✔ Νέες εκδόσεις: η ελληνική και ξένη λογοτεχνία και η ποίηση έχουν την τιμητική τους / 13 καινούργια βιβλία

Επιμέλεια: Ελένη Γκίκα //

 

Ελληνική πεζογραφία:

Τάκης Θεοδωρόπουλος «Σελάνα», εκδ. Μεταίχμιο, σελ. 368

Ο Παρθενώνας, όπως όλα τα μεγάλα αριστουργήµατα, κρύβει στη μορφή του και την εμπειρία ζωής του δημιουργού του, του Ικτίνου: τις επιθυμίες, τους έρωτες, τις απογοητεύσεις, τις αμφιβολίες, τις αγωνίες και τους φόβους του. Τη δίνη αυτής της εµπειρίας σαρώνει η μυθιστορηµατική αφήγηση ταξιδεύοντας στην άλλη άκρη του χρόνου, στην καρδιά μιας Αθήνας, όπου ο δήµος είναι “τύραννος”, όπως τον αποκαλεί ο Ευριπίδης, και οι θεοί εξακολουθούν να ενδιαφέρονται και να παρεμβαίνουν στο ανθρώπινο σύµπαν. Οδηγός στην περιπέτεια η δαιµονική και μαγευτική συγχρόνως Σελάνα, σύντροφος ζωής του αρχιτέκτονα του Παρθενώνα.
Ένα μυθιστόρημα για την περιπέτεια της δημιουργίας.
«…µε το μυθιστόρημα αυτό γεύτηκα τα αποφάγια που άφησε στο τραπέζι της η ευωχία των μελετητών τόσων αιώνων. Πέρασα χρόνια διαβάζοντας τα έργα τους, άλλοτε µε περιέργεια, άλλοτε µε θαυµασµό, κι άλλοτε από υποχρέωση. Όµως άλλο έψαχνα, κι ας ήξερα πως δεν θα µπορέσω να το βρω στις σελίδες που καταγράφουν µε εξαιρετική ακρίβεια αριθµούς, διαστάσεις, αποστάσεις και όσα άλλα µέσα διαθέτει ο ανθρώπινος νους για να περιγράψει το ορατό. Οι πειρασμοί ήσαν πολλοί. Σκέφτηκα µια Bιογραφία του Παρθενώνα που θα στηριζόταν αποκλειστικά σε ιστορικές μαρτυρίες, από τον Κέκροπα ως τον Μανόλη Κορρέ. Όµως τελικά υπέκυψα στην έξη µου -την έξη του μυθιστοριογράφου- διότι αυτή υπηρετεί καλύτερα το ζητούμενο. Επειδή όµως το “Μυθιστόρημα του Παρθενώνα” δεν τελειώνει µε τη δημιουργία του, ευελπιστώ να συνεχίσω µε τα επόµενα επεισόδια του μακραίωνος βίου του.» Τάκης Θεοδωρόπουλος

