Fractal

✔ Νέες εκδόσεις: 13 βιβλία κατ’ ευθείαν απ’ το τυπογραφείο

Επιμέλεια: Ελένη Γκίκα //

 

 

Ελληνική πεζογραφία:

 

Ελισάβετ Χρονοπούλου «Ο έτερος εχθρός», εκδ. Πόλις, σελ. 136

«Μπροστά η Φιλίτσα και πίσω εγώ, ανηφορίσαμε για το σπίτι.
Δεν βγάλαμε μιλιά σ’ όλο τον δρόμο γιατί ένα πράγμα μόνο ήταν να πούμε κι αυτό δεν θα το λέγαμε ποτέ ο ένας στον άλλον, ποτέ πια όσο ζούσαμε, και πράγματι, ποτέ δεν το ’παμε. Μας έφτανε που, όταν θα ξημέρωνε η μέρα και θα πηγαίναμε στον μπακάλη με το δελτίο, θα παίρναμε τρεις μερίδες ψωμί κι όχι δύο […].
Τίποτ’ άλλο δεν θυμάμαι από κει και πέρα.
Ζήσαμε.»
Στην περίοδο της γερμανικής κατοχής στην Αθήνα, εκτός απ’ τον ίδιο τον κατακτητή, οι ήρωες των δέκα ιστοριών αντιμετωπίζουν κι έναν διαφορετικό εχθρό: Κάτω απ’ το κράτος της πείνας και του τρόμου, απειλείται η συλλογική ηθική υπόσταση. Βλέπουν να καταλύεται γύρω τους ό,τι συνιστά την έννοια του “ανθρώπινου”. Βλέπουν τους γύρω ή και τον εαυτό τους να οπισθοδρομούν σε βαθμίδες πρωτογονικές.
Επιβίωσαν.
Το τίμημα της επιβίωσης το κράτησαν μέσα τους, ένα μυστικό που το βάρος του συνόδευσε την υπόλοιπη ζωή τους. Για να μπορέσουν να συνεχίσουν, άλλοι χρειάστηκε να το ξεχάσουν, άλλοι να το ξορκίσουν, άλλοι να το ανασκευάσουν.

 

Ελένη Λόππα «Η ζωή είναι αλλού; Requiem for a dream», εκδ. Ρώμη, σελ. 386

Η Μυρτώ, η ηρωίδα του βιβλίου, συνειδητοποιείται ξαφνικά, μέσα από τις αλλεπάλληλες τραγικές εικόνες των ΜΜΕ με τα μακάβρια ναυάγια στη Μεσόγειο και στο Αιγαίο που στοίχισαν τις ζωές χιλιάδων μεταναστών και προσφύγων, ιδίως την περίοδο 2015-2016 και ανατρέποντας την μέχρι τότε εφησυχασμένη ζωή της, αποφασίζει να ενταχτεί σε μια Μη Κυβερνητική Οργάνωση στη Λέσβο. Εκεί θα δοθεί ολοκληρωτικά στη συμπαράσταση των δυστυχισμένων ανθρώπων που φτάνουν καθημερινά στο νησί εξουθενωμένοι, έχοντας χάσει όχι μόνο την πατρίδα τους, αλλά συχνά σε κάποιο ναυάγιο και τα αγαπημένα τους πρόσωπα. Στη Λέσβο θα γνωρίσει και έναν μεγάλο έρωτα. Κανείς όμως δεν ξέρει την κατάληξή του. Ο αναγνώστης καλείται, με τη δημιουργική φαντασία του, να απαντήσει στα βασανιστικά ερωτηματικά της Μυρτώς κι έτσι να καλύψει τα “κενά” του κειμένου.

