Fractal

✔ Νέες εκδόσεις: Από την Βιρτζίνια Γουλφ, τον Μάρξ και τους Μεγάλους Μύστες, στον Ραμπελαί και στον Θερβάντες.

Επιμέλεια: Ελένη Γκίκα //

 

 

Ξένη πεζογραφία:

 

Βιρτζίνια Γουλφ «Ορλάντο», Μετάφραση: Αργυρώ Μαντόγλου, εκδ. Gutenberg, σελ. 528

Το Ορλάντο (1928) είναι από τα πιο εκκεντρικά έργα της Virginia Woolf (1882-1941). Αφιερωμένο στη φίλη και ερωμένη της Vita Sackville-West, αποτυπώνει την πορεία του ανδρόγυνου Ορλάντο από τα τέλη του 16ου αιώνα έως τις αρχές του 20ού, ενσωματώνοντας πλήθος ευφυών λογοτεχνικών και ιστορικών σχολίων.
Οι κριτικοί, μένοντας αμήχανοι μπροστά σ’ αυτό το απρόβλεπτο έργο του μοντερνισμού, το χαρακτήρισαν αινιγματικό, “jeu d’ esprit”, λογοτεχνική παρωδία, γνήσιο ρομάντζο, ελαφρώς μεταμφιεσμένη μυθιστορηματική βιογραφία αλλά και ως το “μακρύτερο και γοητευτικότερο ερωτικό γράμμα της λογοτεχνίας”.
Ο Jorge Luis Borges θεωρούσε το Ορλάντο, το οποίο και μετέφρασε στα ισπανικά, ως “το πιο δυνατό έργο της Γούλφ και ένα από τα αυθεντικότερα έργα της εποχής μας”. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

 

Ρόμπερτ Μούζιλ «Τρεις γυναίκες», Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής, εκδ. Μεταίχμιο, σελ. 176

“Δείξε δυσπιστία σ’ έναν άντρα, και οι πιο ξεκάθαρες αποδείξεις πίστεως θα γίνουνε στο άψε σβήσε σημάδια απιστίας -εμπιστέψου τον, και οι πιο χειροπιαστές αποδείξεις απιστίας γίνονται σημάδια παραγνωρισμένης πίστεως που κλαίει σαν μικρό παιδί δαρμένο. Τίποτα δεν ερμηνευόταν καθαυτό, το ένα πράγμα εξαρτάτο από τ’ άλλο, έπρεπε ή να εμπιστεύεται ή να μην εμπιστεύεται το Όλον, να το αγαπά ή να το θεωρεί απάτη”.
Τρεις γυναίκες αντιμέτωπες με άντρες, οι οποίοι θα γίνουν υπαίτιοι για την προσωπική τραγωδία της καθεμιάς. Τρεις αριστουργηματικές ιστορίες του Μούζιλ με θέμα την αέναη πάλη ανάμεσα στο θαύμα και τις αντιφάσεις που κρύβουν οι ανθρώπινες σχέσεις και ειδικότερα αυτές μεταξύ ανδρών και γυναικών.

 

Jean Echenoz «Ειδική απεσταλμένη», Μετάφραση: Αχιλλέας Κυριακίδης, εκδ. Ίκαρος, σελ. 312

Μετά την αριστουργηματική “βιογραφική” τριλογία (“Ραβέλ”, “Ζάτοπεκ”, “Τέσλα”) και το πιο πυκνό, λιτό και χαμηλόφωνο μυθιστόρημα που έχει γραφτεί ποτέ για τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο (14), ο σπουδαιότερος στιλίστας των γαλλικών γραμμάτων επιστρέφει στο είδος όπου θήτευσε παραπάνω από ευδόκιμα. Το φρεσκότατο (η λέξη με όλες της τις έννοιες) μυθιστόρημά του είναι ένα περιπετειώδες οδοιπορικό στους δαιδάλους του τυχαίου, του παρισινού μετρό και, κυρίως, του αειμετάβολου χάρτη της διεθνούς πολιτικής, καθώς, ούτε λίγο ούτε πολύ, μια τραγουδίστρια ποπ της μιας (αλλά κολοσσιαίας) επιτυχίας επιστρατεύεται από τις γαλλικές μυστικές υπηρεσίες για να αποσταθεροποιήσει το καθεστώς της Βόρειας Κορέας!
Απολαυστικά παράξενο και απρόβλεπτο, γεμάτο αναπάντεχες ανατροπές και συμπτώσεις, ένα μυθιστόρημα με μια… λιγωτικά ωραία αφήγηση κι ένα χιούμορ που δε σ’ αφήνει στιγμή να ησυχάσεις και να δεις τα πράγματα ορθολογικά! Τι χρειάζεται, άλλωστε;
“Ο Echenoz επιστρέφει στις λογοτεχνικές του ρίζες: μια αστυνομική πλοκή με έντονα κινηματογραφική δράση, γεμάτη χιούμορ και ειρωνεία. Δεξιοτέχνης του παραλόγου, είναι ξεκάθαρα ο πιο απολαυστικός μυθιστοριογράφος μας”.  Le Nouvel Observateur

