άννα Γαλανού «Θυσία», εκδ. Διόπτρα, σελ. 536

Ένα ταξίδι σε σοκάκια αλλοτινών καιρών…
Η Ρούσσα, μια όμορφη αρχοντοπούλα της Κρήτης, εκτοπίζεται από τους Ενετούς, όταν ο πατέρας της αρνείται να υποταχτεί στην εξουσία τους και επαναστατεί. Η γαλέρα που τη μεταφέρει στην εξορία πέφτει στα χέρια Οθωμανών κουρσάρων και μαζί με άλλες γυναίκες οδηγείται στο σκλαβοπάζαρο της Κωνσταντινούπολης. Αγοράζεται σαν δούλα σ’ ένα καραβανσαράι της Αδριανούπολης, όπου οι συνθήκες διαβίωσής της είναι δραματικές. Ένα βήμα πριν τον θάνατο τη σώζει ένας όμορφος Θρακιώτης, ο Σεκίρ, και ο έρωτας που γεννιέται ανάμεσά τους είναι φλογερός.
Όμως και πάλι, η καινούρια αρχή στη ζωή της είναι γεμάτη ερωτηματικά.
– Γιατί ακολουθεί την εκστρατεία του σουλτάνου Σουλεϊμάν;
– Ποιος είναι ο ρόλος του Αχμέτ πασά;
– Ποιος είναι ο Ιωάννης και πόσο επηρεάζει τη ζωή της;
– Ο άνθρωπος-αίνιγμα; Μέχρι πού μπορεί να φτάσει;
Χάνδακας – Κωνσταντινούπολη – Αδριανούπολη – Ρέθυμνο – Χάνδακας
Τα ιστορικά γεγονότα της περιόδου 1550-1570 δένονται άρρηκτα με τη μυθοπλασία και συνθέτουν μια μοναδική ατμόσφαιρα εποχής. Ευγενείς, σκλάβοι, αλήθειες, ψέματα, πασάδες, δούκες, έρωτες, πάθη, ίντριγκες, σωματέμποροι, αλογάρηδες, πειρατές ζωντανεύουν στη “Θυσία”, το πρώτο βιβλίο της τριλογίας “Οι δρόμοι της καταιγίδας”.

 

Ισμήνη Χ. Μπαρακλή «Σμύρνη – Κυνήγι μαγισσών», εκδ. Ψυχογιός, σελ. 328

1922, Σμύρνη
Το κατατρεγμένο κορίτσι επιβιβάζεται στο πλοίο της σωτηρίας του, με προορισμό την Αμερική. Το μυστικό της θα γίνει ο ίσκιος που θα την ακολουθεί για μια ζωή.
1989, Δημοτικό Κοιμητήριο Κυλλήνης
Τα φτυάρια παλεύουν με το σκληρό χώμα πάνω από ένα αζήτητο μνήμα. Ξαφνικά παγώνουν όλα. Η εκταφή ματαιώνεται. Το μνήμα θαρρείς πως αντιστέκεται, σαν να κρύβει μέσα του μια ολόκληρη ιστορία. Ζωντανή. Στοιχειωμένη.
1993, Νέα Υόρκη
Το σημαδεμένο κορίτσι καταδύεται συχνά σε έναν αλλόκοτο εφιάλτη· φωτιά κι αντάρα, ουρλιαχτά και ολολυγμοί, και μια γυναικεία φιγούρα να ζητά από εκείνη κάτι… Άραγε τι; Ώσπου, μια παλιά φωτογραφία θα της γίνει εμμονή… ένα κυνήγι μαγισσών θα ξεκινήσει.
Πόσο μακριά μπορεί να φτάσει η αλήθεια μέχρι να αναδυθεί στο φως, ακόμα κι αν άργησε μια ολόκληρη ζωή;

 

