✔ Νέες εκδόσεις: 17 καινούργια βιβλία

Επιμέλεια: Ελένη Γκίκα //

 

Ελληνική πεζογραφία:

Νίκος Κτιστάκης «Ιστορίες από την άγρια μεριά: Τρεις νουβέλες», Πρόλογος: Δημήτρης Φύσσας, εκδ. ΑΩ, σελ. 144

«Το κοντρόλ» μάς εισάγει στον κόσμο του σκληρού υπόκοσμου και του ηλεκτρονικού τζόγου μιας πόλης που θα μπορούσε να είναι η Σαλονίκη, «Το κατοστάρικο» αφηγείται τη νέμεση ενός ταλαίπωρου που δέχεται κάθε μέρα ένα ανεξήγητο δώρο, ενώ στο «Γρηγόρης» ένας έμπειρος ψαράς, που ξανοίγεται στο πέλαγο αψηφώντας την κακοκαιρία και την υγεία του, πληρώνει πανάκριβα την απρονοησία του. Αξιοσημείωτο συγγραφικό ντεμπούτο από ένα συγγραφέα που διαβάζει πολύ.

Πέτρος Μπιρμπίλης «Μπελ Ετουάλ», εκδ. Θράκα, σελ. 104

“Τικ τακ”, “τικ τακ”. Οι δείκτες τραγουδούσαν το τραγούδι του χρόνου. Χτυπηματάκια που ένωναν το παρελθόν με το παρόν. Το βράδυ στο “Μπελ Ετουάλ” μ’ αυτό το δωμάτιο. Όταν τα “τικ τακ” σταματούσαν, η Αθηνά θα ξυπνούσε απ’ τον ύπνο της. Και ορίστε! Τα βλέφαρα άνοιξαν κι αποκαλύφθηκαν δυο μικρές, θολές λίμνες. Μέσα τους αντικατοπτρίστηκαν τα χρόνια που έζησαν μαζί. […] Η Αθηνά θυμόταν πολύ καλά όσα είχαν συμβεί. Το κακό ξεκίνησε λίγους μήνες πριν από το δυστύχημα, όταν οι γιατροί διέγνωσαν την ασθένεια της αδελφής της. Κανείς δεν ήθελε να το πιστέψει. Ήλπιζαν. Η ίδια είχε καταλάβει ότι δε θα ζούσε όπως οι υπόλοιποι άνθρωποι, αλλά με τον καιρό το ξέχασε. Το παρέβλεψαν όλοι μαζί. Όμως οι νυχτερίδες που την κυνηγούσαν επέστρεψαν.

 

Ξένη πεζογραφία:

Lucia Berlin «Οδηγίες για οικιακές βοηθούς», Μετάφραση- Σημειώσεις: Κατερίνα Σχινά, εκδ. Στερέωμα, σελ. 576

Η συλλογή “Οδηγίες για οικιακές βοηθούς” περιλαμβάνει τα καλύτερα αφηγήματα της θρυλικής διηγηματογράφου Λουσία Μπερλίν, μιας μαστόρισσας της φόρμας που αναγνωρίστηκε μετά θάνατον ως έξοχη εκπρόσωπος της μποέμ γενιάς του ’60 και του ’70. Με το σθένος ενός Ρέιμοντ Κάρβερ, την ειλικρίνεια μιας Άλις Μονρό κι ένα μείγμα ρέμπελου χιούμορ και μελαγχολίας εντελώς δικό της, η Μπερλίν κάνει θαύματα με υλικό την ασήμαντη καθημερινότητα. Μέσα από τα διηγήματά της, με ηρωίδες γυναίκες που καλούνται να τα βγάλουν πέρα μόνες στη ζωή, αναδύεται ένας κόσμος σε ασταμάτητη κίνηση, γεμάτος χρώματα, αρώματα, γεύσεις, ένας κόσμος ο οποίος, παρ’ όλη την οδύνη που κατά καιρούς μας προκαλεί, πάντοτε θα μας ξαφνιάζει και θα μας σαγηνεύει.