 

Mario De Andrade «Αγαπώ, ρήμα αμετάβατο», Μετάφραση: Νίκος Πρατσίνης, εκδ. Ροές, σελ. 352

Μυθιστόρημα πρωτοποριακό, από πολλές απόψεις “μπροστά από την εποχή του”, εκπλήσσει ακόμη και σήμερα με την καινοτομία της γραφής του, ενώ όταν πρωτοεκδόθηκε (το 1927) προκάλεσε σκάνδαλο λόγω του προκλητικού του θέματος.
Η υπόθεση διαδραματίζεται στο Σάο Πάουλο της δεκαετίας του ’20, όπου κυριαρχούν οι νεόπλουτοι μεγιστάνες του καφέ. Γύρω τους προσπαθεί να επιβιώσει ένα κοσμοπολίτικο πλήθος Ευρωπαίων μεταναστών. Στο πλουσιόσπιτο ενός παρόμοιου μεγιστάνα μπαίνει γκουβερνάντα η φροϊλάιν Έλζα, ετών 35, μορφωμένη και λίαν αξιοπρεπής εκ πρώτης όψεως. Ήρθε στη Βραζιλία κυνηγημένη από την αθλιότητα της νικημένης Γερμανίας. Ο πάτερ φαμίλιας τής αναθέτει, κρυφά απ’ όλους και επ’ αμοιβή, να μυήσει στον έρωτα τον δεκαεξάχρονο γιόκα του, τον Κάρλους: μην του φάνε τα λεφτά οι κοκότες και οι μετρέσες (με όλα τα συμπαρομαρτούντα: σύφιλη, ναρκωτικά, τζόγο), μην πέσει σε αγορίστικα χέρια… Επαγγελματίας στη δουλειά της η Έλζα – και… Γερμανίδα, προγραμματισμένη. Παρ’ όλα αυτά, ανάμεσα στη δασκάλα και το μαθητή θα αναπτυχθεί ένα ειδύλλιο κεκλεισμένων των θυρών, μιας και οι τροπικοί έχουν τον τρόπο τους να ξελογιάζουν.
Τολμηρό, τρυφερό και ειρωνικό μαζί, γεμάτο υποδόριο χιούμορ και στοχασμό, το μυθιστόρημα αυτό αποτελεί την καλύτερη γνωριμία με έναν μοντέρνο -και δη μοντερνιστή- κλασικό της Βραζιλίας, αλλά και μια μύηση στη βραζιλιάνικη κουλτούρα, ιδωμένη με σύγχρονη ματιά.
Το έργο πλαισιώνεται από εκτενή εισαγωγή, πολυάριθμες όσο και κατατοπιστικές σημειώσεις του μεταφραστή καθώς και επίμετρο που περιλαμβάνει την εργοβιογραφία του συγγραφέα και πρόσθετο διαφωτιστικό υλικό.

 

Ποίηση:

 

Τίτος Πατρίκιος «Ποιήματα Α’, 1943-1959», εκδ. Κίχλη, σελ. 440

Συγκεντρωτική έκδοση των ποιημάτων του Τίτου Πατρίκιου, Α΄ τόμος (1943-1959).