 

Κυριάκος Μαργαρίτης «Κρόνακα», εκδ. Ίκαρος, σελ. 480

«Όλες οι ιστορίες που αγάπησα ήταν ποτάμια, θα ήθελα, όμως, αυτήν που αποφάσισα να πω, να τη δείτε σαν θάλασσα: ποιος θα την εξαντλήσει; Οπωσδήποτε όχι εγώ. Tο έχω, όμως, καημό να τη φτάσω και να μπω στο ανεξάντλητο. Αναφέρομαι στο μυστήριο του Λόγου και πάω να το τελέσω στην αυλή μιας παιδικής ηλικίας. Εκεί παρατάσσω τα κάστρα μου, με στάχτες του Άουσβιτς, άμωμα δάκρυα του Τορίνο, χώμα της Πράσινης Γραμμής, στίχους της Σιβηρίας, προσκυνήματα αθωνικά και κάτι περιπάτους στις στοές της Αθήνας. Αν δεν κάνω λάθος, ο αφρός θα λέγεται Κρόνακα, τουτέστιν Χρονικό. Τα άλλα, πιθανώς η αιωνιότητα, ελπίζω να είναι ο βυθός μου.»

Με μεθόδους αστυνομικής έρευνας, ο ήρωας – αφηγητής διασχίζει τις εποχές της ανθρώπινης περιπέτειας και συλλέγει στοιχεία από τους αρχαίους μύθους, την παιδική ηλικία, την παγκόσμια λογοτεχνία, την εισβολή του 1974, το Άουσβιτς, και παντού αλλού, διεκδικώντας μιαν άλλη ανάγνωση της Ιστορίας και μιαν οντολογική δικαίωση για τα τραγικά συμβάντα που την έχουν σφραγίσει.

 

Δημήτρης Τσολάκης «Πέφτουν αστέρια», εκδ. Απόπειρα, σελ. 127

«Το σκόπιμο αίμα. Στο πιάτο, σε δείπνο οικογενειακό. Μαύρο τραπεζομάντιλο. Τα χρυσόψαρα είναι εδώ, στη γυάλα. Άρωμα από χαλασμένο τυρί, πλαστικά άνθη. Με βελόνες. Μια αποκεφαλισμένη κούκλα που μεγαλώνει, χάνοντας τις τέσσερις αδελφές της. Μιλάει. Μαμά; Μπαμπά; Αυτοί οι παντελώς άγνωστοι στο παιδί άνθρωποι. Οι καταγωγικοί θύτες στην “προγεγραμμένη ρουτίνα του ήλιου”: Ανατέλλεις, ζεις, βασιλεύεις, σκοτεινιάζεις. Πεθαίνεις. Το αίμα που αφήνουν παντού είναι γενετικός κώδικας. Το εκπληρωμένο, υποδόριο, αμίλητο έγκλημα. Ο πολλαπλασιασμός του. Είναι παράδοση και κληροδότημα, στάμπα που μεγαλώνει σαν κηλίδα. Μην κοιτάξεις πίσω, θα γίνεις άγαλμα. Μη μιλάς. Μη γελάς. Μη. Μη – Μια μικρή ιστορία του κόσμου, σαν βιβλιοθήκη επαναλαμβανόμενων φόνων. Που εκπυρσοκροτούν. Το σπίτι γυρίζει προς τα μέσα. Τους καταπίνει, σ’ ένα κόκκινο βυσσινί. Άλλο σπίτι. Κι άλλο. Κι άλλο. Κοίτα, μπαμπά, βρέχει. Κοίτα. Πέφτουν μαχαίρια.
Το πρώτο βιβλίο του Δημήτρη Τσολάκη είναι μια νουβέλα για το τραυματικό. Μια πικρή αλληγορία για το ύστερα, τις συνέπειες ενός άγραφου νόμου. Θα μπορούσε να λειτουργήσει και ως επίμετρο σήμερα στο βιβλίο της Μαργαρίτας Καραπάνου “Η Κασσάνδρα και ο Λύκος”. Σαν υστερόγραφο ενός τελευταίου παραμυθιού, από ένα παιδί. Τον κόσμο των παιδιών οι ενήλικοι τον ξεχνούν διαρκώς. Ευτυχώς όμως υπάρχουν τα βιβλία. Και μας τον θυμίζουν.
Κοίτα, μπαμπά. Κοίτα. Με έκανες παγώνι. Σου αρέσει τώρα η νεκρή ουρά μου; Η ουρά σου. Αυτή η λερναία ουρά του κόσμου. Τους. Σας. Μπαμπά; Μπαμπά; Τώρα σε καταπίνω εγώ.» Σταύρος Σταυρόπουλος στο οπισθόφυλλο.