Ναθάνιελ Χόθορν «Τρεις γοτθικές αλληγορίες», Μετάφραση: Γιώργος Μπαρουξής, εκδ. Ποικίλη Στοά, σελ. 86

Ο Ναθάνιελ Χόθορν είναι ένας από τους πατριάρχες του σκοτεινού ρομαντισμού, μαζί με τον Χέρμαν Μέλβιλ και τον Έντγκαρ Άλαν Πόε. Σε αρκετά από τα έργα των μεγάλων αυτών αφηγητών δίνεται έμφαση στην ανθρώπινη απογοήτευση, που με τη σειρά της πυροδοτεί απώλεια ορθοκρισίας. Αυτά τα χαρακτηριστικά έχουν ως συνέπεια τη μετακύλιση των όποιων καλών προθέσεων προς το κακό και την αυτοκαταστροφή. Όμως ο συγγραφέας δεν έμεινε μόνο εκεί. Η αγάπη του για τις ιστορίες φαντασμάτων σε συνδυασμό με το στοιχείο του υπερφυσικού τον οδήγησαν στην υιοθέτηση της γοτθικής λογοτεχνικής τεχνοτροπίας. Η περιοχή της Νέας Αγγλίας και τα μυστικά της αναβιώνουν ήδη στις πρώτες του συγγραφικές προσπάθειες. Ηθικές αλληγορίες που διακατέχονται από έναν έντονο αντιπουριτανισμό και διακρίνονται για τον εναγκαλισμό τους με τον συμβολισμό. Σε αυτόν τον τόμο παρατίθενται τρία ενδεικτικά αφηγήματα της περιόδου 1832-1836.

Τζορτζ Έλιοτ «Οι κακοτυχίες του αιδεσιμότατου Έιμος Μπέρτον», Μετάφραση: Καίτη Οικονόμου, εκδ. Ποικίλη Στοά, σελ. 168

Παρά τη διακηρυγμένη απέχθειά της για το μελόδραμα, η Έλιοτ δεν μπόρεσε να αποφύγει πλήρως την επιρροή του. Στις “Κακοτυχίες του αιδεσιμότατου Έιμος Μπέρτον”, για παράδειγμα, βλέπουμε ότι ο εφημέριος, η σύζυγός του και μια αδέκαρη κόμισσα αμφίβολης ηθικής σχηματίζουν ένα κλασικό ερωτικό τρίγωνο στο βουκολικό Γουόργουικσαϊρ – το είδος ακριβώς του σκανδάλου που θα ενθουσίαζε τις σκανδαλοθηρικές εφημερίδες ακόμη και εκείνης της εποχής. Η Έλιοτ μάς παρουσιάζει τον αιδεσιμότατο Μπέρτον ως “έναν άνθρωπο που οι αρετές του δεν ήταν ηρωικές και δεν φώλιαζε κάποιο κρυφό αμάρτημα στο στήθος του· που δεν τον τύλιγε το παραμικρό μυστήριο, αλλά ήταν πρόδηλα και καταφανώς πεζός”. Ωστόσο υπάρχει ένα μυστήριο γύρω από τον Έιμος Μπέρτον. Μπορεί να μην το αντιλαμβάνεται ο ίδιος -περιφέρεται ανύποπτος σε όλο το έργο σαν να είναι δεμένα τα μάτια του, πέφτοντας από τη μια παγίδα στην άλλη- αλλά το μυστήριο υπάρχει. Ο αιδεσιμότατος Έιμος Μπέρτον δεν είναι καχύποπτος -μάλιστα αυτό είναι ένα από τα σοβαρότερα ελαττώματά του- αλλά ο αναγνώστης δεν πάσχει από τέτοια έλλειψη. Έτσι, μπορούμε ν’ απολαύσουμε την εξέλιξη του σκανδάλου και να στοχαστούμε τις θλιβερές συνέπειές του, προς μεγάλη ικανοποίηση της Τζορτζ Έλιοτ…

Hugo Horiot «Ο αυτοκράτορας είμαι εγώ: ένα παιδί με αυτισμό αφηγείται», Μετάφραση: Ειρήνη Κωστούλα- Αργυρού, εκδ. Στίξις, σελ. 178

Πρόκειται για μια αληθινή ιστορία, όπου ο συγγραφέας, ως παιδί με σύνδρομο Άσπεργκερ, μας ταξιδεύει στην παιδική του ηλικία, από τα τέσσερα μέχρι τα δεκαοκτώ του χρόνια. Σ’ αυτό το ταξίδι μοιράζεται μαζί μας όσα βιώνει ένα αυτιστικό παιδί, όντας διαφορετικό, τις αγωνίες, τις εμμονές, τους φόβους, την άρνησή του να μιλήσει, την επιθυμία του να γίνει κάποιος άλλος. Μας αποκαλύπτει πώς έβλεπε τον παράλογο κόσμο μας και τον ανελέητο αγώνα του ενάντια στον εαυτό του και τους άλλους. Ένα συναρπαστικό αφήγημα, τρυφερό αλλά και σκληρό με μοναδική λογοτεχνική δεινότητα.