Γιώργος Αριστηνός «Ο δολοφόνος», εκδ. Κίχλη, σελ. 208

Ο ήρωας του Γιώργου Aριστηνού, ευπατρίδης, διανοούμενος, αλκοολικός από πεποίθηση και όχι από έξη, εστέτ και μισάνθρωπος, αλλά συνάμα και τρυφερός ως την αυτοανάλωση, σκοτώνει τέσσερις γυναίκες είτε επειδή τραυματίζουν την αισθητική του είτε επειδή προσβάλλουν τον ναρκισσισμό του.
Ας μην αναζητήσουμε ωστόσο στον Δολοφόνο μια αναπαράσταση αληθοφανών πράξεων ή τη διερεύνηση των κινήτρων τους· πρόκειται για συνειδητή παρωδία του μυθιστορηματικού είδους.
Ο Αριστηνός βάζει τον ήρωά του να διαρρηγνύει τον έναν μετά τον άλλον όλους τους δεσμούς με τους γύρω του. Καθηλωμένος στη μεταφυσική του μοναξιά, ρημαγμένος από την αίσθηση μιας βαθιάς οντολογικής προσβολής, ο κεντρικός χαρακτήρας περιπλανιέται σε έναν υπαρξιακό λαβύρινθο, από τον οποίο κανένας και τίποτα δεν είναι σε θέση να τον βγάλει. Το κακό, η αυτοκαταστροφή, ο θάνατος, ο πόνος, η αγωνία και οι ενοχές συγκλίνουν στην έννοια της οντολογικής αρρώστιας.
Η γλώσσα του μυθιστορήματος, μέσα από τους μαιάνδρους της, με ένα μπαρόκ λεξιλόγιο και πλήθος αναφορών στη λογοτεχνία, καλείται να αποτυπώσει την παλίρροια των συναισθημάτων μίσους, τις διαρκείς ταλαντεύσεις ανάμεσα στη θλίψη και τη μανιακή ευφορία, τις αβυσσαλέες όψεις της ψυχής ενός χαρακτήρα που θύει στην καθαρή σπατάλη της ζωής του.
«Εύγλωττη ήταν και παραμένει η πεποίθηση για τον ρόλο της λογοτεχνικής γλώσσας, η οποία με τον μηχανισμό της εξιδανίκευσης ωραΐζει το δυσοίωνο νόημα της ζωής. Εξάλλου τόσο από τον Δολοφόνο όσο και από το σύνολο του συγγραφικού μου έργου συνάγεται πόσο απορφανισμένο είναι αυτό από θετική αξία. Μπορώ μάλιστα να ορκιστώ χωρίς καμιά αμφιταλάντευση στην κακή πίστη του ανθρώπου. Περαιτέρω βέβαια και στη δολοφονική του φύση που, όσο κι αν προσχώνεται από τους κοινωνικούς θεσμούς και τις σωτηριολογικές θεωρίες, άλλο τόσο βρίσκει την ευκαιρία να προβάλλει το ευαγές έργο της. […] Ο πρωταγωνιστής του Δολοφόνου δεν σκοτώνει από υπεροπτική αλαζονεία, μνησικακία, φθόνο ή υπερβολικό συναίσθημα, αλλά από σνομπισμό, δηλαδή από απεγνωσμένο, άχρηστο πάθος.» Γιώργος Αριστηνός

Θεόδωρος Γρηγοριάδης «Γιατί πρόδωσα την πατρίδα μου», εκδ. Πατάκη, σελ. 314

Από το Παγγαίο, την Καβάλα, τον Έβρο µέχρι την Αθήνα, αλλά και τη Σαµψούντα, την Τυνησία, τη Συρία, το Βερολίνο και τη Στοκχόλµη, οι άνθρωποι διασχίζουν σύνορα, πολιτισµούς και προσωπικά όρια, βιώνουν ιστορικές αλλαγές, διεκδικούν διαφορετικές ταυτότητες, αναζητούν µια καινούργια αρχή ή και το άδοξο τέλος τους, ακροβατούν ανάµεσα στο πάθος για τη ζωή και στο βάρος µιας απώλειας.
Οικογενειακές ιστορίες, αδιέξοδες σχέσεις και παθιασµένοι έρωτες, µοναχικοί και αινιγµατικοί άνθρωποι, αποτραβηγµένοι και περιθωριακοί χαρακτήρες, µετανάστες και πρόσφυγες, πόρνες και τραβεστί, µικροαστοί και αγρότες, άνθρωποι της γειτονιάς αλλά και φερµένοι από τα όνειρα.
Είκοσι έξι ανθρώπινες ιστορίες, δοσµένες µε χιούµορ και συγκίνηση, γραµµένες την τελευταία εικοσιπενταετία, καταγράφουν τις συµπεριφορές και τις αλλαγές σε σχέση µε την κοινωνία και την Ιστορία, συνθέτοντας µία πολύχρωµη τοιχογραφία µέσα στην οποία κάθε αναγνώστης µπορεί να αναγνωρίσει και τη δική του φωνή.