ΣΤΙΧΟΙ, 2

Στίχοι που κραυγάζουν
στίχοι που ορθώνονται τάχα σαν ξιφολόγχες
στίχοι που απειλούν την καθεστηκυία τάξη
και μέσα στους λίγους πόδες τους
κάνουν ή ανατρέπουν την επανάσταση,
άχρηστοι, ψεύτικοι, κομπαστικοί,
γιατί κανένας στίχος σήμερα δεν ανατρέπει καθεστώτα
κανένας στίχος δεν κινητοποιεί τις μάζες.
(Ποιες μάζες; Μεταξύ μας τώρα –
ποιοι σκέφτονται τις μάζες;
Το πολύ μια λύτρωση ατομική, αν όχι ανάδειξη.)
Γι’ αυτό κι εγώ δε γράφω πια
για να προσφέρω χάρτινα ντουφέκια
όπλα από λόγια φλύαρα και κούφια.
Μόνο μιαν άκρη της αλήθειας να σηκώσω
να ρίξω λίγο φως στην πλαστογραφημένη μας ζωή.
Όσο μπορώ, κι όσο κρατήσω.
Αύγουστος 1957
“Ωστόσο περισσότερο από τα αγωνιστικά χρόνια της κατοχικής αντίστασης, την προσωπική ηθική και του Πατρίκιου την ορίζουν οι συνθήκες της εξορίας. Απομόνωση, εξαθλίωση, σωματική φθορά, ερωτική δίψα και αναπόληση, λήθαργος του μυαλού δραματοποιούνται με αύξουσα συχνότητα στην περίοδο κυρίως της “Μαθητείας”. Απότοκο μοτίβο αυτών των συνθηκών η ανθρωπολογία της επιβίωσης με όλα τα εκφυλιστικά της σύνδρομα: η επανένταξη του απόβλητου στη δημόσια ζωή υπονομεύεται, εσωτερικά, από τα φαντάσματα των νεκρών φίλων και τις μνήμες μιας συντροφιάς που εξαρθρώθηκε οριστικά.
Όμως το θέμα που εντείνεται με την πρόοδο του χρόνου και στον Πατρίκιο είναι η άσκηση και η λειτουργία της ποίησης μέσα στον πολιτικό και τον κομματικό χώρο: τα όρια της αποτελεσματικότητάς της, οι ανακουφιστικές της διαφυγές, το εκλεκτικό της δράμα απέναντι στα κοινά δρώμενα.” Δ. Ν. Μαρωνίτης, Ποιητική και πολιτική ηθική, 1976

 

Πολιτική- Ιστορία:

 

Karl Marx «Σελίδες διπλωματικής ιστορίας», Μετάφραση: Βάλια Κακοσίμου, εκδ. Ροές, σελ. 176

Ο Marx υπήρξε, αναμφίβολα, οξυδερκέστατος παρατηρητής των πολιτικών τεκταινομένων της εποχής του. Η ανάλυση στην οποία τα υποβάλλει στο εν λόγω κείμενό του του επιτρέπει να διακρίνει ευκρινώς -πίσω από την επίφαση της φιλελεύθερης ρητορείας- τις βαθύτερες γεωπολιτικές βλέψεις των μεγάλων δυνάμεων στη σκακιέρα της ευρωπαϊκής πολιτικής από το Συνέδριο της Βιέννης (1814-’15) μέχρι και λίγο μετά τα μέσα του 19ου αιώνα. Υλικό για τη μελέτη του αυτή (πρόκειται για το Κεφάλαιο Η΄ του εκτενέστερου έργου του Herr Vogt) του παρέχουν προπαγανδιστικά άρθρα και δημοσιεύματα στον Τύπο της εποχής, αναφορές διπλωματών και πολιτικών κτλ.
Παρότι πρόκειται για έργο -όπως προδίδει ο τίτλος του- περιστασιακού μάλλον χαρακτήρα, ο Marx, με τις οξυδερκείς αναλύσεις του, κατορθώνει εδώ όντως να αναδείξει τον σύνθετο συσχετισμό δυνάμεων, συμφερόντων και πολιτικών στόχων της εποχής. Παρουσιάζει την ευρωπαϊκή πολιτική ως καθοριζόμενη από: α) τις επεκτατικές βλέψεις τόσο της Γαλλίας, σε γερμανικά και ιταλικά εδάφη, όσο και -κυρίως- της Ρωσίας, η οποία ως απώτερο γεωπολιτικό της στόχο έχει την προσάρτηση κάθε περιοχής με σλαβόφωνο πληθυσμό (Πανσλαβισμός)· β) τις εγγενείς αδυναμίες της Αυτοκρατορίας των Αψβούργων και της Υψηλής Πύλης, που συντηρούνται πλέον μόνον ως ανάχωμα ενάντια στην επεκτατική ορμή της Ρωσίας· γ) από τις προσπάθειες ενοποίησης των γερμανικών και των ιταλικών κρατιδίων οι οποίες εκπορεύονται κυρίως από την Πρωσία και το Πεδεμόντιο αντίστοιχα.
Το -ανέκδοτο μέχρι τώρα στα ελληνικά- κείμενο αυτό του Marx το χαρακτηρίζει το οξύ κριτικό του πνεύμα που αναδεικνύει τους σύνθετους συσχετισμούς δυνάμεων και πολιτικών στόχων κατά την περίοδο που πραγματεύεται. Το χαρακτηρίζει επίσης ο καταγγελτικός του τόνος απέναντι στον κυνισμό της πολιτικής των μεγάλων δυνάμεων της εποχής, οι οποίες δεν διστάζουν να μετατρέψουν και φιλελεύθερες ακόμη ιδέες -όπως η αρχή των εθνοτήτων- σε απλά εργαλεία για την επίτευξη των γεωπολιτικών τους στόχων.