 

Αστυνομικό μυθιστόρημα:

Φόλκερ Κούτσερ «Βωβός Θάνατος», Μετάφραση: Τάσος Ψηλογιαννόπουλος, εκδ. Ποικίλη Στοά, σελ. 656

Μάρτιος 1930.
Η δολοφονία μιας ηθοποιού οδηγεί τον Γκέρεον Ρατ στα στούντιο του Βερολίνου, που τότε ήταν μητρόπολη του κινηματογράφου. Ο νεαρός αστυνόμος γνωρίζει τις σκοτεινές πλευρές αυτού του λαμπερού κόσμου και βιώνει την φάση μετάβασης από τον βωβό στον ομιλούντα κινηματογράφο. Ο ομιλών κατακτά τις οθόνες, κι έτσι παραγωγοί, αιθουσάρχες και αστέρες του βωβού μπαίνουν στο περιθώριο. Ο Φόλκερ Κούτσερ καταφέρνει να συνδέσει αβίαστα την νέα περιπέτεια του αστυνόμου Ρατ με το προηγούμενο μπέστσελερ του Το βρεγμένο ψάρι και να ζωντανέψει το Βερολίνο της δεκαετίας του ’30 μέσα από μια πολυεπίπεδη και αγωνιώδη αστυνομική υπόθεση.

 

Θέατρο:

Maurice Maeterlinck, Paul Claudel «Γαλλικό θέατρο τότε και τώρα: Συμβολισμός: Πελλέας και Μελισσάνθη. Χρυσό κεφάλι», Μετάφραση: Δήμητρα Κονδυλάκη, Ανδρέας Στάικος, εκδ. Άγρα, Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών, σελ. 272

Το σύνολο των έργων του θεατρικού συμβολισμού σε αντίθεση από το συμπαγές σύνολο του ρομαντικού θεάτρου, είναι ένας κατακερματισμένος γαλαξίας έργων που δίδουν έμφαση στο λόγο, ιδιαιτέρως στον ποιητικό λόγο, κείμενα πλούσια σε αναλογίες, μεταφορές, παρομοιώσεις, κείμενα που περιστρέφονται γύρω από το κείμενο, κείμενα που επιχείρησε να αναδείξει και να διαδώσει σ’ ένα ευρύτερο κοινό ο Paul Fort κατά τη δεκαετία του 1890 στο Θέατρο Τέχνης (Theatre d’art). Το θέατρο της υπέρβασης, των αδρών και καθαρών περιγραμμάτων, οι ήρωες του οποίου στοχεύουν και επιχειρούν την υπέρβαση όπως επιχειρούν να προκαλέσουν και την υπέρβαση στις τάξεις του κοινού, να το ωθήσουν προς μια υπερβατική πραγματικότητα, σε ένα σύμπαν εξιδανικευμένο.
Το “Πελλέας και Μελισσάνθη” του Μαίτερλινκ είναι από τα αντιπροσωπευτικότερα έργα του συμβολικού θεάτρου. Η σχετικά απλή πλοκή τοποθετείται σε χρόνο απροσδιόριστο και στο χώρο του μύθου. Μία αναδίφηση στα έγκατα της ίδιας της ουσίας της ζωής. Η γλώσσα του κυλά με άνεση, υποβλητικά, υπαινικτικά, υπακούοντας σ’ ένα όραμα που αναδύεται με λέξεις και σιωπές. Η εγγύτητα του Μαίτερλινκ και του Μαλλαρμέ είναι δεδομένη όπως και η φιλία τους. Η πλοκή του έργου, που εκλαϊκεύτηκε από την ομώνυμη όπερα του Ντεμπυσσύ (1902 ) είναι μία τυπική ιστορία ανεκπλήρωτου έρωτα ανάμεσα στη Μελισσάνθη και στον Πελλέα, καθώς η Μελισσάνθη είναι παντρεμένη με τον Γκολώ, αδελφό εξ αγχιστείας του Πελλέα. Ο έρωτάς τους είναι παρθενικός, αθώος, εφηβικός κατά τα πρότυπα της μεσαιωνικής και σαιξπηρικής παράδοσης του έρωτα που συντρίβεται από τις οικογένειες των εραστών που κινούνται από αντίθετα συμφέροντα.
Το δεύτερο έργο του τόμου, το “Χρυσό κεφάλι” γράφτηκε το 1889 από τον Κλωντέλ σε ηλικία εικοσιενός ετών, άπληστο για ελευθερία και εξουσία, όπως επίσης άπληστο για την Αλήθεια, που του αποκαλύφθηκε την παραμονή των Χριστουγέννων του 1886, και ξαναγράφτηκε το 1894. Αλήθεια απαγορευμένη για τη σκηνή του θεάτρου από τον ίδιο τον ποιητή έως ότου του ζητήθηκε το έργο από τον Jean-Louis Barrault το 1939. Το σημαντικότατο τούτο έργο του γαλλικού ρεπερτορίου θα αναμείνει ώς το 1959, για να παρουσιαστεί στη σκηνή σε σκηνοθεσία αντίστοιχη της υψηλής του ποιότητας, στα εγκαίνια του “Οντεόν”, από τον Ζαν-Λουί Μπαρρώ με τους Alain Cuny και Laurent Terzieff, σε μουσική Honnegger υπό τη διεύθυνση του Pierre Boulez, σε σκηνικά του Andre Masson, παρουσία του στρατηγού Ντε Γκωλ και του Αντρέ Μαλρώ. Ήταν μια μυθική βραδιά για το γαλλικό θέατρο.