Βασίλης Κουνέλης «Καπνισμένα ερείπια», εκδ. Καστανιώτη, σελ. 384

Ο δικηγόρος Φίλιππος Γιαννόπουλος αφηγείται τη γέννηση, την ενηλικίωση και την εξέλιξη του πελάτη του, τρομοκράτη Ηρακλή Κοντού, μέλους της διαβόητης Επαναστατικής Οργάνωσης των Οκτώ. Η προσωπική ιστορία του ξεκινά σε μια οικογενειακή παράγκα στο νησί Αιγίλειψος, προτού τα φτερά του συναπαντήσουν τις άγριες παρέες του λιμανιού, έναν πρώιμο έρωτα και εντεύθεν μια νέα ζωή στον θορυβώδη Πειραιά. Η αγάπη για τη μουσική, η βαριά οικογενειακή ιστορία, οι συνεχείς ανατροπές και οι συγκρούσεις σ’ έναν διαρκώς μεταβαλλόμενο περίγυρο μεταμορφώνουν σταδιακά το αβέβαιο εφηβικό κουκούλι σε επαναστάτη. Στο πλάι συντρόφων, αλλά και του ηγέτη της οργάνωσης Φώτη, ο ήρωας έχει το χρόνο να διδαχτεί και να ανιχνεύσει όλο το φάσμα των μεγάλων αντιφάσεων, ενώ η ωμή βία, η οποία τον κατακλύζει, συγκλονίζει και διαμελίζει την ύπαρξή του.
Η αποκάλυψη της Οργάνωσης και η κατάρρευση του “επαναστατικού” οικοδομήματος μετατρέπουν την ανάκριση που ακολουθεί, εν μέσω παραισθήσεων, σε ταγκό αναμνήσεων και εκμυστηρεύσεων με παρτενέρ-είδωλο έναν ιδιόμορφο ανακριτή.
Μια ιστορία συλλογική και ατομική, στην οποία η προσωπική αγωνία επιμένει να αναζητά ταυτότητα αλλά και διαφυγή.

 

Ξένη πεζογραφία:

Κιρμεν Ουρίμπε «Την ώρα που ξυπνάμε μαζί», Μετάφραση: Βασιλική Κνήτου, εκδ. Καστανιώτη, σελ. 384

Ο εμφύλιος πόλεμος βρίσκει την Καρμέλε Ουρέστι στη γενέτειρά της, την Οντάροα. Ενώ οι κάτοικοι της περιοχής αναζητούν καλύτερη τύχη στην εξορία, εκείνη αποφασίζει να μείνει περιθάλποντας τους τραυματίες και προσπαθώντας να ελευθερώσει τον πατέρα της που έχει φυλακιστεί. Στο τέλος της σύρραξης αναγκάζεται να εγκαταλείψει την πατρίδα της για τη Γαλλία, όπου γίνεται μέλος της πολιτιστικής πρεσβείας των Βάσκων. Εκεί γνωρίζει τον μέλλοντα σύζυγό της, τον μουσικό Τσομίν Λεταμέντι. Μαζί ταξιδεύουν στη μισή Ευρώπη αλλά, λίγο πριν το Παρίσι πέσει στα χέρια των Γερμανών, φεύγουν για τη Βενεζουέλα. Η Ιστορία, όμως, μπαίνει και πάλι στη ζωή τους. Κατά τη διάρκεια του Β’ παγκοσμίου πολέμου, όταν ο Τσομίν έχει αποφασίσει να ενταχθεί στις βασκικές μυστικές υπηρεσίες, η οικογένεια θα επιστρέψει εκ νέου στην Ευρώπη, όπου εκείνος δρα πλέον ως κατάσκοπος ενάντια στους ναζί, μέχρι τη στιγμή που συλλαμβάνεται στη Βαρκελώνη από τους πράκτορες της δικτατορίας. Η Καρμέλε δεν μπορεί να κάνει αλλιώς και φεύγει, μόνη αυτή τη φορά, με την τυφλή ελπίδα του ανθρώπου που αφήνει πίσω του ό,τι περισσότερο αγαπά. Ένα μυθιστόρημα γεμάτο αλήθεια.

