Fractal

✔ Νέες εκδόσεις: 32 καινούργια βιβλία απ’ όλα τα είδη, επειδή ο καθένας διαβάζει και στην άμμο, ό,τι αγαπά.

Επιμέλεια: Ελένη Γκίκα //

 

 

Ελληνική πεζογραφία:

 

Διονύσης Μαρίνος «Όπως κι αν έρθει αυτό το βράδυ», εκδ. Μελάνι, σελ. 150

Άνθρωποι πίσω από κλειστές πόρτες, χωμένοι βαθιά στον εαυτό τους. Καθημερινά γεγονότα που προκαλούν ρήγματα. Η απουσία ως ήχος εκκωφαντικός και η παρουσία σαν σιωπή που δεν εκφέρεται. Ιστορίες που κινούνται μεταξύ πραγματικότητας και ονειροφαντασίας. Άνδρες που δεν τα κατάφεραν, γυναίκες που εγκλωβίστηκαν, παιδιά που χρειάστηκε να μεγαλώσουν πολύ νωρίς. Όλους μια έλλειψη τους τρέφει, ένα όνειρο τους χαντακώνει. Δεκαεννέα ανθρωποκεντρικά διηγήματα γι’ αυτό που χάνεται κάθε στιγμή και ποτέ δεν γυρίζει. Για τη μοιραία στιγμή που όλα θα αλλάξουν τη ζωή ενός ανθρώπου και που όλα ίδια θα μείνουν.

 

 

Χρυσόστομος Τσαπραϊλης «Παγανιστικές δοξασίες της θεσσαλικής επαρχίας», εκδ. Αντίποδες, σελ. 160

Στις πεδιάδες και στα βουνά της θεσσαλικής επαρχίας δεν έσβησε ποτέ η πίστη στους παλιούς παγανιστικούς μύθους. Σε κελάρια, κοίτες ποταμών και βάραθρα, οι προηγούμενες λατρείες συνεχίστηκαν, μυστικά και αθόρυβα σαν υπόγεια νερά. Στα όνειρα των ανυποψίαστων αλυχτούν τα σκυλιά της Εκάτης, η Κυρά της Καταχνιάς ζητά ένα διαβάτη κάθε Οκτώβρη, και ο χαζο-Λευτέρης ακούγεται πότε πότε στα ερτζιανά.
Αυτή η συλλογή από καινοφανείς δοξασίες και παραδόσεις αποκαλύπτει κάτω από το δέρμα της σύγχρονης ζωής τη μυθική φύση της ελληνικής υπαίθρου. Από το Πήλιο μέχρι τα Άγραφα κι από το Δομοκό μέχρι τον Όλυμπο, χαράσσεται ξανά ο χάρτης μιας άλλης, σκοτεινής Θεσσαλίας.
Ο Χρυσόστομος Τσαπραΐλης επιχειρεί στις “Παγανιστικές δοξασίες” ένα τολμηρό παιχνίδι συνδυάζοντας υλικό της λαογραφικής παράδοσης με τη λογοτεχνία τρόμου. Με μια ιδιάζουσα εφευρετικότητα στη γλώσσα και τις εικόνες κατασκευάζει ένα σώμα επινοημένων παραδόσεων που μοιάζουν αυθεντικές αλλά είναι μπολιασμένες με ένα απόλυτα σύγχρονο αίσθημα.

 

Τζούλια Γκανάσου «Γονυπετείς», εκδ. Γκοβόστη, σελ. 136

Μια γυναίκα στα τέσσερα ξεκινάει μια ανάβαση για να υλοποιήσει μια ικεσία, ένα τάμα. Οραματίζεται το θαύμα. έχει εξαντλήσει όλες τις επιλογές. Το ίδιο και όσοι στέκονται στα γόνατα παράλληλα με εκείνη. Ωστόσο, δεν βρίσκεται στον δρόμο για τους συνήθεις λόγους. Δεν βγήκε καν στον πηγαιμό για τους λόγους που δηλώνει, τουλάχιστον στην αρχή.
Μια ιστορία για τη δύναμη της πίστης, μια πορεία εξομολόγησης, ένα σκανδαλώδες μανιφέστο για τον πειραματισμό, τη δοκιμή, την εξερεύνηση, για ό,τι κάνει το ανέφικτο να μοιάζει εφικτό.

 

 

 

Κώστας Γ. Παπαγεωργίου «Των αγίων πάντων», εκδ. Γκοβόστη, σελ. 208

[…] Η γραφή του Κώστα Γ. Παπαγεωργίου αποδεικνύεται έμπειρη και εύστοχη. Παρά τη γλωσσική αυτοσυγκράτηση -οι πιο ερεθιστικές σκηνές αποδίδονται με έντεχνες περιφράσεις- η ένταση του εφηβικού αισθησιασμού μεταδίδεται και στον κορεσμένο ακόμη αναγνώστη. Την ένταση των αισθησιακών συγκινήσεων συνδαυλίζουν και παροξύνουν ο φόβος, η ντροπή και η αμηχανία του παιδιού που μυείται στο σεξ μέσα σε μάλλον αφύσικες συνθήκες. Ο αισθησιασμός εξάλλου είναι διάχυτος, απλώνεται σε όλη τη συνοικία, και δένει αντιστικτικά με το κλίμα της φοβίας και της τρομοκρατίας που μαζί με τη μιζέρια και το ακατάσχετο κουτσομπολιό δεσπόζουν στο μικρόκοσμο τον οποίο ορίζει η αφήγηση. Γι’ αυτή την αντιστικτική συνύφανση έρωτα και θανάτου, σεξ και φόβου, απόγνωσης και ελαφρότητας, πρέπει κυρίως να πιστωθεί το αφηγηματικό εγχείρημα του Παπαγεωργίου. […] Σπύρος Τσακνιάς, περιοδικό Η ΛΕΞΗ, 1993

 