 

Ποίηση:

Κώστας Βρεττάκος «Προστιθέμενη αξία», εκδ. Πόλις, σελ. 64

“Η προσωρινότητα αποτέλεσε πάντοτε την κύρια εσωτερική μου επιλογή. Γι’ αυτό φρόντιζα να ακυρώνω σιωπηρά όλες τις επιτυχίες που είχα κατά καιρούς. […] Δεν αποτέλεσαν ποτέ τίτλους αρχής, αλλά κρεσέντο μουσικής για φινάλε εξόδου. Πάντοτε περαστικός. Μου αρέσει η έκφραση και δεν διστάζω να την επαναλαμβάνω”.
Ο Κώστας Βρεττάκος, σε ηλικία ογδόντα ετών, συμφιλιώνεται με τον χρόνο, παρουσιάζοντας τα νεανικά ποιήματά του -τα “υπόλοιπα νεότητας”, όπως τα χαρακτηρίζει- υπό τον γενικό τίτλο “Προστιθέμενη αξία”. Ο αναγνώστης καλείται να γίνει συνένοχος στην τακτοποίηση-ανασκόπηση της ζωής του ποιητή, που αντιμετωπίζει πλέον τα ποιήματά του ως βιογραφικά στοιχεία – όπως κάποια αντικείμενα που τον περιβάλλουν και θεωρεί απαραίτητο να τα διασώσει.
Η ποίηση δεν προσφέρεται / σε επιπόλαιες συγκινήσεις. / Σκέψεις καταγράφει, πικρές / κι αδιέξοδες συχνά. /Θνήσκοντα αισθήματα / Αναλαμπές αισιοδοξίας / διαπιστώσεις ήττας.

Κωνσταντίνος Ι. Κορίδης «Συντμήσεις», εκδ. Ιωλκός, σελ. 48

Με σχεδία το σύντομο λόγο, η συλλογή εκκινεί τη χαρτογράφηση γνωστών κι άγνωστων περιοχών του κόσμου του δημιουργού αντλώντας στοιχεία από την απώλεια, την ανώτερη δύναμη, τη σάρκα, την κρίση, το χρόνο και τον πόνο.

ΠΑΡΟΥΣΙΑ

Τα αγαπημένα μου λάθη είναι τα επαναλαμβανόμενα.
Επιβεβαιώνουν την ύπαρξή μου.

Ναταλία Καραγιάννη «Αποικία», εκδ. Άγρα, σελ. 61

Γνωρίζει πάντα περισσότερα από τη μητρόπολη. Μιλάει μια νόθα γλώσσα. Οι διηγήσεις της είναι πόλεμος.