Πένυ Παπαδάκη «Αντίπαλοι στην αγάπη», εκδ. Ψυχογιός, σελ. 280

“Είμαστε αντίπαλοι;” ρώτησε χαμογελώντας ο Δημήτρης. “Πάντα θα είμαστε. Φαντάσου να παίζατε μόνο με τον εαυτό σας. Βαρετό δε θα ήταν;” του απάντησε η Άρτεμις με νάζι.
Η τελευταία επιθυμία του Σταμάτη ήταν να βάλει τα Ρεμάλια ξανά στο παιχνίδι. Τα Ρεμάλια. Μια ποδοσφαιρική ομάδα εφήβων, που διαλύθηκε νωρίς, όπως κάθε εφηβικό όνειρο. Κι ύστερα… χάθηκαν. Τους πήρε ο χρόνος από το χέρι και τους έβαλε να παίξουν μπάλα με έναν δύσκολο κι επικίνδυνο αντίπαλο: τη γυναίκα. Δύσκολος παίκτης η γυναίκα, με όπλα άλλοτε φανερά και άλλοτε μυστικά, που τα επιστρατεύει σε κάθε αγώνα και σε κάθε ρόλο της. Είτε είναι μάνα είτε γιαγιά, είτε είναι σύζυγος ή ερωμένη, είτε κόρη ή εγγονή.
Αέναος ο αγώνας αυτός που αιώνες τώρα δίνεται μες στης ζωής το γήπεδο. Ποιος είναι ο νικητής και ποιος ο ηττημένος, καμία σημασία. Γιατί είναι ο αγώνας που μετράει! Ένα είναι σίγουρο. Μπορεί ο αγώνας να είναι γένους αρσενικού, μα η ζωή είναι πάντα γυναίκα.

 

Ξένη πεζογραφία:

 

Gerrit Bekker «Το χρώμα της σκιάς», Μετάφραση: Έλενα Σταγκουράκη, εκδ. Περισπωμένη, σελ. 304

Πότε πότε, ο πατέρας μιλούσε και για τη χώρα της μαμάς. Για τον καυτό ήλιο του μεσημεριού, τη μάργα του εδάφους που αιωρούνταν ως σημαία σκόνης πάνω από τα χωράφια και τους αφρόντιστους δρόμους, για σπίτια και εισόδους δίχως τάξη και για ερειπωμένους ναούς ανά πέντε βήματα, κάτι σαν εκκλησίες, όπου μικρές, αποστεωμένες γάτες γλιστρούσαν ανάμεσα από τα απομεινάρια κιόνων και άλλα χαλάσματα. Όλοι σχεδόν οι άντρες είχαν όψη και ρούχα ατημέλητα, παπούτσια με τα τακούνια φαγωμένα και χέρια λιγδιασμένα. Όταν κάποιες φορές δεν τακτοποιούσα τα πράγματα αφότου τα χρησιμοποιούσα, ή όταν άφηνα τα παπούτσια μου πεταμένα όπως τύχει, ή όταν ήταν όλα άνω-κάτω στη σάκα μου, τότε ο πατέρας έλεγε πως ήμουν σαν εκείνους εκεί κάτω. Κι εγώ με έβλεπα σε μια κοινωνία μελαχρινών που ξάπλωναν κοντοπόδαροι κάτω από δέντρα -καθένας γύρω στα πέντε πορτοκάλια στην κορυφή του κεφαλιού- και κοιμούνταν στον ίσκιο. Ήταν άνθρωποι που εργάζονταν απρόθυμα και δεν γνώριζαν τι θα πει “τάξη”. Κι εγώ έφριττα με τα τόσα πορτοκάλια κι απορούσα ξανά για τη χώρα της μαμάς. Όταν, όμως, διηγιόταν η μητέρα, μιλούσε για τη θάλασσα που ηρεμούσε κάτω από έναν γαλανό, ήρεμο και πάντοτε ασυννέφιαστο ουρανό και για ανθρώπους που γνώριζαν το νερό, τα ψάρια, τα άγρια βουνά, αλλά και για παλιούς άντρες που ο λόγος τους μετρούσε και σήμερα ακόμη, κι ανέφερε κάποια ονόματα. Ένας από αυτούς λεγόταν Αισχύλος και ήταν από το χωριό της.
Το “Χρώμα της σκιάς”, το οποίο ο συγγραφέας αφιερώνει στην Ελληνίδα μητέρα του, απέσπασε το 1993 το βραβείο “Μάρα Κάσσενς”, το σπουδαιότερο βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα μυθιστορήματος στον γερμανόφωνο χώρο.