Γεωργία Μακρογιώργου «Τύχη στα Τείχη», εκδ. Γαβριηλίδης, σελ. 272

Η Τύχη στα Τείχη είναι μια γυναικεία ματιά στον σύγχρονο κόσμο. Η κεντρική ηρωίδα, η Ευτυχία, φέρνει στο προσκήνιο προβλήματα και προβληματισμούς για τις σχέσεις γονιών-παιδιών, το χρόνο, τους στόχους, την τύχη. Στην προσπάθειά της να διεκδικήσει αυτά που ο χρόνος τής στέρησε, ξεκινάει σεμινάρια δημιουργικής γραφής. Συνομιλεί με τον Φόσε και τον Κάφκα, ανακαλεί μνήμες, γράφει για εννέα γέφυρες, αλλάζει, αναθεωρεί. Τα πρόσωπα δίπλα της και οι παράλληλες ιστορίες τους ενισχύουν τον βασικό κορμό της αφήγησης. Αδιέξοδα, χωρισμοί, διλήμματα, ασθένειες, προσδοκίες, έρωτες, απογοητεύσεις, περιπλανήσεις στη Θεσσαλονίκη, τη Νάουσα, την Κωνσταντινούπολη, τη Νέα Υόρκη. Το πορτρέτο μιας γυναίκας με κόκκινο φόρεμα, μια φωτογραφία, μια γιαγιά που πλέκει, αποτελούν κρίκους της μυθοπλασίας, με φόντο ιστορίες ξεριζωμού. Στο τέλος, μια γνωριμία στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου θα οδηγήσει σε απρόσμενες συναντήσεις. Η αφήγηση είναι κοφτή και συνοπτική, με εγκιβωτισμούς, δράση και ανατροπές.

 

 

Ξένη πεζογραφία:

 

Ονορέ ντε Μπαλζάκ «Οι χωριάτες», Μετάφραση: Ε. Στεφανάκη, εκδ. Γκοβόστη, σελ. 373

Σκοπός αυτού του βιβλίου, που η φριχτή αλήθεια του θα υπάρχει όσον καιρό η Κοινωνία θα επιμένει να θεωρεί τη φιλανθρωπία αρχή, αντί να την παίρνει για ατύχημα, είναι να δείξει ανάγλυφα τις κύριες μορφές ενός λαού ξεχασμένου από τόσες συγγραφικές πέννες που κυνηγάνε τα καινούργια θέματα. Σ’ έναν καιρό που ο Λαός κληρονομεί όλους τους ευγενείς της Βασιλείας, ίσως αυτή η λήθη να ναι φρόνηση. Πόσα ποιήματα δε γραφτήκανε για τους εγκληματίες, με πόση στοργή δεν σκύψανε πάνω από τους δήμιους, σχεδόν θεοποιήσανε τον προλετάριο!… Οι αιρετικοί συγκινηθήκανε και όλα τα συγγραφικά τους όργανα φωνάζουνε: Εργαζόμενοι, ξεσηκωθείτε!, όπως παλιά φωνάζανε στην τρίτη τάξη: Ξεσηκώσου! Κανένας βέβαια απ αυτούς τους Ηρόστρατους δεν είχε το κουράγιο να πάει στην ύπαιθρο, να μελετήσει τις αιώνιες συνωμοσίες εκείνων που ακόμη τους λέμε αδύνατους, ενάντια σ’ όσους θαρρούν πως είναι δυνατοί, των χωρικών ενάντια στους πλούσιους…
Από επιστολή του Ντε Μπαλζάκ προς τον φίλο του, Β. Gauvault

 

Ανατόλ Φρανς «Οι θεοί διψούν», Μετάφραση: Τάκης Μπαρλάς, εκδ. Γκοβόστη, σελ. 248

Όπως οι μεγάλοι κυκλώνες στην τυφλή τους μανία δεν αφήνουν τίποτα όρθιο ισοπεδώνοντας και καθαρίζοντας το έδαφος, έτσι και οι μεγάλες επαναστάσεις ξεριζώνουν και ανατρέπουν συθέμελα το παλιό για να χτίσουν στη θέση του το καινούργιο. Το ’89, η πρώτη μεγάλη κοινωνική και πολιτική επανάσταση, ανέτρεψε και εκμηδένισε ό,τι ως τότε θεωρούνταν αιώνιο, ιερό και απαραβίαστο ανοίγοντας για την ανθρωπότητα μια νέα εποχή ελευθερίας και προόδου. “Οι θεοί διψούν” του Ανατόλ Φρανς αυτές τις Μεγάλες Μέρες απηχούν και ζωντανεύουν μ’ όλες τις εξάρσεις και τις μικρότητές τους.

 

 

Τζες Γουόλτερ «Όμορφα ερείπια», Μετάφραση: Χίλντα Παπαδημητρίου, εκδ. Πατάκη, σελ. 485

Σε μια βραχώδη γωνιά της ιταλικής ακτογραμμής, κάπου το 1962, ένας ονειροπόλος νεαρός ξενοδόχος κοιτάζει στα ανοιχτά και διακρίνει μέσα σε μια βάρκα που πλησιάζει στην ακτή μια μυστηριώδη γυναίκα. Έτσι ξεκινάει η ιστορία αυτού του μυθιστορήματος, που κερδίζει από την πρώτη στιγμή τον αναγνώστη με έναν συνδυασμό τρυφερότητας και μιας εντυπωσιακής πλοκής με αλλεπάλληλες ανατροπές. Από τα πολυτελή σκηνικά της Κλεοπάτρας στην αντεργκράουντ σκηνή του Φεστιβάλ Πειραματικού Θεάτρου του Εδιμβούργου και τα σημερινά στούντιο του Χόλλυγουντ, παρακολουθούμε τις περιπέτειες ενός συνόλου αξέχαστων ηρώων, καθώς κυνηγούν τα απίθανα όνειρά τους αρμενίζοντας στις ταραχώδεις θάλασσες της ζωής τους.

 

Jessie Burton «Η μούσα», Μετάφραση: Μυρτώ Καλοφωλιά, εκδ. Πατάκη, σελ. 555

Λονδίνο, 1967. Μια ζεστή μέρα του Ιουλίου, η Οντέλ Μπαστιέν ανεβαίνει τα πέτρινα σκαλιά του περίφημου Ινστιτούτου Σκέλτον του Λονδίνου, γνωρίζοντας πως η ευκαιρία που της δόθηκε να εργαστεί εκεί θα αλλάξει τη ζωή της. Αυτό που δε γνωρίζει είναι πόσο σημαντική θα είναι η πρώτη της ανακάλυψη. Αυτή ενός πίνακα που φαίνεται να είναι έργο ενός σπουδαίου ζωγράφου, που ο θάνατός του σε νεαρή ηλικία έχει στοιχειώσει για δεκαετίες τον κόσμο της τέχνης.
Ισπανία, 1936. Η Όλιβ Σλος, κόρη ενός μεγάλου Βιεννέζου εμπόρου τέχνης και μιας Αγγλίδας κληρονόμου, ακολουθεί τους γονείς της στο Αραζουέλο, ένα μικρό χωριό του νότου. Η Όλιβ, που τρέφει τις δικές της καλλιτεχνικές φιλοδοξίες, θα γνωρίσει εκεί την Τερέζα και τον ετεροθαλή αδελφό της, τον ανερχόμενο καλλιτέχνη και επαναστάτη Ισαάκ Ρόμπλες…
Η “Μούσα” είναι ένα μυθιστόρημα για την ακαταμάχητη επιθυμία, για τη δύναμη της φιλοδοξίας, για τον έρωτα, για την αυθεντικότητα και την πλάνη, και για όλους αυτούς τους τρόπους με τους οποίους οι ιδέες διαμορφώνουν και καθορίζουν τις ζωές μας.