Min Jin Lee «Πατσίνκο», Μετάφραση: Βάσια Τζανακάρη, εκδ. Ίκαρος, σελ. 704

Γιόνγκντο, Κορέα, 1911. Σε ένα μικρό ψαροχώρι στην ακτή της Ανατολικής θάλασσας, ένας ψαράς παντρεύεται ένα δεκαπεντάχρονο κορίτσι. Το φτωχό ζευγάρι φέρνει στον κόσμο μια κόρη, την πολύτιμή τους Σάντζα.
Η αναπάντεχη εγκυμοσύνη της Σάντζα μόλις στα δεκαέξι της χρόνια από έναν παντρεμένο άντρα, φέρνει την οικογένεια αντιμέτωπη με την ταπείνωση. Όμως, ο Ίσακ, ένας νεαρός ιερέας, της δίνει την ευκαιρία να τον ακολουθήσει στην Ιαπωνία και να ζήσουν μαζί ως σύζυγοι.
Η Σάντζα ακολουθεί έναν άντρα που μόλις έχει γνωρίσει σε μια εχθρική, για εκείνη, χώρα όπου δεν έχει φίλους, ούτε σπίτι, και δεν μπορεί να επικοινωνήσει με τους ανθρώπους αφού δεν γνωρίζει τη γλώσσα.
Έτσι ξεκινά η μοναδική αφήγηση μιας οικογένειας μεταναστών, που εκτείνεται σε τέσσερις γενιές και οκτώ δεκαετίες. Μέσα από τους απέλπιδους αγώνες και τους σκληρά κερδισμένους θριάμβους, τα μέλη της παραμένουν βαθιά συνδεδεμένα καθώς αντιμετωπίζουν ζητήματα πίστης, ταυτότητας και διαρκούς επιβίωσης.

Celeste Nq «Μικρές φωτιές παντού», Μετάφραση: Ρίτα Κολαΐτη, εκδ. Μεταίχμιο, σελ. 496

Στο Σέικερ Χάιτς, ένα ήρεμο, προοδευτικό προάστιο του Κλίβελαντ, όλα είναι σχεδιασμένα ως την τελευταία λεπτομέρεια – από τη χάραξη των στριφογυριστών δρόμων ως το χρώμα των σπιτιών, ως τις επιτυχημένες ζωές που πρόκειται να ζήσουν οι κάτοικοί του. Και κανείς δεν ενσαρκώνει αυτό το πνεύμα καλύτερα απ’ ότι η Έλενα Ρίτσαρντσον, της οποίας η βασική αρχή είναι να σέβεται πάντα τους κανόνες.
Τότε, στην ειδυλλιακή φούσκα που συνιστά τη ζωή της οικογένειάς της, μπαίνει η Μία Γουόρεν, μια αινιγματική καλλιτέχνιδα που νοικιάζει μαζί με την έφηβη κόρη της, την Περλ, ένα σπίτι των Ρίτσαρντσον. Σύντομα η Μία και η Περλ αποκτούν πολύ σημαντικότερο ρόλο στη ζωή τους από αυτόν των απλών ενοικιαστριών – και τα τέσσερα παιδιά των Ρίτσαρντσον γοητεύονται από τη μητέρα και την κόρη. Η Μία όμως κουβαλά ένα μυστηριώδες παρελθόν και μια αψηφισιά για το κατεστημένο που απειλεί να ανατρέψει την τόσο τέλεια οργανωμένη κοινότητά τους.
Όταν κάποιοι παλιοί οικογενειακοί φίλοι των Ρίτσαρντσον επιχειρούν να υιοθετήσουν ένα κινεζοαμερικανάκι, ξεσπά μια μάχη για την κηδεμονία του που διχάζει δραματικά τη μικρή τους πόλη και φέρνει τη Μία και την Έλενα σε δύο διαφορετικά στρατόπεδα. Καχύποπτη για τα πραγματικά κίνητρα της στάσης της Μία, η Έλενα αποφασίζει να αποκαλύψει τα μυστικά του παρελθόντος της αντισυμβατικής της νοικάρισσας. Η εμμονή της αυτή όμως θα έχει απρόβλεπτες και συντριπτικές συνέπειες.
Το “Μικρές φωτιές παντού” διερευνά το βάρος των μυστικών, τη φύση της τέχνης και της ταυτότητας και την τρομερή δύναμη της μητρότητας, καθώς και τον κίνδυνο που ελλοχεύει στην πεποίθηση πως ακολουθώντας τους κανόνες μπορείς να αποτρέψεις μια συμφορά.