 

Nicolas Comez Davila «Αποφθέγματα», Μετάφραση: Ν. Μ. Σκουτερόπουλος, εκδ. Περισπωμένη, σελ. 104

Το έργο του Ντάβιλα αποτελείται σχεδόν αποκλειστικά από “αποσπάσματα” των δύο έως τεσσάρων στίχων, που ο ίδιος τα χαρακτηρίζει ως “γλώσσες”, δηλαδή σημειώσεις στο περιθώριο των βιβλίων που διάβαζε. Με αυτές τις σημειώσεις πάλευε ξανά και ξανά προσπαθώντας να βρίσκει την πιο εύστοχη διατύπωση για κάθε ιδέα του, ώσπου τελικά να απομείνει μόνον η ουσία της. Γνωστές φράσεις του, όπως ότι “ένας συγγραφέας που δεν βασανίζει τις προτάσεις του βασανίζει τον αναγνώστη” και ότι “η πρόταση πρέπει να έχει τη σκληρότητα της πέτρας και το τρεμούλιασμα του κλαδιού” δεν είναι απαιτήσεις από τους άλλους αλλά περιγραφή του δικού του τρόπου δουλειάς.
Πολυμάθεια, οξύνοια, πνευματική εντιμότητα, αλλά και υφολογική πυκνότητα, αυστηρή δομή, στέρεη αυτοπεποίθηση συγκροτούν ένα έργο μοναδικό, βαθύτατα γνήσιο, έργο που μόνον ο Ντάβιλα μπόρεσε να παρουσιάσει και που ανήκει αποκλειστικά σε αυτόν. Η ηχώ του παρελθόντος είναι πάντοτε αισθητή. Τίποτα σε αυτόν δεν είναι εντελώς νέο, τίποτα που να μην μπορούμε να το εντάξουμε σε ευρύτερα ιστορικά συμφραζόμενα – ένας στοχαστής εμποτισμένος από το πνεύμα και τον πλούτο του δυτικού πολιτισμού.

 

Ποίηση:

 

Rainer Maria Rilke «Κείμενα για τη μουσική», Μετάφραση: Μάνος Περράκης, εκδ. Περισπωμένη, σελ. 112

Ποια είναι η ιδιαιτερότητα εκείνη της μουσικής που κάνει έναν ποιητή να συνθέσει μια ολόκληρη ποιητική από την τέχνη των ήχων; Η παρούσα ανθολογία προσπαθεί να σκιαγραφήσει μια ενδεχόμενη απάντηση. Ο Ρίλκε, στις αρχές του 20ού αιώνα, έρχεται αντιμέτωπος με έναν ενθουσιασμό για τη μουσική που έχει πια παγιωθεί στη σύγχρονη συνείδηση, ως ύστερος εκπρόσωπος μιας γενιάς ρομαντικών ποιητών και στοχαστών από τον Χέγκελ μέχρι τον Νίτσε, με καταλύτες τον Βάγκνερ και τον Μπετόβεν. Πρόκειται για μια γενιά με εξαιρετικά αμφίθυμη στάση απέναντι στη μουσική. Η αμφιθυμία όμως αυτή δεν αποτελεί παρά βαθιά υπόκλιση απέναντι στην τέχνη εκείνη η οποία θεωρείται ότι εκφράζει με τη μεγαλύτερη δυνατή πληρότητα αυτό που δεν είναι δυνατόν να παρασταθεί ούτε με έννοιες ούτε με εικόνες και έχει ωστόσο τη δύναμη να προξενεί μια τόσο δυνατή συγκίνηση για την οποία δεν ξέρει κανείς αν πρέπει να δυσανασχετεί ή να αισθάνεται ευγνώμων.
Ο ανά χείρας τόμος περιλαμβάνει τα τρία σημαντικότερα κείμενα μουσικής ποιητικής του Ρίλκε: Σημειώσεις για τη Μελωδία των Πραγμάτων, Σημειώσεις πάνω στη Γέννηση της Τραγωδίας του Φρήντριχ Νίτσε και Αρχέγονη Βοή. Την ανθολογία συμπληρώνουν επίλεκτα αποσπάσματα από την αλληλογραφία του ποιητή, το Φλωρεντινό Ημερολόγιο και το δοκίμιο Βόρπσβεντε.