 

Σαλβατόρε Μπαζίλε «Το παράξενο ταξίδι ενός απολεσθέντος αντικειμένου», Μετάφραση: Γιώργος Κασαπίδης, εκδ. Mamaya, σελ. 400

Επιστρέφοντας µια µέρα από το σχολείο, ο επτάχρονος Μικέλε βλέπει τη µητέρα του µε µια βαλίτσα µπροστά της και το κόκκινο, µυστικό ηµερολόγιό του στα χέρια της. Ετοιµάζεται να φύγει και ζητάει από τον γιο της να κρατήσει το ηµερόλογιο, µε την υπόσχεση να του το επιστρέψει.
Έχουν περάσει είκοσι τρία χρόνια από τότε, και ο Μικέλε ζει ακόµη στον σιδηροδροµικό σταθµό όπου δουλεύει, µε µοναδική συντροφιά τα απολεσθέντα αντικείµενα που βρίσκει καθηµερινά στο τρένο. Στα µάτια του κατοικεί η απόλυτη θλίψη για τη µητέρα του που δεν επέστρεψε ποτέ. Η απώλεια τον έχει σηµαδέψει και έχει χάσει την εµπιστοσύνη του στους ανθρώπους. Ωστόσο τα αντικείµενα που τον περιβάλλουν δεν πρόκειται ποτέ να τον προδώσουν, να τον εγκαταλείψουν. Είναι τα µόνα στα οποία έχει πίστη.
Ώσπου µια µέρα θα εισβάλει στη ζωή του το κόκκινο. Το κόκκινο ηµερολόγιό του θα βρεθεί ανάµεσα στα καθίσµατα του τρένου. Το κόκκινο της ζωής και του έρωτα θα εµφανιστεί στο πρόσωπο της Έλενας. Μιας κοπέλας πραγµατικά ξεχωριστής, ακτινοβόλας, ενθουσιώδους και απρόβλεπτης, που θα τον παρασύρει να ανακτήσει τον χαµένο χρόνο και θα γίνει το βάλσαµο στην πληγωµένη του καρδιά. Μαζί θα αναζητήσουν αλήθειες, θα βάλουν χρώµα στις µέρες τους και ο Μικέλε θα µάθει ξανά τι σηµαίνει να αγαπάς.

 

Καρίν Λαμπέρ «Λοιπόν, ας χορέψουμε τώρα!», Μετάφραση: Χριστίνα Μανιά, εκδ. Mamaya, σελ. 208

Σε εκείνη αρέσουν η Φρανσουάζ Σαγκάν, τα εκλέρ σοκολάτας, τα ροµαντικά τραγούδια, τα λουλούδια και η καλύτερη παρέα της είναι ο εγγονός της.
Σε αυτόν αρέσουν η µουσική σααµπί, τα αστέρια, τα δεντρόσπιτα και ο καλύτερός του φίλος είναι ένας µοναχικός ρινόκερος.
Η Μαργκερίτ έζησε µια ολόκληρη ζωή στη σκιά του άντρα της.
Ο Μαρσέλ έχασε απρόσµενα τη γυναίκα του, που ήταν όλος του ο κόσµος.
Οι δρόµοι τους διασταυρώνονται και οι καρδιές τους ξυπνάνε από τον λήθαργο. Θα τολµήσουν, άραγε, να δώσουν στους εαυτούς τους ξανά το δικαίωµα στην ανεµελιά, στον πόθο και στη χαρά;

 

 

Ποίηση:

 

Εύα Μοδινού «Η ηλικία της πέτρας», εκδ. Γκοβόστη, σελ. 112

Τι είναι αυτό που ρυθμίζει τη ζυγαριά ενός αυτόχειρα πριν από τη μοιραία απόφαση; Μπορούμε ποτέ να μάθουμε πραγματικά; Το να έρθουμε στη θέση του Άλλου είναι μια μακρά επίπονη διεργασία, όπως όταν δουλεύει κανείς ένα σκληρό πέτρωμα πασχίζοντας ν’ αποσπάσει μια μορφή. Όμως, “οι μακρές εργασίες είναι απαλές”, όπως λέει ο Gaston Bachelard στην “Ψυχανάλυση της φωτιάς”. Ενώ “ο πόθος της αλλαγής απαιτεί το σταμάτημα του χρόνου”. Ποια είναι η ηλικία της πέτρας; Είναι ο χρόνος που χρειάζεται να την κατεργαστεί κανείς μέχρι να τη λειάνει ή να τη μορφοποιήσει; Και ποιος μπορεί να επεξεργαστεί ένα βίαιο σπάνιο βράχο; Η ποίηση μπορεί να φωτίσει την πληγή της ψυχής που έγινε ένας τέτοιος βράχος; Ο Bachelard λέει: “Τον βίαιο, σπάνιο σκληρό βράχο δεν τον κατεργάζεται η φωτιά. Αυτός που επεξεργάζεται τον βράχο τον αγαπά…” Η ποίηση ίσως είναι μια αχτίδα φωτός στα σκοτάδια της καρδιάς, εκεί όπου ο συμπαγής πόνος έγινε βράχος. Είναι ένας τρόπος τελικά να ψηλαφήσουμε έστω και ελάχιστα το ακατέργαστο κρυμμένο πετράδι του πυρήνα της ύπαρξης – το ανείπωτο.