 

Διώνη Δημητριάδου «Ο βιωμένος χρόνος», εκδ. ΑΩ, σελ. 120

Το άλλο φεγγάρι, Η έννοια του χρόνου, ασύλληπτη στην ουσία της, με τα μετρήσιμα χρονικά διαστήματα μόνο προσωπικά να εννοούνται. Γι’ αυτό και ο μέσα χρόνος είναι και ο μόνος προσιτός. Μέσα του ζούμε και πάνω στις διαδρομές του πατάνε τα αβέβαια βήματά μας. Στο μεταξύ, ο χρόνος ο αληθινός τρέχει αδιάφορος για τη δική μας αντίληψη και εμείς μόνο στιγμές αποτυπώνουμε θεωρώντας πως έστω για λίγο πιάσαμε το νόημα. Μπορεί βέβαια όλο αυτό να είναι μια ψεύτικη αίσθηση του υπαρκτού, και ο χρόνος μόνο ως προσωπικός να βιώνεται. Σ’ αυτής της μαγικής συμπαντικής απάτης την αίσθηση ακουμπούν αυτές οι μικρές ιστορίες. Κάποιες ελάχιστες σε έκταση, ίσως για να υπαινιχθούν την αξία της στιγμής που χάνεται ανεπαίσθητα, αν δεν προλάβεις να την κρατήσεις υγρή στο χέρι σου.

 

 

Πηνελόπη Κουρτζή «Δεκατρία μπαλώματα», εκδ. Ψυχογιός, σελ. 320

«Μικρή μου, να θυμάσαι πάντα∙ το μπάλωμα όταν γίνεται δεν ξεγίνεται. Κοίτα, όμως, σαν καινούργιο δείχνει. Το μπάλωμα είναι τέχνη».

«Και τι ακριβώς σημαίνει μπάλωμα; Και γιατί να μην αγοράσεις καινούργιο; Αφού έχετε τόσους παράδες», απορούσε η Νόρα.

«Μπάλωμα είναι η επιδιόρθωση ενός πράγματος που χάλασε, αλλά δε θες να το αποχωριστείς ή δε γίνεται να το αποχωριστείς. Το μπάλωμα είναι τέχνη, μικρή μου. Είναι χάρισμα∙ να μπορείς να αλλάζεις κάτι που είναι πια παλιό ή ελαττωματικό και να το φτιάχνεις πάλι ώστε να σου αρέσει».

Η Νόρα, βαφτισμένη Ελεονώρα, νόθα κόρη του Μιχαήλου Χιωτέλλη, μαθαίνει την τέχνη του μπαλώματος στο σπίτι του πατέρα της, στη Μυτιλήνη, γύρω στα μέσα του 1800. Η ίδια, όμως, δεν μπαλώνει τα ρούχα της∙ μπαλώνει τα θλιβερά της ζωής της, ξεκινώντας από το όνομά της. Μόνο, όμως, το όνομα, γιατί ως νόθα επίθετο δεν έχει. Το ταλέντο της αυτό τη βοηθάει να επιζήσει από τα δεινά που πλήττουν το νησί και φέρουν τα πάνω κάτω στη ζωή της, να αντιμετωπίσει τους ανθρώπους που την πληγώνουν, με πρώτο τον αδελφό της, να δοθεί στον έρωτα χωρίς να υπολογίσει τους ηθικούς κανόνες και τελικά να αποκτήσει αυτό που πάντα επιθυμούσε: μια ταυτότητα. Κάθε μπάλωμα, όμως, έχει ένα αντίτιμο. Και η Νόρα τα πληρώνει όλα∙ και τα δεκατρία μπαλώματα. Γιατί τόσα χρειάστηκε να κάνει.