 

Ιστορία

 

Γιώργος Θ. Μαυρογορδάτος «Μετά το 1922 – Η παράταση του διχασμού», εκδ. Πατάκη

Το βιβλίο αυτό αποτελεί συνέχεια εκείνου με τον τίτλο “1915: Ο Εθνικός Διχασμός” και καλύπτει την περίοδο του Μεσοπολέμου, μέχρι το 1940.
Παρά τη Μικρασιατική Καταστροφή, ο Διχασμός δεν ξεπεράστηκε. Συνεχίστηκε προπαντός ως κρίση εθνικής ολοκλήρωσης, μέσα πλέον στα όρια του κράτους, με τρία μέτωπα σύγκρουσης: μεταξύ προσφύγων και γηγενών, μεταξύ Ελλήνων Ορθοδόξων και εθνικών ή θρησκευτικών μειονοτήτων, μεταξύ Νέων Χωρών και Παλαιάς Ελλάδας. Συνεχίστηκε επίσης ως οιονεί θρησκευτικό σχίσμα μεταξύ των πιστών του Βενιζέλου και εκείνων του νεκρού βασιλέα Κωνσταντίνου. Εξακολούθησε να έχει και ταξικές διαστάσεις, αλλά με σημαντικές ανακατατάξεις. Τέλος, ο Εθνικός Διχασμός ως εμφύλιος πόλεμος αναζωπυρώθηκε από την εκτέλεση των Έξι και υποτροπίασε με το Κίνημα του 1935.
Το βιβλίο διαψεύδει την εικόνα της στασιμότητας που καλλιεργείται σήμερα. Δεν ήσαν “πάντα έτσι” οι Νεοέλληνες και το κράτος τους, όπως λέγεται συχνά. Υπήρξαν στιγμές και εκτός πολέμων που στάθηκαν ικανοί για μεγάλα έργα, που αξιοποίησαν στο έπακρο εξωτερικά δάνεια και ξένη βοήθεια. Το βιβλίο διαψεύδει επίσης την εντύπωση της “κυκλικότητας” που καλλιεργείται σήμερα. Επίκαιρη είναι και η ανάδειξη των αδιεξόδων που συνεπάγεται στη δύση της η χαρισματική ηγεσία, μετά τα “θαύματα” που κατόρθωσε στην ακμή της.

 

Δοκίμια:

 

Mikhail Epstein «Ανθρωπιστικές εφευρέσεις και ηθική της μοναδικότητας», Μετάφραση: Γιώργος Πινακούλας, εκδ. Ροές, σελ. 232