 

Ευτυχία- Αλεξάνδρα Λουκίδου «Αφόρετα θαύματα», εκδ. Κέδρος, σελ. 112

Θαύματα καλοραμμένα και λευκά, παραγγελία τελειωμένη στα μέτρα της ψυχής, αιωρούμενα και ερχόμενα, ανέγγιχτα ωστόσο και αφόρετα προς το παρόν, σε μια περίεργη αντιστροφή, αφού αυτά αφίχθησαν μα λείπουμε εμείς. Τα θαύματα που ευχόμασταν -ω του θαύματος- κατέφθασαν και εν αναμονή τελούν του σώματος που θα τα αναδείξει. Μόνο που το σώμα αυτό άλλοτε είμαστε εμείς κι η ακαθόριστη ύλη μας, άλλοτε το σώμα του κειμένου, κάποτε όμως και το σώμα μιας πατρίδας κυριολεκτικής και μεταφορικής, γενέτειρα και καταγωγή, απ’ την οποία αδικαιολόγητα ακόμα απουσιάζουμε. Η παιδική ηλικία ανεβασμένη σε σκαμνάκι παίζει εξ αποστάσεως, ο Πόε συμπονά εκείνους που αγνοούν το Ελντοράντο, ένα σκιάχτρο χάνει το φωτοστέφανό του, ένας κλέφτης εξομολογείται πως κλέβει μόνο την αφή, ο Ιησούς απολύει τον άγγελο, η Σελανίκ υποδέχεται κι η Σαλονίκη καίγεται, ένας καπνοδοχοκαθαριστής, μια αρχαιολογία ιδιωτική και ένα γραφείο «Αγοράς Χρυσού» μας πληροφορούν ότι «εκβάλλει η τυφλότητα από βαθύ πηγάδι», οι δεύτερες σκέψεις πως «ό,τι δεν μας συναντά / αυτό στο τέλος / μας διασχίζει» και ο υαλικός δεκαπεντασύλλαβος μαζί με τον Παπαδιαμάντη πως «βεβαιότητα καμιά / σκοπό δεν το ’χει να μας χαριστεί / ολισθηρότητα καμιά / σκοπό δεν το ’χει να μας παρακάμψει». Αλλά και ποιήματα ποιητικής, γιατί νοσεί και νοσηλεύεται ο ποιητής μα παίρνει κάποτε εξιτήριο. Και τέλος μια μετά θάνατον αρχή σαν σχέδιο διάσωσης ή όπως λέμε: «Χτυπώ τον χρόνο για να μπω / τη γυάλινή του συγκατάθεση γυρεύω».

 

Κρυστάλλη Γλυνιαδάκη «Η επιστροφή των νεκρών», εκδ. Πόλις, σελ. 72

“Στις 3 Νοέμβρη του ’18
ο Μπλαιζ Σεντράρ και ο Γκιγιώμ
καθόντουσαν για μεσημεριανό
στο Μονπαρνάς. Μιλούσαν
για τη Γρίπη, που πιο πολλούς
είχε θερίσει στρατιωτικούς
κι από τον πόλεμο. Ο Απολλιναίρ
είχε επιζήσει, μέχρι τότε,
χτυπήματα στο μέτωπο, τρυπανισμό·
κυκλοφορούσε δε, μ’ εκείνον
το χαρακτηριστικό επίδεσμο
που ξέρουμ’ όλοι από τις φωτογραφίες.” [Από την έκδοση]

«Με το βλέμμα στον κόσμο, στο άτομο και στον σαρκασμό. Η Κρυστάλλη Γλυνιαδάκη είναι από τις κοσμοπολίτικες φωνές της σύγχρονης ελληνικής ποίησης, μία ποιήτρια που ολοκληρώνει τα πιο μεστά ρεπορτάζ από τους δρόμους του πλανήτη Γη, όπως εκείνος είναι σήμερα. Οι πόλεις και τα πρόσωπα -υπαρκτά ή ανύπαρκτα που γίνονται υπαρκτά-, οι μέρες και οι νύχτες, η ζωή και ο θάνατος στην “Επιστροφή των νεκρών” γίνονται ομιλούντα σώματα, που συνυπάρχουν με τους κατεξοχήν ομιλούντες, τους ανθρώπους, που πλέον όμως σωπαίνουν – είναι η σειρά της ποιήτριας να μιλήσει. Δεν πρόκειται για αντίθετα -πόσο μάλλον αντιφατικά- σχήματα η “Επιστροφή των νεκρών” είναι μια ποιητική συλλογή που σου υπενθυμίζει την πραγματικότητα που ξεχνάς μέσα στην τρέλα της ημέρας και που έχεις ανάγκη στην ησυχία της νύχτας. Το αίμα που ρέει στις εμπόλεμες ζώνες του πλανήτη και η γλυκόπικρη γεύση που αφήνουν οι προσωπικές μάχες -με τον χρόνο και τον πόνο- διατρέχουν όλη την “Επιστροφή των νεκρών”. Μια υπέροχη ποιητική στιγμή της Κρυστάλλης Γλυνιαδάκη». (Δημήτρης Αθηνάκης, Καθημερινή)

 

Παναγιώτης Λογγινίδης «Έρωτας και άλλα υγρά στοιχεία», εκδ. Κέδρος, σελ. 64

Αν και πολύ εντυπωσιακό είναι ολικό ψέμα ότι εν αρχή ην ο λόγος. Στην αρχή ήταν η θάλασσα. Και στο τέλος, η θάλασσα ήταν. Και μεις πλέουμε στη στεριά, αφού το μάτι μας έχει εντυπώσει τη διαρκή κίνηση της θάλασσας. Αφού λοιπόν αποφύγαμε τη θάλασσα με το να εξελιχθούμε σε στεριανά ζώα, εφεύραμε εκτός από τη φωτιά και τα μαθηματικά και το συναίσθημα. Και στην κορυφή της συναισθηματικής πυραμίδας, τοποθετήσαμε τον έρωτα. Το βιβλίο αυτό λοιπόν, εξυμνεί τον άνθρωπο μέσα από τα δυο πιο καθοριστικά του χαρακτηριστικά: το νερό και εν προκειμένω το αλμυρό και τον έρωτα. Και φυσικά τα δυο είναι αναπόσπαστα αφού η θάλασσα είναι η παγκόσμια ερωμένη, το αντικείμενο του πόθου, η απόλυτη ένωση.