 

 

Ξένη πεζογραφία:

 

Hans Jacob Christoffel Von Grimmelshausen «Σιμπλίκιος σιμπλικίσιμος», Μετάφραση: Γιάννης Κοιλής, εκδ. Εξάντας, σελ. 864

“Πρόκειται για ένα σπάνιου είδους μνημείο της λογοτεχνίας και της ζωής, το οποίο, δίχως καθόλου να χάσει την ικμάδα του, επιβίωσε για κοντά τρεις αιώνες και θα αντέξει για πολλούς ακόμη· ένα πεζογράφημα ακούσιου μεγαλείου, πολύχρωμο, άγριο, ωμό, διασκεδαστικό, μες στον έρωτα και στα κουρέλια· ένα έργο που κοχλάζει από ζωή, που μιλάει στον ενικό με το θάνατο και το διάβολο, το οποίο καταλήγει στη συντριβή και την ολοσχερή αποστροφή απέναντι σ’ έναν κόσμο που σπαταλήθηκε μέσα στο αίμα, τη ληστεία, την ηδονή· αθάνατο όμως μέσα στην άθλια λαμπρότητα των αμαρτιών του”. Τόμας Μαν, 1944

 

 

George Saunders «Λήθη και Λίνκολν», Μετάφραση: Γιώργος- Ίκαρος Μπαμπασάκης, εκδ. Ίκαρος, σελ. 472

Πώς ζούμε και πώς αγαπάμε, όταν ξέρουμε ότι όλα αυτά που μας νοιάζουν κάποια στιγμή θα πάψουν να υπάρχουν;
Φεβρουάριος 1862. Ο Αμερικανικός Εμφύλιος μαίνεται, ενώ ο αγαπημένος εντεκάχρονος γιος του προέδρου Λίνκολν βρίσκεται βαριά άρρωστος και, παρά τις προβλέψεις για ανάρρωση, τελικά πεθαίνει.
Στις 22 Φεβρουαρίου του 1862, δύο μέρες μετά τον θάνατό του, ο Γουίλι Λίνκολν κηδεύτηκε σε μαρμάρινη κρύπτη στο κοιμητήριο της Τζόρτζταουν.
Εκείνο το βράδυ, ο Αβραάμ Λίνκολν φθάνει μόνος στο νεκροταφείο, θέλοντας να περάσει χρόνο με το άψυχο σώμα του γιου του. Κατά τη διάρκεια της νύχτας, τα φαντάσματα αυτών που έφυγαν πρόσφατα από τη ζωή και αυτών που έχουν πεθάνει, από καιρό, συνυπάρχουν· μια μνημειώδης μάχη πραγματοποιείται για την ψυχή του μικρού Γουίλι.
Με έναυσμα αυτό το ιστορικό γεγονός, o George Saunders, αφηγείται μια αξέχαστη καλειδοσκοπική ιστορία για την οικογενειακή αγάπη, την απώλεια, αλλά και τις δυνάμεις του καλού και του κακού.

 

Αστυνομικό μυθιστόρημα:

 

Ντάβιντ Λάγκερκραντζ «Το κορίτσι που διψούσε για εκδίκηση», Μετάφραση: Ξενοφών Παγκαλιάς, σελ. 424

Η Λίσμπετ Σαλάντερ εκτίει μειωμένη ποινή στις γυναικείες φυλακές Φλουντμπέργια και κάνει ό,τι μπορεί για να αποφύγει οποιαδήποτε σύγκρουση με τις συγκρατούμενές της. Όταν προστατεύει μια κοπέλα από το Μπανγκλαντές που κρατείται στο διπλανό κελί, μπαίνει αμέσως στο στόχαστρο της Μπενίτο, της ανεπίσημης αρχηγού της φυλακής. Ο Χόλγκερ Παλμγκρέν επισκέπτεται τη Λίσμπετ για να την ενημερώσει πως έχει λάβει κάποια έγγραφα από το Αρχείο Ερευνών Γενετικής και Περιβάλλοντος τα οποία ρίχνουν νέο φως στην κακοποίηση που υπέστη ως παιδί. Η Λίσμπετ ζητάει από τον Μίκαελ Μπλούμκβιστ να τη βοηθήσει στην έρευνά της. Τα στοιχεία τούς οδηγούν σε κάποιον άντρα ονόματι Λέο Μανχάιμερ, συνεργάτη του χρηματιστή Άλφρεντ Έγκρεν.