Πώς μπορούν οι ανθρωπιστικές επιστήμες, που βρίσκονται πλέον σε καθεστώς υποτίμησης, να αναζωογονηθούν και να γίνουν ελκυστικές και χρήσιμες για τον σύγχρονο άνθρωπο; Πώς θα αποκτήσουν πάλι το στοιχείο της δημιουργικότητας που είχαν κάποτε; Πώς θα τους ξαναδώσουμε τον αρχικό ανθρωπιστικό τους χαρακτήρα μετά την απανθρωποποίηση που υπέστησαν κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα;
Σε αυτά και άλλα ερωτήματα -ερωτήματα σχετικά με τις “ανθρωπιστικές εφευρέσεις”, με την αντίληψή μας για τον χρόνο, με την επαναστατικότητα του μοντερνισμού, με την υιοθέτηση μιας νέας ηθικής- προσπαθεί να απαντήσει ο Ρώσος στοχαστής Μιχαήλ Επστάιν στο βιβλίο αυτό, συμβάλλοντας έτσι αποφασιστικά στην επίκαιρη συζήτηση αναφορικά με τον ρόλο των ανθρωπιστικών επιστημών στον θεσμό του σύγχρονου πανεπιστημίου.
Στα έξι δοκίμια που περιλαμβάνονται στην έκδοση, ο αναγνώστης δεν θα γνωρίσει απλώς τους βασικούς άξονες της σκέψης του Επστάιν (που παρουσιάζεται εκτενώς στην Ελλάδα για πρώτη φορά), αλλά και θα παρακολουθήσει μια πανοραμική ιστορικο-κριτική και θεωρητική αποτίμηση σημαντικών ρευμάτων του προηγούμενου αιώνα όπως ο μαρξισμός, η ψυχανάλυση, ο υπαρξισμός, ο δομισμός, ο μοντερνισμός και ο μεταμοντερνισμός, μεταξύ άλλων. Χρησιμοποιώντας ως εφαλτήριο τη γενέθλιά του ρωσική κουλτούρα, ο Επστάιν προβαίνει σε διαφωτιστικές συγκρίσεις μεταξύ του ρωσικού και του ευρύτερου ευρωπαϊκού πολιτισμού, και εντοπίζει τις ομοιότητες και διαφορές των ανθρωπιστικών από τις κοινωνικές και τις φυσικές επιστήμες. Ταυτόχρονα, αναλύει έναν εντυπωσιακό αριθμό πολιτισμικών και επιστημονικών παραδειγμάτων, από τον Γκαίτε έως τους Τζόυς και Σολζενίτσιν, από τους Μπορ και Χάιζενμπεργκ έως τον Ντερριντά.
Πρόκειται για την κριτική, πρωτότυπη, πραγματικά ανθρωπιστική και αυθεντικά ηθική σκέψη ενός σύγχρονου διανοούμενου για τα μεγάλα ζητήματα της εποχής μας.

 

Αντρέ Μωρουά «Ανοιχτή επιστολή σε έναν νέο για την πορεία του στη ζωή», Μετάφραση: Ελένη Καρρά, εκδ. Ροές, σελ. 192

Σε τούτο τον σύντομο αλλά περιεκτικό “οδηγό ζωής”, ο Γάλλος συγγραφέας και ακαδημαϊκός Αντρέ Μωρουά (1885-1967) δίνει συμβουλές σ’ έναν νέο για τη στάση που πρέπει να έχει απέναντι σε σημαντικά θέματα όπως η ανθρώπινη ευτυχία, η ψυχαγωγία, το χρήμα, ο γάμος, ο πολιτισμός της αφθονίας, ο φθόνος, η πολλαπλότητα του εαυτού και η αντιφατική ανθρώπινη συμπεριφορά…
Διατρέχοντας ζητήματα που αναφύονται σε κάθε βήμα της πορείας ενός ανθρώπου, ο Μωρουά, σε αυτό το κείμενο του 1966 (γραμμένο ένα χρόνο πριν το θάνατό του) συνθέτει μια αληθινή ηθική ζωής και, ως απόσταγμα γνώσης και βιωμένης εμπειρίας, μεταγγίζει στους αναγνώστες του διαχρονικά, πάντα επίκαιρα μηνύματα, αρχής γενομένης από τέσσερις βασικούς κανόνες:
Δεν πρέπει να ζεις μόνο για τον εαυτό σου, πρέπει να πράττεις, πρέπει να πιστεύεις στη δύναμη της θέλησης, πρέπει να είσαι αξιόπιστος και να μην απογοητεύεις ποτέ τους άλλους.

