Fractal

✔ Νέες εκδόσεις: 10 καινούργια βιβλία

Επιμέλεια: Ελένη Γκίκα //

 

 

Ελληνική πεζογραφία:

 

Άρης Μαραγκόπουλος «Η τριλογία του ’80: Όλντσμπαμπιλ, Ψυχομπούρδελο, Δεν είναι όλα σινεμά», εκδ. Τόπος, σελ. 400

Ο τόμος “Η τριλογία του ’80” περιλαμβάνει τα τρία πρώτα βιβλία με τα οποία έκανε δυναμική είσοδο στη λογοτεχνία ο Άρης Μαραγκόπουλος στη δεκαετία του ογδόντα: “Όλντσμομπιλ” (Ιούνιος 1982), “Ψυχομπουρδέλο” (Μάιος 1983), “Δεν είναι όλα σινεμά!” (Ιούνιος 1985). Και τα τρία βιβλία χαρακτηρίζει η εμμονική πολεμική τους απέναντι στην παγκοσμιοποιημένη κουλτούρα που εκείνη την εποχή διείσδυε αργά αλλά σταθερά στην Ελλάδα με όχημα τη φτηνή λάιφ στάιλ μόδα των περιοδικών τύπου Κλικ, τη νεογέννητη ιδιωτική τηλεόραση και την πολιτική της όψιμης σοσιαλδημοκρατίας που ισοπέδωνε κάθε έννοια πολιτικής διεκδίκησης. Μέσα από μια μυθοπλασία τολμηρή ως προς τη γλώσσα και τη δομή, μέσα από μικρο-ιστορίες της καθημερινής ζωής, τα βιβλία αυτά σαρκάζουν τις φοβίες, την ηθική, τις αγωνίες, τη γλώσσα, τα ιερά και τα όσια του τακτοποιημένου ανθρώπου. Και τα τρία βιβλία διαπνέονται από εμφανή αναρχική διάθεση, ποίηση της εξέγερσης, νεανική πρόκληση.

 

Ξένη πεζογραφία:

 

Έκα Κουρνιαουάν «Η ομορφιά είναι πληγή», Μετάφραση: Ουρανία Παπακωνσταντοπούλου, εκδ. Πατάκη, σελ. 539

Tο “Η ομορφιά είναι πληγή”, το επικό μυθιστόρημα που χαρακτηρίστηκε ως τα “Εκατό χρόνια μοναξιάς” του αιώνα μας, συνδυάζει το ιστορικό πλαίσιο, οικογενειακές τραγωδίες, θρύλους, χιούμορ και ερωτικά πάθη σε μια σαρωτική πολυφωνία. Η ιστορία αρχίζει με την ιαπωνική κατάληψη της Ινδονησίας, μέχρι τότε ολλανδικής αποικίας, στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου.
Η πανέμορφη Ντούι Άγιου, ολλανδικής και ινδονησιακής καταγωγής, μαζί με άλλες είκοσι αιχμάλωτες πολέμου κακοποιείται βάναυσα από Ιάπωνες στρατιώτες. Όταν ο συμμαχικός στρατός απελευθερώνει την Ινδονησία -και την Ντούι Άγιου-, εκείνη, έχοντας χάσει τα ίχνη της οικογένειάς της, βρίσκει το πατρικό της αρχοντικό να έχει δοθεί σε μια οικογένεια ανταρτών. Παλεύοντας να επιβιώσει, δεν αργεί να γίνει η πιο περιζήτητη πόρνη στην πόλη της.
Η Ντούι Άγιου θα φέρει στον κόσμο τρεις κόρες, τρία πανέμορφα κορίτσια. Στη διάρκεια της ζωής τους, μάνα και κόρες θα ταλανιστούν, ωστόσο η τέταρτη κόρη της Ντούι Άγιου -το άσχημο κορίτσι με το οξύμωρο όνομα Ομορφιά- γίνεται ο καταλύτης που θα ξαναφέρει κοντά τις τέσσερις αδελφές και θα γράψει τον επίλογο της ιστορίας.
Αντλώντας υλικό και έμπνευση από τις τοπικές παραδόσεις -τους λαϊκούς μύθους και το μεταμεσονύκτιο θέατρο σκιών με το τολμηρό χιούμορ και τις επικές προεκτάσεις-, η ξεχωριστή φωνή του Κουρνιάουαν φέρνει στη λογοτεχνία ένα πρωτοφανές κράμα αισθησιασμού και καυστικότητας.