“Όπως στην αποικία
πίσω από τη γνωστική μας πλάτη

έτσι βυθίζεται το σκάφος
αναίμακτα
από τη θάλασσα βγαίνουμε στεγνοί
και δια παντός αθώοι από θεό”.

(Σαίξπηρ, “Τρικυμία”)

Νίκος Α. Πουλινάκης «Η εθελουσία ερυθρότητα των λέξεων», εκδ. ΑΩ, σελ. 96

Δείγμα γραφής:

1
Φλεβαριάτικη
εσπέρα συγκύπτουσα
ποθοπλαντάζει.

*

2
Πάσχουσες φλέβες
αυτοπυρπολήθηκαν
ρουφώντας ήλιο.

*

3
Μεσοπέλαγα
συννεφούλα με γόβες
νίβει άρμενα.

 

Προσωπικές αφηγήσεις:

Βασίλης Νικολαίδης «4 συναντήσεις: Γιάννης Τσαρούχης, Μάνος Χατζιδάκις, Μαίρη Αρώνη, Νίκος Γεωργιάδης», εκδ. Άγρα, σελ. 114

Βιώνουμε μια εποχή ένδειας. Απίστευτης ένδειας, πνευματικής αλλά και όχι μόνο. Όσα γνωρίσαμε και αγαπήσαμε, όσα μας γαλούχησαν, μας διαμόρφωσαν και θεωρήθηκαν κάποτε δεδομένα έχουν πια εξαφανιστεί. Ισοπεδώθηκαν, γκρεμίστηκαν και δεν μένει τίποτα να θυμίζει όσα σημαντικά συνέβησαν άλλοτε σ’ αυτόν τον τόπο.
Με το τέλος της πρώτης μετά τον πόλεμο γενιάς, άρχισαν αυτομάτως να ξεχνιούνται πράγματα, ποιότητες. Ένας ένας φεύγοντας, οι άνθρωποι αυτοί άφησαν πίσω τους κενό δυσαναπλήρωτο, με αποτέλεσμα σήμερα να μην υπάρχει ουσιαστικά μια πνευματική ηγεσία. Η μνήμη χάθηκε, σβήστηκε…
Όσοι από εμάς είχαμε την τύχη να γνωρίσουμε κάποιους απ’ τους σημαντικούς αυτούς ανθρώπους, να περπατήσουμε δίπλα τους, να τους μιλήσουμε, ακόμα και να συνεργαστούμε μαζί τους, όσοι τυχεροί ακόμα επιβιώνουμε, νομίζω πως έχουμε χρέος, με οποιονδήποτε τρόπο, να προσπαθήσουμε να κρατήσουμε ζωντανή αυτή τη μνήμη.
Ήμουν ένας από τους τυχερούς που γνώρισαν, συνομίλησαν και συνεργάστηκαν με μερικούς από τους μεγάλους της μεταπολεμικής ελληνικής σκηνής και θεωρώ υποχρέωσή μου να μιλήσω για κάποιους από αυτούς. Συγκεκριμένα, για τέσσερις ανθρώπους που σφράγισαν την εποχή τους: τον ζωγράφο και σκηνογράφο Γιάννη Τσαρούχη, τον συνθέτη Μάνο Χατζιδάκι, την ηθοποιό Μαίρη Αρώνη και τον ζωγράφο και σκηνογράφο Νίκο Γεωργιάδη. Καταθέτω την εμπειρία μου από την επαφή μου μαζί τους, έτσι ως φόρο τιμής για ποιότητες χαμένες – ελπίζω όχι ανεπιστρεπτί.

 

Ψυχολογία – Παιδιά:

Αντέλ Φάμπερ, Ιλέιν Μάζλις «Αδέλφια, όχι αντίπαλοι», Μετάφραση: Βίκυ Λαμπάδη, εικονογράφηση: Κίμπερλι Αν Κο, εκδ. Πατάκη, σελ. 342