 

Αντώνης Ζέρβας «Τρία ποιητικά προσκυνήματα», εκδ. Περισπωμένη

Τρία ποιητικά προσκυνήματα (τρεις μεταφράσεις) του ποιητή Αντώνη Ζέρβα.

Το πρώτο από τα ΦΥΛΛΑΔΙΑ ΤΗΣ ΠΕΡΙΣΠΩΜΕΝΗΣ με χειροποίητη βιβλιοδεσία.

Περιεχόμενα:

1.Sextus Propertius: Sexti Properi Elegiarum Liber Secundus, XIX, Σέξτος Προπέρτιος: Βιβλίο Β’: Ελεγεία δέκατη ένατη [Η Κυνθία στην εξοχή]

2.William Wordsworth: LinesΟυίλλιαμ, Ουόρτνσουορθ: Στίχοι

3.Philip Larkin: Church Going, Φίλιπ Λάρκιν: Εκκλησιασμός.

 

Αστυνομικό μυθιστόρημα:

 

Nicci French «Το κόκκινο δωμάτιο», Μετάφραση: Ιλάειρα Διονυσοπούλου, εκδ. Διόπτρα, σελ. 416

Μπες στο Κόκκινο Δωμάτιο
– εκεί που οι χειρότεροί σου εφιάλτες γίνονται πραγματικότητα.
Μετά τη βίαιη επίθεση που δέχεται η ψυχίατρος Κιτ Κουίν από έναν κρατούμενο, είναι αποφασισμένη να επιστρέψει γρήγορα στη δουλειά της. Όταν η αστυνομία ζητάει τη βοήθειά της για να συνδέσει τον άντρα που της επιτέθηκε με μια σειρά δολοφονιών, εκείνη αρνείται να δεχτεί το προφανές.
Όμως, όσο πιο κοντά την οδηγεί η έρευνά της στην αλήθεια που κρύβεται πίσω από τα άγρια εγκλήματα, τόσο πιο κοντά βρίσκεται και η Κιτ στον σκοτεινό πυρήνα των προσωπικών της φόβων.

 

Jorn Lier Horst «Τα κυνηγόσκυλα», Μετάφραση: Δέσποινα Παπαγρηγοράκη, εκδ. Διόπτρα, σελ. 448

Το Σάββατο, 15 Ιουλίου, με απήγαγε ένας άντρας, ενώ ήμουν στον δρόμο και έκανα τζόγκιγκ στη διασταύρωση κοντά στη φάρμα Γκούμσερε. Είχε ένα παλιό άσπρο αυτοκίνητο. Τώρα είμαι μέσα στο πορτμπαγκάζ του…
Πριν από δεκαεπτά χρόνια, ο Βίλιαμ Βίστιν διερευνούσε μία από τις πλέον διαβόητες εγκληματικές υποθέσεις, τη δολοφονία της νεαρής Σεσίλια Λίντε. Ύστερα από την αποκάλυψη παραποίησης αποδεικτικών στοιχείων, που καταδίκασαν τον ύποπτο, ο επιθεωρητής Βίλιαμ Βίστιν τίθεται σε διαθεσιμότητα.
Αυτός που πέρασε όλη την επαγγελματική του ζωή ως “θηρευτής” τώρα γίνεται το “θήραμα”. Για να ανακαλύψει τι πραγματικά έγινε τότε, πρέπει να δράσει παρασκηνιακά, έχοντας όμως τη βοήθεια της δημοσιογράφου κόρης του Λίνε αλλά και κάποιων άλλων απρόσμενων συνεργατών.
Όταν εξαφανίζεται ακόμα μία νεαρή γυναίκα, αρχίζει ένας εξοντωτικός αγώνας δρόμου…