 

 

Αστυνομικό μυθιστόρημα:

 

Μιχαέλα Αντωνίου «Η Μαργαρίτα και η θάλασσα», εκδ. Mamaya, σελ. 384

Άνδρος, 28 Ιουνίου 2003
Σε ένα από τα πιο επιβλητικά αρχοντικά του νησιού, γαντζωµένο σ’ έναν βράχο πάνω απ’ τη θάλασσα, η Μαργαρίτα Τριάντη ξυπνά δίπλα σε έναν δολοφονηµένο άνδρα. Πριν από λίγες µέρες, είχε πρόθυµα συµφωνήσει να συµµετάσχει στα γυρίσµατα ενός τηλεοπτικού σίριαλ, που θέµα του θα είχε την πιο ταραγµένη και ζοφερή περίοδο της ζωής της. Όλα τα στοιχεία κραυγάζουν την ενοχή της, ωστόσο αυτή δε θυµάται απολύτως τίποτα.
Μέσα στο ειδυλλιακό καλοκαιρινό τοπίο, η Μαργαρίτα θα ανακαλύψει ότι ο κόσµος του θεάµατος δεν είναι τόσο λαµπερός όσο φαίνεται, κι ότι όλοι κρύβουν µικρά ή µεγάλα µυστικά. Σαν να µην έφταναν όλα αυτά, την υπόθεση έρχεται να διαλευκάνει ο υπαστυνόµος Δενδρινός, ένας άνδρας που είχε µπει στη ζωή της σαν σίφουνας, έφερε τα πάνω κάτω κι εξαφανίστηκε το ίδιο απότοµα. Τα πάντα γύρω της ένα µπερδεµένο κουβάρι. Ποιος κρύβεται πίσω από αυτό το αποτρόπαιο έγκληµα; Και ποιος προσπαθεί να εµπλέξει τη Μαργαρίτα σε αυτή τη σκοτεινή ιστορία;
Μια καταιγιστική περιπέτεια µε ανατροπές, απρόοπτα αλλά και χιούµορ. Και µε µια αθεράπευτα ροµαντική ηρωίδα, µπλεγµένη σε µια ιστορία που είναι σίγουρο ότι την ξεπερνά.

 

Elizabeth Haynes «Ανθρώπινα λείψανα», Μετάφραση: Έφη Φρυδά, εκδ. Gema, σελ. 413

Εξαιρετικά ευφυής αλλά κοινωνικά αδέξιος, ο Κόλιν περνάει τον ελεύθερο χρόνο του κάνοντας δύο πράγματα: συγκεντρώνει ακαδημαϊκά προσόντα που τα θεωρεί επαγγελματικά απαραίτητα και ψάχνει τρόπους να γνωρίσει γυναίκες – μέχρι που ανακαλύπτει μια τεχνική η οποία αποδεικνύεται όχι μόνο αποτελεσματική, αλλά και θανατηφόρα.
Η ντεντέκτιβ Άναμπελ σοκάρεται όταν ανακαλύπτει ένα πτώμα σε αποσύνθεση στο διπλανό της σπίτι και συνειδητοποιεί ότι κανείς, ούτε και η ίδια, δεν είχε προσέξει την απουσία της γειτόνισσάς τους. Στη δουλειά της βρίσκει στοιχεία που καταδεικνύουν ότι παρόμοια περιστατικά συμβαίνουν με τρομακτική συχνότητα στην ίδια της την πόλη, και τότε αρχίζει την έρευνα πεπεισμένη ότι βρίσκεται στα ίχνη ενός δολοφόνου.
Ένα ανατριχιαστικό θρίλερ, ύμνος σε όλους τους μοναχικούς ανθρώπους, το νέο μυθιστόρημα της Ελίζαμπεθ Χέινς αγγίζει τους πιο σκοτεινούς μας φόβους, δείχνοντάς μας πόσο ευάλωτοι είμαστε όταν ζούμε μόνοι – και πόσο εύκολα η ζωή των καθημερινών ανθρώπων μπορεί να διαλυθεί χωρίς κανείς να πάρει είδηση.

 

Belinda Bauer «Άκου τους νεκρούς», Μετάφραση: Βασιλειάνα Ζηκίδη, εκδ. Bell, σελ. 380

“Οι νεκροί δεν μπορούν να μας μιλήσουν”, είχε πει ο καθηγητής Μάντοκ. Ωστόσο, το πτώμα που εξετάζει ο Πάτρικ Φορτ στο μάθημα ανατομίας προσπαθεί να του πει ένα σωρό πράγματα.
Ο Πάτρικ είναι ένας φοιτητής της ιατρικής με σύνδρομο ‘Ασπεργκερ και είναι πεπεισμένος ότι ο νεκρός άντρας που βρίσκεται μπροστά του, πάνω στον πάγκο ανατομίας, υπήρξε θύμα δολοφονίας.
Μόνο που κανείς άλλος δεν πιστεύει ότι έχει διαπραχθεί κάποιο έγκλημα.
Σιγά σιγά το πτώμα φανερώνει τα μυστικά του. Ο Πάτρικ ακούει. Και σύντομα θα ανακαλύψει ότι η απειλή βρίσκεται πολύ πιο κοντά απ’ ό,τι αρχικά πίστευε.
Η Μπελίντα Μπάουερ, μια από τις πιο αυθεντικές φωνές της βρετανικής αστυνομικής λογοτεχνίας, επιστρέφει με ένα συναρπαστικό θρίλερ που τιμήθηκε με το Βραβείο Theakstons Old Peculier Καλύτερου Αστυνομικού Μυθιστορήματος της Χρονιάς.

 

 

Ταξιδιωτική πεζογραφία:

 

John Freely «Ταξιδεύοντας στη Μεσόγειο με τον Όμηρο», Μετάφραση: Τιτίνα Σπερελάκη, εκδ. Μεταίχμιο, σελ. 440

κολουθήστε τα βήµατα του Οδυσσέα σε ένα µοναδικό ταξίδι στη Μεσόγειο µε οδηγό τον John Freely, έναν από τους σηµαντικότερους σύγχρονους συγγραφείς περιηγητικών βιβλίων. Από τα παράλια της Μικράς Ασίας ως τη Σικελία, διαµέσου της Κρήτης, της Κέρκυρας, της Ιθάκης και όχι µόνο, οι στίχοι της Ιλιάδας και της Οδύσσειας ζωντανεύουν σε ένα µοναδικό οδοιπορικό όπου ο µύθος ενώνεται µε την πραγµατικότητα.
Μέσα από τις αναλύσεις των µελετητών, τις έρευνες των αρχαιολόγων αλλά και την προσωπική µατιά του µαγεµένου περιηγητή που έχει επισκεφθεί ο ίδιος κάθε ιστορική τοποθεσία, ο συγγραφέας ζωντανεύει τον κόσµο του ποιητή: διερευνά πού µπορεί να βρίσκονται µυθικοί τόποι, όπως η Χώρα των Λωτοφάγων ή το νησί της Κίρκης, καθώς και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του µεσογειακού τοπίου που τόσο ενέπνευσαν τον Όµηρο. Με βαθιά γνώση και πάθος, o Freely καταδεικνύει πώς τα οµηρικά έπη συνεχίζουν να ζουν ανά τους αιώνες µέσα από τη λογοτεχνία, την τέχνη, τον µύθο και τους θρύλους.