“Δικό μου είναι!” “Όχι, δικό μου!”
“Με έσπρωξε!”… “Ούτε που την άγγιξα!”
“Του ’δωσες περισσότερο απ’ ό,τι σ’ εμένα!”
Οι βραβευμένες συγγραφείς Αντέλ Φέιμπερ και Ιλέιν Μάζλις αρνούνται να δεχτούν την ευρέως διαδεδομένη άποψη ότι το αναπόφευκτο τίμημα του να έχει κανείς περισσότερα από ένα παιδιά είναι οι ασταμάτητοι τσακωμοί και καβγάδες. Αντλώντας από τις προσωπικές τους εμπειρίες καθώς και από το απόσταγμα των εκατοντάδων βιωματικών εργαστηρίων που έχουν οργανώσει παντού στις ΗΠΑ, οι συγγραφείς έχουν σχεδιάσει απλές και συνάμα εντυπωσιακά αποτελεσματικές προσεγγίσεις με στόχο τη μείωση των συγκρούσεων και την καλλιέργεια θετικού κλίματος και καλής διάθεσης ανάμεσα στα αδέλφια. Κάθε δεξιότητα περιγράφεται γλαφυρά μέσα από σκέψεις και αληθινές ιστορίες που αφηγήθηκαν πραγματικά πρόσωπα.
Ζωντανοί διάλογοι και απολαυστικά σκίτσα σάς δείχνουν:
– πώς να βοηθάτε τα παιδιά να εκφράζουν τα συναισθήματά τους χωρίς να βλάπτουν το ένα το άλλο
– πώς να συμπεριφέρεστε διαφορετικά στο κάθε παιδί κι όμως να είστε παράλληλα δίκαιοι
– πώς να προάγετε τη συνεργασία αντί του ανταγωνισμού
– πώς να βοηθάτε τόσο τον “θύτη” όσο και το “θύμα”
– πώς να μειώνετε την οργή και να κεντρίζετε τα αδέλφια ώστε να σκεφτούν τις δικές τους λύσεις αντί να καβγαδίζουν
Ανανεωμένο και επικαιροποιημένο, το “Αδέλφια, όχι αντίπαλοι” προσφέρει πραγματικά πρωτότυπες ιδέες και σκέψεις για τις αδελφικές σχέσεις και μας δείχνει πώς μπορούμε να ενσωματώσουμε τις ιδέες αυτές στην καθημερινότητά μας.

 

Ιστορία- Βιογραφίες:

Γιώργος Θ. Μαυρογορδάτος «Τα γράμματα στην Πάολα: Τι μας λένε για τον Κωνσταντίνο Α’», εκδ. Πατάκη, σελ. 155

Γιατί να ασχοληθεί κανείς με τα γράμματα του βασιλέα Κωνσταντίνου Α΄ προς την Ιταλίδα ερωμένη του Πάολα; Υπάρχουν ερωτικές επιστολές που περιέχουν πολύτιμες πληροφορίες γενικότερης σημασίας, πέρα από τα ερωτόλογα, τις αναπολήσεις, τις φαντασιώσεις ή άλλες “γαργαλιστικές” αλλά ριζικά ιδιωτικές λεπτομέρειες. Τέτοιες είναι και οι επιστολές του Κωνσταντίνου προς την Πάολα. Μας λένε πολλά για την προσωπικότητα του Κωνσταντίνου, από το ίδιο του το χέρι. Καμία άλλη πηγή δεν έχει τέτοια αμεσότητα, ούτε τόση αξιοπιστία. Γι’ αυτό άλλωστε τις έχουν χρησιμοποιήσει ως τεκμήρια (χωρίς να παραπέμπουν όπως όφειλαν) ένας ακραιφνής μοναρχικός σαν τον Παναγιώτη Πιπινέλη και ένας αφοσιωμένος αυλικός σαν τον Κωνσταντίνο Λούρο. Έτσι βρέθηκαν αποσπάσματά τους ακόμη και στην επίσημη ιστοσελίδα της πρώην βασιλικής οικογένειας…
Ο σκοπός αυτού του βιβλίου είναι περιορισμένος και εστιασμένος: να αναδείξει κρίσιμα στοιχεία της προσωπικότητας του Κωνσταντίνου, όπως προκύπτουν από τα δικά του γράμματα. Ίσως έτσι φανεί και η αναντιστοιχία μεταξύ του πραγματικού προσώπου και του ειδώλου που λάτρεψε η μισή Ελλάδα. Το βιβλίο αυτό συμπληρώνει τα προηγούμενα δύο βιβλία μου για τον Εθνικό Διχασμό (1915 και Μετά το 1922). Το ζητούμενο εξακολουθεί να είναι η κατανόηση, η εξήγηση, η ερμηνεία – όχι η καταγγελία. Το ζητούμενο αυτό υπηρετεί και η εικονογράφηση με πολλές φωτογραφίες που είναι άγνωστες στο ευρύ κοινό.