 

Πίτερ Γκαρντός «Πυρετός την αυγή», Μετάφραση: Νίνα Μπούρη, εκδ. Πατάκη, σελ. 267

“Πόσες απάντησαν;”
“Περίπου είκοσι.”
“Θα γράψεις σε όλες;”
“Αυτή είναι η γυναίκα της ζωής µου» αποκρίθηκε ο Μίκλος, δείχνοντας την τσέπη όπου είχε φυλάξει το γράµµα”.
“Πώς το ξέρεις;”
“Το ξέρω.”
Ιούλιος 1945. Ο Μίκλος, Ούγγρος επιζών του Μπέλσεν, καταλήγει, αποστεωµένος και χωρίς δόντια, σε έναν προσφυγικό καταυλισµό στη Σουηδία. Ο γιατρός τού δίνει µερικούς µήνες ζωής. Όµως ο Μίκλος έχει άλλα σχέδια. Βρίσκει µια λίστα 117 νεαρών γυναικών από την Ουγγαρία που βρίσκονται και αυτές σε προσφυγικούς καταυλισµούς στη Σουηδία. Με τον ωραίο γραφικό του χαρακτήρα, γράφει ένα γράµµα στην καθεµία. Γράφει εµµονικά, καθισµένος στη σκιά ενός δέντρου στον κήπο του νοσοκοµείου. Είναι σίγουρος ότι µία από αυτές θα γίνει γυναίκα του. Σε έναν καταυλισµό εκατοντάδες χιλιόµετρα µακριά, η Λίλι διαβάζει το γράµµα του και αποφασίζει να του απαντήσει. Ανταλλάσσοντας γράµµατα, το ζευγάρι ερωτεύεται. Τον Δεκέµβριο του 1945, βρίσκουν τρόπο να συναντηθούν. Έχουν µόνο τρεις µέρες. Και ερωτεύονται ξανά από την αρχή. Τώρα µένει να βρουν έναν τρόπο να παντρευτούν…
To “Πυρετός την αυγή” είναι η ιστορία ενός αλησµόνητου έρωτα, βασισµένη στην πραγµατικότητα.

 

Ζουλφί Λιβανελί «Ανησυχία», Μετάφραση: Φραγκώ Καράογλαν, εκδ. Πατάκη, σελ. 204

Τα κοντινότερα πράγµατα είναι συχνά τα πιο µακρινά και τα πράγµατα που θεωρούµε αυτονόητα είναι τα πιο ακατανόητα. Ο Ιµπραήµ, για τον οποίο το παρελθόν είναι ξεπερασµένo και ζει µια συνηθισµένη “δυτική” ζωή στην Πόλη, ταξιδεύοντας πίσω στο Μάρντιν, στα βουνά πάνω από τη Συρία, έρχεται αντιµέτωπος µ’ αυτό που είχε ξεχάσει: τον ανορθολογισµό της ανατολής και τη δύναµη του παραλόγου.
… Ξέρεις τι σηµαίνει χαρέσε; Υπάρχει στην έρηµο ένα αγκάθι που αρέσει πολύ στις καµήλες. Με το που θα το δουν, το κόβουν κι αρχίζουν να το µασούν. Το αιχµηρό αγκάθι ανοίγει πληγές στο στόµα τους, οι πληγές µατώνουν. Ωστόσο, όταν η γεύση του αλµυρού αίµατος αναµειχθεί µε τη γεύση του αγκαθιού, αυτό τους αρέσει ακόµη πιο πολύ. Έτσι, όσο τρώνε µατώνουν, όσο µατώνουν τρώνε, δεν χορταίνουν να καταπίνουν το αίµα τους…
Σε ένα πλαίσιο απολύτως επίκαιρο, ο Λιβανελί στο νέο του µυθιστόρηµα µας παρασύρει σε ένα ταξίδι στον χώρο και στον χρόνο της Μέσης Ανατολής, µέσα από τη σχέση του Χουσεΐν µε τη Μελεκνάζ, τους πρόσφυγες, την ιστορία των Γεζιντί, που οι ανιστόρητοι λένε ότι “λατρεύουν τον διάβολο”.
Το ταξίδι του Ιµπραήµ στη γενέτειρά του, το Μάρντιν, είναι ένα ταξίδι στη βία του πιο ανελέητου προσώπου της Μέσης Ανατολής, στον έρωτα και, ίσως, στην αυτογνωσία.