Πώς συνδέεται το παρελθόν ενός πλούσιου νεαρού άντρα από τους χρηματοοικονομικούς κύκλους με αυτό της Λίσμπετ Σαλάντερ; Και πώς θα διαχειριστεί η Λίσμπετ τις αυξανόμενες απειλές που δέχεται από την Μπενίτο και τη συμμορία της;

Στο ΚΟΡΙΤΣΙ ΠΟΥ ΔΙΨΟΥΣΕ ΓΙΑ ΕΚΔΙΚΗΣΗ, το πέμπτο μέρος της σειράς Millennium, ο Ντάβιντ Λάγκερκραντζ πλέκει μια συναρπαστική ιστορία για την κακοποίηση, τα προβλήματα τιμής και τις σκιές από το παρελθόν που στοιχειώνουν ακόμα τη Λίσμπετ.

 

Saul Black «Δίψα για φόνο», Μετάφραση: Χ.Ν.Αλεξίου, εκδ. Bell, σελ. 437

Όταν καλούν στον τόπο ενός αποτρόπαιου εγκλήματος την ντετέκτιβ του Τμήματος Ανθρωποκτονιών της Αστυνομίας του Σαν Φρανσίσκο Βάλερι Χαρτ, εκείνη ούτε που μπορεί να φανταστεί τι πρόκειται να επακολουθήσει. Μια γυναίκα έχει βρεθεί άγρια δολοφονημένη και δίπλα στο πτώμα υπάρχει ένα αινιγματικό σημείωμα που απευθύνεται στη Βάλερι.
Το θύμα τής είναι άγνωστο, ωστόσο καθώς η Βάλερι ερευνά την υπόθεση, όλες οι ενδείξεις οδηγούν προς μία, ιδιαιτέρως ανησυχητική, κατεύθυνση: τις φυλακές του Ρεντ Ριτζ, όπου μια γυναίκα ονόματι Κάθριν Γκλας εκτίει την ποινή της για μια σειρά φρικτών δολοφονιών. Υπεύθυνη για τον εγκλεισμό της ήταν η Βάλερι, και το τελευταίο πράγμα που θέλει είναι να ξαναμπεί στον άρρωστο, διεστραμμένο κόσμο της Κάθριν. Όταν, όμως, ανακαλύπτεται και δεύτερο πτώμα, η Βάλερι συνειδητοποιεί ότι ο μοναδικός τρόπος να πλησιάσει το δολοφόνο είναι να ζητήσει τη βοήθειά της. Μόνο που ο χρόνος μετράει αντίστροφα, και το ταξίδι της Βάλερι στον σκοτεινό λαβύρινθο του μυαλού της Κάθριν μπορεί ν’ αποδειχτεί θανατηφόρο…

 

Έλση Τσουκαράκη «Γαλάζιος λαβύρινθος», εκδ. Ψυχογιός, σελ. 408

Ο αιφνίδιος και ύποπτος θάνατος ενός μικρού αγοριού έρχεται να ταράξει την καθημερινότητα του εισαγγελέα Σάββα Νίκα, ο οποίος βιώνει για πρώτη φορά στη ζωή του τον έρωτα με τη φλογερή κοκκινομάλλα Λούσι.

Την ίδια ταραχή νιώθει κι ο έμπειρος ιατροδικαστής Βλάσης Φωτίου, κοντά στη δύση της καριέρας του, γεγονός που εγείρει μέσα του πολλά αναπάντητα ερωτήματα.

Το τραγικό γεγονός αναστατώνει και τον αστυνόμο Ανέστη Βαγενά, φέρνοντάς τον αντιμέτωπο με την αληθινή αγάπη.

Όταν ακόμα ένα παιδί χάνει με τον ίδιο παράξενο τρόπο τη ζωή του, οι τρεις άντρες συνεργάζονται για να εξιχνιάσουν αυτούς τους αποτρόπαιους θανάτους.