 

 

Περιβάλλον:

 

Γιάννης Α. Φίλης «Η τελευταία πνοή του πλανήτη Γη», εκδ. Έναστρον, σελ. 434

Έχει έλθει η στιγμή που πρέπει να εγκαταλείψουμε τα πολυτελή ενεργοβόρα αυτοκίνητα, την υπερκατανάλωση κρέατος, τη σπατάλη ενέργειας, την καταπάτηση της φύσης, την υπερβολική χρήση χημικών στη γεωργία, την κατανάλωση αγαθών μιας χρήσης, τη σπατάλη νερού και τόσα άλλα. Για να συντονιστούν τέτοιες δράσεις απαιτούνται ταυτόχρονα νομοθεσία και φωτισμένες ηγεσίες που θα αρθούν υπεράνω τετριμμένων αντιπαλοτήτων και θα εστιαστούν με δράσεις στα ουσιαστικά ζητήματα. Χρειαζόμαστε πολίτες και πολιτικούς καλά ενημερωμένους στα επείγοντα προβλήματα της γης. Χρειαζόμαστε όλοι γνώση, σοφία και αλτρουισμό για να αντιληφθούμε ότι η επιβίωση δεν είναι πλέον ατομικό ή εθνικό ζήτημα αλλά υπόθεση όλης της ανθρωπότητας στο μικρό μας σπίτι, τη γη, που είναι το μόνο που έχουμε στο αχανές και παγερό διάστημα.

 

 

Συμβουλευτική:

 

Madsen Pirie «Πώς να κερδίζετε κάθε αντιπαράθεση», Μετάφραση: Σοφία Ανδρεοπούλου, εκδ. Κέδρος, σελ. 296

Έχει έλθει η στιγμή που πρέπει να εγκαταλείψουμε τα πολυτελή ενεργοβόρα αυτοκίνητα, την υπερκατανάλωση κρέατος, τη σπατάλη ενέργειας, την καταπάτηση της φύσης, την υπερβολική χρήση χημικών στη γεωργία, την κατανάλωση αγαθών μιας χρήσης, τη σπατάλη νερού και τόσα άλλα. Για να συντονιστούν τέτοιες δράσεις απαιτούνται ταυτόχρονα νομοθεσία και φωτισμένες ηγεσίες που θα αρθούν υπεράνω τετριμμένων αντιπαλοτήτων και θα εστιαστούν με δράσεις στα ουσιαστικά ζητήματα. Χρειαζόμαστε πολίτες και πολιτικούς καλά ενημερωμένους στα επείγοντα προβλήματα της γης. Χρειαζόμαστε όλοι γνώση, σοφία και αλτρουισμό για να αντιληφθούμε ότι η επιβίωση δεν είναι πλέον ατομικό ή εθνικό ζήτημα αλλά υπόθεση όλης της ανθρωπότητας στο μικρό μας σπίτι, τη γη, που είναι το μόνο που έχουμε στο αχανές και παγερό διάστημα.

 

 

Βιβλία για παιδιά και εφήβους:

 

Λίζα Βάρβογλη «Γιαγιά, σ’ αγαπώ», εικονογράφηση: Γιώργος Σγουρός, εκδ. Mamaya, σελ. 36

Ένα βιβλίο το οποίο περιλαµβάνει όλα τα τρυφερά συναισθήµατα και τις όµορφες στιγµές ανάµεσα στη γιαγιά και στο εγγόνι της, καθώς αυτό µεγαλώνει. Μια ιστορία αγάπης διαχρονική, γραµµένη µε απλό και συνάµα τόσο συγκινητικό τρόπο, που θα λατρέψει κάθε γιαγιά και θα θελήσει να µοιραστεί µε τα εγγόνια της.
Μια ωδή στην αγάπη, τη ζωή και τη δύναµη των οικογενειακών σχέσεων.
Ένα υπέροχο βιβλίο για την ξεχωριστή σχέση γιαγιάς-εγγονιού.

 

Φραντζέσκα Αλεξοπούλου- Πετράκη «Οι λέξεις των ποιητών», εικονογράφηση: Νίκος Γιαννόπουλος, εκδ. Mamaya, σελ. 32

Ο µικρός Θάνος έχει τρεις υπέροχες δασκάλες. Μαζί τους ανακαλύπτει την οµορφιά της ζωής και τη µαγεία που κρύβουν οι λέξεις των ποιητών. Όµως δε συµβαίνει το ίδιο και µε τον πατέρα του… Έτσι, ο Θάνος αποφασίζει να δράσει για να διώξει την αδιαφορία του πατέρα του και να του δείξει τον δικό του χαρούµενο κόσµο, τον µαγικό κόσµο της ποίησης. Αραγε θα τα καταφέρει;

 

 

 

Χριστίνα Μανιά «Ένας δρακούλης τόσος δα μικρούλης», Εικονογράφηση: Γιώργος Σγουρός, εκδ. Mamaya, σελ. 32

Ένα νεαρό αγόρι, ο Ορέστης, πηγαίνει κάθε µέρα έξω από το παλάτι του βασιλιά και χαζεύει
τους ιππότες που ασκούνται µε τα σπαθιά τους.
Πόσο θα ήθελε να είναι ένας από αυτούς και να φαίνεται γενναίος και δυνατός µέσα στην πανοπλία του κρατώντας ένα ολοκαίνουργιο σπαθί!
Κάποια µέρα, ένας τροµερός δράκος θα απειλήσει την πολιτεία. Ποιος θα τολµήσει να τα βάλει µαζί του;
Οι ιππότες µε τα σπαθιά και τις ασπίδες τους ή το νεαρό αγόρι µε τα δικά του µυστικά όπλα;

 

Λίζα Βάρβογλη «Παππού, σ’ αγαπώ», Εικονογράφηση: Γιώργος Σγουρός, εκδ. Mamaya, σελ. 36

Ένα βιβλίο το οποίο περιλαµβάνει όλα τα τρυφερά συναισθήµατα και τις όµορφες στιγµές ανάµεσα στον παππού και στο εγγόνι του, καθώς αυτό µεγαλώνει. Μια ιστορία αγάπης διαχρονική, γραµµένη µε απλό και συνάµα τόσο συγκινητικό τρόπο, που θα λατρέψει κάθε παππούς και θα θελήσει να µοιραστεί µε τα εγγόνια του.
Μια ωδή στην αγάπη, τη ζωή και τη δύναµη των οικογενειακών σχέσεων.
Ένα υπέροχο βιβλίο για την ξεχωριστή σχέση παππού-εγγονιού.