 

Μυστικισμός:

 

Edouard Schure «Τρεις μεγάλες μύστες – Ορφέας, Πυθαγόρας, Πλάτων», Μετάφραση: Νάγια Παπασπύρου, εκδ. Printa, σελ. 232

Ο Γάλλος φιλόσοφος, ποιητής, συγγραφέας και μουσικολόγος Edouard Schure γεννήθηκε στο Στρασβούργο το 1841 και πέθανε στο Παρίσι το 1929, αφήνοντας πίσω του σημαντικό φιλοσοφικό, μουσικολογικό και λογοτεχνικό έργο. Η γνωριμία του με τον Ρούντολφ Στάινερ έστρεψε το ενδιαφέρον του προς τον εσωτερισμό, τη μελέτη των αρχαίων μυστηρίων, την ιστορία και μελέτη των θρησκειών, καθώς και τη σχέση τους με την Επιστήμη και τη Φιλοσοφία.
Το βιβλίο που τον καθιέρωσε, τον έκανε ευρέως γνωστό και αποτελεί μέχρι και σήμερα τη βίβλο του εσωτερισμού είναι το “Οι μεγάλοι μύστες”, που εκδόθηκε στο Παρίσι το 1889. Μέρος τού εν λόγω βιβλίου αποτελεί η παρούσα έκδοση, για την οποία επιλέχθηκαν τα κεφάλαια που αναφέρονται στους τρεις μεγάλους Έλληνες μύστες, τον Ορφέα, τον Πυθαγόρα και τον Πλάτωνα.
Ο Ορφέας είναι εκείνος που καθιέρωσε τη θρησκευτική διάσταση των μυστηρίων, “η ζωογόνος πνοή της θρησκευτικής Ελλάδας”, ο πατέρας της Ποίησης και της Μουσικής.
Ο Πυθαγόρας, με τη συναρπαστική περιπέτεια της λαϊκής μύησης στον Κρότωνα, συνέδεσε τη μυστηριακή παράδοση του Ορφέα με ένα φιλοσοφικό, επιστημονικό, εκπαιδευτικό και πολιτικό σύστημα.
Ο Πλάτων, τέλος, συνέχισε την Πυθαγόρεια φιλοσοφία με τη δική του θεωρία των Ιδεών-Αρχετύπων, του Αγαθού, του Ωραίου και του Αληθούς, καθώς και της θείας καταγωγής της ψυχής.
Και οι τρεις αυτοί μύστες γνώριζαν βέβαια την αξία της μελέτης του φυσικού κόσμου, όμως γνώριζαν επίσης ότι η Αλήθεια βρίσκεται στην πνευματική ζωή της Ψυχής που μας αποκαλύπτει τα μυστικά του κόσμου.
Στο αξιόλογο αυτό έργο, με τη δύναμη της φαντασίας του και τη γλαφυρότητα του ύφους του, ο συγγραφέας ζωντανεύει στα μάτια μας τις μυθικές αυτές μορφές και μας ταξιδεύει, μέσα από τα Ελευσίνια Μυστήρια, στην παράδοση του ελληνικού εσωτερισμού, εκεί όπου θρησκεία, επιστήμη και φιλοσοφία συνυπάρχουν αρμονικά.

 

Αστυνομικό μυθιστόρημα:

 

James Patterson, Michael Ledwidge «Κυνηγητό θανάτου», Μετάφραση: Ειρήνη Χριστοπούλου, εκδ. Μεταίχμιο, σελ. 384

Ένας δολοφόνος που δουλεύει μεθοδικά και αυτοαποκαλείται ο Δάσκαλος έχει αναλάβει το καθήκον να συμμορφώσει τη Νέα Υόρκη σκοτώνοντας τα αλαζονικά αφεντικά της. Θα μάθει σε όλους πώς να φέρονται αλλιώς τους περιμένει βέβαιος θάνατος.
Ο φονικός παροξυσμός του προκαλεί μαζική υστερία στην πόλη και η Αστυνομία της Νέας Υόρκης δοκιμάζεται – περισσότερο απ’ όλους όμως ο ντετέκτιβ Μάικλ Μπένετ, ο οποίος θα παρασυρθεί σε ένα κυνηγητό θανάτου με τον δολοφόνο, θέτοντας σε κίνδυνο ακόμα και τα πιο αγαπημένα του πρόσωπα. Θα καταφέρει ο Δάσκαλος να ολοκληρώσει την αποστολή του παρά τις προσπάθειες του ντετέκτιβ Μπένετ και με ποιο τίμημα;

 

Yrsa Sigurdardottit «DNA», Μετάφραση: Αλέξανδρος Καλοφωλιάς, εκδ. Μεταίχμιο, σελ. 528