 

Ποίηση:

Κωστής Παλαμάς «Ανθολογία», Ανθολόγηση: Κώστας Χατζηαντωνίου, εκδ. Κέδρος, σελ 480

[…] Πολλές ερμηνείες δόθηκαν ίσαμε τώρα στην παλαμική ποίηση, ανάλογα με την καλλιέργεια, τη φαντασία και τις ιδέες κάθε κριτικού. Ανάλογες ήταν επομένως και οι απόψεις – εθνικιστικές ή διεθνιστικές, βιταλιστικές ή μεταφυσικές, σοσιαλιστικές ή αναρχικές – κατά τον καιρό, το πνεύμα και τη λαχτάρα κάθε εποχής. Απόδειξη τούτο της υψηλής πνευματικότητας του όλου έργου του Παλαμά, της πολύπλευρης και ίσως αντιφατικής ψυχής του, που περικλείει μια αλήθεια καθόλου κλειστή και καθιστά το έργο αυτό φυσικό φαινόμενο που αποκαλύπτει θησαυρούς νοημάτων και ρυθμών. Δεν είναι παράξενο που ένα τέτοιο έργο μένει ακόμα ανεξέταστο σε πολλά σημεία του, όσο κι αν προσφέρει αφορμές και ιδέες για την ανάπτυξη μελετών πάνω σε βασικά προβλήματα της τέχνης και γενικά της πνευματικής μας ζωής. Και δεν είναι επίσης παράδοξο που κινδυνεύει κανείς, όση πρωτοτυπία κι αν επιδείξει, να μην ξεφύγει από τα όρια που χάραξαν γύρω του κριτικοί και ερευνητές εδώ και έναν αιώνα. Διότι, πέρα από τους κάθε είδους και ποιότητας χαρακτηρισμούς που δόθηκαν στο έργο του Παλαμά, σχεδόν κανένας όρος της φιλολογικής κριτικής δεν έμεινε που να μη χρησιμοποιήθηκε στην ερμηνεία του.[…] (Κώστας Χατζηαντωνίου, από τον Πρόλογο)