 

Βιβή Καββαδά «Νάσος το ελεφαντάκι, Το μακρύ ταξίδι», εικονογράφηση: Ελένη Πεχλιβάνη, εκδ. Mamaya, σελ. 36

Ο Νάσος, ενώ ζει ευτυχισµένος, πρέπει να αφήσει όσα αγαπάει για να σωθεί από τους λαθροκυνηγούς. Έτσι ξεκινάει το µακρύ ταξίδι. Θα µπορέσει να βρει ένα νέο σπίτι και να νιώσει πάλι χαρούµενος;
Το µικρό ελεφαντάκι πρωταγωνιστεί σε µια όµορφη ιστορία που φιλοδοξεί να διδάξει στα παιδιά τις έννοιες της προσφυγιάς, της τόλµης και της φιλοξενίας.

 

Ισάουρα Λι «Οι υπερήρωες νιώθουν κι αυτοί μοναξιά», Μετάφραση: Έλενα Μανδήλα, εικονογράφηση: Κρίστιαν Ιναράχα, εκδ. Κέδρος, σελ. 24

Παραμύθια για παιδιά 3 έως 6 ετών, που μιλούν με χιούμορ, τρυφερότητα και φαντασία για τις ανησυχίες, τους φόβους και τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν τα παιδιά σ’ αυτή την ηλικία.
Ο μικρός υπερήρωας της ιστορίας δεν καλοδέχεται στο σπίτι τη μικρή του αδελφή. Οι γονείς τους του κάνουν συνεχώς παρατηρήσεις: “ΣΣΣΣΣΣΣ! Θα την ξυπνήσεις!” Ώσπου ανακαλύπτει πως είναι ωραίο να την προστατεύει, πως έχει ένα σωρό πράγματα να της μάθει, και πως ίσως εκείνη μπορεί να γίνει η… υπερβοηθός του.

 

Πόπη Μαγουλά- Γαϊτάνου «Έρθουρ Έβανς: Ο μάγος που ανακάλυψε την Κνωσό», εκδ. Κέδρος, σελ, 176

Στο ξημέρωμα του 20ού αιώνα ο Άγγλος αρχαιολόγος σερ Άρθουρ Έβανς έφερε στο φως το ανάκτορο του βασιλιά Μίνωα στην Κνωσό της Κρήτης, την αρχαιότερη πόλη της Ευρώπης. Η ανακάλυψη αυτή επιβεβαίωσε ως αληθινή την καταγραφή του Ομήρου, που μέχρι τότε θεωρούνταν μύθος.
Στη σημερινή Αθήνα ο δεκαπεντάχρονος Παναγιώτης ξεναγεί μια παρέα συνομήλικών του Γάλλων στο Σούνιο. Η επίσκεψη γίνεται η αφορμή να ενδιαφερθεί για την τραγική ιστορία του Αιγέα, και το ενδιαφέρον του να φτάσει μέχρι την Κνωσό και την ανακάλυψή της.
Το βιβλίο μάς ταξιδεύει στα χρόνια του Άρθουρ Έβανς και ζωντανεύει την εποχή και τη δράση του. Παρακολουθούμε βήμα βήμα την πορεία του, την επιμονή και τις επίπονες προσπάθειές του, μέχρι να πετύχει το στόχο του, ένα όνειρο ζωής.
Η βραβευμένη συγγραφέας Πόπη Μαγουλά-Γαϊτάνου ζωντανεύει την ιστορία και τη συναρπαστική ανακάλυψη του Άρθουρ Έβανς, όπως κάνει με μεγάλη επιτυχία και στο βιβλίο “Ερρίκος Σλίμαν, Ο μπακαλόγατος που ανακάλυψε την Τροία”.

 

Δέσποινα Μάντζαρη «Η Μι, ο Μο και το Ούφο», εκδ. Κέδρος, σελ. 216

Οι καλοκαιρινές διακοπές έχουν αρχίσει. Τι γίνεται όμως αν μέσα στο κατακαλόκαιρο βρέξει; Κι αν ψάχνοντας τον γάτο σου βρεις ένα ούφο; Κι αν συναντήσεις ένα κορίτσι που τελικά είναι ρομπότ; Κι αν έχει πάθει βραχυκύκλωμα και δεν θυμάται γιατί ήρθε στη Γη; Κι αν η Λογική έχει τσακωθεί με τη Φαντασία και πρέπει να τους τα βρεις; Κι αν όλοι οι άνθρωποι γίνουν ξαφνικά ξύλινες μαριονέτες; Κι αν πρέπει να σώσεις εσύ ολόκληρο τον πλανήτη;
Η Μι, ο Μο και η παρέα τους, πάντως, κάνουν ό,τι μπορούν. Ταξίδι στο κέντρο της Γης, ταξίδι στον χρόνο και ταξίδι σε πολλές διαστάσεις. Συναντούν δράκους με λόξιγκα, πολικές αρκούδες που παίζουν γκολφ, φοίνικες που μιλάνε, νάνους-θυρωρούς, χταπόδια-επιστήμονες, ψηφιακούς Γήινους, μοβ εξωγήινους και ιπτάμενους καναπέδες. Συναντούν, όμως, και τους εφιάλτες τους…

 

 

Ιστορία:

 

Antony Beevor «Αρδέννες 1944», Μετάφραση: Πέτρος Τσαλπατούρος, Βαγγέλης Στεργιόπουλος, εκδ. Γκοβόστη, σελ. 520