 

Robert Seethaler «Ο καπνοπώλης», Μετάφραση: Παυλίνα Δηράνη, Κορίνα Λάμψα, εκδ. Ποταμός, σελ. 280

“Αν κάποιος επισκεπτόταν μόνο για 48 ώρες τη χώρα σας τι θα του συστήνατε να δει; τι να δοκιμάσει; ποιο βιβλίο να διαβάσει;”
Η ερώτηση υποβλήθηκε προ εβδομάδων σε 45 πρέσβεις από όλον τον κόσμο. Κι ο πρέσβης της Αυστρίας στη Γερμανία Peter Huber έδωσε έναν τίτλο, τον “Καπνοπώλη” (Der Trafikant) του Ρόμπερτ Ζέεταλερ. Διαδραματιζόμενο στη Βιέννη τις παραμονές του Πολέμου, στην Αυστρία τις μέρες του Άνσλους, το μυθιστόρημα είναι κατ’ ουσίαν η βίαιη ενηλικίωση / μαθητεία του νεαρού αθώου ήρωα του που δουλεύοντας παραγιός στο Καπνοπωλείο του εβραίου προμηθευτή καπνού της ιντελιγκέντσιας γνωρίζει τον φόβο, την κατακρύμνιση των βεβαιοτήτων και των συναισθημάτων, τη σαρωτική βία και την εξουσία του ισχυρού. Το παράθυρό του είναι η σχέση του με τον Σίγκμουντ Φρόιντ, λίγο προτού αυτός φύγει για το Λονδίνο.

 

Αστυνομικό Μυθιστόρημα:

 

Chris Carter «Ο δολοφόνος με το σημάδι του σταυρού», Μετάφραση: Βεατρίκη Κάντζολα- Σαμπατάκου, εκδ. Bell, σελ. 432

Όταν σ’ ένα ερημικό μισοερειπωμένο σπίτι έξω από το Λος Άντζελες ανακαλύπτεται το άψυχο σώμα μιας νεαρής γυναίκας, για τον Ρόμπερτ Χάντερ ξεκινάει ένας εφιάλτης. Στον αυχένα του θύματος, που βασανίστηκε και δολοφονήθηκε με αποτρόπαιο τρόπο, είναι χαραγμένος ένας παράξενος διπλός σταυρός, το σήμα κατατεθέν ενός ψυχοπαθούς που ήταν γνωστός ως ο Δολοφόνος με το Σημάδι του Σταυρού.
Αυτό όμως είναι αδύνατο. Επειδή ο Δολοφόνος με το Σημάδι του Σταυρού συνελήφθη και εκτελέστηκε πριν από δύο χρόνια.
Πρόκειται άραγε για κάποιον επίδοξο μιμητή του; Ή μήπως συμβαίνει το αδιανόητο… και ο πραγματικός δολοφόνος είναι ακόμα ελεύθερος εκεί έξω, έτοιμος να επιδοθεί σε μια νέα σειρά βίαιων φόνων, επιλέγοντας τα θύματά του με φαινομενικά τυχαίο τρόπο και χλευάζοντας ουσιαστικά την αδυναμία του Ρόμπερτ Χάντερ να τον πιάσει;
Ο Χάντερ και ο νέος συνεργάτης του, ο Γκαρσία, πρέπει οπωσδήποτε να διαλευκάνουν αυτή την υπόθεση. Και γρήγορα.
“Ο δολοφόνος με το σημάδι του σταυρού” του #1 bestselling συγγραφέα Κρις Κάρτερ είναι η πρώτη υπόθεση του ντετέκτιβ Ρόμπερτ Χάντερ.