 

Βιογραφίες:

 

Ackroyd Peter «Ουίλλιαμ Μπλέικ», Μετάφραση: Γιώργος Λαμπράκος, εκδ. Πατάκη, σελ. 504

Το βιβλίο αυτό είναι μια συναρπαστική εξιστόρηση της ζωής και του έργου του μεγαλοφυούς Λονδρέζου ποιητή, ζωγράφου και χαράκτη Ουίλλιαμ Μπλέικ (1757-1827). Ο βραβευμένος βιογράφος και λογοτέχνης Peter Ackroyd αποκαλύπτει την αληθινή φύση της ζωής και της τέχνης του Μπλέικ: Αρνείται τον ισχυρισμό ότι το οραματικό -ποιητικό και εικαστικό- έργο του Μπλέικ είναι απλώς ο προάγγελος του αγγλικού ρομαντισμού και το ερμηνεύει δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στο απώτατο μα και κοντινό παρελθόν από το οποίο πήγασε. Διαψεύδοντας την αβασάνιστη μομφή για την “τρέλα” του Μπλέικ, ο Ackroyd μάς προσφέρει ένα εμβριθές, τεκμηριωμένο και ολοκληρωμένο πορτρέτο του ποιητή, ζωγράφου και χαράκτη, όπου η φαντασία, η ευρηματικότητα, η ατέρμονη δουλειά και η στέρεη γνώση της τέχνης του παρελθόντος αποδεικνύονται τα βασικά γνωρίσματα τα οποία συνδύασε ο Μπλέικ προκειμένου να δημιουργήσει το έργο του. Ο Ουίλλιαμ Μπλέικ, που στην εποχή του αντιμετώπισε τη χλεύη και την περιθωριοποίηση, ανήκει σήμερα στους κολοσσούς της παγκόσμιας τέχνης, μια θέση που, όπως κατορθώνει να αποδείξει ο Ackroyd, αναμφίβολα του αξίζει.

 

Βιβλία για παιδιά:

 

Μάκης Τσίτας «Μια μικρή διάσημη», Εικονογράφηση: Ελίζα Βαβούρη, εκδ. Ψυχογιός, σελ. 56

Η Θεοδοσία ονειρευόταν να γίνει διάσημη. Κι έγινε! Παίζει στην τηλεοπτική σειρά Οδοντόβουρτσες στο ηλιοβασίλεμα. Την αναγνωρίζουν όλοι στον δρόμο, της ζητάνε αυτόγραφα, συμμαθητές και συμμαθήτριες τη θαυμάζουν, δίνει συνεντεύξεις… Η Θεοδοσία είναι ενθουσιασμένη. Όμως, απ’ την άλλη, κουράζεται πολύ, τα γυρίσματα συχνά είναι βαρετά, δεν έχει καθόλου χρόνο για να παίζει με τις φίλες της και πρέπει πάντα να προσέχει τι λέει…  Είναι ζωή αυτή για ένα μικρό κορίτσι; Και τι θα κάνει όταν της προτείνουν να γίνει πρωταγωνίστρια σε μια καινούρια τηλεοπτική σειρά;

 

Βιβλία για εφήβους:

 

Βαγγέλης Ηλιόπουλος «Θωμάς Q.Bit – Ταξιδιώτης στο κάτοπτρο του χρόνου», εκδ. Πατάκη, σελ. 259