Μιχάλης Κατσαρός «Μείζονα ποιητικά», εκδ. Τόπος, σελ. 220

Τα “Μείζονα ποιητικά” του Μιχάλη Κατσαρού (1920-1998), ενός από τους πιο επιδραστικούς ποιητές στη νεοελληνική λογοτεχνία, περιλαμβάνουν το πιο γνωστό, σχολιασμένο και πολλαπλώς διαβασμένο έργο του ποιητή, δηλαδή τις τρεις συλλογές του “Μεσολόγγι” (1949), “Κατά Σαδδουκαίων” (1953), “Οροπέδιο” (1957).
Το πρόσθετο ενδιαφέρον όμως σε αυτή την έκδοση είναι ότι περιλαμβάνει ικανό αριθμό ποιημάτων που εντοπίστηκαν μετά τον θάνατο του ποιητή στο Αρχείο του και που -αυτό ίσως είναι το σημαντικότερο- αποκαλύπτουν στον αναγνώστη υφολογικά και ιδεολογικά χαρακτηριστικά που παραπέμπουν ευθέως στις τρεις μείζονες συλλογές του.
Τα περισσότερα από αυτά τα ποιήματα του Αρχείου είτε έχουν δημοσιευτεί σε περιοδικές εκδόσεις, είτε παρέμεναν ως τώρα ανέκδοτα, είτε δεν έχουν ποτέ θησαυριστεί.
Με αυτή την έννοια ο τόμος “Μείζονα ποιητικά” παρουσιάζει πρόσθετο χρηστικό και αισθητικό ενδιαφέρον: τόσο για τον ειδικό ερευνητή όσο και, κυρίως, για τον αναγνώστη που εμπνέεται και συγκινείται από τη διαχρονικής δύναμης ελευθεριακή ποίηση του Μιχάλη Κατσαρού.

Γιάννης Ευσταθιάδης «Μαθήματα Ωδικής», εκδ. Μελάνι, σελ. 80

Δείγμα γραφής:

ΠΑΙΔΙΚΟ ΔΩΜΑΤΙΟ

Βράδυ
γυρίζω σπίτι

σε κοιτώ
πώς μίκρυνες έτσι

χρόνια τώρα
μεγαλώνω
χρόνια τώρα
εσύ μικραίνεις

ό,τι από σένα
αφαιρείται
προστίθεται πάνω μου

μπαίνω
στο παιδικό σου
δωμάτιο

σε φιλώ
στο μέτωπο

ξαπλώνεις
στο κρεβατάκι
κάθομαι
στην άκρη
και σου λέω
ένα παραμύθι
για να κοιμηθείς

όταν μεγαλώσεις
θέλω να σε παντρευτώ

(Αφιερωμένο στη γυναίκα μου)

Αγγελική Πεχλιβάνη «Πεζή οχούμενη», εκδ. Κίχλη, σελ. 112

Τα περισσότερα κείμενα που περιλαμβάνονται στη συλλογή “Πεζή οχούμενη” είναι κείμενα των ορίων· μετεωρίζονται ανάμεσα στον ποιητικό και στον πεζό λόγο, ανάμεσα στη δραματοποίηση και στην ειρωνική αποστασιοποίηση. Ο πυρήνας τους άλλοτε αφηγηματικός και άλλοτε δοκιμιακός ενδύεται την παρωδία και τον αυτοσαρκασμό, ενώ ο σκελετός τους αρθρώνεται με τα δομικά υλικά μιας εύφορης διακειμενικότητας. Από τη συλλογή δεν απουσιάζουν οι λυρικοί απόηχοι καθώς και, σε ορισμένες περιπτώσεις, μια έμμετρη μουσικότητα.

ΠΟΙΗΜΑ ΓΙΑ ΤΟΝ Μ.Σ.

Φορούσε το κίτρινο σακάκι
και τα παπούτσια Clarks.
Λιγνός, αχνός μες στην ομίχλη
κι άφιλτρος.
Έρχεται προς το μέρος μου
λαλώντας λατινοσλαβικά:
“Νox est perpetua να ρίβερο”,
και στο καπάκι:
“Ακόμα γράφεις μηρυκάζοντας συναίσθημα
σαν τους αραιωμένους Νότιους;”.
“Η αγάπη είναι βαθύτερη απ’ το συναίσθημα”,
λέει με έμφαση και πεποίθηση.
Στρέφεται βορειοδυτικά
χώνεται στο τοπίο
βέβαιος ότι αφήνει πίσω του
αθάνατη
τη γνώμη του.