 

Nadine Moneils «Τεκίλα φραπέ», Μετάφραση: Μαρία Γυπαράκη, εκδ. Εξάντας, σελ. 316

Στην Πανδώρα, πόλη θρυλική και ίσως ανύπαρκτη, βρέχει ροδοπέταλα. Οι γυναίκες είναι όμορφες, οι γείτονες πρόθυμοι να τις εξυπηρετήσουν και οι κήποι των σπιτιών όλοι τους περιποιημένοι. Παρ’ όλα αυτά τίποτα δεν είναι ήσυχο στον τόπο αυτό. Στην Πανδώρα, οι πόρνες χορεύουν ρούμπα με τους μπάτσους, τα υποβρύχια πλέουν στη στεριά, κυκλοφορούν έμποροι ονείρων και περιφέρεται ένας κλοσάρ που βλέπει οράματα. Ένα κομμένο χέρι πάει πέρα δώθε και ένα αλκοολικό σκυλί χαμογελάει… Μέσα σε μια ατμόσφαιρα υπερρεαλιστικού εφιάλτη γίνονται ουκ ολίγοι φόνοι. Ο επιθεωρητής Λυντς, ο κολλητός του ο Μπαρν και η Νίκι, η φετιχίστρια προφάιλερ, ερευνούν για τα εγκλήματα. Καθένας τους παλεύει με τη μοναξιά του και προσπαθεί να προσεγγίσει την ανομολόγητη αλήθεια που κρύβεται πίσω από αυτήν την εκατόμβη. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

 

Ποίηση:

 

Τασούλα Επτακοίλη «Η γυναίκα στο ασανσέρ», εκδ. Καστανιώτη, σελ. 50

«Μικρές ιστορίες για παρουσίες και απουσίες, για νίκες και για ήττες, για τη ζωή που ζήσαμε κι αυτήν που ζούμε τις νύχτες στα όνειρά μας.
Στα γυμνασιακά μου χρόνια, στα λευκώματα των φίλων μου -αυτά ήταν τα timelines όσων είχαμε την τύχη να μεγαλώσουμε χωρίς τα social media- μου άρεσε να γράφω ένα απόσπασμα από το ποίημα “Εκεί…” του Μανόλη Αναγνωστάκη, από τη συλλογή “Η συνέχεια του 1954”: “Γιατί η ποίηση δεν είναι ο τρόπος να μιλήσουμε, αλλά ο καλύτερος τοίχος να κρύψουμε το πρόσωπό μας”.
Το πίστευα για πολλά χρόνια. Όχι πια.
Σήμερα το ξέρω καλά: η ποίηση δεν είναι τοίχος για να κρύψουμε το πρόσωπό μας, αλλά καθρέφτης για να αντικρίσουμε τον εαυτό μας. Για να ζυγίσουμε τη δύναμη και τις αδυναμίες μας, για να αναμετρηθούμε με τους φόβους και τις ανασφάλειές μας, για να παραδεχτούμε τα λάθη και τις αστοχίες μας, για να ψιθυρίσουμε τα όνειρά μας, τις κρυφές μας ελπίδες.
Για να δούμε τον εαυτό μας στις αληθινές του διαστάσεις και, άρα, να έχουμε μια ευκαιρία να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι.»