Μια νέα γυναίκα δολοφονείται άγρια στο σπίτι της στο Ρέικιαβικ. Μόνος μάρτυρας η επτάχρονη κόρη της. Όταν μια άλλη γυναίκα δολοφονείται λίγο αργότερα, η αστυνομία τα χάνει. Ένας ραδιοερασιτέχνης λαμβάνει περίεργα μηνύματα που τον συνδέουν και με τα δύο θύματα και η περιέργειά του τον οδηγεί να ξεκινήσει τη δική του έρευνα. Ο Χούλνταρ, ο αστυνομικός που είναι επικεφαλής της έρευνας, και η Φρέια η ψυχολόγος που είναι υπεύθυνη για το κοριτσάκι-μάρτυρα κλειδί, υποχρεώνονται να συνεργαστούν. Η συνεργασία τους περιπλέκεται από ένα πρόσφατο one night stand τους – όπου ο Χούλνταρ είχε κρύψει την ταυτότητά του.

 

Φανταστική λογοτεχνία:

 

George R.R. Martin «Το φως που σβήνει», Μετάφραση: Βούλα Αυγουστίνου, εκδ. Μεταίχμιο, σελ. 528

ΕΝΑΣ ΠΛΑΝΗΤΗΣ ΠΟΥ ΟΔΕΥΕΙ ΠΡΟΣ ΤΟ ΑΙΩΝΙΟ ΣΚΟΤΑΔΙ.
ΤΡΕΙΣ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΠΑΛΕΥΟΥΝ ΝΑ ΒΓΟΥΝ ΣΤΟ ΦΩΣ.
Ο Ντερκ τ’Λάριεν καλείται στον αποµακρυσµένο πλανήτη Γουόρλορν από µια αγαπηµένη που πίστευε πως είχε χάσει. Αλλά ο Γουόρλορν δεν είναι ο πλανήτης που φανταζόταν, και η Γκουέν Ντελβάνο δεν είναι πια η γυναίκα που ήξερε. Είναι δεσµευµένη µε έναν άλλο άντρα, σε έναν ετοιµοθάνατο κόσµο παγιδευµένο στο λυκόφως, όπου ο κυνηγός και ο κυνηγηµένος είναι συχνά έννοιες σχετικές.
Η Γκουέν χρειάζεται την προστασία του Ντερκ, κι αυτός θα κάνει τα πάντα για να τη βοηθήσει, ακόµα κι αν χρειαστεί να προκαλέσει τον βάρβαρο άντρα που την έχει διεκδικήσει. Αλλά ένα απαραβίαστο πέπλο µυστικότητας περιβάλλει τους πάντες, και είναι αδύνατον να ξεχωρίσει τους φίλους από τους εχθρούς. Αποµονωµένοι από την υπόλοιπη ανθρωπότητα, σε έναν κόσµο δίχως νόµους, οι τρεις τους θα έρθουν αντιµέτωποι µε το παρελθόν, τις προσωπικές τους αξίες και τον ίδιο τους τον εαυτό, σε ένα θανάσιµο τρίγωνο µε απροσδόκητες συνέπειες.

 

Παιδική και εφηβική λογοτεχνία:

 

Αντρί Σνερ Μάγκνασον «Τιμακιστάν, Το σεντούκι του χρόνου», εκδ. Πατάκη, σελ. 375

Σ’ ένα κοντινό μέλλον οι άνθρωποι δεν αντέχουν άλλο τις βροχερές μέρες, τις Δευτέρες, τους κρύους και μουντούς Φεβρουάριους, τις οικονομικές κρίσεις, κι έτσι αγοράζουν μαύρα κουτιά που έχουν τη μαγική δύναμη να σταματούν τον χρόνο όταν κάποιος μπει μέσα σ’ αυτά. Καθώς όμως κλείνονται μέσα στα κουτιά περιμένοντας να περάσουν οι ανεπιθύμητες μέρες, ο κόσμος αποδιοργανώνεται.
Μερικά παιδιά καταφέρνουν να δραπετεύσουν και συναντούν μια ηλικιωμένη γυναίκα που τους αφηγείται μια ιστορία από το μακρινό παρελθόν, τότε που ο Βασιλιάς Ντίμον απέκτησε το πρώτο σεντούκι του χρόνου -το πρωτότυπο των μαύρων κουτιών-, επειδή δεν άντεχε την σκέψη ότι ο χρόνος θα κατέτρωγε την ομορφιά της μοναχοκόρης του. Η γνώση του παρελθόντος θα οδηγήσει τα παιδιά στην απόφαση να αποκαταστήσουν την τάξη του κόσμου…
Μια μοναδική ιστορία όπου το παραμύθι μπλέκεται αριστοτεχνικά με το πλέον δυστοπικό μέλλον, καλώντας μας ν’ αρπάξουμε τη ζωή από το χέρι ΤΩΡΑ!
Το βιβλίο έχει αποσπάσει το Λογοτεχνικό Βραβείο Ισλανδίας στην κατηγορία παιδικού βιβλίου, το Βραβείο Βιβλιοπωλών Ισλανδίας ως καλύτερο βιβλίο της χρονιάς για εφήβους, το Λογοτεχνικό Βραβείο Συμβουλίου Δυτικών Σκανδιναβικών Χωρών και το Βραβείο Παιδικού Βιβλίου του Συμβουλίου Εκπαίδευσης Ρέικιαβικ. Ήταν επίσης υποψήφιο για το Λογοτεχνικό Βραβείο Παιδικού και Νεανικού Βιβλίου του Συμβουλίου Σκανδιναβικών Χωρών.