ΠΡΟΣ ΕΥΠΩΛΗΤΟΝ ΠΟΙΗΤΗΝ

Απ’ το μαντρί των μυημένων σαν θα βγεις
λίγες θα είναι οι ώρες σου στη συντεχνία.
Ο λύκος καιροφυλακτεί.
Σκέψου λοιπόν:
Θα τραγουδάς για τους πολλούς
(έστω τους αρκετούς ολίγους)
ή για το αραχνιασμένο, ακατάβλητο, υπερεγώ
εγώ μας;

 

Αστυνομικό Μυθιστόρημα:

Daniel Cole «Η κρεμάλα», Μετάφραση: Νάντη Σακκά, εκδ. Μεταίχμιο, σελ. 504

Δεκαοκτώ μήνες μετά την πολύκροτη υπόθεση της Μαριονέτας, ένα πτώμα με τη λέξη ΔΟΛΩΜΑ χαραγμένη στο στήθος ανακαλύπτεται κρεμασμένο από τη γέφυρα του Μπρούκλιν. Λίγο αργότερα, στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, στο Λονδίνο, βρίσκεται ένα ακόμα πτώμα που έχει πάνω του χαραγμένη τη λέξη ΜΑΡΙΟΝΕΤΑ.
Η ντετέκτιβ Έμιλι Μπάξτερ, συγκλονισμένη ακόμη από την εξαφάνιση του φίλου της Γουίλιαμ “Γουλφ” Φοκς, διστάζει να εμπλακεί στην υπόθεση, θα αναγκαστεί ωστόσο να λάβει μέρος σε μια νέα ερευνητική ομάδα στη Νέα Υόρκη, στην οποία συνεργάζονται το FBI, η CIA και η βρετανική αστυνομία.
Παρά τις προσπάθειές τους ωστόσο, όποτε εντοπίζουν έναν ύποπτο, ο δολοφόνος αποδεικνύεται ένα βήμα πιο μπροστά.
Με τον αριθμό των θυμάτων να αυξάνεται και στις δύο όχθες του Ατλαντικού, θα μπορέσουν να ανακαλύψουν ποιος κινεί τα νήματα πριν να είναι αργά;
Ο Φοκς και η Μπάξτερ επιστρέφουν με την καταιγιστική συνέχεια του παγκόσμιου μπεστ σέλερ Η Μαριονέτα. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Γιώργος Δάμτσιος «Σκοτεινό πέπλο», εκδ. Bell, σελ. 267

Θύμα ή θύτης; Κυνηγός ή κυνηγημένος; Σωτήρας ή τρομοκράτης;
Μια τρομοκρατική επίθεση στην καρδιά της Θεσσαλονίκης αφήνει τον Λούκα αιμόφυρτο και αναίσθητο. Λίγες ώρες αργότερα ένας άντρας τον επισκέπτεται στο νοσοκομείο όπου διακομίστηκε και του λέει ότι πρέπει να φύγουν από εκεί το συντομότερο γιατί κινδυνεύουν θανάσιμα.
Ο Λούκα δεν ξέρει το λόγο. Δεν ξέρει το παραμικρό. Ένα από τα χτυπήματα του έχει προκαλέσει αμνησία. Αποφασίζει να πιστέψει τον άγνωστο… και το ανελέητο κυνηγητό ξεκινά. Δεν ξέρει καν αν είναι θύτης ή θύμα. Αν μάχεται για το κοινό καλό. Αν είναι δολοφόνος. Αν είναι τρομοκράτης. Και η μυστηριώδης, σαγηνευτική γυναίκα που θα βρεθεί στο πλευρό του; Είναι φίλος ή εχθρός; Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι ζωές εκατοντάδων ανυποψίαστων ανθρώπων διατρέχουν θανάσιμο κίνδυνο.

Όμως τα πάντα στο μυαλό του έχουν καλυφθεί από ένα σκοτεινό πέπλο…