 

Φεμινισμός:

Mary Wollstonecraft «Η αναγνώριση των δικαιωμάτων της γυναίκας», Μετάφραση: Θάνος Καραγιαννόπουλος, εκδ. Οξύ, σελ. 192

“Θλίβομαι που οι γυναίκες υποτιμώνται συστηματικά λαμβάνοντας ευχαρίστως την ασήμαντη προσοχή που οι άνδρες θεωρούν πως αρμόζει να δείχνουν στο γυναικείο φύλο. Τόσο γελοία μου φαίνονται όλα αυτά τα μικρά τελετουργικά, που με δυσκολία συγκρατώ τα νεύρα μου όταν βλέπω έναν άνδρα να σπεύδει με πάσα προθυμία να πιάσει ένα πεσμένο μαντίλι ή να ανοίξει μια πόρτα, τη στιγμή που μια κυρία θα μπορούσε να το κάνει και μόνη της με μία κίνηση”.
Γράφοντας σε μια εποχή που o αγώνας για τα δικαιώματα του ανθρώπου είχε οδηγήσει στις μεγάλες επαναστάσεις στην Αμερική και τη Γαλλία, η Μέρι Γουόλστονκραφτ εξέφρασε με δυναμισμό τη δική της γνώμη για τη γυναικεία ανεξαρτησία το 1792. Με πάθος και αμεσότητα, επιτέθηκε στην επικρατούσα άποψη της κοινωνίας που αντιμετώπιζε τη γυναίκα ως διακοσμητικό στοιχείο και απαίτησε την ισότιμη εκπαίδευση για κορίτσια και αγόρια, το τέλος των προκαταλήψεων και την εξάρτηση των γυναικών από το επάγγελμά τους και όχι από τον σύντροφό τους. Η αναγνώριση των δικαιωμάτων της γυναίκας έγινε δεκτή άλλοτε με θαυμασμό και άλλοτε με αγανάκτηση, την καθιέρωσε ωστόσο ως τη “μητέρα” του σύγχρονου φεμινισμού.
“Eύχομαι οι γυναίκες να έχουν εξουσία όχι πάνω στους άντρες, αλλά πάνω στον εαυτό τους”.

 

Κόμικς:

Soloup «Ο συλλέκτης: Έξι διηγήματα για έναν κακό λύκο», εικονογράφηση: Soloup, εκδ. Ίκαρος, σελ. 272

Παιδιά και γονείς. Παιδιά και χωρισμένοι γονείς. Έρωτες που κατέρρευσαν. Σιωπές και φωνές. Δικαιολογίες κι αφορμές όταν, κάποια στιγμή, τον έναν σύντροφο έπαψε να τον αφορά ό,τι απασχολεί τον άλλον. Έπειτα διαζύγια, εντάσεις, αίθουσες δικαστηρίων, απαρχαιωμένοι νόμοι, χρονοβόρες δίκες, προκάτ αποφάσεις. Παράλογος πόλεμος χαρακωμάτων εκεί που κάποτε υπήρχε αγάπη. Κάπου ανάμεσα, στα ερείπια των ερώτων, παιδιά μπερδεμένα καλούνται να διαλέξουν στρατόπεδο. Άραγε, οι γονείς παίρνουν διαζύγιο και από τα παιδιά τους; Ποιος κερδίζει όταν το παιδί αποξενώνεται από τον έναν γονιό; Πόσο συνυπεύθυνη σε αυτή την αδικία είναι η Δικαιοσύνη;
Πεταλούδες, γραμματόσημα, δαχτυλήθρες, δόντια, ταξί. Σκιές και μαύρες τρύπες. Μια παρέα στο καφενείο, ένα καναρίνι και μια διάρρηξη, δυο φίλοι, η πόρτα μιας πολυκατοικίας, η Κοκκινοσκουφίτσα. Πέντε διηγήματα κι ένα παραμύθι για τον “κακό” λύκο. Ένα graphic novel για την οδυνηρή απόσταση που χωρίζει τον Διονύση από τη μικρή Φωτεινή.