 

Μάνος Κοντολέων «Ζήσε όπως ο Δον Κιχώτης», Ελεύθερη διασκευή του κλασικού έργου του Μιγκέλ ντε Θερβάντες, Εικονογράφηση: Βαγγέλης Παυλίδης, εκδ. Πατάκη, σελ. 200

Πέρασε όλη του τη ζωή διαβάζοντας ιπποτικά μυθιστορήματα και τελικά αποφάσισε πως αξίζει κανείς να ζήσει τη ζωή του μέσα από καθημερινά όνειρα. Φόρεσε μια σκουριασμένη πανοπλία, καβάλησε ένα γέρικο άλογο και, με τη συντροφιά ένας απλού και αγαθού χωρικού, ξεκίνησε να πείσει τους άλλους πως το όνειρο μπορεί να γίνει αλήθεια ή και το ανάποδο – η πραγματικότητα να μετατραπεί σε κάτι το μαγικό. Οι περιπέτειές του μας κάνουν άλλοτε να γελάμε κι άλλοτε να δακρύζουμε. Δον Κιχώτης – ένα σύμβολο ελεύθερης σκέψης. Αιώνες τώρα είναι που ζει. Πάντα ολότελα νέος παραμένει.
Μια πρωτότυπη και ελεύθερη διασκευή ενός κλασικού αριστουργήματος.


Μάνος Κοντολέων «Το βιβλίο της ζωής του Μεγάλου Γαργαντούα όταν ακόμα ήταν παιδί και νέος άντρας», Ελεύθερη διασκευή του κλασικού έργου του Φρανσουά Ραμπελαί, Εικονογράφηση: Βαγγέλης Παυλίδης, εκδ. Πατάκη, σελ. 206

Προτού γεννηθεί, έμεινε μέσα στην κοιλιά της μητέρας του όχι εννιά μήνες, αλλά έντεκα! Αυτός ήταν ο Γαργαντούας. Κι όταν πια μεγάλωσε, κατά τη διάρκεια μιας συνηθισμένης μέρας μασούλαγε ένα βόδι ή δυο πρόβατα και τριάντα κιλά πατάτες και τριάντα κιλά ντομάτες κι αγγούρια και πέντε με δέκα κιλά φρούτα διάφορα και καμιά ντουζίνα καρβέλια και έπινε κάμποσες κούπες γάλα στο πρωινό του και ασφαλώς κρασί στο γεύμα του! Αυτός ήταν ο Γαργαντούας. Και πήγαινε καβάλα με ένα άλογο -την Ελεφαντίνα- που την έφεραν από τη μακρινή πατρίδα της μήτε ένα μήτε δυο καράβια. Αλλά τέσσερα! Ε, αυτό το άλογο ταίριαζε στον Γαργαντούα – έναν γίγαντα. Γίγαντα στο σώμα, μα και στην ψυχή…
Ένα διασκεδαστικό (και όχι μόνο) μυθιστόρημα-σταθμός στην παγκόσμια λογοτεχνία – για τη ζωή ενός ήρωα που εδώ και πολλά, πάρα πολλά χρόνια έχει συντροφέψει αναγνώστες κάθε ηλικίας. Τώρα σε μια σύγχρονη, εντελώς ελεύθερη και πρωτότυπη διασκευή.

 

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top