Στις 16 Δεκεμβρίου του 1944, ο Χίτλερ “έπαιξε το τελευταίο του χαρτί” στα χιονισμένα δάση και φαράγγια των Αρδεννών. Πίστευε πως μια ταχεία γερμανική προέλαση μέχρι την Αμβέρσα θα κατόρθωνε να διασπάσει τις δυνάμεις των Συμμάχων και, ακολούθως, να υποχρεώσει τους Καναδούς και τους Βρετανούς να εγκαταλείψουν τον πόλεμο. Παρόλο που οι στρατηγοί του είχαν αμφιβολίες για την επιτυχή έκβαση της επιχείρησης, οι νεότεροι αξιωματικοί και υπαξιωματικοί λαχταρούσαν να πιστέψουν πως τα σπίτια τους και οι οικογένειές τους μπορούσαν να γλιτώσουν από την εκδικητική μανία του Κόκκινου Στρατού, ο οποίος προσέγγιζε τη χώρα τους εξ ανατολών. Πολλοί Γερμανοί είχαν ενθουσιαστεί με την ιδέα μιας αντεπίθεσης. Η επίθεση στις Αρδέννες, στην οποία ενεπλάκησαν ένα εκατομμύριο και πλέον άνδρες, αποτέλεσε τη σημαντικότερη μάχη του πολέμου στη Δυτική Ευρώπη.
Οι Σύμμαχοι, που κατελήφθησαν εξαπίνης, βρέθηκαν ξαφνικά αντιμέτωποι με δυο τεθωρακισμένες στρατιές. Οι Βέλγοι πολίτες εγκατέλειψαν τα σπίτια τους επειδή φοβούνταν ευλόγως ενδεχόμενα αντίποινα από γερμανικής πλευράς. Επικράτησε πανικός ακόμη και στο Παρίσι. Πολλοί Αμερικανοί στρατιώτες τράπηκαν σε φυγή ή παραδόθηκαν, άλλοι, όμως, προέβαλαν ηρωική αντίσταση, δημιουργώντας έναν κυματοθραύστη που επιβράδυνε την προέλαση των γερμανικών δυνάμεων.
Ο δριμύς χειμώνας και η σφοδρότητα των συγκρούσεων διαμόρφωσαν ένα σκηνικό που θα μπορούσε να συγκριθεί με εκείνο στο Ανατολικό Μέτωπο. Έπειτα από τις μαζικές εκτελέσεις που διέπραξαν οι άνδρες των Waffen-SS, οι Αμερικανοί στρατηγοί έδωσαν το πράσινο φως για την εν ψυχρώ εκτέλεση Γερμανών αιχμαλώτων. Η Μάχη των Αρδεννών ήταν εκείνη η πολεμική αναμέτρηση που επέφερε τελικά την καταστροφή της Βέρμαχτ.

 

William Mallinson «Τρεις φορές ξένη», Μετάφραση: Ελένη Κοτσυφού, εκδ. Επίκεντρο, σελ. 200

O Έλληνας παππούς, που ήταν υπήκοος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας αλλά που ακολούθως έγινε Ιταλός υπήκοος αποτελεί το σημείο εκκίνησης του βιβλίου. Επικεντρώνεται στην πραγματική ιστορία μιας οικογένειας, που έχει σαν φόντο ιστορικά γεγονότα και αποδεικνύει πως μπορούν να ξεπεραστούν αυτά που ο συγγραφέας αποκαλεί “οι μινώταυροι του φόβου και της απληστίας” και κατεδαφίζεται η θεωρία περί διεθνών σχέσεων που προβάλλεται από αριθμό σχολιαστών. Δεν έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε το γιο κάποιου από την Cumbria που πολέμησε στον Μεγάλο Πόλεμο, να συναντά μετά τον πόλεμο την κόρη του εχθρού του Οθωμανού υπηκόου και στη συνέχεια να την παντρεύεται. Οι παππούδες του συγγραφέα βρέθηκαν σε αντίθετες πλευρές στο Μεγάλο Πόλεμο, ο ένας με τους Βρετανούς στην Καλλίπολη και ο άλλος με τον Οθωμανικό στρατό. Στον επόμενο πόλεμο, ο πατέρας και ο θείος του συγγραφέα μαζί βρέθηκαν στην αντίθετη πλευρά με αυτή του συζύγου της θείας του. Η θεία του υπήρξε τρεις φορές πρόσφυγας: από την Οθωμανική Τουρκία, από την ιταλική Ρόδο, και στη συνέχεια και πάλι από τη σύγχρονη Τουρκία. Αυτά αποτελούν το πλούσιο φόντο, όπου παρατίθεται ο ιστορικός απολογισμός των σκαμπανεβασμάτων της οικογένειας σαν αποτέλεσμα της συμπεριφοράς του αμφιλεγόμενου Έλληνα Ελευθέριου Βενιζέλου και του στομφώδους Τούρκου Κεμάλ Ατατούρκ. Γραπτές και προφορικές περιγραφές από μέλη της οικογένειας καθώς και από διπλωματικά έγγραφα υφαίνουν ένα πλούσιο ταπισερί μέσα στο γεωστρατηγικό αποχωρητήριο που ονομάζεται Ανατολική Μεσόγειος. Το βιβλίο ζωντανεύει κύριες πτυχές της σύγχρονης Ευρωπαϊκής ιστορίας και τελειώνει με μια καυστική και χωρίς αναστολές κριτική της σημερινής Ελλάδας και Τουρκίας.

 

Joshua Rubenstein «Οι τελευταίες ημέρες του Στάλιν», Μετάφραση: Μιχάλης Μακρόπουλος, σελ. 360

Mια καθηλωτική καταγραφή των μηνών πριν και μετά το τέλος του Στάλιν, και πώς ο θάνατός του αναπροσδιόρισε την ιστορία του εικοστού αιώνα.
Η συγκλονιστική αφήγηση του Τζόσουα Ρούμπενσταϊν μας μεταφέρει πίσω στο δεύτερο μισό του 1952, όταν κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει το τέλος του δολοφονικού καθεστώτος του Ιωσήφ Στάλιν. Ο ξαφνικός θάνατός του τον Μάρτιο του 1953 ήταν τόσο μυστηριώδης και δραματικός όσο και η ζωή του, ενώ αδιαμφισβήτητα αποτέλεσε σημείο καμπής για τον εικοστό αιώνα. Ο συγγραφέας ρίχνει νέο φως σε γνωστά και άγνωστα γεγονότα εκείνης της δραματικής περιόδου, όπως στις μηχανορραφίες των Μπέρια, Μαλένκοφ, Χρουστσόφ και των λοιπών “συντρόφων”, οι οποίοι είχαν καταλάβει τη σημασία του επικείμενου χαμού του δικτάτορα, στις πραγματικές μαρτυρίες σχετικά με τον θάνατό του σε αντιδιαστολή με τις επίσημες εκδοχές που ήρθαν στο φως και στις τεράστιες συνέπειες που είχε η απότομη διακοπή του καθεστώτος τρόμου του Στάλιν.

 

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top