Ποιο άρρωστο μυαλό οργανώνει την εξόντωση μικρών παιδιών; Ποιες είναι οι αιτίες μιας τόσο αποκρουστικής πράξης; Πόσο εύκολη είναι σύμφωνα με τις επιταγές του Νόμου η ανακάλυψη της αλήθειας και η σύλληψη του δολοφόνου;

 

Ποίηση:

 

Βίκυ Δερμάνη «Ψυχή πουθενά», εκδ. ΑΩ, σελ. 56

Η Βίκυ Δερμάνη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1960, όπου και διαμένει μέχρι σήμερα. Από τα εφηβικά της χρόνια και στη διάρκεια της ζωής της γνώρισε και αγάπησε πολύ τη λογοτεχνία. Την αισθητική και την ποιητική της έκφραση διαμόρφωσαν εκτός των άλλων και η μαγική πόλη της Αθήνας των δεκαετιών 1960-70, ο μυθικός κόσμος του Θεάτρου που είχε την τύχη από παιδί να γνωρίσει, καθώς και η τραγική Σύλβια Πλαθ, ο αποκαλυπτικός Τάσος Λειβαδίτης και ο μοναδικός Νίκος Γκάτσος. Εδώ και αρκετά χρόνια γράφει ποιήματα προσπαθώντας να διατηρεί μέτρο και συνέπεια στο έργο της, όσο και στη σχέση με το αναγνωστικό της κοινό.
Έργα της ιδίας:
“Πάνε χρόνια που σαν αγρίμι”, εκδόσεις ΑΩ, 2009, “Λέξεις βρύα της ψυχής”, εκδόσεις ΑΩ, 2010, «Με μια φλόγα όπως πάντα», εκδόσεις ΑΩ, 2013, «Έρωτας κραταιός ως θάνατος» εκδ. ΑΩ, 2014, «Ο πόνος μαύρος σκύλος π’ αλυχτά», εκδ. ΑΩ, 2016, «Ψυχή πουθενά», εκδ. ΑΩ, 2107

Δείγμα γραφής:

ΤΑ ΝΕΡΑ ΤΩΝ ΒΡΟΧΩΝ

Tα νερά των βροχών που απ’ τον ορίζοντα έρχονται
πέφτουν μ’ ορμή στη μήτρα της γης τρυπώνουν
από πηγές αναβλύζουσες πορφύρας γεννιούνται άνθη
χορεύουν οι ελιές στη θάλασσα κατεβαίνοντας
τα καρποφόρα κλαδιά της πνίγονται στα κύματα
λόγια μυστήρια σε χλοοτάπητες σπέρνονται
σ’ αφίλητο λαιμό φίδι τυλίγεται συρίζοντας

στην παγωνιά ενός δάσους κατάλευκου
νύφες επτά με πέπλα σχισμένα και πόδια γυμνά
έναν ήλιο σακάτη νυμφεύονται

 

Βιβλία για παιδιά:

 

Drew Daywalt «Η μέρα που τα κραγιόνια τα παράτησαν», μετάφραση: Φίλιππος Μανδηλαράς, εικονογράφηση: Oliver Jeffers, εκδ. Ίκαρος, σελ. 38

Το μόνο που ήθελε ο καημένος ο Ντάνκαν, ήταν να ζωγραφίζει. Όταν όμως άνοιξε την κασετίνα του, βρήκε ένα σωρό γράμματα που όλα τους έλεγαν το ίδιο: τα παρατάμε! Το Μπεζ είχε κουραστεί να είναι η σκιά του Καφέ. Το Μπλε χρειαζόταν ένα διάλειμμα μετά από τόση δουλειά ενώ το Ροζ ζητούσε απλώς να χρησιμοποιηθεί. Το Πράσινο δεν είχε παράπονα αλλά ζητούσε να φιλιώσουν το Κίτρινο με το Πορτοκαλί.
Τι μπορούσε να κάνει ο Ντάνκαν; Ο πρωτοεμφανιζόμενος Drew Daywalt και ο αγαπημένος εικονογράφος Oliver Jeffers δημιουργούν μια ολοζώντανη και ευφάνταστη ιστορία που θα κάνει τα παιδιά να ξεκαρδιστούν στα γέλια και να δουν με διαφορετικό μάτι τα κραγιόνια τους…

 

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top