Ο Θωμάς, μαθητής στο λύκειο, παίζει όλη μέρα στον υπολογιστή του και κυκλοφορεί στο διαδίκτυο με “ταχύτητες κβάντων”. Να γιατί όλοι τον φωνάζουν Θωμά Q.Βit. Όταν προκαλεί, χακάροντας τη μεγαλύτερη εταιρεία ηλεκτρονικών παιχνιδιών, ούτε ο ίδιος δεν μπορεί να φανταστεί σε τι περιπέτειες μπλέκει. Ταξιδεύει στην Ιστορία, στο κάτοπτρο του χρόνου, και βρίσκεται πίσω στο 1944 να αντιστέκεται στους Ναζί. Ταξίδι στο παρελθόν ή εξελιγμένη εικονική πραγματικότητα;  Ό,τι κι αν είναι, τον φέρνει αντιμέτωπο με τα μεγάλα ερωτήματα της ζωής αλλά και με τον ίδιο τον θάνατο. Τον γεμίζει εμπειρίες που κανένας άλλος νέος της γενιάς του δεν έχει. Κι όταν γυρίζει στο σήμερα κι όλοι τον αποτρέπουν από το να ψάξει τι ήταν αυτό που έζησε, τον κυνηγούν οι αμφιβολίες. Θα καταφέρει να ξαναγυρίσει στον τόπο και στον χρόνο που τον άλλαξε; Μπορεί να ταξιδεύει στο παρελθόν ή στο μέλλον; Ποιες αποκαλύψεις τον περιμένουν εκεί;

 

Συμβουλευτική:

 

Mitch Albom «Κάθε Τρίτη με τον Μόρι», Μετάφραση: Γιάννης Σπανδωνής, εκδ. Διόπτρα, σελ. 184

Μπορεί να ήταν κάποιος παππούς, κάποιος δάσκαλος ή κάποιος συνάδελφος. Κάποιος μεγαλύτερος τέλος πάντων, που διέθετε σοφία και υπομονή, ο οποίος καταλάβαινε τις ανησυχίες σας όταν ήσαστε νέος και σας έδωσε τις κατάλληλες συμβουλές για να μπορέσετε να βρείτε τον δρόμο και τη θέση σας μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο. Για τον Μιτς Άλμπομ ο άνθρωπος αυτός ήταν ο Μόρι Σουόρτς, ο καθηγητής που είχε στο πανεπιστήμιο πριν από είκοσι σχεδόν χρόνια. Όπως ο Μιτς, μπορεί κι εσείς να χάσατε κάποια στιγμή την επαφή μ’ εκείνον τον μέντορά σας. Δεν θα θέλατε όμως να ξαναδείτε αυτόν τον άνθρωπο, να του κάνετε τις μεγάλες εκείνες ερωτήσεις που σας καταδιώκουν ακόμα, να ακούσετε σοφές συμβουλές για τη σημερινή πολυάσχολη ζωή σας και να συνομιλήσετε μαζί του όπως τότε που ήσαστε νέος; Ο Μιτς Άλμπομ είχε αυτή τη δεύτερη ευκαιρία. Βρήκε ξανά τον Μόρι όταν εκείνος περνούσε τους τελευταίους μήνες της ζωής του. Ξέροντας πως πεθαίνει, ο Μόρι δεχόταν τον Μιτς στο σπουδαστήριό του κάθε Τρίτη, όπως έκανε κι όταν τον είχε φοιτητή. Η ανανεωμένη σχέση τους εξελίχθηκε σε μια τελευταία σειρά μαθημάτων: μαθημάτων ζωής. Το “Κάθε Τρίτη με τον Μόρι” είναι ένα μαγικό χρονικό των ωρών που πέρασαν μαζί, ωρών κατά τις οποίες ο Μιτς δέχτηκε το τελευταίο και ανθεκτικό στον χρόνο δώρο του Μόρι.

 

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top