 

Ταξίδια και περιηγήσεις:

 

Γεώργιος Σχορετσανίτης «Βιετνάμ: Η γη των ατελείωτων ορυζώνων», εκδ. Οδός Πανός, σελ. 314

Μια ξεχωριστά ελκυστική στενόμακρη χώρα, που ανήκει σε μια χερσόνησο ανάμεσα στον Κινεζικό υπερκολοσσό και την απέραντη Ινδία, την επονομαζόμενη Ινδοκίνα, είναι το Βιετνάμ. Στη μια πλευρά της, οι δύο άλλες χώρες της Ινδοκίνας, στην άλλη τα κύματα της θάλασσας της Κίνας και πιο πέρα ο μεγαλοπρεπής ατέλειωτος Ειρηνικός Ωκεανός. Ο ποταμός Μεκόνγκ, ο πατέρας των ποταμών, διαδραματίζει από πανάρχαιους χρόνους σημαντικό ρόλο στη ζωή του Βιετνάμ, όπως άλλωστε και όλων των χωρών και των λαών της Νοτιοανατολικής Ασίας. Είναι για ολόκληρη την Ινδοκίνα, ότι αποτελεί κι ο πανάρχαιος Νείλος για τη μακρινή από εδώ Αίγυπτο. Κι όταν λέμε Ινδοκίνα, εννοούμε τόσο τη “γαλλική” εκδοχή της (Βιετνάμ, Καμπότζη, Λάος), όσο και την “αγγλική” Ινδοκίνα, δηλαδή Ινδία, Βιρμανία, Ταϊλάνδη, Μαλαισία και Σιγκαπούρη. Γιατί όταν οι γάλλοι αναφερόντουσαν στην χερσόνησο Ινδοκίνα, την εννοούσαν σαφώς ολόκληρη, γεγονός που παρέπεμπε στη διατήρηση εν ισχύ της παλιάς ιδέας ότι όλα ανήκουν σ’ αυτούς, εν αντιθέσει με τους άγγλους που όταν έλεγαν Ινδοκίνα, προέτασσαν τον γεωγραφικό προσδιορισμό “γαλλική” για να περιορίσουν τους γάλλους εκεί και εδραιώσουν την δική τους παρουσία στα εδάφη που ήλεγχαν ικανοποιητικά, κι όλα αυτά μέσα σ’ ένα αέναο παιχνίδι δηλώσεων, εντυπώσεων, φανερού, άτυπου και υφέρποντος πολέμου και ανταγωνισμού των δύο αυτών υπερδυνάμεων εκείνης της εποχής και ανελέητων αποικιοκρατιών! […] (απόσπασμα από το βιβλίο)

 

Ερμηνεία και κριτική:

 

Γεώργιος Νικ. Σχορετσανίτης «Μπροστά σε αλλότριες προσκλήσεις», εκδ. Οδός Πανός, σελ. 316

Η ανάπτυξη πάντως του δοκιμίου και της κριτικής, και η ανάπτυξη μιας ιδέας και ενός κειμένου γύρω από ένα βιβλίο επηρεάζεται τα μέγιστα από προσωπικές απόψεις, το ύφος του συγγραφέα, τα συναισθήματα, τα όποια βιώματα, τις γνώσεις και την έμπνευση. Αποτελεί βύθιση στο συγκεκριμένο έργο κάποιου άγνωστου στις περισσότερες των περιπτώσεων, η οποία στη συνέχεια προσφέρει μια δοκιμή λόγου, ή έστω φιλότιμη προσπάθεια ανάδυσης ιδεών. Οι αποκλίσεις από την συνήθη χρήση του λόγου, η μεταφορά των εικόνων και η πρωτοτυπία στη χρήση της λέξεων και φράσεων στη διάρθρωση του όλου κειμένου χαρακτηρίζουν αναγκαστικά και τον επαγγελματία ή ερασιτέχνη δοκιμιογράφο. (από την Εισαγωγή στο βιβλίο)

 

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top